Ενέσεις ενεργής φιλίας

Ακρόαση άρθρου......

Στο πεδίο της φιλίας, όλοι είμαστε ερασιτέχνες ψυχολόγοι. Με την έννοια ότι λίγο ή πολύ, δεν υπάρχει κανείς απο εμάς που κάποια στιγμή στη ζωή του να μην κλήθηκε να υποστηρίξει ψυχολογικά κάποιον φίλο του, που περνάει μια δύσκολη περίοδο στη ζωή του.

Στο σημείωμα αυτό θα ήθελα, δια μέσου της προσωπικής εμεπιρίας -αφού δεν έχω ειδικές γνώσεις ψυχολογίας παρά μόνο εμπειρικές- να σας μεταφέρω το πως ένας φίλος μπορεί να υποστηρίξει αποτελεσματικότερα το φίλο του τη στιγμή της κρίσης.

Ας ξεκινήσουμε απο το διαζύγιο. Το να χωρίσεις με έναν άνθρωπο δεν είναι εύκολο πράγμα. Ειδικά αν υπάρχουν και παιδιά, τότε γίνεται δυσκολότερο. Οταν λοιπόν ήρθε στη ζωή μου εκείνη η στιγμή, συνειδητοποίησα ότι δεν υπήρχαν πια παρά ελάχιστοι φίλοι δικοί μου, καθώς με τα πολλά χρόνια συμβίωσης, στην κοινή ως τότε ζωή μας ως ζευγαριού, είχαν απομείνει σχεδόν αποκλειστικά οι κοινοί φίλοι.

Αυτό πρακτικά σήμαινε ότι δεν μπορούσα να υπολογίζω και πολύ σε φίλους για συμπαράσταση. Οι λίγοι που είχαν απομείνει, όταν τους μίλησα για το πρόβλημα του χωρισμού, κούνησαν το κεφάλι με κατανόηση και μου διηγήθηκαν με τη σειρά τους περιπέτειες του δικού τους βίου που περιείχαν χωρισμούς, για να καταλήξουν στη συμβουλή ότι θα έπρεπε να φροντίσουμε ώστε τα παιδιά να μην επηρεαστούν από την απόφασή μας. Βεβαίως δίκιο είχαν και πράγματι, φροντίσαμε και οι δύο ώστε τα παιδιά να μην γίνουν γαιτανάκι στην αρχική μας αντιπαράθεση. Και σήμερα, αρκετά χρόνια μετά, η σχέση μας είναι πια τόσο καλή που τα παιδιά, πιστεύω, δεν αισθάνονται ότι είμαστε στ' αλήθεια χωρισμένοι. Τουλάχιστον αυτό το τραύμα απεφεύχθη.

Οι φίλοι λοιπόν βοήθησαν μεν, αναποτελεσματικά δε. Γιατί αυτά που έλεγαν με όλη την καλή τους πρόθεση, τα νοιώθαμε κι εμείς. 

Το θέμα ήταν όμως να βγούμε γρήγορα απο τη μελαγχολία και την πίεση που δημιουργεί ο χωρισμός. Εκτός απο έναν. Αυτός, αντι να πει τα συνήθη παρηγορητικά λόγια, με κάλεσε στο σπίτι του, που είναι σε άλλη πόλη, ώστε να κάνω κατ' αρχην μια εκδρομή! Πράγματι, οι ώρες της οδήγησης και η επαφή μας σε μια άλλη πόλη, μακριά απο τα πάντα που τότε με βάραιναν, επέδρασαν πολύ θετικά στην μέχρι τότε άθλια ψυχολογία μου. Και δε μιλήσαμε σχεδόν καθόλου για το διαζύγιο. Λέγαμε άσχετα πράγματα. Κι όμως, αυτά τα άσχετα μαζί με την εκδρομή, επέδρασαν πολύ πιο θετικά απο όλες τις συμβουλές των άλλων.

Αντίστοιχα όταν έμεινα άνεργος, οι περισσότεροι φίλοι με συμπόνεσαν και μου έλεγαν κουράγιο και διηγούνταν επίσης ιστορίες ανεργίας. Ομως αυτό δε βοηθούσε να ξεπεράσω την μελαγχολία και το πάγωμα του μυαλού, ώστε να κινητοποιηθώ ξανά γρήγορα. Εκτός απο δύο. Ο πρώτος, μου έβαλε 200 ευρώ στην τσέπη του πουκάμισου εκεί που πίναμε μπύρες. Οταν άρχισα να τον βρίζω (φιλικά εννοείται), αυτός επέμεινε και μου είπε ότι δεν είναι μόνο αυτά αν χρειαστώ κι άλλα, οτι ξέρει πως δε μου λύνει το πρόβλημα, αλλά ότι θέλει -και πρέπει- να ηρεμήσω για λίγο τουλάχιστον ως προς την άμεση επιβίωση.

Για πρώτη φορά στη ζωή μου δέχθηκα το δωράκι του φίλου, κατανοώντας ότι η αξία δεν ήταν τα 200 ευρώ, αλλά τα πολλά χρόνια φιλίας.

Ο δεύτερος, σκέφτηκε και μου πρότεινε αμέσως μια χαλαρή συνεργασία, η οποία δε θα μου απέδιδε επίσης πάνω απο 200 ευρώ το μήνα. Ομως μαζί με το ταμείο ανεργίας, αυτή η “ένεση ενεργής φιλίας”, με ξαλάφρωσε από ένα μεγάλο άγχος. Ναι, υπήρχαν ανθρωποι για μένα εκεί εξω να με στηρίξουν στη δύσκολη. Αυτό με έκανε να ενεργοποιηθώ πολύ πιο γρήγορα απο οσο θα ενεργοποιούμουν χωρίς τους φίλους. Αποτέλεσμα ήταν ότι μόλις έναν μήνα μετά, είχα ξαναβρεί εργασία. Βέβαια όχι με τις οικονομικές απολαβές της προηγούμενης, αλλά πάντως μια εργασία που να συντηρεί.

Θέλω να πω κάτι απλό: αν θέλετε στ' αλήθεια να βοηθήσετε έναν φίλο σε στιγμή κρίσης, μην περιοριστείτε σε συμβουλές και διηγήσεις ανάλογων ιστοριών. Κάντε κάτι χειροπιαστό. Εμπλακείτε λίγο στο πρόβλημά του. Δεν είναι ανάγκη να το λύσετε -και δε μπορείτε. Ομως το να έχει ο ανεργος 200 ευρώ στην τσέπη, είναι κάτι πελώρια ανακουφιστικό γι αυτόν και, για αρκετούς από εμάς, ακόμα εφικτό να τα προσφέρουν. Το να σε φιλοξενήσει ένας φίλος στο σπίτι του σε άλλη πόλη μόλις χώρισες, σου δίνει φτερά τη στιγμή που μόλις έχουν κοπεί.

Κι αυτό ακριβώς σημαίνει φίλος. Αυτός που είναι εκεί στα δύσκολα, με τις μικρές του δυνάμεις έτοιμες να σε συνδράμουν ουσιαστικά.