Η απόρριψη και πως να τη διαχειριστείτε

Ακρόαση άρθρου......

Οταν εκδόθηκε το διαζύγιο του, ας τον πούμε, Νίκου, αυτος δεν ήταν ούτε έτοιμος, ούτε το ήθελε. Αποδέχθηκε όμως να δώσει τη συγκατάθεσή του σε ένα συναινετικό διαζύγιο για να μην πληγωθούν τα δυο παιδιά τους από την αντιδικία. Ειχαν περάσει 15 χρόνια μαζί με την πρώην, πλέον, συζυγό του. Και δεν ήταν δική του επιλογή να χωρίσουν.

Στη συνέχεια όμως ο Νίκος, αντί να προσπαθήσει να ξαναφτιάξει τη νέα του ζωή ως ελεύθερος ξανά, κλείστηκε στο καινούργιο σπίτι του για χρόνια ολόκληρα χωρίς να θέλει να δει άνθρωπο, πήρε πολλά κιλά, αρχισε να πίνει και γενικά, παραιτήθηκε από τη ζωή.

Θρηνούσε, έλεγε στον εαυτό του. Η μήπως όχι μόνο;

Οταν ξαφνικά μπήκε στη ζωή του ένας άνθρωπος που τον έβγαλε τελικά από την εθελούσια απομόνωση, μια καινούργια γυναίκα η οποία εμφανίστηκε σχεδόν από το πουθενά, ο Νίκος συνειδητοποίησε ότι εκτός από την αγάπη προς την πρώην συζυγό του και τις ενοχές που ένοιωθε για το διαζύγιο, το πραγματικό του πρόβλημα ήταν ότι δεν είχε αρκετή εμπειρία με την απόρριψη.

Οχι ότι δεν τον είχαν απορρίψει ξανά γυναίκες στη ζωή, όμως οι φορές αυτές ήταν λίγες και καμιά δεν είχε συμβεί απο γυναίκα που αγαπούσε, όσο την αγαπούσε ακόμα. Οταν -πολύ σύντομα- τον απέρριψε και η νέα φίλη του, καθώς την κούρασε γρήγορα ο δισταγμός του να ξαναφτιάξει τη ζωή του και ο ηττοπαθής του χαρακτήρας, προκειμένου να λύσει το πρόβλημα και να μην επιστρέψει στον αυτοεγκλεισμό όπως ήταν η πρώτη του σκέψη, μετά απο κουβέντες με ένα φίλο του σκέφτηκε να... συσσωρεύσει απορρίψεις. Η αποστολή του θα ήταν να καταφέρει ένα εντυπωσιακό ποσό απορρίψεων σε μια μέρα!

Πήγε και στάθηκε σε ένα μεγάλο εμπορικό κέντρο. Καθώς γυναίκες περνούσαν κοντά, ο Νίκος επέλεγε όσες ήταν μόνες και τους έλεγε το ίδιο ποιηματάκι: “Γεια σου, είμαι ο Νίκος. Ελπίζω να μη με θεωρήσεις αγενή, αλλά αναρωτιέμαι αν θα ήθελες να πιούμε ένα καφεδάκι”. Λοιπόν, όσο κι αν σας φανεί παράξενο, τη μέρα εκείνη που εισέπραξε δεκάδες αρνητικές απαντήσεις μαζεμένες, επέστρεψε στο σπίτι του ...χαρούμενος!

Γιατί; Επειδή κατανόησε ότι μερικές φορές μπορείς να ξεπεράσεις έναν φόβο με τη δράση. Όταν αποφεύγεις αυτό που φοβάσαι, οι ανησυχίες μεγαλώνουν με την πάροδο του χρόνου. Εάν φοβάστε την απόρριψη λχ, μπορεί πράγματι να χρειαστεί να συσσωρεύσετε περισσότερη “εμπειρία”. Αυτό ισχύει όχι μόνο για να ζητήσετε από κάποιον ραντεβού, αλλά και για να κάνετε πωλήσεις, να προσπαθήσετε να δημοσιεύσετε ένα άρθρο.

Η εξοικείωση με την περίπτωση αποτυχίας, δυναμώνει την προσπάθεια. Οι περισσότεροι άνθρωποι εξάλλου αισθάνονται ντροπή στην ίδια την ιδέα να φαίνονται ανόητοι. Ο Νίκος συνειδητοποίησε ότι πράγματι το συναίσθημα ήταν άβολο, αλλά όχι και τόσο μεγάλη απειλή για την αξιοπρέπειά του, όπως φανταζόταν προτού το πράξει. Προκαλώντας λοιπόν ο ίδιος τις δεκάδες απορρίψεις με αυτό το τέχνασμα, αν μη τι άλλο, εξοικειώθηκε με την ιδέα ότι κανείς δε σου χρωστάει ένα “ναι”.

Η απόρριψη είναι φυσικά απαίσιο πράγμα. Προκαλεί συναισθήματα ντροπής, κατάθλιψης, άγχους, παράπονου, ακόμα και πολύ δυνατής οργή. Κανείς δεν έχει ανοσία στον πόνο της. Ο μόνος σίγουρος τρόπος για να την αποφύγουμε όμως, είναι να κάτσουμε σιωπηλοί σε μια γωνία και να μοιρολογάμε. Οπως επραξε ο Νίκος όσο δεν εβγαινε από το σπίτι του. Αν επιλέξουμε να ζούμε θαρραλέα όμως, όταν θα βιώσουμε απόρριψη το πιθανότερο είναι ότι θα επιβιώσουμε από αυτήν.

Κι αν το τέχνασμα του Νίκου, φαντάζει -και μεταξύ μας, είναι- κάπως παιδικό και αρκετά γελοίο, το νόημα δεν ήταν να βρεθεί το στατιστικό εκείνο σπάνιο δείγμα που θα έλεγε “ναι” στην ξεκούδουνη πρότασή του για καφέ, αλλά να βιώσει μαζεμένες απορρίψεις ώστε να μην τον ενοχλεί πια τόσο πολύ. Μερικές φορές τα παιδικά κόλπα πιάνουν.