«Φοβάμαι να αγαπήσω, να εμπιστευτώ, να αφεθώ, να μοιραστώ, να πλησιάσω, να έρθω κοντά, να νιώσω, να..., να..., να... φοβάμαι να ζήσω». Κι ενώ ως ενός ορισμένου σημείου ο ρόλος του φόβου είναι χρήσιμος και προστατευτικός (αλίμονο αν αγαπούσαμε, εμπιστευόμασταν και αφηνόμασταν αδιακρίτως σε όποιον γνωρίζαμε χωρίς να υπάρξει προηγουμένως το απαραίτητο φιλτράρισμα), όταν ξεπερνάει το σημείο αυτό, τότε εύκολα μετατρέπεται από προστασία σε εμπόδιο.

«Κοντόκουσι» είναι ιαπωνική λέξη και σημαίνει «μοναχικός θάνατος». Είναι δυστυχώς ένας όρος που ανταποκρίνεται σε μια άβολη πραγματικότητα, καθώς στην Ιαπωνία δεκάδες χιλιάδες άνθρωποι, κυρίως υπερήλικες, πεθαίνουν μόνοι και αβοήθητοι κάθε χρόνο. Οι σοροί πολλών από αυτούς ανακαλύπτονται τυχαία μετά από μέρες μέσα στις κατοικίες τους, καθώς κανένας δεν τους είχε αναζητήσει. Πρόκειται για ένα φαινόμενο που απασχολεί εδώ και χρόνια την τοπική επιστημονική κοινότητα.

Αν εφαρμόσουμε στα τραύματα την αρχή που λέει ότι «στη φύση ό,τι δεν αναπτύσσεται, πεθαίνει», τότε όλα τα τραύματα που δεν θεραπεύονται επιδεινώνονται. Οι σκέψεις σου μπορούν να ρέουν στον αρνητικό και στον θετικό πόλο. Αν πηγαίνεις προς τον έναν πόλο, απομακρύνεσαι από τον άλλο.

Συχνά μετά το τέλος των Πανελλαδικών, μετά την έναρξη των καλοκαιρινών διακοπών αρχίζουμε και σκεφτόμαστε το νόημα της επόμενης «σχολικής χρονιάς», αυτά που καταφέραμε την προηγούμενη, κάνουμε μία αυτοκριτική, άλλοι κάνουν μία αυτό-αξιολόγηση.

Τα αισθήματα αναξιότητας δεν είναι άγνωστα στους περισσότερους; όλοι μας κάποια στιγμή έχουμε υποφέρει από αυτά και ακόμα και αν δεν το παραδεχόμαστε, πέφταμε στην παγίδα να μεγαλώνουμε διαρκώς την αξία των άλλων και να μικραίνουμε τη δική μας.  

Λιακάδα και εσύ ξαπλωμένος στο γρασίδι να κοιτάς στο ουρανό και να βυθίζεσαι. Η ομορφιά της στιγμής και της ίδιας της ζωής πάνω στα σύννεφα αποτυπωμένα.

Η γονική αποξένωση είναι πολλές φορές δύσκολο να κατανοηθεί από κάποιον που δεν την βιώνει προσωπικά ή μέσω του κοντινού περιβάλλοντός του.  Στην αρχή μοιάζει με μια δυσδιάκριτη απειλή. Ο στοχευμένος γονέας βρίσκεται να παλεύει ενάντια σε μια ισχυρή δύναμη που τον απομακρύνει όλο και περισσότερο από  το παιδί του.

Η ζήλεια συχνά παρομοιάζεται με ένα τέρας. Ένα τέρας που κατοικεί στη σκοτεινή πλευρά του νου και περιμένει την κατάλληλη αφορμή για να έρθει στο φως και να μας κατακλύσει. Αν και δεν εντάσσεται στην κατηγορία των βασικών συναισθημάτων, αποτελεί ένα ποικιλόμορφο κράμα φόβου, ανησυχίας, οργής και θλίψης.

Κι εσύ; Όταν βρίσκεσαι μόνος σου στο σκοτάδι με τις πιο μπερδεμένες σκέψεις σου, ανησυχείς μήπως κάποιος ανακαλύψει πως δεν είσαι αρκετά καλός, μήπως πληγωθείς, μήπως είσαι αταίριαστος;

Φοβάσαι πως είσαι κατώτερος από τους άλλους; Φοβάσαι πως είσαι ευάλωτος; Φοβάσαι πως αξίζεις την απόρριψη;

Έχετε αναρωτηθεί ποτέ τι είναι αυτό που προκαλεί αρνητισμό στη ζωή σας;

Πολύ συχνά οι συνθήκες πηγαίνουν κόντρα στο χαμόγελό μας!

Η λέξη δράμα που μόλις χρησιμοποίησες δεν αντικατοπτρίζει για εμένα την κατάσταση που περιγράφεις. Ωστόσο, γνωρίζοντας τη διαδικασία δραματοποίησης των όσων σου συνέβησαν, μπορείς να δεις με μια διαφορετική ματιά τα πράγματα.

Παθητικότητα, επιθετικότητα ή διεκδικητικότητα; Η διεκδικητικότητα είναι μια απαραίτητη δεξιότητα που διατηρεί τις ισορροπίες στις διαπροσωπικές μας σχέσεις. Πολλοί άνθρωποι συγχέουν την διεκδικητικότητα με την επιθετικότητα, την δυναμικότητα, την απαιτητικότητα.

Ζούμε στην εποχή της εξέλιξης, της αποθέωσης του ΑΙ, και γιατί όχι, της δυνατότητας να γίνουμε εύκολα και αβίαστα «Φαντάσματα».

Δεν είναι ο θάνατος ο μεγαλύτερός μας φόβος, αλλά το ρίσκο της ζωής: ο κίνδυνος να είμαστε ζωντανοί και να εκφράσουμε την αληθινή μας φύση. Το να είμαστε ο εαυτός μας -να ποιος είναι ο φόβος μας.

Καμιά συμπεριφορά δεν είναι αυτή που φαίνεται. Βλέπουμε με τα μάτια μας ανθρώπους που διψούν να κλέβουν τις εντυπώσεις, που δείχνουν προκλητικοί, χειριστικοί, που δραματοποιούν σαν θεατρίνοι τις καταστάσεις, και άλλους που κολακεύουν συνεχώς το Εγώ τους. Ποια είναι όμως η άλλη όψη του νομίσματος; Πώς μοιάζει ο πραγματικός εσωτερικός εαυτός τους;

«Μεταξύ του ερεθίσματος και της αντίδρασης, υπάρχει ένα κενό. Σε αυτό το κενό βρίσκεται η ελευθερία μας και η δύναμή μας να διαλέξουμε την αντίδρασή μας. Στην αντίδρασή μας βρίσκεται η δυνατότητα για ανάπτυξη και η ελευθερία μας.» Βίκτορ Φρανκλ - Το νόημα της ζωής.

Πολλές φορές, το δύσκολο δεν είναι να βρούμε την αγάπη μέσα σε μια σχέση, αλλά να μπορέσουμε να την αντέξουμε και να την αποδεχτούμε.
Η εμπειρία μιας ρομαντικής σχέσης, εκτός από ενθουσιασμό και συναισθήματα ευφορίας, μπορεί να πυροδοτήσει φόβους και άγχη που σχετίζονται με την εγγύτητα.

Τόσο οξύμωρο όσο ακούγεται. Να σε αγαπάνε και να σε πνίγουν. Να μην μπορείς να πάρεις ανάσα, μέσα από τις συμπεριφορές των ανθρώπων σου. Και αυτή η πρόταση απλώνεται σε όλες τις περιπτώσεις, οικογένεια, ερωτικοί σύντροφοι, περίγυρος.

Κάποτε, όπως προχωρούσε ένας νεαρός στο δρόμο, είδε στη άκρη του δρόμου ένα αντικείμενο στρογγυλό, μεταλλικό, ενωμένο με μια μπλε και άσπρη λουρίδα. Αν και λίγο βρώμικο, κατάλαβε πρωτού πλησιάσει κοντά, ότι πρόκειται για ένα μετάλλιο και μάλιστα χρυσό.

Το τελευταίο διάστημα αρχίζουν να γνωστοποιούνται συμπεριφορές βίας τόσο σωματικής όσο και λεκτικής στο ενδοοικογενειακό και εργασιακό περιβάλλον στην χώρα μας. Η ναρκισσιστική διαταραχή την οποία και θα αναλύσουμε παρακάτω μπορεί σε πολλές περιπτώσεις να αποτελέσει και βασικό συνδετικό στοιχείο στο εγχείρημα αναζήτησης αιτιών και παραγόντων που επηρεάζουν αισθητά την δραματική αύξηση συμπεριφορών βίας τόσο στην οικογένεια όσο και στην δουλειά του ατόμου.