Μία από τις πιο δυσάρεστες πλευρές της κατάθλιψης, του έντονου άγχους, της τελειοθηρίας, της ενοχής είναι ο τρόπος που παραλύει η βούλησή μας. 

«Νιώθω να πνίγομαι εδώ μέσα, αισθάνομαι να κακοποιώ συναισθηματικά το παιδί μου, φοβάμαι κάθε φορά που θα ξεσπάσει ο ένας πάνω στον άλλον, όλο το βάρος πέφτει σε μένα, δεν ξέρω αν μπορώ να ξεφύγω και που να πάω»

Η πρώτη κρίση πανικού στη ζωή ενός ανθρώπου συνιστά μια τόσο πρωτόγνωρη αλλά και τρομακτική εμπειρία που πολλοί αισθάνονται ότι τρελαίνονται ή παθαίνουν καρδιακή προσβολή. Το πιο οδυνηρό συναίσθημα είναι ο φόβος του αγνώστου που επέρχεται, το άγχος για το εάν θα ξαναζήσει το άτομο αυτήν την εμπειρία. Η κρίση πανικού μας χτυπάει την πόρτα απρόσμενα και ξαφνικά.

Γιατί το πρωί με πιάνει μια μελαγχολία, πριν καν σηκωθώ από το κρεβάτι; Γιατί πριν καν τα μάτια μου ανοίξουν αισθάνομαι ένα συναισθηματικό πλάκωμα; Γιατί μου είναι τόσο δύσκολο να σηκωθώ και να ξεκινήσω τη μέρα μου; Μήπως έχω κατάθλιψη και δεν το έχω καταλάβει;

Ότι δε λέει το στόμα, το φωνάζει το σώμα.  Ένα πρόβλημα εξαλείφεται ουσιαστικά όταν το Εγώ έχει εξαλείψει τη δυσλειτουργική στάση του.