Γράμμα στην καλύτερη μου φίλη για το πένθος από τον Χόρχε Μπουκάι

Ακρόαση άρθρου......

Ο Χόρχε Μπουκάι (Jorge Bucay) γεννήθηκε το 1949 στο Μπουένος Άιρες της Αργεντινής. Είναι γιατρός και ψυχοθεραπευτής της σχολής Γκεστάλτ. Εργάζεται ως ψυχοθεραπευτής ενηλίκων, ζευγαριών και κοινωνικών ομάδων ενώ έχει ασχοληθεί και με τη συγγραφή βιβλίων, τα οποία σημειώνουν τεράστια επιτυχία.

Ο δρόμος των δακρύων του Χόρχε Μπουκάι

Μέσα από το βιβλίο του, Ο δρόμος των δακρύων, αναφέρεται στην απώλεια και στο πένθος γενικότερα, αλλά και στις αλλαγές που επιφέρει κάποιο τραυματικό γεγονός κατά τη διάρκεια της ζωής μας, ενώ τονίζει πόσο σημαντικό είναι να εξασφαλιστεί παράλληλα ο απαραίτητος χρόνος για την ολοκλήρωση της διαδικασίας του πένθους που βιώνει το κάθε άτομο. 

Πιο κάτω, ακολουθεί ένα συγκινητικό γράμμα για το πένθος όπου μια ασθενής, πριν από λίγα χρόνια, είχε χάσει τον πατέρα της και απέστειλε στον γνωστό ψυχοθεραπευτή ένα αντίγραφο αυτού του γράμματος δίχως να γνωρίζει κανείς ποιος το έγραψε εξ αρχής.

Γράμμα στην καλύτερή μου φίλη για το πένθος μου

Σε παρακαλώ, θέλω να ξέρεις ότι έχω ανάγκη να με στηρίξεις. Παρόλο που δεν σου το λέω και παρόλο που καμιά φορά επιμένω πως δεν το χρειάζομαι. Μπορεί για την ώρα να μην είμαι σε θέση να σου ζητήσω βοήθεια γιατί είμαι αρκετά ζαλισμένη, όμως, θέλω να ξέρω ότι είσαι πάντα εδώ. Πρέπει να ξέρεις ότι δεν περιμένω να με κάνεις να νιώθω καλά ούτε να κάνεις κάτι για να φύγει η θλίψη. Αυτή τη στιγμή κανείς δεν μπορεί να το κάνει αυτό.

Εκείνο που χρειάζομαι, όμως, είναι να με βοηθήσεις να ηρεμήσω, να δέχεσαι τον πόνο μου και να είσαι τόσο ώριμη ώστε να αντέχεις την αποτυχία σου όταν δεν σε αφήνω να με βοηθήσεις. Αν δεν μπορείς να μου τηλεφωνείς γιατί δεν υποφέρεις τον πόνο σου ή δεν μπορείς να αντέξεις τον δικό μου, πες μου το. Θα το δεχτώ καλύτερα από το να μου λες κάθε είδους δικαιολογίες.

Περιμένω να καταλαβαίνεις τον θυμό μου και να συγχωρείς τις εκρήξεις μου. Δεν τα έχω μ’ εσένα, ούτε και με τους άλλους. Είναι που ξέρω πως έχασα για πάντα ό,τι αγαπούσα περισσότερο στον κόσμο. Μην προσπαθήσεις να αποφύγεις τα δάκρυά μου. Μπορεί να είναι σκληρό για σένα να με βλέπεις να κλαίω, είναι όμως ένας χρήσιμος τρόπος για να βγάλω λίγη από τη θλίψη μου.

Πίστεψέ με, το κλάμα μου κάνει καλό, γι’ αυτό όταν με βρεις να κλαίω, κάθισε δίπλα μου κι άσε με να κλάψω στο πλευρό σου. Αυτό θα είναι μεγάλη παρηγοριά. Μην προσπαθήσεις να με συνεφέρεις συγκρίνοντας την απώλεια αυτή με άλλες χειρότερες. Η θλίψη είναι δική μου και δεν μεταφέρεται.

Αποκτήστε το βιβλίο του Χόρχε Μπουκάι Ο δρόμος των δακρύων από το εξειδικευμένο βιβλιοπωλείο ψυχολογίας της Πύλης μας

Μην μου πεις πως ό,τι έγινε «ήταν θέλημα Θεού». Προς το παρόν, αυτό δεν με παρηγορεί όταν το ακούω. Απλώς, προσθέτει πνευματική σύγχυση και απελπισία σ’ αυτό που νιώθω. Μη μου πεις πως «έγινε ότι καλύτερο μπορούσε να γίνει» γιατί ξέρω πως δεν είναι αλήθεια. Μη μου πεις «φαντάζομαι πώς νιώθεις». Κανείς δεν μπορεί να φανταστεί. Ρώτα με, απλώς, πώς αισθάνομαι σήμερα, κι εγώ θα προσπαθήσω να σου πω. Μη μου ζητήσεις «να το αφήσω αυτό πίσω, να ξεχάσω και να συνεχίσω τη ζωή μου».

Αυτή είναι η ζωή μου. Και κατάλαβέ με, αν δεν μπορώ να μοιραστώ τις ωραίες στιγμές που ζεις. Μακάρι να μπορούσα. Αν θέλεις πραγματικά να κάνεις κάτι για μένα, προσπάθησε να μου κλείνεις συγκεκριμένα ραντεβού… να φάμε μαζί ένα μεσημέρι, να κάνουμε μια δουλειά που αφορά το σπίτι, να περάσουμε μια ώρα ελεύθερη μαζί. Εγώ είμαι πάρα πολύ πληγωμένη και δεν μπορώ να σκεφτώ πέρα από το σήμερα ή να αποφασίσω να κάνω κάτι ευχάριστο.

Έχω ανάγκη να πενθήσω – να το ξέρεις. Έχω ανάγκη να είμαι εγώ, και δεν θέλω να ξεχάσω. Θέλω μόνο να βρω έναν τρόπο να θυμάμαι χωρίς να βυθίζομαι στη θλίψη. Σου ζητώ να μ’ αγκαλιάζεις, να μου χαϊδεύεις τα μαλλιά και να μου λες ότι μετράω για σένα, ότι μπορείς να με φροντίζεις κι ότι θέλεις να είσαι μαζί μου σ’ αυτόν τον δρόμο που βαδίζω. Στον δρόμο των δακρύων, που είναι τόσο έρημος και στοιχειωμένος.

Τέλος, αγαπημένη μου φίλη, σε ικετεύω να δεχτείς το πένθος μου χωρίς να παρεμβαίνεις και να αποδεχτείς τον πόνο μου χωρίς να με εμποδίζεις. Εγώ πάντα θα θυμάμαι πώς με γιάτρεψε η αγάπη που μου χάρισες.

Επαφή με τον άνθρωπο που πενθεί

Αναμφισβήτητα, είναι ένα πραγματικά συγκλονιστικό γράμμα που θα μπορούσε να είχε γραφτεί από οποιονδήποτε έχει περάσει μέσα από τον δρόμο των δακρύων, του θανάτου και του πένθους. Η επαφή με τον άνθρωπο που πενθεί μπορεί να διατηρηθεί με πολλούς τρόπους και δεν είναι θέμα μόνο πραγματικής φυσικής παρουσίας. Πολύ απλά καθημερινά πράγματα, ενας καφές ή ένα τηλεφώνημα, είναι αρκετά για να σπάσουν τη μοναξιά του και να του θυμίσουν ότι υπάρχουν άνθρωποι που στέκονται στο πλευρό του.

Βιβλιογραφία:

Ο δρόμος των δακρύων, Χόρχε Μπουκάι, 2012, Εκδ.Opera.