Μπορεί να έχουμε συνυπάρξει με συντρόφους ήσυχους, χαμηλών τόνων, εσωστρεφείς, όμως οι αρνητικοί τύποι δεν διαβαίνουν ως αθόρυβοι επισκέπτες στη ζωή μας. Η αρνητικότητα, η οποία μπορεί να υφαίνεται ως απαισιοδοξία, γκρίνια, παράπονα, καχυποψία, κριτική, κυνισμό, μιζέρια, δυσλειτουργικό σκεπτικό του όλα ή τίποτα, μαύρο – άσπρο, αυθαίρετα συμπεράσματα ή και τάση προς επιθετικότητα, είναι ένα χαρακτηριστικό που δύναται να θέτει το ζευγάρι σε επερχόμενη δυστυχία και ματαίωση της σχέσης.

Το αίσθημα της μειονεξίας είναι ένα σύμπλεγμα στρεβλών πεποιθήσεων και εκτιμήσεων σχετικά με το ποιοι είμαστε.

«Η κοινωνία, αυτήν την εποχή, είναι ένα εκκρεμές που κινείται μεταξύ του φόβου και της ελπίδας». Η πανδημία του Κορωνοϊού: Μία πρωτόγνωρη συνθήκη ψυχολογικής έκλειψης υπό τον σφυγμό της αβεβαιότητας.

Η απειλή ευρείας εξάπλωσης του ιού επιτάσσει εναλλασσόμενες περιόδους εγκλεισμού, αυτοαπομόνωσης, κοινωνικής αποστασιοποίησης, ατομικής υγιεινής και ευθύνης, ως μέτρα επιδημιολογικής επιτήρησης, που σημαίνουν έλλειψη αέρα-οξυγόνου και ελευθερίας.

«Εάν δεν ξέρεις πώς να αποκαλύψεις τον πόνο σου, πώς θα τον αποκαλύψουν οι άλλοι;»

Η κατάθλιψη ίσως αποτελεί την σοβαρότερη συναισθηματική διαταραχή του αιώνα που διανύουμε. Αυτή η βαθιά εμπειρία δυστυχίας όχι μόνο παγώνει τον άνθρωπο στον τρόπο σκέψης και σωματικής υγείας αλλά συμβολίζει ότι κάπου το νόημα της ζωής χωλαίνει.

Δεν υπάρχει αυτό που λέμε ευτυχία, μόνο κάποιες ηπιότερες σκιές μελαγχολίας. Έτσι, αποτυπώνεται κάπως συμπυκωμένο το νόημα της δυσθυμίας, μια μορφής κατάθλιψης που επιμένει, είναι χρόνια, και μεταφράζεται πλέον ως μια συνήθεια από το άτομο που τη βιώνει. Μια συνήθεια υποκειμενική βέβαια για τον καθένα.