Γιατί το κάνω αυτό πάλι; Γιατί σκέφτομαι πάλι έτσι; Ερωτήματα που οι περισσότεροι από εμάς έχουμε αναφορικά με τους ανυπόφορους φαύλους κύκλους της συμπεριφοράς και των σκέψεων μας. Γιατί κάνουμε ξανά και ξανά το ίδιο πράγμα που μας οδηγεί στην απομάκρυνση από τον σκοπό μας; Μήπως απλώς σαμποτάρουμε τον εαυτό μας;

Στη σύγχρονη εποχή η σχέση του ανθρώπου με το φαγητό έχει δημιουργήσει νέα δεδομένα στην έρευνα των κοινωνικών επιστημών. Είναι γνωστό ότι οι περισσότερες μελέτες για την παχυσαρκία επικεντρώνονται κατά κανόνα στους ενήλικες. Ωστόσο, το αυξανόμενο πρόβλημα της παχυσαρκίας ισχύει και για τα παιδιά αλλά και για τους εφήβους.

Ως Διαταραχές πρόσληψης τροφής ή πιο απλά Διατροφικές διαταραχές ορίζονται οι διαταραχές εκείνες που σχετίζονται με την τροφή και την πρόσληψή της από το άτομο.

Το ΚΕΑΔΔιδρύθηκε το 2010 και είναι ο μοναδικός και αποκλειστικός συνεργάτης των πιστοποιημένων επαγγελματικών εκπαιδεύσεων για την Ελλάδα του Εθνικού Κέντρου Διατροφικών ΔιαταραχώνNational Center of Eating Disorders (NCfED) της Μεγάλης Βρετανίας. Οι τίτλοι σπουδών για τις Διατροφικές Διαταραχές και την Παχυσαρκία «Μaster Practitioner Programme in Eating Disorders &Obesity» πιστοποιούνται από το Βρετανικό Σύλλογο Ψυχολόγων (BPS) και αποδίδονται απευθείας από το NCfED της Μεγάλης Βρετανίας.

Η πρόσληψη τροφής είναι αναμφίβολα η κύρια πηγή ενέργειας που χρειάζεται ένας άνθρωπος για να επιβιώσει. Τι συμβαίνει, όμως, όταν το φαγητό γίνεται μέσο διαχείρισης συναισθημάτων;

«Η κοινωνία, αυτήν την εποχή, είναι ένα εκκρεμές που κινείται μεταξύ του φόβου και της ελπίδας». Η πανδημία του Κορωνοϊού: Μία πρωτόγνωρη συνθήκη ψυχολογικής έκλειψης υπό τον σφυγμό της αβεβαιότητας.

Η απειλή ευρείας εξάπλωσης του ιού επιτάσσει εναλλασσόμενες περιόδους εγκλεισμού, αυτοαπομόνωσης, κοινωνικής αποστασιοποίησης, ατομικής υγιεινής και ευθύνης, ως μέτρα επιδημιολογικής επιτήρησης, που σημαίνουν έλλειψη αέρα-οξυγόνου και ελευθερίας.

Ο Βρετανός πρωθυπουργός Μπόρις Τζόνσον αναμένεται να ανακοινώσει σήμερα ένα μεγαλεπήβολο σχέδιο για την αντιμετώπιση του υπερβολικού βάρους στο Ηνωμένο Βασίλειο, ύστερα από την δημοσίευση μελέτης που επισήμαινε πως η παχυσαρκία αποτελεί επιβαρυντικό παράγοντα για το νέο κορονοϊό.

Η γνωσιακή συμπεριφορική θεραπεία έχει αποδειχθεί ερευνητικά ότι αποτελεί αποτελεσματικό μοντέλο θεραπείας για την ψυχογενή ανορεξία, την ψυχογενή βουλιμία και τη διαταραχή υπερφαγίας.

Η συναισθηματική υπερφαγία χαρακτηρίζεται από επαναλαμβανόμενα επεισόδια που συμβαίνουν, κατά μέσο όρο, τουλάχιστον μία φορά τον μήνα (για 3 μήνες ή και περισσότερο). Η υπερφαγία σημαίνει ότι κάποιος καταναλώνει αρκετά μεγαλύτερη ποσότητα τροφής από αυτήν που φυσιολογικά κάποιος θα έτρωγε στο ίδιο χρονικό διάστημα.

Πολύ συχνά δεν τρώμε μόνο για να ικανοποιήσουμε την βιολογική μας πείνα. Στρεφόμαστε στο φαγητό για παρηγοριά, ανακούφιση, επιβράβευση, παρέα. Δυστυχώς, το συναισθηματικό φαγητό δεν λύνει τα όποια συναισθηματικά μας προβλήματα. Αντιθέτως, μας κάνει να νιώθουμε χειρότερα. Δεν είναι μόνο ότι παραμένει το όποιο συναισθηματικό πρόβλημα έχουμε, αλλά νιώθουμε και ενοχές που φάγαμε πιο πολύ.

Μία αναγκαία συνθήκη από τη στιγμή της γέννησης ενός ανθρώπου είναι η πρόσληψη τροφής. Η συνθήκη, αυτή, αφενός εξασφαλίζει την επιβίωση, αφετέρου δημιουργεί ένα «παιχνίδι διαντίδρασης» ανάμεσα στη μητέρα και το βρέφος, βοηθώντας το δεύτερο να διαμορφώσει ψυχικές αναπαραστάσεις και να καλύψει συναισθηματικές ανάγκες.

Η κριτική στην εξωτερική εμφάνιση παρατηρείται έντονα στην καθημερινότητα καλλιεργώντας ένα κλίμα που ευνοεί την εκδήλωση διατροφικών διαταραχών, όπως η συναισθηματική υπερφαγία, η οποία σχετίζεται με το body shaming.

Είναι γεγονός πως η ικανότητα των αντρών να αποδεχτούν τις παθολογικές τους διατροφικές συμπεριφορές και να αναζητήσουν θεραπεία περιορίζεται, καθώς αυτές θεωρούνται από πολλούς ως κατεξοχήν γυναικείο θέμα. Αν και η σχέση υπερφαγίας στους άντρες φαίνεται να διαφοροποιείται από τις γυναίκες (προστίθεται ο ρόλος των θετικών και όχι μόνο των αρνητικών βιωμάτων), οι απόψεις στον ερευνητικό χώρο φαίνεται διίστανται λόγω της υποεκπροσόπησης του αντρικού πληθυσμού σε τέτοιες έρευνες.

Είναι αργά το απόγευμα και μόλις γύρισα σπίτι. Είχα μια πολύ κουραστική μέρα στη δουλειά. Διαφώνησα με συναδέλφους, δέχτηκα επίπληξη από τον ανώτερο μου και κουράστηκα ετοιμάζοντας ένα project που μου ανέθεσαν. Το μόνο που ήθελα γυρίζοντας σπίτι είναι να φάω το κυρίως γεύμα μου που δεν είχα φάει στην εργασία (διότι δεν νιώθω άνετα να τρώω εκεί πέρα και να νιώθω τα βλέμματα των συναδέλφων μου πάνω μου).

Τρώτε περισσότερο όταν βιώνετε μία περίοδο άγχους; Καταναλώνετε πολύ φαγητό ακόμα κι αν νιώθετε πως δεν χρειάζεστε άλλη τροφή; Στρέφεστε στο φαγητό για να αισθανθείτε καλύτερα;