Υψηλότερα ποσοστά ψυχολογικών διαταραχών και κινδύνου απόπειρας αυτοκτονίας παρατηρούνται σε έφηβους ομοφυλόφιλους, λεσβίες, τρανσέξουαλ, αμφιφυλόφιλους ή intersex (ΛΟΑΤΚΙ+) και αυτά σχετίζονται με το «άγχος της μειονότητας», δηλαδή, το χρόνιο στρες από τον στιγματισμό, τις προκαταλήψεις και τις διακρίσεις.

H 10η Σεπτεμβρίου έχει καθιερωθεί από τον Παγκόσμιο Οργανισμό Υγείας, τη Διεθνή Ένωση για την Πρόληψη της Αυτοκτονίας και τη διεθνή επιστημονική κοινότητα ως η Παγκόσμια Ημέρα για την Πρόληψη της Αυτοκτονίας, προκειμένου να ενεργοποιηθεί η κοινή γνώμη με στόχο την ενημέρωση και την ευαισθητοποίηση του πληθυσμού στα πεδία της πρόληψης της αυτοκτονίας και των αυτοκαταστροφικών συμπεριφορών. 

Ο άνθρωπος είναι το μόνο γνωστό είδος στον κόσμο που αυτοκτονεί... (Η περίπτωση του σκορπιού είναι κοινωνικός θρύλος). Περίπου 1 εκ. άνθρωποι αυτοκτονούν κάθε χρόνο παγκοσμίως ενώ περίπου 15 εκ. πραγματοποιούν απόπειρα αυτοκτονίας. 

Ο ψυχολόγος, Στέφανος Σταυρινός, σε παλαιότερο άρθρο του στην Πύλη Ψυχολογίας για την αυτοκτονία, αναφέρει: 

Η αυτοκτονία είναι η 10η αιτία θανάτου ανά τον κόσμο ενώ σε παγκόσμια κλίμακα είναι η 1η αιτία θανάτου για άτομα έως 35 ετών. Στις Η.Π.Α. αν και ο φόβος για τις δολοφονίες είναι πολύ συχνός 1 δολοφονία αντιστοιχεί σε 2 αυτοκτονίες.

«Νιώθω να πνίγομαι εδώ μέσα, αισθάνομαι να κακοποιώ συναισθηματικά το παιδί μου, φοβάμαι κάθε φορά που θα ξεσπάσει ο ένας πάνω στον άλλον, όλο το βάρος πέφτει σε μένα, δεν ξέρω αν μπορώ να ξεφύγω και που να πάω»

Με αφορμή τη δολοφονία του George Floyd είναι ευκαιρία να επανεξετάσουμε την οπτική και τους ορισμούς μας για πολλά πράγματα. Είναι ευκαιρία να δούμε για άλλη μια φορά και να συνειδητοποιήσουμε επιτέλους πόσο μας φθείρει ο ρατσισμός και οι πεποιθήσεις μας (συνειδητές ή υποσυνείδητες) περί ανωτερότητας και κατωτερότητας.

Με αφορμή την αυτοκτονία νοσηλευόμενου στο Γενικό Νοσοκομείο Κορίνθου στις 21/4/2018 οφείλουμε, για ακόμη μία φορά να επισημάνουμε την απουσία εφαρμογής μέτρων και διαδικασιών που θα μπορούσαν να έχουν λειτουργήσει άμεσα προληπτικά και αποτρεπτικά στη συγκεκριμένη αυτοκτονία.

Η αυτοκτονία είναι ένας από τους σημαντικότερους παράγοντες θνησιμότητας στον γενικό πληθυσμό και συνδέεται με υψηλή ψυχιατρική νοσηρότητα. Η μοναξιά είναι ένα υποκειμενικό συναίσθημα, σχετιζόμενο άμεσα με την αποξένωση και την απομόνωση.

Τι να είναι αυτό που κάνει περισσότερους μόνους ανθρώπους να αυτοκτονούν κοντά στις γιορτές; Το ερώτημα έχει τεθεί και απαντηθεί πολλές φορές, όμως το έχουμε κατανοήσει καλά; Οπως το βλέπω, τα λαμπιόνια και τα περιτυλίγματα προκαλούν στον άνθρωπο που βιώνει μια σοβαρή κατάθλιψη ακόμα μεγαλύτερο πόνο, συνήθως (αλλά όχι πάντα) για έναν λόγο. Νοιώθει ανεπιθύμητος.

Το δάκτυλο βρισκόταν στη σκανδάλη. Με μια κίνηση, θα τελείωναν όλα. Ήταν αποφασισμένος. Ήταν άνεργος εδώ και δυο χρόνια χωρίς κάποια μόνιμη σχέση. Είχε αποκοπεί από γνωστούς και φίλους. Ντρεπόταν για την οικονομική κατάσταση που είχε περιέλθει. Δε μπορούσε να βγάλει ούτε τα προς το ζην. Τα παντζούρια ήταν κλειστά. Είχε χάσει την επαφή του με το χρόνο. Κοιτούσε το όπλο. Αναρωτιόταν πως θα ήταν ο θάνατος.

Aυξημένα ποσοστά κατάθλιψης, στρες και αυτοκτονικών σκέψεων μεταξύ των φοιτητών καθώς και ανησυχητικά ποσοστά πίστης σε συνομωσιολογικές θεωρίες γύρω από την πανδημία έδειξε μελέτη σχετικά με την ψυχική υγεία Ελλήνων φοιτητών κατά την διάρκεια της έξαρσης της Covid-19 και του lockdown, η οποία πραγματοποιήθηκε υπό την αιγίδα της Ιατρικής Σχολής και της Πρυτανείας του ΑΠΘ.

Kλινική κατάθλιψη στο 18% του πληθυσμού σε παγκόσμια κλίμακα και σοβαρότατο στρες σε ένα άλλο τόσο ποσοστό ανθρώπων κατά τη διάρκεια των τελευταίων 12 μηνών της πανδημίας Covid-19 έδειξαν τα αποτελέσματα της διεθνούς έρευνας, με τίτλο: «COVID-19 MEntal health inTernational for the General Population (COMET-G) Study».

Υπάρχει σημαντική συζήτηση για το κατά πόσο επηρεάστηκε η ψυχική υγεία των παιδιών και των εφήβων από τις διαταραχές και τους περιορισμούς που επιβλήθηκαν κατά την διάρκεια της πανδημίας Covid-19.

Ο άνθρωπος είναι το μόνο γνωστό είδος στον κόσμο που αυτοκτονεί... (Η περίπτωση του σκορπιού είναι κοινωνικός θρύλος). Στο παρακάτω άρθρο θα δούμε κάποιες πτυχές της αυτοκτονικής συμπεριφοράς με μια βιοψυχοκοινωνική ματιά. Θα δούμε από τι συνοδεύεται, σε τι βαθμό και που απαντάται συχνότερα, πως αντιμετωπίζεται από τους ειδικούς, τα είδη της και πολλά άλλα.

Σε κοιτάζω που είσαι χαμένη και με βλέμμα απλανές. Χτυπάς το δόντια σου με μανία, σα να θέλεις να τα σπάσεις  και είσαι νευρική. Κοιτάς συνεχώς το κινητό και αναστενάζεις ξανά και ξανά.

Οι 2 αυτοκτονίες της περασμένης εβδομάδας μέσα σε Καταστήματα Κράτησης (32χρονου στις φυλακές Νέας Αλικαρνασσού και 58χρονου στο Αστυνομικό Τμήμα Τρικάλων) αναδεικνύουν για ακόμη μία φορά την καταλυτική απουσία σαφών και αυτονόητων μέτρων, η ύπαρξη των οποίων θα μπορούσε να σώσει ζωές.

Ακόμα 3 αυτοκτονίες έχουν συμβεί τις τελευταίες 3 ημέρες σε νοσοκομεία της χώρας και βρισκόμαστε, για ακόμη μία φορά, στη δυσάρεστη θέση να επισημάνουμε την αναγκαιότητα διερεύνησης αυτών των περιστατικών και την κρισιμότητα της ανάδειξης εκείνων των μέτρων και διαδικασιών που θα μπορούσαν να έχουν λειτουργήσει άμεσα προληπτικά και αποτρεπτικά.

Όλοι οι άνθρωποι, κατά καιρούς, εκδηλώνουμε κάποια αλλαγή στο συναίσθημά μας ως αποτέλεσμα ενός στρεσογόνου γεγονότος, όπως είναι η απώλεια ενός αγαπημένου προσώπου, ένας χωρισμός κ.ά. Μάλιστα, τις περισσότερες φορές η αλλαγή του συναισθήματος ως αντίδραση σε κάποιο δυσάρεστο ή ευχάριστο γεγονός, είναι απόλυτα φυσιολογική και απαραίτητη για την επιβίωσή μας.

Η οριακή διαταραχή προσωπικότητας (ή μεταιχμιακή) είναι ίσως η συχνότερη διαταραχή προσωπικότητας. Σύμφωνα με το DSM-V η οριακή διαταραχή προσωπικότητας ανήκει στη δραματική, συναισθηματική και ασταθής ομάδα (Cluster B) μαζί με την αντικοινωνική, την ιστριονική και τη ναρκισσιστική διαταραχή προσωπικότητας.

Η επιτυχία πολλών ανθρώπων συνοδεύεται συχνά από έναν ενδόμυχο φόβο: μήπως ανακαλύψει ο κόσμος γύρω τους πως δεν αξίζουν πραγματικά όλα όσα έχουν πετύχει, μήπως καταλάβουν οι άλλοι ότι δεν είναι τόσο καλοί όσο φαίνονται και μήπως εν τέλει τους θεωρήσουν κοινούς απατεώνες.

«Η Ελένη είναι 15 ετών και το τελευταίο διάστημα κλείνεται στο δωμάτιό της για πολλές ώρες. Χθες κλείστηκε για δύο μέρες περίπου. Οι γονείς δεν γνωρίζουν τί έκανε η έφηβη στο δωμάτιό της κλειδωμένη. Οι γονείς εδώ και δύο χρόνια βιώνουν έναν σοβαρά διαταραγμένο γάμο, και δεν της δίνουν σημασία.