Αυτό που σίγουρα δεν ξεχνά η μνήμη, είναι οι ενοχές.

Ενοχές γύρω από αδύνατες επιθυμίες, ενοχές για παρελθοντικές εμπειρίες, ενοχές για τον εαυτό μου, ενοχές γύρω από το «καλό παιδί» που υπόσχομαι να είμαι, για πράγματα που αδικούμαι, για τα «θέλω» και τα «πιστεύω» μου, μπερδεμένα συναισθήματα που εγκλωβίζουν την ελευθερία και την ψυχική ηρεμία.

Ότι με δυσκολεύει περισσότερο στην εσωτερική μου ζωή είναι η επιθυμία και από την άλλη ο φόβος να δω με τα ίδια μου τα μάτια το αληθινό μου προσωπείο.

Θες να έχεις τον πραγματικό έλεγχο στη ζωή σου; Θα πρέπει, λοιπόν, να απαρνηθείς την ψευδαίσθηση ότι υπάρχει. Το άγχος, τα υποθετικά σενάρια για το μέλλον, οι μηρυκασμοί, το αίσθημα της αβεβαιότητας και οι προσδοκίες στροβιλίζουν πάντα γύρω από την ανάγκη να έχουμε τον έλεγχο των πραγμάτων.

Μπροστά στον ανθρώπινο και σκληρό ψυχικό πόνο της απώλειας, οι επιστημονικές θεωρήσεις φαίνονται αδύναμες στο να απαλύνουν την πληγή. Το άτομο που πενθεί, θρηνεί ψυχικά και σωματικά. Η «για πάντα» στέρηση του αγαπημένου του προσώπου ξεδιπλώνει έντονα υπαρξιακά ερωτήματα.

Στην ερωτική επαφή, ξανασυστηνόμαστε στον εαυτό μας, με το πώς συμπεριφέρεται τόσο το σώμα μας όσο και οι πιο βαθιές, αυτόματες σκέψεις μας. Δεν είναι μόνο το κορμί γυμνό αλλά και η ψυχή μας, η αλήθεια μας που χωρίς περιτυλίγματα και κουκουλώματα αυτοαποκαλύπτεται.