Παρά τις διαφορετικές προσεγγίσεις, η πλειονότητα των κοινωνικών ψυχολόγων αντιλαμβάνεται τα στερεότυπα ως πεποιθήσεις που αφορούν ομάδες. Στην καθημερινή γλώσσα, αλλά πολλές φορές και στις κοινωνικές επιστήμες, τα στερεότυπα, οι προκαταλήψεις και οι διακρίσεις χρησιμοποιούνται εναλλακτικά με την ίδια σημασία.

Ο έρωτας είναι συναίσθημα που πραγματικά συνεπαίρνει την ψυχή του ανθρώπου. Ταυτόχρονα όμως δίνει στον καθένα μας τη δυνατότητα να ανακαλύψει πτυχές του εαυτού του που ίσως μέχρι εκείνη τη στιγμή δεν γνώριζε καν ότι υπάρχουν.

Από την εποχή του Καρτέσιου, ελάχιστα ζητήματα έχουν απασχολήσει τους φιλοσόφους τόσο έντονα όσο ο γρίφος της συνείδησης. Το «σκέφτομαι άρα υπάρχω» που ο Καρτέσιος χρησιμοποίησε ως θεμέλιο της φιλοσοφίας του, αποτελούσε άμεση αναγνώριση του κεντρικού ρόλου της συνείδησης που αφορά τόσο την οντολογία (αυτό που υπάρχει) όσο και την επιστημολογία (τι γνωρίζουμε και πώς το γνωρίζουμε).

Αυτό το σύμπλεγμα, δεν έχει καμία σχέση με τη γνωστή τραγουδίστρια!… Έχει σχέση με τη σεξουαλικότητα και την ερωτική επιθυμία, ιδίως σε μακροχρόνιες ή «σοβαρές» σχέσεις. Όταν λοιπόν οι άνθρωποι (ιδίως οι άνδρες) έχουν ένα τέτοιο σύμπλεγμα στο μυαλό τους, βλέπουν τη σταθερή τους σύντροφο σαν «Μαντόνα» και χάνουν την ερωτική τους επιθυμία για αυτή.

Διαβάστε τη συνέντευξη που έδωσε στο psychology.gr η Αναστασία Κλαδευτήρα, Ψυχολόγος, Οικογενειακή Θεραπεύτρια και συγγραφέας του βιβλίου " Τα δύσκολα να τα κοιτάς στα μάτια" που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Διόπτρα.

Η κ.Κλαδευτήρα, απαντά σε επίκαιρα ερωτήματα, για τη διαμόρφωση των πεποιθήσεων, το ρόλο της φιλίας στη ζωή μας, την κρίση, το τι μπορούμε να κάνουμε σε συλλογικό επίπεδο ώστε να αλλάξουμε τις συνθήκες που βιώνουμε.

Στη συνέντευξη που παραχώρησε στο PSYCHOLOGY.GR ο διαιτολόγος Ευάγγελος Ζουμπανέας, συγγραφέας των Best Sellers «Thin Possitive» και «Διατροφική Νοημοσύνη» με αφορμή την έκδοση του νέου βιβλίου του «Αναζητώντας το Μαγικό Βάρος των Ονείρων σου», μιλήσαμε για το ιδανικό και ρεαλιστικό σωματικό βάρος! Απολαύστε την ίσως πιο αποκαλυπτική συνέντευξη του διάσημου διαιτολόγου-διατροφολόγου και συγγραφέα Ευάγγελου Ζουμπανέα!

Σε κάθε συμβουλευτική διαδικασία κεντρικό ρόλο διαδραματίζει η σχέση που αναπτύσσεται μεταξύ συμβούλου και πελάτη. Αυτή καθορίζει και την έκβαση των συνεδριών. Αυτό το είδος σχέσης αφορά το συναίσθημα, τις στάσεις και τις πεποιθήσεις όποιον εμπλέκονται στη συμβουλευτική διαδικασία.

Η συμπεριφορά του Συμβούλου θα πρέπει να ενδυναμώνει τον τρόπο με τον οποίο ο πελάτης αντιλαμβάνεται τον σύμβουλο.

Πολλοί άνθρωποι αναζητούν τον/την σύντροφο που θα τους συντροφεύσει στην πορεία πραγμάτωσης της αυτοεκπληρούμενης προφητείας τους κι ως εκ τούτου ο σημαντικός άλλος μετατρέπεται σε πεδίο άσκησης της επαναβίωσης των τραυματικών εμπειριών ή/και επώδυνων συναισθημάτων. Ο άλλος δηλαδή γίνεται το τραύμα και συνάμα η ευκαιρία να ξαναβιωθεί, μέσα από τη συντροφική σχέση, επιχειρώντας μια τραγική λύση στο αδιέξοδο του βιωμένου πόνου.

Ένα φαινόμενο που μπορεί εύκολα να παρατηρήσει κανείς στις μέρες μας, είναι όταν στις ανθρώπινες σχέσεις- τις ερωτικές, τις φιλικές, τις οικογενειακές και ούτω καθεξής- παρουσιάζεται μια σύνδεση εξάρτησης ή προσκόλλησης μεταξύ κάποιων ατόμων.

Αναρωτιέσαι γιατί συνεχίζεις να συμπεριφέρεσαι με αυτό τον δυσλειτουργικό τρόπο. Ίσως χρησιμοποίησες το πρώτο σχήμα που ήταν διαθέσιμο στο μυαλό σου, αντί για κάποιο άλλο πιο ωφέλιμο.

Η σωματική νοημοσύνη είναι μια από τις πιο συναρπαστικές περιοχές της σύγχρονης φιλοσοφίας και νευροεπιστήμης, που διαπιστώνουν όλο και περισσότερο τη στενή σχέση της βιολογίας μας με τον τρόπο που αντιλαμβανόμαστε τον εαυτό μας, τους γύρω μας και τον περιβάλλοντα κόσμο. Αναλύσεις αναφορικά με την νευροβιολογία των συναισθημάτων κάνουν λόγο για την σωματοποιημένη διάσταση τόσο των αισθημάτων όσο και του πνεύματος μας. Ο διακεκριμένος νευροεπιστήμονας Αντόνιο Νταμάσιο μας λέει χαρακτηριστικά ότι «το σώμα έχει νου».

Οι ενοχές είναι το βασικό εργαλείο εκείνων που χειραγωγούν. Το μόνο που έχει να κάνει κάποιος είναι να μας δημιουργήσει ενοχές και αμέσως αισθανόμαστε την ανάγκη να γίνουμε και πάλι αρεστοί όσο το δυνατόν συντομότερα. Μάλιστα, οι περισσότεροι άνθρωποι μπορεί να φτάσουν σε σημείο να κάνουν σχεδόν τα πάντα, αν μέσω της χειραγώγησης οι άλλοι τους κάνουν να αισθανθούν αρκετά ένοχοι.

«Η μοναξιά για την ψυχή είναι ότι η πείνα για το σώμα» Μια λέξη, πόσο μάλλον συναισθηματική, ποτέ δεν έρχεται μόνη της. Ακόμα και η λέξη «μοναξιά» χρειάζεται κάποιον που να υποφέρει από αυτήν. Η μοναξιά συνιστά μια υποκειμενική αίσθηση, μοναδική για τον καθένα.

Οι όροι αντικοινωνική προσωπικότητα και ψυχοπαθητικότητα χρησιμοποιούνται συχνά εναλλάξ. Όντως, στο DSM-IV-TR οι διαγνώσεις της αντικοινωνικής προσωπικότητας και της ψυχοπαθητικότητας συνδυάστηκαν κάτω από την κατηγορία της αντικοινωνικής διαταραχής προσωπικότητας, κάτι που δεν συνέβαινε στο DSM-III.

Οι εμπειρίες που έχουμε ως παιδιά και ως έφηβοι μπορεί να παίξουν καθοριστικό ρόλο στο να διαστρεβλώσουν την εικόνα που έχουμε για τον ίδιο μας τον εαυτό.

Η αυτοεκτίμηση προκύπτει σταδιακά μέσα από τα βιώματα και τις εμπειρίες που αποκτούμε και μέσα από τη σχέση μας με τους ‘’σημαντικούς άλλους’’ για εμάς που πιθανόν είναι η μητέρα μας, ο πατέρας μας, τα αδέλφια μας, ίσως και κάποιοι φίλοι μας και συνομήλικοι μας.

Δίνεις πάντα μεγάλη αξία στις απόψεις των άλλων; Θέλεις πάντα να ευχαριστείς τους άλλους κι όχι τον εαυτό σου; Γιατί, άραγε, επιζητάμε την αποδοχή των άλλων;

Η σπίθα που πυροδότησε την Αραβική Άνοιξη δεν προήλθε από την Αίγυπτο, τη Συρία, τη Λιβύη ή τον Λίβανο, αλλά από μια χώρα λιγότερο συνδεδεμένη με την επανάσταση –την Τυνησία–, και δεν ξεκίνησε με μια μαζική διαμαρτυρία, αλλά με έναν μόνο πωλητή του δρόμου με το όνομα Mohamed Bouazizi.

Ευελιξία, ανοιχτό μυαλό, προσαρμοστικότητα στη νέα πληροφόρηση και στις συνθήκες, να μένουμε ψύχραιμοι με πίστη στις ικανότητές μας όταν προκύπτει κάποια κρίση, να κάνουμε αντικειμενική προσέγγιση της κατάστασης, να μην παρασυρόμαστε από τα συναισθήματά μας και να συνεχίζουμε να κάνουμε ερωτήσεις και να συγκεντρώνουμε πληροφορίες όταν τα πράγματα δεν εξελίσσονται όπως τα περιμέναμε.

Πρόσφατες έρευνες και στατιστικά από τον τομέα της ψυχολογίας αλλά και της νευροεπιστήμης ευρύτερα, έχουν καταδείξει ότι ένας άνθρωπος κάνει κατά μέσο όρο 60.000 με 70.000 σκέψεις ημερησίως.

Η δημιουργικότητα μπορεί να οριστεί ως η τάση των ανθρώπων να παράγουν ή να αναγνωρίζουν νέες ιδέες που μπορεί να είναι χρήσιμες:

α) στην επίλυση προβλημάτων (π.χ. επιστημονικές ή άλλες ανακαλύψεις)

β) στην επικοινωνία με τους άλλους ανθρώπους (π.χ. τάση για μετάδοση καινοτόμων αξιών)

γ) στην ψυχαγωγία (π.χ. καλλιτεχνικά έργα μουσικής, ποίησης, λογοτεχνίας κλ.)