Καλλιεργώντας την συμφιλίωση με το εσωτερικό παιδί μέσα μας

Ακρόαση άρθρου......

Όταν τιμούμε τα συναισθήματα του εσωτερικού μας παιδιού, απελευθερώνουμε τις συναισθηματικές πληγές που εξακολουθούμε να κουβαλάμε υποσυνείδητα - Πατρίσια Χόουπ 

Η έννοια του εσωτερικού παιδιού συνδέεται με την κρυμμένη πλευρά του εαυτού μας, η οποία αποτελεί την πηγή των εμπειριών, των απωθημένων και μη συναισθημάτων, των περιορισμών και των πεποιθήσεων που βιώσαμε κατά την παιδική μας ηλικία.

Αναμνήσεις, όνειρα, προσδοκίες, πληγές, χαρίσματα και δαίμονες κρύβονται βαθιά μέσα στο κομμάτι αυτό του εαυτού μας, που είναι θαμμένο και παγωμένο στο χρόνο. Και όμως, που παραμένει αυθεντικό και αληθινό και μας καλεί να το εξερευνήσουμε, να το φωτίσουμε και να το αγκαλιάσουμε. Να το απελευθερώσουμε και να συμφιλιωθούμε μαζί του. Να το προστατεύσουμε και να το αγαπήσουμε.

Το κομμάτι αυτό κατέχει μια γνήσια και αυθεντική διαισθητική γνώση για τον αληθινό εαυτό μας, για τον κόσμο γύρω μας, για τον τρόπο που σχετιζόμαστε με τους γονείς μας,  για το πώς εκφράζουμε τις ανάγκες μας και πως δημιουργούμε σχέσεις.

Το εσωτερικό παιδί αποτελεί μια εσωτερική αντανάκλαση των αξιών και των πεποιθήσεων που κουβαλά κανείς από όταν ήταν παιδί. Το εσωτερικό παιδί συμβολίζει τις δυσκολίες, τα τραύματα, ακόμα και τις νίκες και τους θριάμβους, που ζήσαμε κατά την διάρκεια της παιδικής μας νιότης.

Η έννοια του εσωτερικού παιδιού αποδίδεται στον διάσημο ψυχίατρο Carl Jung, o οποίος ενσωμάτωσε αυτήν την ιδέα στην θεωρία του για το ασυνείδητο. Για τον Jung, το εσωτερικό παιδί υπήρξε μια αρχετυπική πτυχή της προσωπικότητας, ένα σύμβολο αθωότητας, πηγή βαθιάς και ανεξάντλητης ανανέωσης, φάρος αυθόρμητης δημιουργικότητας, κλειδί ακατέργαστης αυθεντικότητας και η πύλη της ιστορικότητας του προσωπικού μας παρελθόντος. Το εσωτερικό παιδί στην θεωρία του συνδέεται άρρηκτα με την διεργασία εξερεύνησης του αληθινού εαυτού και την διαδικασία εξατομίκευσης.

Η πορεία αυτή προς την ολοκλήρωση και την αυθεντικότητα, πραγματοποιείται καθώς το άτομο ενσωματώνει το συνειδητό και το ασυνείδητο κομμάτι του εαυτού του και έρχεται σε επαφή με τα τραύματά του, τους φόβους του και τις βαθύτερες επιθυμίες του. 

Κατανοούμε τις επιρροές του παρελθόντος και τις δυσκολίες του ανεπίλυτου τραύματος που κουβαλάμε στην ενήλικη ζωή μας, με την βοήθεια του εσωτερικού παιδιού. Τα τραύματα, οι παραμελημένες συναισθηματικές ανάγκες και οι μη επεξεργασμένες εμπειρίες της παιδικής ηλικίας συχνά παραμένουν ενεργές στο υποσυνείδητο, επηρεάζοντας κρυφά τη συμπεριφορά μας, τις αποφάσεις μας και τις σχέσεις μας.

Για παράδειγμα, το πληγωμένο και εύθραυστο εσωτερικό παιδί που δεν έχει έρθει σε επαφή με τα άλυτα παιδικά τραύματα  του, μπορεί να γίνει ένας υπεύθυνος φροντιστής ενήλικας, ο οποίος αισθάνεται συνεχώς την ανάγκη να φροντίζει τους άλλους, παραγκωνίζοντας τις δικές του ανάγκες. 

Ή ένας τελειομανής ενήλικας που θέτει εξαιρετικά υψηλά πρότυπα για τον εαυτό του και για τους άλλους, δημιουργώντας συνθήκες άγχους και έντονου στρες στην καθημερινότητα του.
Ή ένας επαναστάτης, ο οποίος αμφισβητεί τους κανόνες, ξεπερνάει τα όρια, χρησιμοποιεί την βία και εμπλέκεται σε συγκρουσιακές σχέσεις.
Ή ένας πάρα πολύ καλός κλόουν, ο οποίος δυσκολεύεται να αντιμετωπίσει τα προβλήματα του με έναν ώριμο και ενήλικο τρόπο και τα αντιμετωπίζει με χιούμορ, για να αποφύγει την συναισθηματική εγγύτητα.

Η συμφιλίωση με το εσωτερικό παιδί προϋποθέτει την ενσωμάτωση όλων των πτυχών του εαυτού μας, με σκοπό την  συναισθηματική ενηλικίωση και την ψυχική ολοκλήρωση.

Μέσα από την επανασύνδεση με το παιδί μέσα μας δίνουμε στον εαυτό μας την ευκαιρία να κάνει μια νέα αρχή, στο στάδιο που βρίσκεται.

Να επεξεργαστεί όλες εκείνες τις πληροφορίες, να έρθει σ’ επαφή με εκείνα τα μηνύματα του παρελθόντος, ν’ αγγίξει τις δύσκολες και τραυματικές εμπειρίες και να φροντίσει τις ανοιχτές πληγές που βίωσε σαν παιδί, χωρίς να τις αγνοεί.
Να καταφέρει να δώσει στο εσωτερικό παιδί το άτομο που χρειαζόταν όταν ήταν παιδί.
Να φωτίσει ότι ξεχασμένο και σκονισμένο μέσα στην ψυχή του δεν είναι λειτουργικό στο εδώ και τώρα και τον εμποδίζει.

Άλλωστε, ότι παραμένει ανεξερεύνητο, σκοτεινό και θαμμένο μέσα μας, δίνει χώρο στους προσωπικούς και τρομακτικούς δαίμονες της παιδικής ηλικίας να έχουν τον έλεγχο της ενήλικης ζωής μας.

Αυτοί οι "δαίμονες" είναι ουσιαστικά ανεπεξέργαστα τραύματα, φοβίες, συναισθηματικές ελλείψεις, εσωτερικές συγκρούσεις, που συνεχίζουν να επηρεάζουν την ψυχική κατάσταση του ενήλικα.

Ωστόσο, η διαδικασία της συμφιλίωσης και της απελευθέρωσης του εσωτερικού παιδιού είναι το κλειδί για την αντιμετώπιση και απελευθέρωση αυτών των δαιμόνων. Αυτή η συμφιλίωση είναι που τελικά οδηγεί στη θεραπεία, στην ελευθερία από το παρελθόν και στην αναζήτηση μιας πιο αυθεντικής, χαρούμενης και δημιουργικής ζωής.