Όσο ζω, δεν θα ξεχάσω αυτό που συνέβη όταν –σε διαφορετικές χρονικές στιγμές- πήγα να δω στον κινηματογράφο δυο ταινίες, που τότε συζητήθηκαν πολύ:
Η μια ήταν τα πάθη του Χριστού, του Mel Gibson. Η άλλη, το «Irreversible» με την Monica Bellutzi.

Στο άρθρο αυτό θα μελετήσουμε όλα εκείνα τα στοιχεία – κλειδιά που βοηθούν στην επούλωση των ψυχικών τραυμάτων και θα προσπαθήσουμε να προσεγγίσουμε αυτό το ζήτημα υπό το πρίσμα μιας σκοπιάς ενσυναίσθησης.

Μπορεί να έχουμε τις πιο μεγαλοφυείς ιδέες και μυαλό ικανό να ανταποκριθεί στις πιο μεγάλες διανοητικές προκλήσεις, αλλά αν δεν προσέξουμε θα πέσουμε σε συναισθηματικές παγίδες.

Ότι δε λέει το στόμα, το φωνάζει το σώμα.  Ένα πρόβλημα εξαλείφεται ουσιαστικά όταν το Εγώ έχει εξαλείψει τη δυσλειτουργική στάση του.

H γέννα είναι η ύστατη μορφή δημιουργίας, κυριολεκτικής και συναισθηματικής.  Είναι η μετάβαση από την ενδομήτρια ζωή, στην πραγματική ζωή. Είναι το πάντρεμα ανάμεσα στην πρώτη μεταφορική μορφή στέγης και στην χειροπιαστή μορφή στέγης.  Η γυναίκα δίνει ζωή, δίνει συναίσθημα, προσφέρει μέσα από την δυναμική της ψυχής και του σώματος της την πρώτη αίσθηση, το πρώτο αποτύπωμα της εισόδου του πλάσματος της στην καινούργια του πραγματικότητα και σηματοδοτεί την  αφετηρία της στον ρόλο της γυναίκας που δίνει ζωή.

Στα πλαίσια της στήλης Q&A Mental Sessions, σας ρωτήσαμε: «Αν μπορούσες να γεννηθείς ξανά, θα ήθελες τους ίδιους γονείς;»
Ακολουθούν οι απαντήσεις σας:

Στα πλαίσια της στήλης Q&A Mental Sessions, σας ρωτήσαμε: «Γιατί μένουμε σε τοξικές ή αυτοκαταστροφικές σχέσεις;»

Η ταινία ‘Split’ έχει χαρακτηριστεί ως ψυχολογικό θρίλερ και αναφέρεται σε έναν άνδρα πρωταγωνιστή, που απαγάγει τρία έφηβα κορίτσια. Ο James McAvoy υποδύεται έναν άνδρα που εμφανίζεται ως φρενοβλαβής, καθώς αναδύονται 23 διαφορετικές προσωπικότητες από εκείνον.

Οι αγχώδεις διαταραχές είναι οι διαταραχές που παρουσιάζονται με τη μεγαλύτερη συχνότητα κατά την παιδική και εφηβική ηλικία. Το άγχος προσδιορίζεται ως ένα πολύπλοκο μοτίβο κινητικών, υποκειμενικών και φυσιολογικών αντιδράσεων απέναντι σε μία αληθινή ή υποτιθέμενη απειλή.

Τα τελευταία χρόνια, η χρήση και η κατάχρηση αλκοόλ έχει ανησυχήσει τη διεθνή επιστημονική κοινότητα καθώς και τους πολίτες λόγω της συνεχούς αύξησης του φαινομένου. Η εξάρτηση από αλκοόλ αποτελεί παγκόσμιο πρόβλημα καθώς αυξάνει το ποσοστό θνησιμότητας έως και 50%, ανεξάρτητα από το επίπεδο κατανάλωσης.

Το "παιδί μέσα μας" δεν είναι πάντα χαρούμενο. Υπήρχαν δυστυχώς στιγμές που οι σημαντικοί άλλοι της ζωής μας, γονείς, δάσκαλοι και γενικά μορφές εξουσίας- μας κακοποίησαν συναισθηματικά.

Είναι φυσιολογικό οι περισσότεροι άνθρωποι κάποια στιγμή στην ζωή τους να αισθανθούν αγωνία για την υγεία τους γιατί αντιμετωπίζουν κάποιο πρόβλημα. Υπάρχουν όμως άνθρωποι που αισθάνονται καθημερινά έντονο άγχος για την υγεία τους με αποτέλεσμα να επηρεάζει την ζωή τους αρνητικά, γιατί νιώθουν έντονη αγωνία, κρίσεις πανικού, σκέφτονται ότι είναι ανίκανοι να ανταπεξέλθουν στην καθημερινότητα και έχουν συχνά πεσμένη διάθεση.

Το συναίσθημα του φόβου στην παιδική ηλικία είναι ένα συνηθισμένο φαινόμενο, καθώς μπορεί να εμφανιστεί στο 85% των παιδιών ηλικίας από 2 έως 6 χρόνων.
Συνήθως, οι περισσότεροι φόβοι τους δεν έχουν κάποια λογική εξήγηση, γεγονός που ισχύει και με τους φόβους των ενηλίκων.

Άραγε αντιλαμβανόμαστε όλες τις φορές που προσπαθούμε να αποδείξουμε ότι αξίζουμε, αν αξίζουμε, πόσο αξίζουμε, τι αξίζουμε και πόσο συχνά εγκλωβιζόμαστε σε αυτό το φαύλο κύκλο;

Για ‘σένα που τελευταία δεν νιώθεις πολύ καλά και δεν ξέρεις το γιατί… (Γράφει η ψυχολόγος Dr. Meg Arroll)

Μήπως είσαι από τους ανθρώπους που ανησυχούν πολύ εύκολα για κάτι; Που είναι καχύποπτοι με τους άλλους και θεωρούν ότι κάτι κακό μπορεί να τους συμβεί; Για ποιο λόγο σου συμβαίνει αυτό; Ίσως να θεωρείς ότι είσαι τρελός ή προβληματικός. Όμως η απάντηση είναι η ακριβώς αντίθετη.

Καμιά συμπεριφορά δεν είναι αυτή που φαίνεται. Βλέπουμε με τα μάτια μας ανθρώπους που διψούν να κλέβουν τις εντυπώσεις, που δείχνουν προκλητικοί, χειριστικοί, που δραματοποιούν σαν θεατρίνοι τις καταστάσεις, και άλλους που κολακεύουν συνεχώς το Εγώ τους. Ποια είναι όμως η άλλη όψη του νομίσματος; Πώς μοιάζει ο πραγματικός εσωτερικός εαυτός τους;

Ερωτευτήκατε… Αυτή τη φορά είναι αλλιώς. Αυτός είναι ο έρωτας της ζωής σας. Σκέφτεστε ότι δεν είναι σαν τους άλλους, ότι δε θα κάνετε τα ίδια λάθη, ότι αυτή τη φορά είναι διαφορετικά…
Κι όμως, μετά από λίγο καιρό, κι εκείνος/η είναι σαν τους/τις  άλλους/ες και εσείς έχετε κάνει τα ίδια λάθη…. Και μένετε πάλι μόνοι, γεμάτοι  πικρία και απογοήτευση, με το ίδιο πάλι ερώτημα:

Εν αρχή ην ο έρωτας, όλα είναι ρόδινα, τα ελαττώματα του είναι ελάχιστα και ασήμαντα, ίσως μάλιστα να μας φαίνονται και χαριτωμένα, εν πάσει περιπτώσει εστιάζουμε πολύ περισσότερο στα θετικά. Νιώθουμε πως επί τέλους βρήκαμε τον άνθρωπο με τον οποίο φαίνεται να ταιριάζουμε απόλυτα, που μας καταλαβαίνει, τον θαυμάζουμε και μας κάνει να νιώθουμε ξεχωριστοί, σημαντικοί, ευτυχισμένοι. «Αυτήν τη φορά» λέμε «δεν θα κάνω τα ίδια λάθη, θα παλέψω ώστε η σχέση να προχωρήσει και να ανθίσει».

Ένα ερώτημα, το οποίο απασχολεί πολλά ζευγάρια που αντιμετωπίζουν προβλήματα είναι το αν πρέπει να μείνουν μαζί για τα παιδιά ή όχι. Έρευνες υποστηρίζουν πως τα παιδιά που μεγαλώνουν σε μονογονεϊκές οικογένειες εμφανίζουν περισσότερα συμπεριφορικά προβλήματα, που σχετίζονται κυρίως με ζητήματα ελλιπούς αυτοπεποίθησης ή αυξημένης επιθετικότητας, σε σχέση με παιδιά που μεγαλώνουν παρουσία και των δύο γονέων (Dr. Usakli et al., 2013).