Τα αδιέξοδα της ζωής, φωτίζουν τη διέξοδο προς το Είναι

Ακρόαση άρθρου......

Πολλές φορές στη ζωή, προκύπτουν συμβάντα που φαντάζουν αδιέξοδα. Μερικές φορές αρκετά από αυτά, ξεπερνιούνται με τις δικές μας προσπάθειες. Πολλά όμως επίσης, ξεπερνιούνται με κάποιον θαυμαστό και μη κατανοητό για εμάς τρόπο.

Ποια είναι όμως η σύνδεση μεταξύ αυτών που διαχειριζόμαστε και ξεπερνάμε, με εκείνα που με μυστήριο τρόπο, παρεμβαίνουν στη ζωή μας;

Άλλοτε μάλιστα μας διευκολύνουν, ενώ άλλοτε δυσχεραίνουν την πορεία. Είναι σαν να υπάρχει κάτι, που εισχωρεί βαθιά μέσα μας και καθοδηγεί την διαδρομή μας. Σαν να ανακαλύπτουμε ένα κρυφό μονοπάτι εντός, που μας γνωστοποιείται και αποκαλύπτει ποιες διαδρομές να ακολουθήσουμε.

Ο υποκείμενος  στόχους όλων αυτών, φαίνεται να είναι η εκπλήρωση του αυθεντικού σκοπού, αυτής καθ’ αυτής της ύπαρξης.

Για πολλούς ανθρώπους, η ανεύρεση αυτού του αληθινού σκοπού στη ζωή, μπορεί να φαντάζει σαν μια ατέλειωτη πάλη, ενώ για άλλους να είναι μία μεγάλη ευκαιρία, να γνωρίσουν τις δυνατότητές τους.

Όποια όμως και να είναι η ανθρώπινη ματιά, εν τέλει όλα οδηγούν στην πύλη των αναζητήσεων μας: την ουσία του εαυτού που καλούμαστε να γνωρίσουμε. Είναι ένα κάλεσμα αφύπνισης, όπου η ζωή μας παρέχει να αντιληφθούμε, μέσα από τις διαδρομές που κάνουμε. Έτσι συνειδητοποιούμε ποιοι στα αλήθεια είμαστε και ποια η αυθεντική ουσία της ύπαρξής μας.

Η πρόκληση όμως μέσα από την δυσκολίες που η ζωή μας παρέχει, στην ουσία της είναι, πρόσκληση συμμετοχής. Έτσι ο κάθε άνθρωπος -αργά ή γρήγορα- θα προσχωρήσει και εν τέλει θα ακολουθήσει, αυτό που αληθινά αναζητά. Τότε οι πορείες που διαγράφονται, θα χαράσσονται από μία εσωτερική καθοδήγηση, αλλά και μία εξωτερική αποκάλυψη επαλήθευσης. Από κοινού όμως θα συν-διαμορφώνουν την πραγματικότητα, η οποία διανοίγεται μπροστά μας. 

Αυτό που καλείται ο άνθρωπος να μάθει στη ζωή, είναι πως ό,τι σκέφτεται, επιθυμεί και του χαρίζει πραγματική δύναμη και ευτυχία, θα το βρίσκει πρώτα μέσα του. Αυτό είναι που προσθέτει πραγματική αξία στα όνειρα του. Όταν τα στοιχεία και οι συνθήκες που δημιουργεί ο ίδιος, θα προκύπτουν με την συνδρομή του εσωτερικού του κόσμου. Όλες οι ιδιότητες που θα αναζητά, θα τις βρίσκει ήδη μέσα στην ουσία της ύπαρξής του: το δικό του Είναι.  Θα αναμένουν υπομονετικά την εκπλήρωση τους στα βάθη εντός του, ώστε να τις ανασύρει στην επιφάνεια, για να βιώσει τη χαρά όλων όσων είναι.

Είναι επίσης γνωστό, πως οι πράξεις εκφράζουν τις σκέψεις μας. Μέσα από τις πράξεις μας, γίνονται φανερές οι προθέσεις μας. Εκεί ολοκληρώνεται ο κύκλος αυτού που είμαστε κάθε φορά, ως προς την Αλήθεια που υπηρετούμε. Στο βαθμό όμως που προσεγγίζουμε αυτήν την Αλήθεια, εκπληρώνουμε την ουσία της αποστολής μας, όπως το Είναι την ορίζει. 

Όποιος τολμάει να θέτει ερωτήματα, προς τον εαυτό του πρώτα θα πρέπει να τα απευθύνει. Με αυτήν του τη φιλοσοφική ματιά, θα ενισχύεται η εξωτερική ευημερία, ως συνακόλουθη την εσωτερικής του γαλήνης.

Η φιλοσοφική αναζήτηση, δεν είναι μια θεωρία, αλλά μία εφαρμοσμένη στην καθημερινή ζωή πρακτική. Είναι μία μέθοδος εμπειρική, που αναδεικνύει το τρόπο που σκεφτόμαστε, αισθανόμαστε και ενεργούμε. Στο βαθμό που αυτό γίνεται τρόπος ζωής, τότε εμείς οι ίδιοι γινόμαστε, ο καθρέφτης των εικόνων που το Είναι αντανακλά μέσα από εμάς. 

Εντός του Είναι οι  αποτυχίες είναι ανύπαρκτες. Ομοίως  επίσης και τα αδιέξοδα, αλλά και τα αιτία που τις προκαλούν. Εκείνος που προεκτείνει την ματιά προς το Είναι του, δεν το κάνει επί ματαίω. Όποιος καταφέρει να μεταστρέψει την αμφιβολία του, σε βεβαιότητα του Είναι, θα δει τη ζωή του να αναμορφώνεται.

Τότε θα ανακαλύψει το πραγματικό σκοπό του νοήματος της ζωής. Τότε θα την αφιερώσει αληθινά, προς αυτό το σκοπό: την συνάντηση με το Είναι του. Αυτό που φαντάζει αδύνατο και απρόσιτο για τον άνθρωπο να προσεγγίσει, εντός του Είναι, καθίσταται προσβάσιμο. Τα δε αξεπέραστα εμπόδια που προβάλλουν περιστασιακά, γίνονται αφορμές και ευκαιρίες για καινούργιους ορίζοντες. Κάθε ανηφορική πορεία, απαιτεί μια εσωτερική κατάδυση στο Είναι μας. Από εκεί θα αντλήσει ο άνθρωπος, τα αποθέματα δύναμης που θα τον οδηγήσουν στην κορυφή που είναι ο στόχος.  Εκεί όπου η πορεία προς την ελπίδα, γίνεται ο μόνος δρόμος.

Παρόλα αυτά, έστω και αν δεν φτάσουμε στην κορυφή, έστω και αν η πρόοδος φαντάζει μικρή και μας απογοητεύει, καθώς και η απόσταση προς το ιδανικό να φαίνεται μακρινή, τουλάχιστον το βλέμμα μας θα είναι στραμμένο προς τη σωστή κατεύθυνση: εκεί όπου το Είναι μας αναμένει.

Όλοι οι άνθρωποι όταν θέτουν στόχους, άλλοι μπορούν να τους επιτύχουν, κάποιοι να τους προσεγγίσουν και κάποιοι όχι. Αυτό όμως που δίνει αξία στην διαδρομή, είναι η προσήλωση της πορείας στην ουσία της ύπαρξής: το δικό μας κοντινό Είναι εντός μας.  

Επίσης εκείνο που δίνει ελπίδα και δύναμη, είναι η εδραίωση της Σχέση μας με το Είναι μας. Μέσα από την ανταπόκριση Του, τα καλέσματα μας γίνονται ο ύψιστο στόχο προς…ομοίωσης. Για όποιον διατηρεί την ελπίδα του σε κάθε εξωτερική αποτυχία, ωθείται να αντλεί νέα δύναμη από τα έγκατα της ύπαρξης: το Είναι του. Τότε ανακαλύπτει ο καθένας μας, πως εκείνο που βρίσκεται πέρα από τις δυνάμεις μας, κρύβεται εν δυνάμει εντός μας.

Κοιτώντας «εκεί» δεν μπορούμε να αποτύχουμε να εντοπίσομε την κοντινότατα Tου: σε βαθμό μάλιστα ταύτισης. Ακολουθώντας το εσωτερικό αυτό μονοπάτι, δεν θα ξεστρατήσει κανείς.

Κάθε ταξιδιώτης, μέσα από τα δύσβατα της ζωής μονοπάτια, θα συναντήσει το ξέφωτο του δικού του Είναι. Εκεί όπου ο στέφανος της Νίκης, θα ανταμείψει, τίς προσπάθειες και τις δοκιμασίες του, οι οποίες καταλήγουν στην βεβαιότητα ενός θριάμβου. Κάθε αναζήτηση, επιτυγχάνει το στόχο της, όταν συναντά την εν-ατένιση της  με το Είναι της.

Αν και όλοι οι άνθρωποι ξεκινούν από διαφορετικά σημεία εκκίνησης, ενώσω τα αδιέξοδα προβάλλουν, εν τέλει τα καλέσματα του Είναι θα εμμένουν και θα γίνονται παρορμήσεις Δύναμης, Ελπίδος, και επιβράβευσης. Η ανταμοιβή του Είναι όταν γίνει βεβαιότητα, τότε η κάθε προσπάθεια της ανθρώπινης ύπαρξης, θα κατακλύζεται από μία εσωτερική ευτυχία διάρκειας. Εκεί πλέον όπου οι πορείες θα προσδίδουν νόημα Φωτός εκ των έσω. 

Πορεία προς το Φως του Είναι

Πως όμως τα αδιέξοδα της ζωής, θα μπορούσαν να φωτίζουν την διέξοδο προς το Είναι;

Αυτό μπορεί να συμβεί μέσα από την επίγνωση. Όταν η ουσία της γνώσης, διαφωτίζει τη σχέση του υποκειμένου και του αντικειμένου του.

Ο Heidegger αναφέρει: Όταν δηλ. το υποκείμενο που γνωρίζει, βγαίνει από την εσωτερική του “σφαίρα” και ανταμώνει μία άλλη εξωτερική, από την οποία και λαμβάνει γνώση, χωρίς να χρειάζεται να ριψοκινδυνεύσει το άλμα σε μία άλλη σφαίρα.[σ.112] Το γνωρίζειν αληθώς, είναι η «εσωτερικότητα» που θεμελιώνεται στο είδος του Είναι του υποκειμένου του, μέσα από την αινιγματική σιωπή της υπέρβασης.

Κατά τον Heidegger: “Το γνωρίζειν είναι ένα είδος του Είναι μεσ-τον-κόσμο-Του, παράπλευρα εκ των προτέρων”. Είναι το άκτιστο Φως που φαίνει σε κάθε υπάρχον αδιέξοδο, εκ των έσω, προς την διέξοδο του Είναι του. 

Γνωρίζω αληθινά, όταν αντιλαμβάνομαι Αυτό που θα με ωθήσει με την έλξη Του, προς την σχέση μου με τα αντικείμενα. Είναι μία διαδικασία γονιμοποίησης και εσωτερικής ώθησης, του τρόπου του Είναι να αναγεννάται εντός Του.

Όσο για το ποιος είμαι κάθε φορά  «Εγώ»;  Είμαι ο ίδιος όπου το εδώ-του-Είναι μου, κάθε φορά μου παρέχει τη πρόσβαση Του: παρ’ όλες τις δίκες μου αντιστάσεις.

Εν κατακλείδι, ας φροντίζουμε να διαφυλάττουμε ως κόρη οφθαλμού την Σχέση μας με το Είναι, διότι είναι το κοινό σπίτι όλων μας, εντός του οποίου οικούμε. 

ΥΓ: Η συνδρομή ειδικού συμβούλου, μπορεί να φανεί απόλυτα χρήσιμη, ώστε να παρέχει ασφάλεια και να διευκολύνει την όποια μεμονωμένη προσπάθεια αυτοβοήθειας.

Βιβλιογραφία

Martin Heidegger, “Είναι και Χρόνος”, μτφ.–σχόλια, Γιάννης Τζαβάρας, Εκδ. Δωδώνη Αθήνα  1978.