Αυτογνωσία το μόνο αντίδοτο για την απελπισία

Ακρόαση άρθρου......

Αυτά που ζούμε τον τελευταίο καιρό, μας έχουν οδηγήσει σε αδιέξοδα  που δύσκολα πιστεύουμε ότι μπορούμε να βγούμε, έχουμε παγιδευτεί σε ένα δίχτυο αράχνης ψεύτικων αναγκών και παραπλανημένων επιθυμιών. Ψάχνουμε απεγνωσμένα για κάτι που θα μας δώσει ανακούφιση από τους αγχώδεις λογισμούς και την συνεχή φθορά των συναισθημάτων και των σχέσεών μας.

Είμαστε  σαν μικρά παιδιά χαμένοι στο δάσος με τους παραμορφωτικούς καθρέφτες, στην χώρα των θαυμάτων της Αλίκης. Νοσταλγούμε την παιδική μας αθωότητα και την παιδική ασφάλεια της ανεμελιάς και της ανευθυνότητας ενώ ξέρουμε ότι αυτή έχει χαθεί ανεπιστρεπτί.

Νοσταλγούμε την περίοδο της απατηλής ευφορίας των περασμένων χρόνων. Θυμώνουμε με αυτούς που μας «ξεγέλασαν» και αρνούμαστε σε μεγάλο βαθμό την προσωπική μας ευθύνη. Ψάχνουμε απεγνωσμένα σωτήρες και ανακούφιση σε  ενήλικα παιχνίδια  και ανούσιες διασκεδάσεις, αναζητούμε τις συγκινήσεις και τις ηδονές οι οποίες θα απαλύνουν τον πόνο και θα καθησυχάσουν τους φόβους μας. 

Ζούμε τελικά μια ζωή χωρίς νόημα, χωρίς ουσιαστικό νόημα, ζούμε μια ψεύτικη ζωή ναρκωμένοι και ακινητοποιημένοι από τα χιλιάδες αντιφατικά μηνύματα που δεχόμαστε καθημερινά, τρομοκρατημένοι για την επικείμενη πτώχευση μας για τον επικείμενο «θάνατό» μας, απελπισμένοι από την ανικανότητά μας να κάνουμε την αλλαγή που επιτακτικά η ζωή και ο εαυτός μας ζητά.

Ζωή σημαίνει κίνηση, εξέλιξη, αλλαγή.

Ο άνθρωπος έχει μέσα στο κύτταρο του την ώθηση για εξέλιξη  και  αλλαγή. Νιώθουμε τελείως ανεπαρκείς να αντισταθούμε στις κοινωνικές καταστάσεις. Οι εξωτερικοί παράγοντες  έχουν απορροφήσει κάθε σκέψη, κάθε συναίσθημα, κάθε πράξη μας. Και όμως τα αδιέξοδα που βιώνουμε δεν προέρχονται από το περιβάλλον είναι εσωτερικά αδιέξοδα που βρήκαν έκφραση στις τωρινές συνθήκες.
Δυστυχώς πάντα ζούσαμε  με άγχος στην ανάγκη της κοινωνικής αναγνώρισης, ή στην ψευδή επιθυμία να πετύχουμε την ευτυχία και την ουτοπία μιας ζωής γεμάτης διασκέδαση και απολαύσεις. Αυτό σίγουρα κάποια στιγμή θα  μας οδηγούσε  στην αποτυχία  και στην απογοήτευση, στην «οδύνη».

Είμαστε λοιπόν απογοητευμένοι, γεμάτοι πίκρα και θυμό, αλλά και με τον μέγα τρόμο να μας χαμογελά, τον τρόμο του τέλους μιας  ανούσιας και ψεύτικής ζωής.

Φοράμε τις μάσκες των διαφορετικών μας ρόλων και αγχωνόμαστε για την καλή εξωτερική μας εμφάνιση, την εικόνα μας προς  τα  έξω. Κάθε μέρα φοράμε τις μάσκες μας και εξαπατάμε ο  ένας τον άλλο με εκλογικευμένες δικαιολογίες, με ορθολογιστικά επιχειρήματα για να πείσουμε πρώτα τον εαυτό μας ότι αυτό είναι αλήθεια. Αυτοί είμαστε πραγματικά;
 Εκεί που φαίνεται πραγματικά ποιοι είμαστε φαίνεται στις κρίσεις πανικού, κατάθλιψης, ψυχαναγκασμών, και εμμονών.

Φαίνεται στις κακές μας σχέσεις, στη δυσκολία να κάνουμε σχέσεις οικειότητας, στα διαζύγια που πολλές φορές έρχονται πριν καλά -καλά περάσει χρόνος Ακόμα φαίνεται πολύ πιο ωμά η ψεύτικη ζωή που ζούμε, στην ανάπτυξη της νεανικής εγκληματικότητας, στην αύξηση της χρήσης παραισθησιογόνων ουσιών, στην πληθώρα κατανάλωσης ψυχοφαρμάκων, στην αύξηση των διατροφικών διαταραχών (βουλιμία, ανορεξία), στο κακό σεξ και στα σεξουαλικά προβλήματα, στην αυξανόμενη δυσκολία τεκνοποίησης, στα κακά γεράματα και τους γέροντες που στερούνται σοφίας και ξεμωραίνονται, στην αυξανόμενη πορνεία κοριτσιών και αγοριών, στους οίκους ευγηρίας και στους αφύσικους θανάτους ( όλο  και λιγότεροι άνθρωποι πεθαίνουν από φυσικό θάνατο ).

Θα μπορούσαμε να γράφουμε σελίδες για τα σημάδια που φανερώνουν την ψεύτικη, την πλαστική, και χωρίς νόημα ζωής που ζούμε. Μια ζωή χωρίς νόημα έλεγε ο Frankl οδηγεί στην αρρώστια, και στο θάνατο από απελπισία. Ο Coello γράφει ότι η πίκρα είναι σαν βιτριόλι που καταστρέφει σιγά- σιγά την ζωή μας.
Μήπως έφτασε λοιπόν η ώρα να  ζωντανέψουμε την ελπίδα μας, να αφυπνίσουμε τις κοιμισμένες δυνάμεις που όλοι έχουμε μέσα μας. Να στείλουμε το αισιόδοξο μήνυμα ότι ποτέ δεν είναι αργά, ότι πάντα ο άνθρωπος θα νικάει την κακοδαιμονία και θα προοδεύει προς το καλό.

Η Ιστορία μας διδάσκει ότι μετά από κάθε πτώση η ανθρωπότητα βγαίνει πιο δυνατή πιο σοφή πιο δημιουργική.

Μετά την Ρωμαϊκή πτώση και κατάπτωση, ήρθε η πνευματική άνοιξη του Χριστιανισμού. Μετά το Μεσαίωνα η Αναγέννηση.
Μετά τον σκοταδισμό η επιστημονική ανάπτυξη και η τεχνολογική έκρηξη των τελευταίων χρόνων.
Μετά την αδιαφορία και την εγωκεντρική αντιμετώπιση της φύσης και του περιβάλλοντος, η αφύπνιση του κόσμου για την προστασία της γης μας και των πλασμάτων που την μοιράζονται μαζί μας. 

Ποτέ στην ιστορία της ανθρωπότητας τόσοι άνθρωποι δεν ενδιαφέρονταν για το περιβάλλον και για τα άλλα πλάσματα του πλανήτη μας.

Ποτέ στην ιστορία της ανθρωπότητας τόσο πολλοί άνθρωποι δεν ενδιαφέρονταν για την ανάπτυξη για την σωστή διαπαιδαγώγηση των παιδιών τους, για τον σωστό τρόπο συμβίωσης και συνύπαρξης.

Χιλιάδες βιβλία κάθε χρόνο εκδίδονται και καταναλώνονται με οδηγίες στρατηγικές και συμβουλές για την βελτίωση της ζωής μας σε όλους τους τομείς. Ποτέ οι νέοι δεν προβληματιζόντουσαν τόσο πολύ για την ευθύνη του μεγαλώματος ενός παιδιού. Και τόσα και τόσα άλλα αισιόδοξα μηνύματα που δεν αντιλαμβανόμαστε καθώς αγωνιζόμαστε να βγούμε από το ψεύτικο κλουβί της σύγχρονης ζωής μας και να ανακαλύψουμε ποιοι πραγματικά είμαστε και τι πραγματικά ζητάει  η ζωή από εμάς.
Σαφώς το παλιό αντιστέκεται δεν φεύγει εύκολα, αλλά είναι η δική μας εποχή που βάζει τα θεμέλια για μια ζωή αληθινή με ουσιαστικό νόημα και πνευματικότητα.

Είναι η  εποχή μας που αργά αλλά σταθερά βάζει τα θεμέλια για νέες αξίες αληθινές, για υπευθυνότητα απέναντι στη φύση στις επόμενες γενιές, στο επόμενο στάδιο εξέλιξης της ανθρωπότητας. Έχουμε δημιουργηθεί για να είμαστε ευτυχισμένοι, πάνω σε αυτή την αλήθεια βάζει τους σπόρους της η εποχή που ζούμε. Για να πετύχουμε όμως και να γίνουμε όπως δημιουργηθήκαμε είναι απαραίτητο να αγωνιστούμε να παλέψουμε, να θυσιάσουμε, να απαρνηθούμε πολλά από αυτά που θεωρούμε ότι μας δίνουν νόημα στη ζωή. Χρειάζεται να ανακαλύψουμε τον πραγματικό μας εαυτό. Να ξεκινήσουμε το ταξίδι της αυτογνωσίας. Χωρίς αυτογνωσία θα παραμένουμε εξαρτημένοι από τα δεσμά των εξωτερικών παραγόντων.

Έχουμε υπερτιμήσει την κοινωνικοπολιτική δύναμη και έχουμε παραιτηθεί από την ατομικότητά μας την διαφορετικότητά μας, την μοναδικότητά μας. 

Η αλλαγή η πνευματική που απαιτεί η εποχή αυτή δεν μπορεί να γίνει άμεσα από όλη την ανθρωπότητα. Γίνεται όμως από την αλλαγή του κάθε προσώπου, του κάθε ατόμου ξεχωριστά. Το κάθε άτομο που θα προχωρήσει στην δική του ανάπτυξη θα συμβάλει στον επηρεασμό του περίγυρου του.