Το ενιαίο πεδίο συνείδησης του Έρβιν Σρέντινγκερ και η σύγκλιση του με τον ενισμό του παρμενίδειου Είναι

Ακρόαση άρθρου......

Υπάρχουν λαμπρά πνεύματα στην ιστορία της ανθρωπότητας, που συνέβαλαν στην εξέλιξη της. Μελέτησαν σε βάθος και ερμήνευσαν τους νόμους της φύσης, σε μια προσπάθεια να βελτιώσουν δημιουργικά την συνέχεια της ζωής.

Προ-πλατωνική σκέψη

Οι προ-πλατωνικοί φιλόσοφοι είναι αυτοί που θεμελίωσαν την επιστημονική σκέψη μέσα από την πεποίθησή τους για την αναζήτηση της πρώτης αρχής. Έθεσαν τις βάσεις του δυτικού πολιτισμού με τις απόψεις τους, τις οποίες προσεφέραν στην σύγχρονη επιστήμη για να εξερευνήσει ο καθένας από το τομέα του ενδιαφέροντος του: να αποκαλύψουν την αλήθεια μέσα από την θεωρητική και πειραματική απόδειξη.

Είναι αυτοί που με το στοχαστικό τους λόγο έστρεψαν το ενδιαφέρον του κόσμου σε αυτό που υπερβαίνει τον άνθρωπο: το σύμπαν και τους φυσικούς νόμους. Έτσι προσωπικά μας έθεσαν τις προϋποθέσεις για την έρευνα, διατυπώνοντας ερωτήσεις που αφορούν και την δική μας ύπαρξη. Καλούμαστε εμείς οι ίδιοι να επιχειρήσουμε να απαντήσουμε στα μεγάλα φιλοσοφικά ερωτήματα που προκύπτουν, με πειστικό και ορθολογικό για εμάς τρόπο.

Πολλοί θεωρούν ότι ο μεταξύ των προ-πλατωνικών λόγος είναι αντιφατικός. Αν εστιάζουμε όμως στο βάθος του στοχασμού τους, θα ανακαλύψουμε ότι  ο καθένας φώτιζε από τη δική του οπτική, την ίδια πρώτη αρχή. Έτσι μας έδωσαν την ευκαιρία να τολμήσουμε ώστε να την εξερευνήσουμε και να οδηγηθούμε με την δική μας οπτική στις κοινές αφανείς ρίζες της ενιαίας αλήθειας.

Το διαφορετικό στη βάση της ουσίας του επ’ ουδενί λόγο δεν είναι απειλητικό. Απλώς φωτίζει, κατανοεί και εκφράζει την όψη του όλου στο οποίο ανήκει. Και όπως η ακτίνες του ηλίου έτσι και ο κάθε άνθρωπος ανάλογα με τον τρόπο που ερμηνεύει την δική του προέλευση, φωτίζει μία όψη του όλου από το οποίο εκπορεύεται και στο οποίο ανήκει και εν τέλει επιστρέφει. Οδεύοντας προς το βάθος της ουσίας της, η κάθε ύπαρξής θα συναντά του Είναι της. Εκεί θα ξεδιψά από το αρτεσιανό νερό της πηγής Του.

Ο αρχαίος ελληνικός στοχασμός -ειδικά κατά την προ-πλατωνική περίοδο- υπήρξε η ζύμη οπού οι πρωτοποριακές ιδέες της σύγχρονης εποχής βρίσκουν την θεμελίωση τους. Ο άνθρωπος πάντα θα ωθείται προς τα ύψη των υπέργειων υπερβάσεων του από τον αναξαγόρειο ενιαίο νου[1]. Από εκείνα τα ύψη θα διερευνά και θα προσεγγίζει το ανεξάντλητο εύρος των ορίων του, μήπως και συναισθανθεί το θαυμαστό μυστήριο της συμμετοχής του στο θαύμα, ακόμα και εν αγνοία του.

Όταν απηύθυναν στο Αναξαγόρα την ερώτηση διερωτώντας τον, γιατί αν είχε κανείς την δυνατότητα, να προτιμήσει να έρθει εις τον κόσμο και όχι να μη έρθει; Η απάντηση του ήταν: αξίζει να έρθει στην ύπαρξη, για να δει το θέαμα του ουρανού και την τάξη η οποία περιβάλλει όλον τον κόσμο.

Ταύτιση προ-πλατωνικού λόγου

Πολλοί θεωρούν πως οι προ-πλατωνικοί φιλόσοφοι, ο ένας αναιρούσε τους στοχασμούς του άλλου. Αυτή η θεώρηση απέχει από την αλήθεια. Ο καθέναν από αυτούς με την δική του οπτική, διευκόλυνε να διευρυνθεί το πεδίο των ανθρωπίνων αναζητήσεων, ώστε να οδηγηθεί ο ενδιαφερόμενος προ στις υπερβάσεις των προσωπικών του ορίων.  

Κάθε αναζήτηση δεν θα είχε νόημα αν δεν υπήρχε μια προσδοκία ανεύρεσης.  Για ποιο λόγο όμως κάποιος να ασχοληθεί με κάτι που επί αιώνες τώρα, έχουν γίνεις πολυάριθμες αναφορές και επιχειρηθεί πολλές ερμηνευτικές προσεγγίσεις;

Η ματιά αυτού που ασχολείται με τους προ-πλατωνικούς τιτάνες του φιλοσοφικού στοχασμού, είναι μια απόπειρα  να ανασύρει και πάλι από την κοινωνική και ατομική λήθη την διαχρονική αλήθεια που διατυπώνουν. Είναι μια προσπάθεια καλλιέργεια του νου, εκεί όπου καθίσταται γόνιμη η αλήθεια: στο παρόν της. Μέσα από αυτή την δημιουργική αναμόχλευση, συγχωνεύονται οι προσδοκίες ανεύρεσης εντός μας και μεγιστοποιούνται. Έτσι ακριβώς κάνουμε και πριν την νέα σπορά, όταν για να καταστεί πρόσφορο το έδαφος ώστε να φιλοξενήσει νέους σπόρους, θεωρείται αναγκαίο και αναζωογονητικό το ανακάτεμα και η αναμόχλευση των στοιχείων του εδάφους που θα τα φιλοξενήσει.

Σε αυτά τα εύφορα πεδία τα μονοπάτια του νου, οδηγεί η ενασχόληση με τον προ-πλατωνικό λόγο. Επιχειρεί να μας απομακρύνει αθόρυβα από την νοητική ακαμψία μιας εκτεταμένης πλάνης, που διακατέχει την εποχή μας και τείνει να προσβάλει το σύνολο ως πανδημία. Έτσι το πνεύμα αυτόνομα επιλεγεί να αντιστέκεται και να ζωογονείται ανασύροντας από το υπέδαφος της λήθης τα αληθή, καθίστωντας επίκαιρο και δεκτικό προς καρποφορία κάθε αποτέλεσμα.

Η  προ-πλατωνική σκέψη έχει τη γοητεία του αρχέγονου, του πρωτόφαντου και του θεμελιακού. Μέσα από την ματιά της, διαπιστώνει κανείς μια υπεχρονική σημασία που συνδέει αφετηριακά τα στοιχεία της πρώιμης σκέψης με τις υποδομές της δίκης μας σκέψης στο παρόν. Η προ-πλατωνική σκέψη αποπνέει μια διαχρονική προσπάθεια εξήγησης του κόσμου, μέσα από μια ενιαία θεωρία, την οποία χαρακτηρίζει, λογική -διότι είναι καθολική και αφορά τους πάντες-, διαυγή και συνέχουσα. Είναι όλα αυτά που εμπεριέχονται και συμπληρώνουν ως ένα βαθμό το αληθές κάθε ύπαρξης.

Εν τέλει ως φαίνεται, στην ίδια αγκαλιά του Είναι τα πάντα χωρούν, γιατί εκεί είναι ο οίκος που τα φιλοξενεί.

Ο Παρμενίδης  διατυπώνει ότι, τα πάντα Είναι ενιαία.

Ο Εμπεδοκλής  ανέδειξε πως να αναζητούμε τον θεό και τον αυθεντικό εαυτό μας, μέσα από ελκτικές και απωστικές δυνάμεις.

Ο Ηράκλειτος να αναζητούμε το ένα ακόμα και μέσα από τις εναλλαγές της ροής των πραγμάτων και των αντιθέσεων τους.

Ο Αναξαγόρας έδειξε πως όλα να τα προσεγγίζουμε με ενιαία σκέψη στο νου.

Ο Ξενοφάνης να μην πιστεύουμε με ευκολία στα είδωλα των φαινομένων, αλλά το βαθύτερο κοινό Είναι που κομίζουν.

Ο Διογένης ο Απολλωνιάτης να αναζητάμε την πνοή του Είναι μέσα από την δική μας πνοή, όπως ο εθέρας. 

Ο Πυθαγόρας να επιζητούμε την κοσμική αρμονία του Είναι, μέσα από την επαναλαμβανόμενη περιοδικότητα των αριθμών (το μηδέν και το ένα) και τις εναλλαγές τους.

Ο Θαλής να αναγνωρίζουμε το Είναι, από την διαφάνεια της ροής και της ζωτικότητας του Είναι, όπως το νερό.

Ο Αναξίμανδρος μας διδάσκει πως να αφηνόμαστε στο άπειρο και το άχρονο της αρχής του Είναι την δικαιοσύνη.

Ο Αναξιμένης να αισθάνομαστε την ανάσα του Είναι με κάθε εισπνοή, όπως ο αέρας.  

Ο Δημόκριτος να νοήσουμε το απειροστό και το άπειρο ως εκφραστες του άτμητου και απέραντου και άχρονου Είναι.

Είναι και συνείδηση

Από το μυστήριο της συνείδησης δεν θα μπορούσε να απουσιάζει η υπόσταση. Η ίδια η ουσία του Είναι της. Μέσω και των δυο, νιώθουμε, σκεφτόμαστε, αντιλαμβανόμαστε το κόσμο γύρω μας και μέσα μας.

Το Είναι ως συν-οίδωση από την μια μας ωθεί να γνωρίσουμε το εαυτό μας αν το επιθυμούμε και από την άλλη ως συν-είδησει να γνωρίσουμε τον κόσμο γύρω μας. Και τα δύο είναι τα απαραίτητα εκείνα θεμέλια που το υπερβατικό και μεταφυσικό το μεταμορφώνουν σε φυσικό, εν-φανές και το α-απλο(ω)-ποιούν ως μια ενιαία ροή.

Το να γνωρίσουμε το ποιοι είμαστε, οδηγεί σε αυτά που αγνοούμε και επιθυμούμε να  γίνουμε εν-έργω μέτοχοι, καθότι μέρος και της δικής μας ουσίας είναι. Μόνο εντός του Είναι του κάτι δύναται να προκαλέσει την αναγέννηση του: μέσα απο τα καλέσματα Του συν-ακολουθούμε και συν-πορευόμαστε.  

Οι άνθρωποι οδοιπορούμε στην υπέργεια γέφυρα του Είναι. Κανέναν δεν μπορεί να παρακάμψει την διέλευση του ούτε όμως και να την αποφύγει, διότι είναι το μόνο υπαρκτό σημείο διέλευσης. Εν τέλει όλοι θα διέλθουμε αναπόφευκτα από αυτήν. Στις κοίτες παράπλευρα κάτω από την προστασία του Είναι, η ζωή εμμένει ασίγαστη στις διακυμάνσεις της ροής της. Άλλοτε τρικυμιώδης και άλλοτε γαλήνια, από τη μία αναδεικνύει τα φυσικά μας όρια και τους περιορισμούς της και από την άλλη να μεταφυσικά και τις υπερβάσεις της.

Εκεί στο μεταίχμιο που συναντώνται τα γνωστά με τα άγνωστα, τα αληθή με τα μη τους, όπως και αυτά που αποκρύπτονται με τα όσα φανερώνονται, συντελείται απαρατήρητο το θαύμα. Στα αφανή τα αδύνατα γίνονται δυνατά, ενώ τα μη νοητά εν-νοούνται.

Σημείο συνάντησης το εκάστοτε παρόν των όποιων τάσεων που ζωή μας προσκαλεί να ανταμώσουμε. Εν μέσω της δύνης που δημιουργούν οι διακυμάνσεις, όλα προσβλέπουν προς μία προσπάθεια αναγέννησης και αναβίωσης αυτών που μέλλει να συναντηθούν με νέες συνδέσεις. Σε αυτόν το “τόπο” των συναπαντημάτων, δεν υπάρχουν αντικείμενα, διότι όλα είναι υποκείμενα με εναγκαλισμούς. Κάθε φορά που συντελείται μια παρεύρεση επιτελούν αυτό που ο προ-ορισμός τους Ειναι, και για αυτό ίσως κάνουν αυτό που το Είναι τους ορίζει.

Όσα συναντώνται στο παρόν, του Είναι τους πραγματώνουν την αποστολή της αλήθειας τους στο έπακρον, ακόμα και εν αγνοία τους. Έτσι πορεύονται όλοι προς όλα, χαρτογραφώντας την πραγματικότητα με συν-ειδώσεις. Αυτό που αναζητείται είναι το συν- του Είναι τους, που δεν έχει -ειδωθεί αποκαλύπτομε ως -οίδωση ακόμα.  Ή μήπως υπάρχει ήδη εντός και έχει περιέλθει στην αφάνεια του, ως λησμονιά του Είναι;  

Για να υπάρξει συν-είδηση πρέπει να προϋπάρχει ένα συν-ειδέναι. Είναι Αυτό που συνηθίσει να παρευρίσκεται. Το παρευρισκόμενο είναι το εντός του ευρισκόμενο: ως το εσωτερικώς γνωρίζων, που έχει δηλ. εσωτερική επίγνωση, των πράξεων του. Ή μήπως όχι;

Αυτό που κάθε φορά βλέπω, είναι το εγγύτερον εμού με το οποίον συν-οίκω, εναλλάσσοντας ενίοτε τον ίδιο τόπο κατοίκησης. Με αυτό που συν-οράω, γίνομαι  συν-ειδόμενος. Ατενίζουμε το ίδιο και ταυτότικο ιδείν του Είναι μας. 

Ως συν-ειμί, παρευρίσκεται μετ’ εμού και το Αυτό-σχετιζόμενο. Φιλικό και οικείο συναναστρέφεται μαζί μου, έχων σχέση, λαμβάνοντας μέρος σε μία κοινή συν-οδοιπορία συν-ουσίωσης.

Ως παρευρισκόμενο το Είναι, το συναντώ εν μάχη συγκρούομενος ή  επι ειρήνης σκεπτόμενος μετ’ Αυτού, συνάγοντας και συλλέγοντας εμπειρίες.

Αυτό το συν-ειμί με το οποίο παρευρίσκομαι είναι το συνομιλούν, που συν-αγορεύει και συν-φωνεί ομοφώνως μεθ’ εμού. Συν-ηγορεί, υπερασπίζεται, βοηθά και προστατεύει το συν-εκφραζόμενο. Κι όταν αγγέλλεται το “καλώς ήλθες”, της αναγνώρισης το κάλεσμα του Είναι η απο-κάλυψη. 

Στην μοναξιά του Παρμενίδειου Είναι

Στην έρημο της μοναξιάς το Είναι μονάζει: μέσα του μόνο ζει. Γι’ αυτό κάτι ζει αληθινά, μόνο ότι αναγνωρίζει μέσα Του. Όποιος θέλει να ζει σε «εύφορη γη», μόνο εντός Του θα ιχνεύει την καλλιέργεια. Αυτός είναι ο μονός κανόνας της αρχής Του. Όλα εντός Του, απαράβατα ενιαία και παρευρισκόμενα είναι. Στους διαχωρισμούς όμως που προκύπτουν, η αβλεψία αποκρύβει την αλήθεια της αγάπη Του.

Για να είναι κάτι αληθινό θα πρέπει, να μην υπάρχει το δίλημμα της ετερότητας. Έτσι αυτό που θεωρούμε διαφορετικό, είναι η ψευδεπίγραφη προβολή αυτού που δεν βλέπουμε ως όμοιο και σύνοικο. Στη μονήρη ευρύχωρη κατοικία του Είναι όλα άδουν το ευ της συν-φωνίας Του, με ακούσματα να αληθεύουν αιώνια. Μα και στις μετέπειτα σιωπές, τα ψήγματα της αγάπης Του θα ηχούν ψιθύρους επίσης. Σε κάθε περίπτωση όλα συνεορτάζουν στο παρόν και στο διηνεκές την προσφορά Του.

Στην πραγματικότητα μόνον του το Είναι άρχει διαμέσω απάντων. Μόνον αυτό ποιεί πραγματώσεις προς κάθε συν-βαίνουν. Είναι το εργαστήρι όπου κάθε ατομική ύπαρξη εν τέλη συν-πληρώνει και αυτή την εκπλήρωση της αποστολή της στο έπακρον. Εκεί αναγεννώνται οι προσανατολισμοί της. Οι άνθρωποι όντας “δίκρανοι” κατά τον Παρμενίδη αμφιταλαντεύ-ονται μεταξύ δύο ή πολλών, θεωρώντας τα αποκομμένα αντι-κείμενα από την κοινή ουσία του εν-Είναι τους. 

Το Είναι μόνο του και μέσα του

Οι  άνθρωποι στην πορεία της ζωής τους αναζητούν να εκπληρώσουν την αποστολή, σε αυτό  που του είχε ανατεθεί να φέρουν εις πέρας. Αυτή είναι η μόνιμη αγωνία τους: πώς να προσδώσουν νόημα και να δικαιώσουν την ύπαρξή τους. Αυτό όμως είναι δύσκολο να νοηθεί επαρκώς, διότι θεωρούν ότι ενδέχεται να κάνουν συχνά λάθος με τις επιλογές τους.

Πόσο όμως αυτό μπορεί να αληθεύει όταν οι οποίοι επιλογές στην ουσία τους είναι μόνον μία: αυτή που το Είναι ορίζει.  Όταν το βιώσουμε αυτό θα εννοήσουμε την ελευθερία και την εμπιστοσύνη που μας παρέχει το Είναι να εκφράσουμε το ίδιο μέσα από την δική μας μοναδικότητα. Όπως συμβαίνει με τα κύματα στον ωκεανό. Ακριβώς όπως ένα κύμα δεν είναι ξεχωριστό από τον ωκεανό του, αλλά μάλλον μια έκφραση της κίνησής του. Αυτή η ύψιστη τιμή δεν μπορεί να συλληφθεί, αν δεν αποδεχθούμε ότι ο κάθε δρόμος οδηγεί στην συνάντηση με το Είναι μας.  

“Όποιον δρόμο και να ακολουθήσω στο ίδιο σημείο στο τέλος θα φτάσω”, αποκαλύπτει ο Παρμενίδης (απ. 5.1-2). Οτιδήποτε κάθε φορά και να επιλέγουμε, θα προσεγγίζουμε απαρέγκλιτα τα όρια και τους περιορισμούς μας για να ποιήσουμε υπερβάσεις που το Είναι μας παραχωρεί να πράξουμε. Όταν όλα είναι ένα, ποια άλλη είναι η εναλλακτική δυνατότητα, αν όχι αυτή της επιτυχίας που το Είναι διασφαλίζει να διαβούμε;

Όλοι οδηγούμαστε με βεβαιότητα στη διάψευση του ξεχωριστού που θεωρούμε ότι είμαστε έναντι των άλλων, για να δικαιωθεί η αμέριστη αγάπη του όλου που εκπροσωπούμε -ενώ εμείς το αρνούμαστε. Η συμμετοχή μας στο ζειν αληθώς είναι αναπόφευκτη, ανεξάρτητα από το αν το αντιλαμβανόμαστε ή όχι.  Το πέρας του Είναι δεν έχει όρια και η προσφορά του επίσης. Η βεβαιότητα Του αιώνια όταν μας συναντά, ακλόνητη από στόχους θα εκπληρώνεται στην αγκαλιά της επάρκεια του. Είναι η χρυσή γαλήνη και η αγάπη που βρίσκει ανάπαυση ο ανθρώπινος νου να ξαποστάσει. Εκεί βρίσκει και ο άνθρωπος την  διαφύλαξη της θέση  του.

Όλα τα νοητά ενδεχόμενα, διαμορφώνουν φόρμες ως δικές μας σκέψεις. Έτσι γίνονται οικουμενικές πορείες που αναγεννώνται σε συντεταγμένες διαδρομές, ατομικά και συλλογικά  

Εν τέλει, το κάθε αντικείμενο είναι προϊόν σκέψης το οποίο μας καλεί να το υποκείμενο-ποιήσουμε. Να το εντάξουμε δηλ. στο ενιαίο σύστημα του εαυτού ως έκφραση του Είναι. Αν δείξουμε την απαιτούμενη προσοχή θα διαπιστώσουμε ότι το κάλεσμα του και εμάς αφορά και για εμας μιλάει: για το κοινό Είναι μας 

Η συνείδηση όπως και η ενσυναίσθηση δεν μπορεί να είναι κάτι άλλο παρά το ίδιο το Είναι, εντός του οποίου όλα και όλοι συγκατοικούν, στον ενοικιαζόμενο οίκο του Είναι την γενναιόδωρη παραχώρηση. 

Μήπως ο άνθρωπος και το έλλογο συμπάν, απαρτίζουν μια ενιαία ολότητα επίσης ως Είναι;

Το Είναι

Ο Παρμενίδης στο “περί Φύσεως” επικό και αλληγορικό του ποίημα, διευκρινίζει τα κάτωθι εδώ και 25 αιώνες περίπου από την εποχή μας. Παραθέτουμε μερικά αποσπάσματα του λόγου του που χρήζουν προσοχής. (Το αποδίδουμε σε ελεύθερη νοηματική ερμηνεία):

«[1.28]..Είναι καθήκον σου να τα μάθεις όλα με πειστικό για εσέ τρόπο.

      .29] Τόσο για αυτό που είναι σύμφωνο με την αλήθεια της σφαιρικής [ολοστρόγγυλης] και ακλόνητης [χωρίς εξαιρέσεις] καρδίας,

      .30] όσο και τις δοξασίες των θνητών ανθρώπων, στις οποίες δεν υπάρχει εμπιστοσύνη και βεβαιότητα αλήθειας, [καθότι το αληθές είναι κρυμμένο, όταν είναι διηρημένο και τεμαχισμένο και έτσι δεν γίνεται φανερό.

    1.31] αλλά θα κατανοήσεις και θα μάθεις[2] [γνωρίζοντας ο ίδιος] αυτά που θα σου πω.

      .32]  Είναι αναγκαίο να γίνονται κατόπιν εξετάσεως τα αληθή δεκτά ως [μέρος του] Είναι, διότι επικοινωνούν ως ενιαίο ον και διαπερνώνται από τα πάντα.  

  2.1] έλα λοιπόν εγώ θα σου αναγγείλω και εσύ  δείχνοντας προσοχή[3] σε αυτά που θα ακούσεις δέξου τα φιλικά διότι μεταφέρουν την αλήθεια ώστε να την προφυλάξεις.

      2.2] Ποιοι είναι οι μόνοι οδοί [ως μέθοδοι] εξέτασης και έρευνας που είναι αποδεκτοί από τη νόηση[4]. 

     2.3] η μεν μια οδός με βεβαιότητα δηλώνει την απόλυτη άρχει ως Είναι[5] και κατά αυτόν τον τρόπο πως είναι αδύνατον να μην είναι.

     2.4] Αυτή είναι η οδός της πειθούς[6] επειδή εκεί βρίσκεται η αλήθεια[7].

     3.1] διότι και αυτό που εισβάλει στη σκέψη μας, [έχει στενή σχέση αληθούς ένωσης] και είναι [το] ίδιο [ως ένα με] το Είναι.

    4.1]  Παρατήρησε με προσοχή και αυτά που απουσιάζουν από το νουν πως με βεβαιότητα ως παρόντα παρευρίσκονται στο Είναι. 

  8.1] μόνον μία οδός απομένει

    .2] αυτή του Είναι. Σε αυτήν υπάρχουν πολλές ενδείξεις

    .3] ότι το εον [εν-ον-νους] είναι αγέννητο, ανώλεθρο

    .4] εντελώς ολοκληρωμένο, ακίνητο και χωρίς τέλος.

    .5] ούτε υπήρξε ούτε θα υπάρξει γιατί στο παρόν είναι όλο μαζί

    .6] ως ένα συνεχές. Ποια γέννηση θα αναζητούσες;

    .7] πώς; και από που αυξήθηκε; Ούτε θα σε αφήσω να το χωρίσεις

    .8] και να πιστέψεις ότι γεννήθηκε από το μη Είναι, [δηλ. το ανύπαρκτο μηδέν], διότι [ότι είναι ανύπαρκτο ως προς την σχέση του με το Είναι] δεν είναι δυνατόν καν να λεχθεί,

    .9] ούτε να νοηθεί..

    .11] είναι λοιπόν αναγκαίο ή να είναι [ακέραιο και ολοκληρωμένο το Είναι] ή όχι.

     8.20] αν κάτι γεννηθεί δεν ανήκει στο Είναι

     8.22] ούτε το Είναι μπορεί να διαιρεθεί, γιατί είναι όμοιος σε όλα του τα σημεία.

     8.23] Ούτε είναι κάπου περισσότερο [από κάπου αλλού], πράγματα θα εμπόδιζε την εσωτερική του συνοχή.

     8.24] Ούτε είναι κάπου λιγότερο αλλά είναι στην ολότητα του γεμάτο και στην πληρότητά του. 

.25] γι’ αυτό είναι όλο συνεχές και ενωμένο γιατί [το Είναι] βρίσκεται σε άμεση και συνεχή επαφή με τον εαυτό του.

.26] Είναι δε ακίνητο με ακατάλυτα και ανυπέρβλητα δεσμά ενωμένο,

.27] χωρίς να έχει αρχή ούτε και τέλος, διότι η γέννηση και η φθορά,

.28] απομακρύνθηκαν από την αληθινή πίστη.

.29] παραμένει δεν σε επάρκεια με τον ίδιο του τον εαυτό, ενώ βρίσκεται στον ίδιο τόπο [ακίνητο].

8.38] Μεσ’ την πληρότητά του [το Είναι] ακίνητο παραμένει και σταθερό. Σε αυτό [το Είναι] αναφέρονται με διάφορα ονόματα.

   5.1] για μένα είναι το ίδιο
     .2] [διότι] από οποιοδήποτε σημείο και αν ξεκινήσω, πάλι στο ίδιο  [το Είναι] θα καταλήξω.

Ας αναρωτηθούμε λοιπόν, τι είναι αυτό που συνιστά την πραγματικότητα και ποιος την ορίζει;

“..Είναι καθήκον σου να τα μάθεις όλα με πειστικό για εσέ τρόπο”. [Απ.1.28]. 

ΥΓ: Κάθε χρόνο απονέμονται τα βραβεία Νόμπελ γι’ αυτούς που συμβάλλουν στην εξέλιξη της ανθρωπότητας. Ας αναρωτηθούμε πόσα βραβεία θα άξιζε δικαιωματικά να πάρει ο Παρμενίδης, όταν εδώ και τόσες χιλιάδες χρόνια ο στοχασμός του, θεμελιώνει συνειδήσεις και εντάσσει κάθε επιστητό, νοητό και μη της ύπαρξης, εξ ονόματος της αληθινής γνώσης; Ίσως μια εκ βαθέων ευγνωμοσύνη στο πρόσωπο του, να επαναφέρει στο προσκήνιο της  μνήμης -ώστε να καθίσταται προσβάσιμη και προσιτή- η απλότητα της σύλληψης του στοχασμού του: εκπληρώνοντας έτσι το μεγαλείο  της οικουμενικής αλήθειας εις το διηνεκές που κομίζει. 

Παράρτημα

[1] Κατά τον Αναξαγόρα, «ο νους έθεσε σε κίνηση τα πάντα»( Ο Αριστοτέλης, Περί ψυχής Α 2 405a 15). Έτσι την κίνηση αρά και την γέννηση και την φθορά την τοποθετεί ο νους στα πράγματα μετά την διαίρεση. Το εόν (εν-όν-νους) εν όσο είναι ενωμένο είναι «ατρεμές», διαφορετικά τοποθετεί τα πράγματα σε κίνηση εντός χωρικών και χρονικών ορίων. Πίστευε στον συμπαντικό νου -την διάνοια- δια-μέσω του οποίου όλα ήταν ενωμένα και θεμελιωμένα κάτω από μία ενιαία διάνοια. “Είναι ο πρώτος που έβαλε νου στην ύλη”,( Διογένης Λαέρτιος ΙΙ 6-15:6).

[2] Μαθαίνω: όταν ερευνώ και αποκτώ ιδίαν πείρα, εξετάζοντας ο ίδιος αντιλαμβάνομαι δια των αισθήσεων παρατηρώντας και εννοώντας. Υπονοεί ενέργεια ελεύθερη που καθίσταται πειστική, έναντι αυτών που αγνοώ μη έχοντας την εμπειρία.  Κατά τον Σωκράτη: “η μάθηση είναι ανάμνηση”.   Ανασύρω δηλ.  από την μνήμη μου αυτό που ήδη γνώριζα και έχω λησμονήσει.  

[3]     Προσοχή: όταν δείχνω προσοχή σε κάτι και το βλέπω φιλικά :α) νοιώθω ότι δεν απειλούμαι από αυτό, β) προστατεύω την αλήθεια του να υπάρχει γ) προσπαθώ  να το εντάξω στο ενιαίο Είναι. δ) επιχειρώντας να κατανοήσω και τις δίκες μου αντιστάσεις ένταξης μέσα μου ε) συναισθάνομαι ενθυμούμενος την απαξίωση και την μη προσοχή του δικού μου βιωματικού λογού.  ζ) τότε αυτή η κατανόηση οδηγεί στην καθολική ένταξη της αλήθειας που κομίζει. Τότε το μύθο -ως αυτό που από στόμα σε στόμα διαδίδεται και είναι αφανής στο παρόν-, το καθιστώ αληθές στο ζειν του ως Είναι. 

[4] Η νόηση και κατ’ επέκταση και η σκέψη, είναι αναφορική έννοια. Πάντα αναφέρεται σε κάτι που σχετίζεται.  Έτσι η σκέψη είναι η προσπάθεια σχετισμού. Αυτό που σκέφτομαι είναι αυτό που με επι-σκέπτεται, διότι επιχειρείς να μου γνωστοποιήσει εκείνο  που δεν γνωρίζω ή μήπως αυτό που έχω ξεχάσει. Το εόν του Παρμενίδη είναι το εν-ον-νους, μέσω του οποίου κοινωνείτε το εν-Είναι. Έτσι συνδέει το εν-Νοείν με το εν-Είναι

[5]  Είναι: Εάν η απόλυτη αρχή ως ουσία των πάντων το Είναι, είναι αδύνατον ταυτόχρονα και να μην είναι σε σχέση με τα πάντα εαυτού μέρη. Εκτός του Είναι υπαρκτό ουδέν. Αυτός είναι ο  απροϋπόθετος πρώτος κανόνας του ορθού λόγου: είναι αδύνατον κάτι αν είναι υπαρκτό και να μην είναι ταυτόχρονα. Απλώς α)ή είναι φανερό ως φαινόμενο και αισθητό ως αισθανόμενο, καθώς και νοητό, η δυνάμενο, β)ή διαφορετικά, δεν έχει ακόμα φανερωθεί, στις αισθήσεις και τον νου, μην καθιστώντας έτσι αισθαντική την παρουσία του, γ)Μια τρίτη περίπτωση είναι να έχει λησμονηθεί. Αυτό όμως δεν συνάδει με το παράλογο συμπέρασμα ότι δεν υπάρχει μέσα στο αιώνιο Είναι, χωρίς και η  ουσία του να μην είναι επίσης αιώνια.  Κατά τον Σωκράτη: “η μάθηση είναι ανάμνηση”. Ανασύρω από την μνήμη μου αυτό που έχω λησμονήσει. Η αλήθεια η είναι φανερή η παραμένει κρυμμένη ώστε να ανα-καλύψουμε την αποκάλυψη της. 

[6] Πείθομαι: όταν πιστεύω και ακολουθώ, αυτό με το οποίο οδοιπορώ μαζί.  Πείθομαι όταν ελκύομαι προς τη γνώμη κάποιου με ήπιο τρόπο, επιδιώκοντας να συναινέσω. Όταν υπακούω υποχωρώντας από τα δικά μου πιστεύω. Αυτό συμβαίνει όταν εμπιστεύομαι κάποιου τη διαδρομή που μου προτείνει. Αυτό που με πείθει, προσπαθώ να το κάνω πεποίθηση. Αυτός που μπορεί να πειστεί είναι αυτός που ανα-γνωρίζει την αλήθεια και για αυτό την ακολουθεί. 

[7] Η Αλήθεια: είναι πειστική, όταν συμπεριλαμβάνει και εμάς, ως μέρος και περιεχόμενο του Είναι.