Στα πλαίσια της στήλης Q&A Mental Sessions, σας ρωτήσαμε: «Τελικά, φταίνε όντως για όλα οι γονείς μας;»;
Ακολουθούν οι απαντήσεις σας:

Όλοι ζούμε σε έναν κόσμο όπου το τραύμα και το τραυματικό γεγονός είναι μέρος της καθημερινής πραγματικότητας.

Είναι γνωστό ότι οι εμπειρίες και τα βιώματα της  παιδικής ηλικίας διαδραματίζουν  καθοριστικό ρόλο στη διαμόρφωση του χαρακτήρα των παιδιών.

Στην καθημερινότητά μας, γινόμαστε μάρτυρες περιστατικών που αναδεικνύουν μια πιο σκοτεινή πλευρά της ανθρώπινης φύσης: κακοποίηση, βία, γυναικοκτονίες, εκμετάλλευση παιδιών.

Γεγονότα που συμβαίνουν είτε σε παιδική ηλικία είτε σε ενήλικη, μας τραυματίζουν ψυχικά και μας συνοδεύουν στην πορεία της ζωής. Εμείς οι ίδιοι περιφέρουμε τα τραύματά μας, σαν Αγιοβασίληδες με δώρα, ελπίζοντας πως ένα διαφορετικό περιβάλλον ή μία νέα ανθρώπινη σχέση θα μας γιατρεύσει από αυτά.

Το τραύμα, σε ψυχικό επίπεδο, ορίζεται ως ένα υπέρμετρα στρεσογόνο γεγονός. Αυτό βιώνεται απο το άτομο και φαντάζει για εκείνο τόσο βίαιο που ο οργανισμός του δεν δύναται να το «μεταβολίσει». Πιο απλά, το  άτομο έρχεται αντιμέτωπο με ένα τόσο επώδυνο συμβάν για τον ψυχισμό του,  σε σημείο που τον καθιστά αβοήθητο , ανίκανο να αμυνθεί , να το επεξεργαστεί ή να δραπετεύσει απο αυτό με βάση τις προηγούμενες εμπειρίες του. 

«Κάθε άνθρωπος μεγαλώνει εν μέσω Μυστικών είτε ιδιωτικών, είτε ατομικών, είτε συλλογικών».

Με «Μ» κεφαλαίο, το Μυστικό είναι ένα Ψυχικό γεγονός που αποτυπώνει ένα ισχυρό τραυματικό γεγονός, το οποίο αφορά τα μεγάλα ζητήματα της ζωής του ανθρώπου όπως τη συνθήκη της γέννησης ή του θανάτου, την καταγωγή, τις καταστάσεις κοινωνικού αποκλεισμού. 

Αν μπορεί να μεταβιβαστεί διαγενεακά το τραύμα, τότε σίγουρα μπορεί να μεταβιβαστεί και η ίαση του.