Είναι κοινός τόπος ότι ο τρόπος με τον οποίο τακτοποιούμε τα δεδομένα της καθημερινότητας στο νου μας επηρεάζει τη συμπεριφορά και τη στάση μας τόσο απέναντι στον εαυτό μας όσο και στους συνανθρώπους μας. Έχουμε παρατηρήσει ότι άνθρωποι με χαμηλή αυτοπεποίθηση ή με μια εξάρτηση σε αρνητικές και περιοριστικές κρίσεις δοκιμάζονται διαρκώς από ατυχή περιστατικά, τα οποία επαληθεύουν τη φρούδη αντίληψή τους περί μιας «συνομωσίας» που κάνει τη ζωή τους αφόρητη και δυστυχισμένη. 

Οι άνθρωποι συνήθως δρούμε με στόχους και αρχές που αντιπροσωπεύουν τα οράματα, την προσωπική μας στάση και φιλοσοφία ζωής. Αυτό σημαίνει ότι αφουγκραζόμαστε την αίσθηση της ευθύνης που μας αναλογεί σχετικά με τις επιλογές και τις πράξεις μας, γι αυτό και θέτουμε στόχους που μας φέρνουν εγγύτερα στην επιτυχή έκβαση αυτού που αναζητούμε. Τι γίνεται όμως όταν οι ευθύνες ξεπερνούν τα όρια των αντοχών μας κι εμείς κρινόμαστε ως ανεπαρκείς σχετικά με ό, τι επιδιώκουμε;

Σύμφωνα με τον Σταγειρίτη φιλόσοφο οι άνθρωποι όταν γεννιούνται δεν φέρουν κάποια ηθική ποιότητα βάση της οποίας να χαρακτηρίζονται ως καλοί ή κακοί.
Διαθέτουν όμως άπειρες «δυνατότητες», η «ενεργοποίηση» των οποίων κατά ελεύθερη επιλογή να καθορίζει τελικά την ηθική τους συμπεριφορά και υπόσταση. Για παράδειγμα, όλοι οι άνθρωποι «έχουν τη δυνατότητα» να οργίζονται.

Όταν οι αντοχές δοκιμάζονται και το άγχος μας κυριεύει – πέρα από τις συνηθισμένες πρακτικές που προτείνονται – η παρουσία της πραότητας στο νου και την ψυχή συμβάλλει στην ψυχική μας ανάταση. Η λέξη μας είναι γνωστή από χριστιανικά διδάγματα και ηθικές θεωρίες.

Σε μια κοινωνία διαξιφισμών, όπου τα αναστήματα ορθώνονται αντιμέτωπα το ένα απέναντι στο άλλο, όπου η φλυαρία έχει κουράσει, και οι άνθρωποι χάνουν συνεχώς το κουράγιο τους, η ελπίδα για ανανέωση και εξέλιξη προτάσσεται ως ανάγκη περισσότερο από κάθε άλλη φορά. Οι περισσότεροι, ήμασταν μέρη αυτού του συστήματος.