Πένθος. Ο πόνος μπροστά στο θάνατο και η απώλεια

Ακρόαση άρθρου......

Η απώλεια ενός αγαπημένου προσώπου είναι ίσως  πιο επώδυνο και οδυνηρό γεγονός με το οποίο θα έρθει, δυστυχώς, αντιμέτωπος κάθε άνθρωπος στη ζωή του. Ο πόνος της απώλειας ενός γονιού, ενός συγγενή, ενός φίλου μπορεί να μας στιγματίσει ολοκληρωτικά, η απώλεια της φυσικής επαφής καλείται να συνηθιστεί και να γίνει ένα γεγονός αποδεκτό.

Στάδια Πένθους. Φόβος Θανάτου

Όπως με κάθε γεγονός που ανατρέπει τη ζωή μας, έτσι και η απώλεια περνάει από πολλά στάδια: η άρνηση, ο θυμός, η απογοήτευση, ο πόνος, η κατάθλιψη  είναι συναισθήματα που ταλανίζουν μέχρι να υπάρξει το τελικό στάδιο, αυτό της αποδοχής. Η απώλεια είναι μία ηχηρή υπενθύμιση της θνητής μας υπόστασης , τόσο της δικής μας, όσο και των δικών μας ανθρώπων.

Ο άνθρωπος μπροστά στην απώλεια, παγώνει, έρχεται ο ίδιος αντιμέτωπος με εκείνο το φόβο και την αγωνία που είναι διάχυτος σε κάθε ανθρώπινη ύπαρξη, το φόβο του θανάτου. Ο θάνατος και όλα τα σοβαρά ερωτήματα που γεννούνται για εκείνον, η βασανιστική μας απορία για το τι συμβαίνει μετά από αυτόν και τη μεταφυσική του διάσταση, αναδύονται με τη δική μας προσωπική απώλεια. Έφυγε, λοιπόν, ένας δικός μας άνθρωπος. Χάνουμε πια με απόλυτη σιγουριά τη δυνατότητα να τον αγκαλιάσουμε, να χαρούμε  ξανά τη φυσική του παρουσία. Από προσωπική εμπειρία, αν ο άνθρωπος έφυγε μετά από πάλη με μακροχρόνια και επίπονη ασθένεια, στο τέλος θα δημιουργήσει σε εκείνον που θρηνεί εκτός από τον πόνο και ένα αίσθημα ικανοποίησης. Διότι καλύτερα ο άνθρωπος να ξεκουράζεται όταν δεν μπορεί να αντέξει άλλο.

Πένθος και Παιδιά

Είναι ευρέως διαδεδομένη η αντίληψη ότι τα παιδιά πρέπει να μένουν έξω από κάθε θέμα που αφορά το θάνατο, πάντοτε μένουν έξω σε όλα όσα αφορούν την απώλεια. Το παιδί μπορεί με έναν πιο απαλό τρόπο αν βρίσκεται σε μία τρυφερή ηλικία να ενημερωθεί για το χαμό ενός οικείου προσώπου, κάτι το οποίο αργά και μεθοδικά θα προετοιμάσει τα βήματα για ωριμότερη προσέγγιση του θέματος σε μεγαλύτερη ηλικία. Τα παιδιά όμως, φυσικά, και μπορούν να έρχονται σε κηδείες και να έρθουν και τα ίδια αντιμέτωπα με το πένθος που έχουν τα υπόλοιπα μέλη της οικογένειας.

Πόνος απώλειας

Αυτό που πρέπει να γίνει σαφές είναι ότι η απώλεια είναι κάτι πολύ επώδυνο για τον άνθρωπο που την υφίσταται και καλείται να σταθεί ξανά στα πόδια του από την αρχή. Αυτό που πρέπει να κάνει είναι να μην απομακρυνθεί εντελώς από όλα θύμιζαν την παλιά του ζωή. Ο πόνος, φυσικά, και είναι μεγάλος, αλλά να έχετε κοντά σας ανθρώπους που με την αγάπη και το ενδιαφέρον τους θα σας απαλύνουν τον πόνο. Πρέπει να θυμόμαστε ότι αν η ψυχή του ανθρώπου  μας μείνει μέσα μας, τότε θα έχει ξεπεράσει τον παροδικό σωματικό θάνατο και θα έχει κερδίσει την αθανασία. Μέσω της έλευσης του θανάτου, μπορεί και ο άνθρωπος μέσα στον μεγάλο του πόνο να φιλοσοφήσει περισσότερο την ίδια τη ζωή και το νόημά της, να αντιληφθεί ποια πράγματα έχουν μεγαλύτερη αξία και ποια όχι, να αγαπήσει και να εκτιμήσει περισσότερο το δώρο της ζωής και να μην το θεωρεί τόσο δεδομένο. Μπορεί επίσης η απώλεια αυτή να αποτελέσει το έναυσμα ώστε ο άνθρωπος να δείχνει συχνότερα την αγάπη του στον εαυτό του και στους άλλους , ακριβώς επειδή η απώλεια θα τον έχει διδάξει ότι δεν πρέπει να θεωρούμε τίποτα δεδομένο.

Η βοήθεια ενός ειδικού μπορεί να φανεί χρήσιμη, αν ο ίδιος ο άνθρωπος δεν μπορεί να ξεπεράσει μόνος του το τεράστιο κενό της απώλειας, ίσως και απαραίτητη. Ας κρατήσουμε μέσα μας τον άνθρωπο που έφυγε , ας πιστέψουμε στην εσωτερική μας δύναμη και ο πόνος με την πάροδο του καιρού  θα μαλακώσει και θα αμβλύνει.