Ποια πρέπει να είναι η στάση μας απέναντι στο θάνατο;

Ακρόαση άρθρου......

Δεν υπάρχει κανένα άλλο γεγονός που να έχει απασχολήσει, φοβίσει, τρομοκρατήσει περισσότερο έναν άνθρωπο από το θάνατο. Είναι βέβαιος ο θάνατος για εκείνους που γεννιούνται και η γέννηση για εκείνους που πεθαίνουν, μας αναφέρει ένα ρητό της Κινέζικης φιλοσοφίας. 

Με τη λέξη θάνατος, εννοούμε κάθε παύση λειτουργίας που είναι απαραίτητη για τη διατήρησή μας στη ζωή. Με την έλευση του θανάτου, η θερμοκρασία του σώματος πέφτει στους 20°C, η καρδιά σταματάει να λειτουργεί και το δέρμα κιτρινίζει. Έτσι, το ανθρώπινο σώμα καταλήγει στην αποσύνθεση.

Ο θάνατος είναι η κατάληξη κάθε έμβιου όντος και η ύπαρξή του υπήρξε πηγή αστείρευτης έμπνευσης για κάθε σπουδαίο φιλόσοφο και άνθρωπο του πνεύματος που πέρασε από την ανθρωπότητα. Η Ιστορία βρίθει από παραδείγματα σπουδαίων προσώπων που όχι μόνο δε φοβήθηκαν μπροστά στο θάνατο, αλλά αντιθέτως, τον αντιμετώπισαν με σθένος και αφοβία. Με χαρακτηριστικότερο παράδειγμα όλων το σπουδαίο Σωκράτη ο οποίος ως προάγγελος της χριστιανικής αντίληψης, θεωρούσε το σώμα φθαρτό ενώ την ψυχή αθάνατη.

Ο μεγάλος Επίκουρος συμπυκνώνει σε μία φράση, τον τρόπο με τον οποίο πρέπει όλοι να σκεφτόμαστε για το θάνατο:

"δε φοβάμαι το θάνατο. Όσο ζω είναι μακριά από εμένα, όταν έρθει εγώ δε θα βρίσκομαι εκεί".

Ο μεγάλος Πλάτων χαρακτηρίζει ως πραγματική φιλοσοφία τη μελέτη του θανάτου μου. Όχι απλώς του θανάτου ως φαινομένου, αλλά τον δικό μου κιόλας. Η έλευση του Χριστιανισμού θεώρησε το θάνατο ως έναν δρόμο που οδηγεί στην αθανασία της ψυχής. 

Ο θάνατος είναι η γενεσιουργός αιτία κάθε φιλοσοφικής σκέψης, κάθε θρησκείας και ιδεολογίας. Η προσπάθεια του ανθρώπου να ανακαλύψει τι συμβαίνει μετά από εκείνον, να αποκωδικοποιήσει το μυστήριο που φέρει και να ξεπεράσει τη θνητότητά του είναι τελικά συναισθήματα σύμφυτα με την ανθρώπινη ύπαρξη.

Αυτό που πρέπει να τονιστεί είναι ότι ο θάνατος πληγώνει τους ανθρώπους που μένουν και όχι εκείνους που φεύγουν. Επειδή δεν είμαστε σε θέση να γνωρίζουμε τι υπάρχει μετά το θάνατο και αν αυτό είναι καλύτερο από τη δική μας γεμάτη άγχη και αγωνίες ζωή, δε μπορούμε να πούμε αν είναι πράγματι κάτι κακό για τους ανθρώπους που φεύγουν. Είναι όμως μία οδυνηρή, σίγουρα, κατάσταση για εμάς να χάνουμε πλέον οποιαδήποτε φυσική επαφή με το αγαπημένο μας πρόσωπο που :φεύγει". Ο θάνατος μας καλεί να συνηθίσουμε μία νέα πραγματικότητα, φέρνει επώδυνες και σοβαρές αλλαγές στη ζωή μας. Όταν κληθούμε να τον αντιμετωπίσουμε σε ένα κοντινό μας πρόσωπο, αυτό που μπορούμε να κάνουμε είναι να αφήνουμε τα συναισθήματά μας ελεύθερα και να ζητάμε στήριξη όταν αισθανόμαστε πως μας είναι απαραίτητη.

Και είναι γεγονός πως κανένας δε μπορεί να μας απαντήσει με βεβαιότητα τι μέλει γενέσθαι μετά από εκείνον, διότι κανένας δεν έχει επιστρέψει.

Αυτό που μπορούμε με βεβαιότητα να απαντήσουμε όμως είναι πως μπορούμε να κερδίσουμε τη ζωή, να την κάνουμε όσο πιο όμορφη και μοναδική γίνεται. Ο θάνατος δεν μπορεί να αποφθευχθεί, αλλά μπορεί να επιτευχτεί μία ευτυχισμένη ζωή και αυτό πρέπει να είναι η επιθυμία μας.

Η ύπαρξη του θανάτου μας δείχνει ότι τη ζωή πρέπει να αποφασίσουμε να ζήσουμε ελεύθεροι από κακίες, μιζέρια, μεμψιμοιρία. Πρέπει να τη ζήσουμε αληθινά, βιώνοντας τη δική μας αλήθεια. Γιατί τελικά, το γεγονός ότι τελειώνει την κάνει και τόσο όμορφη και μοναδική!

Ας μη φοβόμαστε το θάνατο, ας αγαπήσουμε περισσότερο τη ζωή.  Ας μη σκεφτόμαστε το τέλος, ας κάνουμε κάθε ημέρα μία καινούργια αρχή. Ας σταματήσουμε να τον φοβόμαστε. Ας τον δούμε ως ένα απαραίτητο κομμάτι που υπάρχει σε κάθε έμβιο ον, ας αισθανθούμε πως είμαστε μέρος ενός κόσμου που γεννιέται και επιστρέφει ξανά στην πηγή προέλευσής του!