Η λύση της Ζωής

Ακρόαση άρθρου......

Μια φορά και έναν καιρό ήταν μία κοπέλα που τη λέγανε Ζωή. Ήταν γλυκιά σαν μέλι. Τα μάγουλα της κόκκινα σαν ροδοπέταλα. Και το χαμόγελό της φωτεινό σαν τον ήλιο.

Η Ζωή είχε δύο καλές φίλες, τη Χαρά και τη Θλίψη. Και με τις δύο έκανε παρέα. Μα οι δυο τους δεν γνωρίζονταν, έτσι μια έπαιζε με τη Χαρά και μια με τη Θλίψη.

Όταν έκανε παρέα με τη Χαρά, η Ζωή γέλαγε με την καρδιά της. Έτρεχε, έπαιζε, γλεντούσε. Γνώριζε κόσμο και κοσμάκη, μιας που η Χαρά ήταν πολύ κοινωνική. Και οι μέρες της Ζωής κυλούσαν ξέγνοιαστα. Ούτε άγχη ούτε στενοχώριες.

Μα σαν έφτανε ο καιρός που αντάμωνε τη Θλίψη, όλα άλλαζαν. Η Θλίψη ήταν δύσκολη κοπέλα. Κανείς δεν την ήθελε για παρέα, παρόλο που όλοι την ξέρανε καλά.
Της Θλίψης της άρεσε η ησυχία.
Δεν ήθελε πολλά πολλά.

Εκείνες τις μέρες λοιπόν η Ζωή κλεινόταν στον εαυτό της. Ούτε γλεντούσε ούτε μιλούσε. Μόνο σκεφτόταν. Θυμόταν τις χαρούμενες στιγμές και αναπολούσε. Αλλά της άρεσε και η μοναξιά.

Μπορεί να μην γνώριζε ανθρώπους, μάθαινε όμως τον εαυτό της.

Τα πράγματα δεν ήταν εύκολα. Όσο και αν τα συλλογιζόταν η Ζωή και δεν έβγαζε άκρη. Οι φίλες της ήταν τόσο διαφορετικές και αυτή ήταν μία. Το πρόσωπό της μια φώτιζε και μια σκοτείνιαζε. Σαν να κοβόταν στη μέση ένιωθε.

Σαν ερχόταν ο καιρός που έκανε πάλι παρέα με τη Χαρά, όλα ήταν όπως πρώτα. Η Ζωή ήταν χαμογελαστή και ελεύθερη. Μια από εκείνες τις μέρες, η Χαρά την κοίταξε με θαυμασμό και της είπε: «Αυτή η φίλη σου η Θλίψη είναι τόσο ζηλευτή! Κάθε φόρα που τη συναντάς γίνεσαι όλο και πιο δυνατή».

Και τότε η Ζωή βρήκε τη λύση! Θα γνώριζε τη Θλίψη στη Χαρά, έτσι θα έκανε τη Θλίψη να μιλήσει και τη Χαρά λίγο να σκεφτεί.

Έτσι και έγινε. Και η Χαρά με τη Θλίψη που ήταν τόσο διαφορετικές κάνανε παρέα.

Και η Ζωή ολοκληρώθηκε. Και ζούνε αυτές καλά και εμείς καλύτερα.