Ο φόβος κι η αγάπη δεν συνυπάρχουν

Ακρόαση άρθρου......

Ο φόβος χρησιμοποιεί τις πιο επίμονες, αδυσώπητες και προκλητικές λέξεις: Τι θα συνέβαινε αν;

Όταν ο φόβος σάς κυριεύει σαν καταιγίδα που σπέρνει τον πανικό, το σώμα σας τρέμει, η καρδιά σας σφυροκοπά στο στήθος σας και το τραύμα που έχετε ήδη υποστεί απειλεί να σας καταπιεί, πάρτε την κατάσταση στα χέρια σας και πείτε του: «Άσε όσα έγιναν κάποτε. Ζήσε το τώρα». Πείτε το ξανά και ξανά.

Ήδη τα καταφέρνετε. Βρίσκεστε στο παρόν. Τυλίξτε τα χέρια σας γύρω από το σώμα σας και τρίψτε τους ώμους σας. Πείτε «Μπράβο σου» και «Σ' αγαπώ».

Ποτέ δεν ξέρετε τι πρόκειται να σας φέρει η ζωή. Δεν είναι δυνατόν να προβλέψετε ποιος μπορεί να σας προξενήσει κακό. Ποιος μπορεί να σας προσβάλει, να σας ρίξει μπουνιά, να προδώσει την εμπιστοσύνη σας, να ρίξει βόμβα, να ξεκινήσει έναν πόλεμο. Μακάρι να μπορούσα να σας πω ότι αύριο ο κόσμος θα είναι αφαλής και δεν θα υπάρχουν σκληρότητα, βία, προκαταλήψεις, βιασμοί, αχρειότητα και γενοκτονίες. Όμως, αυτός ο κόσμος μπορεί να μην υπάρξει ποτέ. Ζούμε σε έναν κόσμο, όπου η ασφάλειά μας δεν είναι εγγυημένη.

Ωστόσο, ο φόβος και η αγάπη δεν συνυπάρχουν. Και δεν χρειάζεται να κυβερνά τη ζωή μας ο φόβος.

Και η απελευθέρωση από τον φόβο ξεκινά από σας.

Όταν έχουμε πληγωθεί ή προδοθεί, δεν είναι εύκολο να απαλλαγούμε από τον φόβο ότι κάποτε θα ξαναπληγωθούμε.

Οι αγαπημένες λέξεις του φόβου είναι: «Σου το είπα». Σου το είπα ότι θα το μετανιώσεις. Σου το είπα ότι ήταν πολύ επκίνδυνο. Σου το είπα ότι δεν θα σου έβγαινε σε καλό.

Και δεν μας αρέσει καθόλου να απογοητεύουμε το προαίσθημά μας.

Μένουμε εγκλωβισμένοι στον φόβο, θεωρούμε πως η επαγρύπνηση θα μας προστατεύσει, όμως ο φόβος γίνεται ένας αμείλικτος κύκλος, μια αυτοεκπληρούμενη προφητεία. Προστατεύουμε καλύτερα τον εαυτό μας από τον πόνο όταν μαθαίνουμε να τον αγαπάμε και να τον συγχωρούμε, να νιώθουμε ασφάλεια για μας τους ίδιους, όταν μαθαίνουμε να μην αυτοτιμωρούμαστε για τα λάθη, τα τραύματα και τον πόνο που είναι αναπόφευκτα στη ζωή.

Η φυλακή του φόβου μπορεί να αναστείλει κάθε έννοια εξέλιξης και ενδυνάμωσης. Η γλώσσα είναι ένα από τα πιο ισχυρά εργαλεία που έχετε στη διάθεσή σας για να κάνετε την αλλαγή. Δώστε προσοχή στα «Δεν μπορώ», στα «Πρέπει να...» και στη συνέχεια δείτε εάν μπορείτε να αντικαταστήσετε αυτές τις λέξεις που σας εγκλωβίζουν με άλλες, όπως: Μπορώ, θέλω, επιδιώκω, επιλέγω.

Δεν γεννιόμαστε φοβισμένοι. Κάπου στην πορεία μαθαίνουμε το φόβο.

Συχνά οι συναισθηματικές αντιδράσεις που κρύβουμε μέσα μας δεν είναι καν δικές μας. Είναι οι αντιδράσεις που μάθαμε παρακολουθώντας άλλους. Μπορείτε, λοιπόν, να διερωτηθείτε: «Δικός μου είναι ο φόβος; Ή μήπως κάποιου άλλου;».

Αν ο φόβος προέρχεται από τη μητέρα, τον πατέρα, τον παππού ή τον σύντροφό σας, δεν χρειάζεται να τον κουβαλάτε μέσα σας πια. Αφήστε τον να φύγει. Ελευθερώστε τον. Αφήστε τον πίσω σας.

Στη συνέχεια, κάντε μια λίστα με τους φόβους σας αντί να τους αντιμάχεστε, να τους αποφεύγετε ή να τους περιθάλπτετε.

Συχνά το ότι είμαστε εγκλωβισμένοι σε κάτι δεν σημαίνει ότι δεν ξέρουμε τι να κάνουμε. Απλώς φοβόμαστε ότι δεν θα το κάνουμε αρκετά καλά.

Επικρίνουμε τον εαυτό μας. Βάζουμε πολύ ψηλά τον πήχη. Επιζητούμε την έγκριση των άλλων. Κυρίως, όμως, επιζητούμε την έγκριση του ίδιου μας του εαυτού. Νομίζουμε ότι μπορούμε να την πετύχουμε εάν γίνουμε ο Σούπερμαν και η Σούπερ Γούμαν. Όταν, όμως, κάποιος είναι τελειομανής, καθυστερεί στην επίτευξη των στόχων του, γιατί η λέξη «τέλειος» είναι συνώνυμη του «ποτέ».

Ας εξετάσουμε, όμως, το ζήτημα κι από μια άλλη πλευρά. Ο τελειομανής ανταγωνίζεται τον Θεό, ενώ είναι άνθρωπος. Είμαστε άνθρωποι. Θα κάνουμε λάθη. Μην προσπαθείτε να κερδίσετε τον Θεό, γιατί ο Θεός πάντοτε θα βγαίνει νικητής.

Η τελειότητα δεν χρειάζεται θάρρος. Θάρρος χρειάζεται για να ανήκεις στον μέσο όρο. Να μπορείς να πεις «Είμαι εντάξει με τον εαυτό μου». Να πεις «Τόσο μου αρκεί».

Το παρόν άρθρο αποτελεί αδειδοτημένο απόσπασμα από το βιβλίο της Dr. Edith Edger «Η ελευθερία είναι επιλογή» που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Διόπτρα.