5 πράγματα που χρειάζεται να σκεφτείς πριν δώσεις μια δεύτερη ευκαιρία

Ακρόαση άρθρου......

Πολλές φορές το να ελπίζουμε ότι τα πράγματα θα είναι διαφορετικά αυτή τη φορά δεν είναι αρκετό. Είτε πρόκειται για φιλικό, συντροφικό ή και οικογενειακό συσχετισμό υπάρχουν κάποια βασικά πράγματα που χρειάζεται να αναρωτηθούμε προτού πάρουμε την απόφαση να δώσουμε μια δεύτερη ευκαιρία. Ας αναρωτηθούμε: «τι είναι διαφορετικό αυτή τη φορά λοιπόν;».

Ανάληψη προσωπικής ευθύνης

Το πρώτο πράγμα που χρειάζεται να αναρωτηθούμε είναι αν έχει αναγνωρίσει και αποδεχθεί το άτομο αυτό το μερίδιο της ευθύνης που του αναλογεί.

Στις ισότιμες σχέσεις το ποσοστό ευθύνης μοιράζεται στο 50-50. Εξαιρούνται οι γονεϊκές σχέσεις, όπου εκεί τα ποσοστά διαφοροποιούνται με τους γονείς να έχουν το μεγαλύτερο μερίδιο ευθύνης.

Είναι σημαντικό να αναγνωρίζουμε ακριβώς το μερίδιο ευθύνης που μας αναλογεί στην εκάστοτε περίπτωση και να αναλαμβάνουμε το τόσο όσο. Στις περιπτώσεις όπου τείνουμε να αναλαμβάνουμε περισσότερη ή λιγότερη ευθύνη από αυτή που μας αναλογεί παραβιάζουμε τα όρια και χάνεται η ισορροπία.

Το να αποποιείται κάποιος τις ευθύνες του ή να τείνει να παίρνει και την ευθύνη των πράξεων του άλλου πάνω του, είναι ιδιαίτερα επίπονο και μη λειτουργικό τόσο για το ίδιο το πρόσωπο, όσο και για το άλλο, αλλά προφανώς και για την ίδια τη σχέση.

Μέσα από την προσωπική εργασία με τον εαυτό μας και τη συνεχή αυτοπαρατήρηση δυναμώνει το κέντρο μας και έτσι μπορούμε να στεκόμαστε όλο και καλύτερα στο ύψος των περιστάσεων.

Είναι ανθρώπινο να γίνονται και λάθη και ορισμένες φορές να υπερβαίνουμε κάποια όρια, αλλά η στάση που κάνει τη διαφορά είναι η συνειδητή κι εκείνη που έχει επίγνωση μέσα της. Εξάλλου, ο τρόπος που στεκόμαστε απέναντι στα λάθη μας είναι σημαντικός όχι μόνο για τη σχέση με τον εαυτό μας αλλά και για τη σχέση μας με ένα άλλο πρόσωπο, καθώς το ένα αντανακλά το άλλο.

Όταν το άλλο πρόσωπο δεν έχει αναγνωρίσει και κατ' επέκταση αναλάβει το μερίδιο της ευθύνης του, τότε ας αναρωτηθούμε: εμείς γιατί θα θέλαμε να συνεχίσουμε σε αυτό τον συσχετισμό;

Κανείς δεν έχει τις απαντήσεις για εμάς, παρά μόνο εμείς. Οι ερωτήσεις που τίθενται εδώ ενεργοποιούν τις απαντήσεις που υπάρχουν εντός μας.

Επικοινωνία προσδοκιών

Επιπλέον, έχουμε επικοινωνήσει τις προσδοκίες μας σχετικά με το τι περιμένουμε να είναι διαφορετικό αυτή τη φορά;

Χρειάζεται να μπαίνουμε όσο πιο συνειδητά μπορούμε σε μια κατάσταση και να γνωρίζουμε ξεκάθαρα τι είναι αυτό που επιθυμούμε να γίνει αλλιώς αυτή τη φορά. Μέσα από τη μέχρι τώρα σχέση μας υπάρχουν κάποια καίρια ζητήματα που ενδεχομένως έχουν αποκτήσει ένα επαναλαμβανόμενο μοτίβο και έχουν αποδειχθεί μη λειτουργικά.

Σε μια νέα προσπάθεια χρειάζεται να τοποθετηθούμε πάνω σε αυτά που για εμάς είναι σημαντικά και να επιτρέψουμε στον άλλο να γνωρίζει τις ανάγκες μας. Κι αντίστοιχα με τη σειρά μας να ακούσουμε τι είναι αυτό που και για τον άλλο είναι σημαντικό.

Η επικοινωνία είναι από τους πιο σημαντικούς πυλώνες που στηρίζουν μια σχέση. Οι άλλοι μπορούν να ικανοποιήσουν (ή και όχι) τις ανάγκες μας μόνο εφόσον τους επιτρέπουμε να τις γνωρίζουν, μόνο εφόσον τις μοιραζόμαστε και τις επικοινωνούμε.

Αφού το κάνουμε αυτό στη συνέχεια μας δίνουμε την ευκαιρία να δούμε ποιος είναι και ο άλλος απέναντί μας. Έχουμε την ευκαιρία να τον γνωρίσουμε καλύτερα έτσι.

Ψηφιακό Marketing για Ψυχολόγους: Κύκλος 11 Σεμιναρίων με Βέλτιστες Πρακτικές και Εργαλεία Διαχείρισης διαδικτυακής παρουσίας | Διοργάνωση: PSYCHOLOGY.GR

Τους άλλους τους γνωρίζουμε από αυτά που κάνουν και από αυτά που δεν κάνουν και από τον τρόπο που κάνουν αυτά που κάνουν ή από τον τρόπο που δε τα κάνουν.

Υπάρχει υγιής τρόπος διαφωνίας;

Ας κάνουμε μια μικρή αλλά σπουδαία παρένθεση σχετική με το ζήτημα της επικοινωνίας.

Οι άνθρωποι μπορούν να συνυπάρχουν, να συνεργάζονται και να αγαπιούνται και ταυτόχρονα να διαφωνούν σε κάποια πράγματα. Αλλά πώς διαφωνούν; Αυτό είναι που έχει σημασία. Μπορούμε να διαφωνούμε με έναν παραγωγικό τρόπο, με έναν τρόπο που να μας πηγαίνει παρακάτω κι όχι να μας εγκλωβίζει. Ο σκοπός της διαφωνίας είναι η επίλυση, η ανάπτυξη, η κατανόηση και η εξέλιξη.

Πώς γίνεται αυτό;

Αρχικά, χρειάζεται να συζητάμε, σχετικά με όσα διαφωνούμε, όσο πιο σύντομα γίνεται από τη στιγμή εκδήλωσης ενός γεγονότος. Καταστάσεις που κρατούνται σιωπηλές από φόβο σύγκρουσης είναι δείγματα τραυμάτων που έχουμε υποστεί στην παιδική μας ηλικία κατά πάσα πιθανότατα βλέποντας τον τρόπο επικοινωνίας και διαφωνίας που είχαν οι γονείς μας. Εμείς, όμως, δεν είμαστε οι γονείς μας, σωστά; Και έχουμε την ελεύθερη βούληση να κάνουμε αλλιώς τα πράγματα.

Πάντα μπορούμε να ξεμάθουμε κάποια πράγματα και να τα μάθουμε από την αρχή αλλιώς, αρκεί να το θέλουμε και να εργαζόμαστε πάνω σε αυτό.

Επιπλέον, είναι σημαντικό να μένουμε στο συγκεκριμένο θέμα συζήτησης κι όχι να φέρνουμε στο εδώ και τώρα πράγματα που διαδραματίστηκαν μεταξύ μας από την εποχή των δεινοσαύρων. Αν συμβεί κάτι τέτοιο, τότε είναι ένα καλό δείγμα πραγμάτων που δεν μεταβολίζονται στη σχέση και τα κρατάμε ακόμη μέσα μας με αποτέλεσμα να αυξάνεται η αμυντικότητα και ο θυμός μας.

Το να αφήνουμε επιχειρήματα χωρίς να συζητάμε λύσεις οδηγεί σε περισσότερες συζητήσεις για το ίδιο πράγμα στο μέλλον.

Ο υγιής τρόπος διαφωνίας είναι ένα κομμάτι που χρειάζεται εξάσκηση. Και σίγουρα αποτελεί ένα θέμα που χρειάζεται και μόνο του ανάπτυξη καθώς υπάρχουν πολλά σημεία στα οποία αξίζει να σταθούμε σχετικά με το πώς μπορούμε να διαφωνούμε με έναν υγιή τρόπο πια.

Σε κάθε περίπτωση, η επικοινωνία χρειάζεται και τα δύο πρόσωπα και δε μπορεί να υφίσταται αν κάποιο από τα δύο δεν είναι διαθέσιμο και διατεθειμένο να επενδύσει σε αυτήν.

Η παρουσία κι η διαθεσιμότητα αποτελούν καθοριστικούς παράγοντες σε μια σχέση.

Κι όπως λέει κι ο Χόρχε Μπουκάι στην περίπτωση των συντροφικών σχέσεων: «Έρωτας είναι να αγαπάς τις ομοιότητες, και αγάπη, να ερωτεύεσαι τις διαφορές.»

Τι θα κάνουμε εμείς διαφορετικά αυτή τη φορά;

Το τρίτο και εξίσου σημαντικό ζήτημα σχετικά με την απόφαση του να δώσουμε μια δεύτερη ευκαιρία έχει να κάνει με το τι θα κάνουμε εμείς διαφορετικά αυτή τη φορά. Αλήθεια, πώς σκοπεύουμε να σταθούμε εμείς μέσα σε αυτό; Όπως είπαμε και στην αρχή το ποσοστό ευθύνης σε μια σχέση είναι 50-50, άρα τι είναι αυτό που στη συμπεριφορά μας δυσκόλεψε εμάς και το συσχετισμό και δε λειτούργησε εν τέλει;

Οι σχέσεις μπορούν να μας προσφέρουν πολλές πολύτιμες πληροφορίες σχετικά με την αυτογνωσία μας, αν τις δούμε σαν μια ευκαιρία εξέλιξης. Πρόκειται για μια συνεχή δέσμευση αυτοφροντίδας απέναντι στον εαυτό μας.

Κανείς δε μπορεί να μας εγγυηθεί ότι το τάδε πρόσωπο θα μείνει για πάντα στη ζωή μας. Η μόνη εγγύηση που μπορεί να υπάρξει είναι η δική μου δέσμευση απέναντι στον εαυτό μου ότι η σχέση μας είναι σημαντική για εμένα και, εφόσον είναι κομμάτι της ζωής μου, θα το φροντίσω και θα φέρνω το καλύτερο που μπορώ τη δεδομένη στιγμή (ξέροντας ότι το καλύτερο που μπορώ την κάθε στιγμή είναι τόσο μοναδικό όσο και η ίδια η στιγμή).

Κι επιπλέον ότι έχω την ευθύνη του εαυτού μου και με νοιάζει να βλέπω όσα κάνω καλά κι όσα χρειάζονται βελτίωση εκ μέρους μου. Κι αυτό είναι κάτι που το κάνω πρώτα για εμένα, καθώς μια αλλαγή/βελτίωση χρειάζεται πρώτα να την ενσωματώσω για να μπορέσω στη συνέχεια στ' αλήθεια να τη φέρω στη μεταξύ μας σχέση και να τη μοιραστώ.

Δε μπορώ να προσφέρω κάτι που δεν είμαι ή κάτι που δεν έχω.

Δεν υπάρχουν τέλειοι άνθρωποι, επομένως, δεν υπάρχουν και τέλειοι σύντροφοι. Υπάρχουν άνθρωποι με ελεύθερη βούληση για εξέλιξη ή όχι. Ευτυχώς δεν είμαστε τέλειοι, είμαστε απέραντοι κι αυτό ανοίγει νέα πεδία δυνατοτήτων.

Όμως, για να είναι ισότιμη μια σχέση, η στάση αυτή χρειάζεται να αντανακλάται κι από την άλλη πλευρά προς εμένα, διαφορετικά οδηγούμαι σε μονόπλευρες καταστάσεις.

Έχει αλλάξει το άλλο πρόσωπο;

Έχω αλλάξει, λοιπόν, εγώ; Έχει αλλάξει και το άλλο πρόσωπο; Είναι αυτές μας οι «αλλαγές» απλά ιδέες και λόγια που ανταλλάσσουμε ή έχουν ενσωματωθεί κι έχουν ήδη πρακτική εφαρμογή στη ζωή μας;

Ευτυχώς δε μπορούμε να αλλάξουμε κανέναν και κανείς δε μπορεί να αλλάξει εμάς.

Η αλλαγή είναι μια διαδικασία που συμβαίνει μόνο όταν την αποφασίζω εγώ να την κάνω για εμένα ή αποφασίζει ο άλλος να την κάνει για εκείνον. Δεν ωφελεί, λοιπόν, να περιμένω ότι ο άλλος μπορεί να αλλάξει ή ακόμη χειρότερα να πιστεύω πως μέσα από την σχέση μας και την αγάπη μου ο άλλος μπορεί να μεταμορφωθεί.

Αν θέλω τόσο πολύ ο άλλος να αλλάξει μήπως θα με βοηθούσε περισσότερο το να αναρωτηθώ αν πράγματι θέλω αυτό το πρόσωπο στη ζωή μου ή κάποιο άλλο εν τέλει;

Είναι εντάξει για μένα να ξαναβιώσω τη σχέση του παρελθόντος;

Και αν τίποτα από όλα τα παραπάνω δεν έχει αλλάξει είμαι διατεθειμένη/ος να βιώσω ξανά το παρελθόν;

Μήπως πιστεύω ότι το «ξαναζεσταμένο φαγητό» εν τέλει δε μου κάνει, αλλά προσδοκώ ότι πηγαίνοντας στο επόμενο πρόσωπο θα συναντήσω κάτι καλύτερο και διαφορετικό;

Υπάρχει περίπτωση να συναντώ όμως το ίδιο σκηνικό με διαφορετικό απλά πρόσωπο;

Και τελικά μήπως είναι απλά δική μου ευθύνη το μοτίβο αυτό και κάτι χρειάζεται εγώ να κάνω με εμένα για να το αφήσω σιγά - σιγά και να βιώσω μια υγιή και βαθιά σχέση;

Μήπως τελικά χρειάζεται να με φροντίσω και να μου προσφέρω εγώ πρώτα όλα όσα ψάχνω εκεί έξω κι όλο κάτι πάει στραβά και δε τα βρίσκω;

Λες να έχω μέσα μου τελικά όλα αυτά που ψάχνω αλλά να μη μου είχε πει και δείξει κανείς ότι βρίσκονται μέσα μου κι έτσι έμαθα να τα αναζητώ σε πρόσωπα και καταστάσεις έξω από εμένα;

Μπορώ να εξακολουθώ να αγαπώ, να νοιάζομαι και να ενδιαφέρομαι για τον άλλο όπως είναι βλέποντας τη συνολική του εικόνα και αποδεχόμενη/ος το σύνολο αυτής, αλλά για να το κάνω αυτό με τον άλλο χρειάζεται πρώτα να το κάνω με εμένα.

Και είναι κι εφικτό μια δεύτερη ευκαιρία να λειτουργήσει, αρκεί και οι δύο πρωταγωνιστές να εργάζονται συνειδητά ο καθένας με τον εαυτό του και οι δύο μαζί για τη σχέση. Οι σχέσεις δε λειτουργούν από θαύμα ή με κάποιο μαγικό τρόπο. Δυο άνθρωποι συνεργάστηκαν και έκαναν τη σχέση να λειτουργήσει. Δε συνέβη απλά. Γι αυτό λέμε πως οι σχέσεις κι η αγάπη χτίζονται.

Μπορώ να με οδηγήσω μαλακά πίσω στον εαυτό μου, στην αυθεντικότητα και την αληθινή μου ομορφιά και με τον καιρό θα ξέρω όλο και καλύτερα, και θα συναντώ πρόσωπα που θα ανταποκρίνονται σε αυτές τις εσωτερικές μου συνειδητοποιήσεις ή τα ήδη υπάρχοντα πρόσωπα στη ζωή μου θα μου αντανακλούν αυτές μου τις αλλαγές.

As above so bellow.
As within so without.