Θεωρία των Πάντων: Τι κομψό το Συν-πάν του Είναι! (2ο μέρος)

Ακρόαση άρθρου......

Β’- Η σχετικά πρόσφατη θεωρία των χορδών και πως αυτή προσεγγίζει τον στοχασμό του Παρμενίδη περί του Είναι, -ως θεωρία των Πάντων.

Ως συνέχεια στο αρχικό ερώτημα που θέτει ο Μπράιαν Γκριν, στο βιβλίο του «το κομψό συμπάν» :

1. Τι είναι αυτό που ο καθένας από μας αναζητά -με τον τρόπο του- ως αλήθεια;
2. Από που προκύπτει μια απάντηση στο ερώτημα: γιατί είμαστε εδώ, στο κομψό αυτό σύμπαν;

Η συνέχεια στο Β’ μέρους της εργασίας, «Τι κομψό το συμπάν του Είναι!» μας οδηγεί σε μια εκ των πολλών απαντήσεων που θα μπορούσαν να δοθούν. Η απάντηση θα συνοδεύεται από τους οντολογικούς στοχασμούς περί του Είναι του Παρμενίδη. Ο καθένας ας την προσαρμόσει με τέτοιον τρόπο, ώστε αυτή να εμπεριέχει και να εκφράζει την προσωπική του αλήθεια. Έτσι, χωρίς ορούς, προϋποθέσεις και αποκλεισμούς, να επιτρέψει να φανερωθεί η αυθεντικότητα της ύπαρξης του, ως απαραίτητο και αναπόσπαστο μέρος και του δικού Είναι.

Βρισκόμαστε εδώ -ο καθένας στον “τόπο” του- για να εκπροσωπήσουμε το Είναι. Μέσα από την κοινή ουσία της αυθεντικότητας μας, να συναντηθούμε με την Αλήθεια Του.

Στο βαθμό που κάθε άνθρωπος ερμηνεύει βιωματικά την ουσία της ύπαρξης του, γίνεται το αυθεντικό κομμάτι, που το Είναι του παρέχει την δυνατότητα να το εκφράζει.

Τότε βιώνει με ανάλογο τρόπο, την χαρά της αποστολής του, που το Είναι του προσφέρει ως ανταμοιβή.  Στο βαθμό που υπάρχει απόκλιση από το Είναι, γινόμαστε αναυθεντικοί. Αυτή μας η τάση, γεννά προσωπικά αδιέξοδα. Τότε απομακρυνόμαστε από την αυθεντικότητα των σημάτων  του Είναι, που λαμβάνουμε και ερμηνεύουμε. Αυτό επηρεάζει την διάθεση μας, η οποία εκδηλώνεται ως συμπεριφορά. Αυτή αντανακλά την εκάστοτε προσπάθεια, να γνωρίσουμε το εαυτό μας και να επιστρέψουμε στην φανέρωση της αυθεντικότητας μας. Το να αποκτήσεις επίγνωση της αγνοίας σου, (δηλ. της αναυθετικότητας σου), κινητοποιείς το Είναι.

Και τότε Αυτό, επιχειρεί να σε οδηγήσει εσωτερικά, στο ξέφωτο την θέασης του αυθεντικού εαυτού, όπου οφείλεις να εκπροσωπείς αληθινά: ως Είναι. Είναι Αυτό το κοινό που επιχειρεί με αποκαλυπτικό τρόπο εντός μας, να συν-πληρώσει το κενό μιας ψευδούς απουσίας, που ποτέ δεν υπήρξε αληθινά απούσα. Στα αδιέξοδα της ζωής τα περάσματα, η κάθε λύση, επιζητεί την εσώτερη διέξοδο προς το Είναι της: ως έν-πνευση.

Η αναζήτηση της άμεσης εμπειρίας στον εκάστοτε παρόν, μόνο προς το Φως της Αλήθειας της πορεύεται. Εκεί βρίσκει το νόημα της, η μόνο οδός που το Είναι μας οδηγεί να παρευρισκόμαστε, ώστε να βιώσουνε την Αγάπη Του και όχι την εγκατάλειψη.

Στην Αγάπη βιώνουμε την ειρήνη και την γαλήνη του νου. Στην δε εγκατάλειψη, το φόβο και το πόνο, ο οποίος οδηγεί σε μια πρόσκαιρη παύση, στην πορεία μας προς το Φως του Είναι.

Ο άνθρωπος στην ζωή, ασκείται συνεχώς – ώστε να ακολουθεί και να συμπορεύεται- προσαρμοζόμενος στα εκάστοτε προστάγματα του αυθεντικού εαυτού, που το Είναι τον καλεί να μετέχει ενεργά.  Όταν πρόκυψη η ανάγκη, η Γαλήνη του Είναι έρχεται ως υπόσχεση, να επιβεβαιώσει την παρουσία Της: ως παρ-εύρεση. Στις ενδιάμεσες διακυμάνσεις της, η ζωής, μας υπενθυμίζει την αιωνία υπόσχεση της παρουσίας Του: να είναι παντοτινά Παρ-όν. Να βρίσκεται δηλ. διπλά στο ον που Αυτόν εκπροσωπεί, ανεξάρτητα από το βαθμό της αυθεντικότητας του.

Έτσι στο εκάστοτε Τώρα της, η αιωνιότητα δύναται να γίνει η ευκαιρία αποκάλυψης, της μιας όποιας ανθρώπινης στιγμής, η συνάντηση. Στο άχρονο ταξίδεμα του, ακέραιος ο παν-δαμάτωρ Χρόνος πορεύεται. Πότε δεν θα συλληφθεί κοιμώμενος. Άγρυπνος πάντα θα χρονούται, περιμένοντας τα βήματα του νου μας, να συναντήσει. Και με τον συντονισμό που συνοδεύεται από τους χτύπους της καρδίας, θα προσμετράται ως βίωμα ανεξίτηλο και βαθιά χαραγμένο στα βάθη της ύπαρξης. Αυτή θα γίνεται η πυξίδα που θα προσδίδει περιεχόμενο στο πρόσωπο μας. Ως μια απροϋπόθετη βεβαιότητα, θα μας εν-πνέει εμπιστοσύνη, με την ορθάνοιχτα εν-συναισθητική αγκαλιά. Αυτή που δεν θα εξαιρεί, ούτε και θα θέτει όρους, αλλά παντοτινά ανοιχτή θα μένει, ώστε να βιώνει όποιος την επισκέπτεται, την θέρμη την Αγάπης του Είναι. Τότε κανένα βήμα, δεν θα μπορούσε να σταθεί εμπόδιο, στην επίτευξη οποίου στόχου.

Εντός του Είναι, το νωρίς και το αργά χάνουν το νόημα τους, καθώς επίσης και το σωστό και λάθος. Όλα οδεύουν προς νέες αφετηρίες αναγέννησης. Εκεί που είναι η αληθινή Ζωή, δεν έχει άλλη ζωή εντός της. Ένα είναι το παρέχειν της: το ίδιο το Είναι.

Όλα είναι τόσο κοντινά μεταξύ τους μέσα μας, που δεν μπορούν να αποτύχουν την συμφιλίωση τους, ως κάτι μη γνώριμο και ξένο.

Κατά τον Σωκράτη άλλωστε: «η μάθηση είναι ανάμνηση». Έτσι και το Είναι εγγύς βρίσκεται. Κρυπτόμενο στην μη αυθεντική μας ματιά και αποκαλυπτόμενο στην αυθεντικότητα της εκπροσώπησης του, από εμάς -χωρίς κανέναν όρο και προδιάγραφες. Εκεί που μόνο η Αγάπη φαίνει, και τα ακούσματα της ευγνωμοσύνης, είναι τα μόνα που γίνονται ακουστά: στην σιωπή του Είναι. Τότε ο πόνος που πονεί και επιζητεί την αντικατάσταση του, πετυχαίνει τον στόχο του, με την προϋπόθεση, να μην κοιτάζει πίσω για να αποδώσει τιμωρία.

Αλλά να επιδιώκει μόνο να θυμηθεί, αυτό που είχε ξεχάσει, πριν τον επισκεφθεί ο πόνος. Με τα μάτια της ευγνωμοσύνης πλημμυρισμένα από δάκρυα χαράς, αν και κλειστά -ώστε να εστιάζει στο μέσα του-ο άνθρωπος θα χαράσσει νέες αφετηρίες στο ταξίδεμα του, προς της Αγάπης το χωρίς αποκλεισμούς το περίκεντρο. «Στην περιφέρεια του κύκλου η αρχή και το πέρας συμπίπτουν»(Απ.103), μας θυμίζει ο Ηράκλειτος.

Τα μικρά δώρα των στιγμών, αποκτούν μεγάλη αξία από τις ευχαριστίες που θα τα υποδεχθούν. Ίσως γιατί το μικρό με το μεγάλο, στο Είναι βρίσκουν την ισότιμη χωρίς όρους εκπροσώπηση τους.

Έτσι πορευόμαστε και εμείς οι άνθρωποι, μέσα από τις αντιθέσεις μας. Συνεχώς ψάχνουν ερείσματα, να εκφραστούν μέσα μας τα αντίθετα. Μακριά από τους αποκλεισμούς και τις προκαταλήψεις, της μη αυθεντικής συνύπαρξης των διαφορετικών, επιζητούν να αναδείξουν, τον πλούτο της δικής τους εμπειρίας.

Η βεβαιότητα της Αγάπης του Είναι και μόνον αυτή, είναι που συντηρεί τη Ζωή. Αυτή που μας περικλείει με θέρμη στην αγκαλιά της. Εκεί όπου κάθε όνειρο εκπλήρωσης, βρίσκει το πρόσφορο έδαφος, να ανθίσει το άρωμα του.

Το εγκώμιο προς το Είναι καθίσταται αναγκαίο, όταν γίνει απόλυτα πιστευτό πως είναι το μόνο ευρύτατο και άπειρο περιέχον, που δεν εξαιρεί τίποτα το υπαρκτό. Η πρόσβαση στην αγκαλιά Του, δηλώνει διασφάλιση του δικού μας χώρου στην ευρυχωρία της δική Του συν-χώρεσης.

Είναι τόσο απέραντο -με ανύπαρκτο τον φόβο του κορεσμού- που δεν θέτει κανέναν ορό. Ούτε και καμία προϋπόθεση, για να εντάξει στα σχέδια της δίκης του ευτυχίας, να γίνεται ταυτόχρονα και δική μας. Δεν αναγνωρίζει κανένα λάθος, αλλά όλα τα βλέπει ως μια ευκαιρία αλλαγής, αναδημιουργίας και αναγέννησης. Κάθε μορφή ζωής, είναι η Ζωή Του, που κάνει το κύκλο της.

Όπως η εισπνοή και η εκπνοή, επιστρέφει την πνοής στην Πηγή της εκπόρευσης της, για να προκύψει ο παλίνδρομος και αέναος νέος δανεισμός. Τίποτα δεν είναι απόμακρο από τον οίκο Του Είναι. Κι αν δεν βλέπουμε το πρόσωπο του Είναι, αυτό αντανακλάται ως καθρέφτισμα, στην κρυμμένη αυθεντικότητα κάθε ύπαρξης.

Αν θέλουμε να διακρίνουμε την αθωότητα της ύπαρξης, ας απομακρύνουμε της ενοχής το ένδυμα, ώστε να μείνει ολόγυμνη στην καθαρή Αλήθεια της Ζωής το νόημα. Ας ξεχάσουμε τις διαφορές και ας εστιάζουμε στα κοινά μας πεπραγμένα σημεία. Η λαχτάρα για την Αληθινή Ζωή, είναι έκδηλη στον καθέναν που βιώνει το εύρος της Αγάπης που αποπνέεται. Τι και αν κάθε πηγαιμός κατανοείται ως απομάκρυνση, στην ουσία του, γίνεται η προϋπόθεση μιας δυναμικής συνειδητοποίησης: ως επιστροφή. Ώσπου να επέλθει η ισορροπία, δεν έχει σημασία τη έγινε πριν και τι θα γίνει μετά. Το εκάστοτε Τώρα, είναι που προσμετράται στην Αλήθεια. Όπως συμβαίνει και με ένα ελατήριο. Ο βαθμός συμπίεσης, προσδίδει δυναμικότερη αντίσταση προς την αποσυμπίεση του, ως μια προσπάθεια να εντοπίσει την ισορροπία των ιδιοτήτων που οι προδιαγραφές του το χαρακτηρίζουν. «Η ανηφόρα και η κατηφόρα είναι ίδιος δρόμος»(απ.60), κατά τον Ηράκλειτο. Στην Εν-Συν-Αίσθηση όλα βρίσκουν την ισορροπία τους, Εν-Νο[ώ]-Ποιούμενα.

Όλα τα μέρη, οδεύοντας προς ένωση, εμπιστεύονται τα περιεχόμενα τους και τα βιώνουν -αν και ξένα- ως κοινά και δικά τους. Έτσι μας διδάσκει η ζωή την αυθεντικότητα που θα πρέπει να μιμηθούμε και ακολουθήσουμε, αν θέλουμε να ευτυχούμε. Αυτό θα συμβεί, όταν τα επιτεύγματα μας, τα αναγνωρίσουμε ότι είναι πρόσφορα του Είναι. Έτσι θα τιμήσουμε την ύπαρξης όλων.

Όταν ο Χρόνος εκλαμβάνεται ως Δημιουργός, γίνεται ακέραιος και ταυτόσημος με το Είναι.  Γίνεται εξ Αυτού η παραχώρηση, ώστε εμείς να ερμηνεύσουμε, να εκφράσουμε και να βιώσουμε την χρονιότητα της συνέχειας Του Είναι. Ψάχνουμε την αλήθεια του άπειρου Χρόνου, στο στιγμιαίο βίωμα. Έτσι εντοπίζουμε -αργά η γρήγορα- αυτό τούτο το Είναι, το οποίο είναι αδύνατον να μην μας αποκαλύψει τα μυστικά της διαχρονίας Του.

Και όταν τυχαίνει να ενθυμούμαστε το πεπερασμένο των χρονικών μας ορίων, ως ανάμνηση, το βίωμά θα αναλαμβάνει με στιγμιαίες αναλαμπές, να μας γνωστοποιεί το αιώνιο. Τότε και εμείς επίσης, αυτό γινόμαστε: το δικό μας Είναι. Άλλωστε από τις παροντικές στιγμιαίες αθροίσεις, το άπειρο χρονείται και υφαίνεται στου Είναι την απέρατη έκταση. Τότε θα έχουμε βρει τον δρόμο της επιστροφής, στο άχρονο του ορίζοντα. Τα χέρια μας πάντα θα βρίσκουν το στήριγμα Του να κρατηθούν.

Οι δε σκέψεις μας, θα γίνονται δίκες Του προτάσεις και στο σκοτάδι του νου, θα φωτίζουν φωταγώγημες πορείες. Η Αγάπη του Είναι αδιάκοπα θα μας καλεί σε ένα ταξίδι συμπόρευσης.

Αυτό που κάποτε επιθυμούσαμε αληθινά, θα συναντήσουμε με βεβαιότητα στο δρόμο μας, ώστε να το αναγνωρίσουμε και να το υποστηρίξουμε, σαν να ήταν δικό μας προσβάσιμο επίτευγμα.  Τι και αν στην πορεία της Ζωής, αλλάξουμε δρόμους. Ο στόχος του Είναι παραμένει ο ίδιος πάντα, σαν τις ψηλές κορφές: σε κοινή θέα.

Η αίσθηση του μη αποκλεισμού, εν γένει, δημιουργεί χαρά στην όποια ύπαρξη. Η διαμάχη τότε κοπάζει και η υπεράσπιση του εαυτού δεν κρίνεται αναγκαία, διότι προσμετράται με τον δικαίωμα της να υπάρχει. Η μοναδικότητα του Υπάρχειν, προστατεύεται από το ίδιο το Είναι, διότι  είναι η προσφορά που προσθέτει πλούτο στο ίδιο. Δεν θα αργήσει τότε, η στιγμή της συνεχούς Ανατολής στην όραση μας, ώστε και πάλι να ζήσουμε αληθινά βιώματα. Και μια στίμη είναι αρκετή, για να  φανερώσει το αιώνιο Είναι: ως ο Ηλιός που δεν δύει ποτέ.

Ακόμα και σε όποια παρέκκλιση, θα συνεχίζει να ανατέλλει μέσα μας, έστω και αν εμείς δεν το βλέπουμε. «Αρκεί μια στιγμή για να αλλάξει η μοίρα μας», μας θυμίζει ο Πίνδαρος. Δεν μας προσδιορίζει την κατεύθυνση. Πάντως αυτή, ενδέχεται να είναι η αντίθετη, από αυτήν που θεωρούμε ότι βρισκόμαστε. Γι’ αυτό ας είμαστε σε ύψιστη ετοιμότητα, για κάθε ενδεχόμενο συναπάντημα.

Αντί να κρίνουμε -ακόμα δε και τον εαυτό μας- ας αφήνουμε ανοιχτές τις θύρες του διάλογου. Ας υποδεχθούμε την κάθε ακτίνα της διαφορετικότητας, στο καμβά του φωτός όπου η Αλήθεια επιλέγει να ακτινοβολεί την πολυχρωμία Της. Εκεί που περιμένουμε κάτι να τελειώσει, ας γίνουμε βέβαιοι για νέες αφετηρίες. Έτσι η αιωνιότητα αθροίζει τις στιγμές της.

Η εμπειρία που ζούμε στο βάθος της, κάθε στιγμή, πάντοτε θα μας ακολουθεί, ως επίκαιρη υπενθύμιση του αιώνιου. Σε οποιοδήποτε συμβάν, θα προτάσσονται μπροστά τα στήθη, ώστε να βρίσκονται σε κοινή θέα, τα παράσημα της ιδίας μας της ύπαρξη τα αξιώματα. Εκεί θα προσμετρώνται, μέχρι να γίνει πιστευτό του Λόγου το Αληθές το διακύβευμα. Το τίμημα μεγάλο, αλλά και η τιμητική διάκριση εξ ίσου μεγάλη: να ίστασαι με επισημότητα –σαν σε παρέλαση- δίπλα στο Είναι, ισότιμα. Η αιωνιότητα δεν χαρίζεται.

Κερδίζεται με βιώματα στιγμών, όπου ποτέ στην τελική τους έκβαση, δεν σηματοδοτούν εάν τέλος, αλλά πάντα μια νέα αφετηρία. Το βλέμμα μας, πάντοτε θα υψώνεται, εκεί που ο ορίζοντας μας καλεί να προσεγγίσουμε. Στις πύλες των υπερβάσεων μας, πέρα από τους φυσικούς νομούς, τα αισθητά θα παραχωρούν στην πυξίδα της αισθαντικότητας μέσα μας: προς την κατεύθυνση  όπου αντιστοιχείται η ένωση μας με το Είναι.

Το τι η επόμενη Ανατολή του Είναι θα φέρει, αν και άγνωστο- με βεβαιότητα θα συνοδεύει η ματιά μας, ώστε τα σημάδια Του, να ψηλαφίσουμε.

Βρισκόμαστε λοιπόν στην ζωή, για να βιώσουμε ιδίοις όμμασι, το θαύμα των υπερβάσεων, που το Είναι επιτελεί μέσα από την Σχέση του με εμάς. Σε διαφορετική περίπτωση, ποτέ δεν θα μπορέσουμε να πειστούμε για κάτι επαρκώς, ώστε να το συλλάβουμε νοητικά στην ολότητα του, αν δεν συμμετέχουμε οι ίδιοι ενεργά σε αυτό.

Πάντως σε γενικές γραμμές, ας είμαστε φειδωλοί, σε ό,τι θεωρούμε θετικό, ότι κάνουμε. Ενδέχεται να μην είναι ουσιαστικά δικό μας, αλλά το δάνεισμα εκ του Είναι προερχόμενο : λόγω της Αγάπης του προς εμάς.

Είναι ωφέλιμο, όλοι να αποδεχτούμε την διαφορετικότητα, ως  μορφή συνύπαρξης και όχι ως απειλή. Μέσα στις αβεβαιότητες που η ζωή  μας καλεί, θα πρέπει να συμπορευτούμε με εμπιστοσύνη μαζί της. Η Φύση και αυτή, μέσα από την διαφορετικότητες των φαινομένων και των πραγμάτων, μηχανεύεται τρόπους και πάλι να παραμένει ζώσα, συνθέτοντας.

Ποσό στα αλήθεια εμείς οι άνθρωποι, γνωρίζουμε τις δυνατότητες μας, αφού κάθε στιγμή επίκειται η υπέρβαση τους; Η Φύση ό,τι μας δίνει γενναιόδωρα -ως οντολογικές ευκαιρίες- μας επιτρέπει να τις προβάλουμε ως δικές μας, δυνατότητες.

Η συνείδηση της αποστολής του ανθρώπου, είναι να κατανοεί τον Χρόνο και τον Χώρο που του παρέχει  το Είναι, στο βάθος της ύπαρξης του. Εν-συναίσθηση είναι, να κατανοώ το ενιαίο της Ύπαρξης, ως κοινωνία Σχέσης, με το Είναι του άλλου.

Στο Σύμπαν που ζούμε, όλα πορεύονται ομοιστασιακά ως συμβίωση και συνύπαρξη των αντιθετικών τάσεων. Έτσι, «Αυτό που είναι επάνω, είναι σαν αυτό που είναι κάτω», μας διδάσκει ο Ερμής ο Τρισμέγιστος. Όπως και «Αυτό που είναι μέσα, αντανακλάται σε αυτό που είναι έξω», μας διδάσκει ο Σωκράτης. Γι΄ αυτό και «η ανηφόρα με την κατηφόρα είναι ο ίδιος δρόμος»(60), θυμίζει ο Ηράκλειτος. Οποιαδήποτε τελικά κι αν είναι η θέαση, όλοι ατενίζουμε το κοινό μας σπίτι. Το ζωγραφίσει η νοητική μας μάτια: ως το Είναι που όλα τα εμπεριέχει, τα αγκαλιάζει και τα Αγαπά προσφέροντας το Ζειν Του, ώστε  να γίνεται και δική μας χαρά. Αυτή η θεώρηση δεν εξαιρεί ουδένα. Τουναντίον, όλοι και όλα συμμετέχουν και εν-εργούν στον παρ-όν του Είναι τους, ωσάν να είναι Ένα. Κατά αυτήν την έννοια, το παρμενίδειο Είναι, είναι η θωριά των Πάντων. Μόνο που το αληθινό βίωμα, μπορεί να φανερωθεί ως απόδειξη: στο βυθό της Ύπαρξης την σιωπηλή σιγή, όπου  το μεγαλειώδες θαυμαστό μυστήριο συντελείται.

«Εν τω βυθό η Αλήθεια» του Δημοκρίτου, μας αποκαλύπτει πως εκεί στα βάθη του Είναι μας, βρίσκεται η αυθεντική εμπειρία, να βιώσουμε την αλήθεια της ύπαρξης μας. Είναι διαθέσιμη, στις κάθε στιγμής το ενδεχόμενο, ως βεβαιότητα να ζήσουμε την χαρά της. 

Μπορεί εν τέλει να μην γνωρίζουμε από που ερχόμαστε και προς τα που οδεύουμε. Εκείνο που σχετικά γνωρίζουμε όμως, είναι πως υπάρχουμε στο Παρόν του Αιώνιου Είναι. Εντός μας, ένα αόρατο και άγνωστο Σύμπαν προβάλλεται στον ορατό κόσμο, ώστε να εξερευνήσουμε την κοινη μας καταγωγή και την προέλευση.

Τελικά ως φαίνεται, η κομψότητα του Σύμπαντος είναι δεδομένη. Αυτό όμως που αναμένεται από εμάς, είναι να το αναγνωρίσουμε μέσα μας, ώστε να συμμετέχουμε και εμείς στο θαύμα. Αυτό συμβαίνει διότι, όλοι αδέλφια, γονείς, παιδιά, ως μέλη της ιδίας οικογένειας του Είναι είμαστε. Όπου κι να έχουμε γεννηθεί. Όταν αυτό το συνειδητοποιήσουμε, θα έχουμε την εμπειρία αυτής της ενότητας. Και τότε, ενδεχομένως, θα έχουμε εκπληρώσει στο έπακρον την αποστολή του σκοπού, για τον οποίον βρισκόμαστε στην Γη. 

ΥΓ: Η συνδρομή ειδικού συμβούλου μπορεί να φανεί απόλυτα χρήσιμη, ώστε να παρέχει ασφάλεια και να διευκολύνει την όποια μεμονωμένη προσπάθεια αυτοβοήθειας.

Διαβάστε ακόμη το 1ο μέρος του άρθρου: Τι κομψό το Σύν-παν του Είναι .