H ελευθερία της επιλογής: Το Αληθώς υπάρχειν, βρίσκεται στο μη-επιλέγειν ιδιοτελώς

Ακρόαση άρθρου......

Πολλές φορές στην ζωή καλούμαστε να επιλέξουμε ώστε να χαράξουμε την πορεία μας σε αυτήν. Κάθε επιλογή, όμως, φέρει μαζί και τα δεσμά της σχέσης, με αυτό που μέλει να απορρίψουμε.  

Μια επιλογή, όμως, έχει βάση αληθείας, όταν αναφέρεται στο τι είμαι διατεθειμένος να δώσω και όχι μόνο να πάρω. Μόνο τότε προσεγγίζεται ο αληθής λόγος του «Υπάρχειν». Αυτό, όμως, που προσδίδει περισσότερο νόημα και ουσία στη ζωή, δεν είναι η πρόσθεση, αλλά η αφαίρεση.  Με την πρόσθεση παγιώνεται μια κρίση στην κοινωνία, η οποία ξεκινά πάντοτε από το άτομο.

Ο άνθρωπος λοιπόν, είναι ο φορέας των αξιών αλλά ταυτόχρονα και ο υπονομευτής τους. Από τον ίδιο προέρχεται η προβολή της ατομικής ιδιοτελούς ματιάς: όταν επιλέγει. Επιλέγουμε, λοιπόν, κάποιον συνήθως, για να διαχειριστεί αυτά που εμείς αδυνατούμε να κατανοήσουμε. Αυτό το βάρος που του εναποθέτουμε να διαχειριστεί με την επιλογή μας, του είναι δυσβάσταχτο και οδηγεί συνήθως σε περισσότερες αδιέξοδες λύσεις, οι οποίες επιστέφουν και πάλι σε μας. Έτσι δημιουργείται η έκπτωση πολιτισμού.

Η ζωή μεσ’ την ροή που μας παρέχει, έρχεται να μας προσκαλέσει, έτσι ώστε να συμμετέχουμε σε αυτήν, αναλαμβάνοντας όμως την ευθύνη, τουλάχιστον, των επιλογών μας. Αυτό που μας καλεί να δώσουμε είναι η ιδιοτέλεια του “εγώ” μας έναντι του άλλου. Στο βαθμό που δεν το κάνουμε εθελουσίως, βιώνουμε την τραγικότητα της απομείωσης του “εγώ” με πόνο. Κάθε αφαίρεση πονά, όπως η αποκόλληση των μη υγιών κυττάρων από μια πληγή που απαιτείται να καθαρθεί, για να συνεχιστεί η ύπαρξη.  

Το νόημα που θα πρέπει να αναζητείται στην ζωή είναι η ποιοτική της στόχευσης. Η κάθε επιλογή – εκλογή, αναφέρεται σε ποσοτικές μετρήσεις αριθμών, παραβλέποντας τα ποιοτικά χαρακτηριστικά.  

Όταν επιλέγω, συνήθως προβάλω το “εγώ “ μου και σπάνια το “εμείς”.

Το κάνω με βάση την ιδιοτέλεια μου, η οποία με απομακρύνει από το όλον στο οποίο ανήκω και οικώ. Έτσι, την άρνηση της ατομικής δικής μας παραχώρησης, θα την επωμιστούν άλλοι. Το “εγώ” σχεδόν πάντα εκφράζει μια ανεπάρκεια διαχείρισης του οικουμενικού, για αυτό και απομακρύνεται από την αρμονία της σιωπής. Όταν μάλιστα προέρχεται από θυμό, το καλούμε συχνά δικαίωμα. Ξεχνάμε να δούμε, όμως, πως : όποιος θυμώνει, φοβάται και ο φοβισμένος αργά ή γρήγορα θα θυμώσει και θα εμπλακεί.

Επιλέγουμε, λοιπόν, την πιο θορυβώδη φωνή, η οποία διεκδικεί για εμάς αυτά που αποφύγαμε να επωμιστούμε ατομικά, αντί να επιλέξουμε αυτό που θα μας ενεργοποιήσει σε δράση. Συνήθως, όποτε επιλέγουμε, επιλέγουμε το λάθος. Αυτό συμβαίνει διότι το ορθώς επιλέγειν είναι μειοψηφούν και κρυπτόμενο, το οποίο αναμένει αυτόν, που αναζητά τα ίχνη του να ακολουθήσει.

Καλύτερα, λοιπόν, κάποιος να μην επιλέξει το λάθος, αλλά να δεχτεί να το επωμιστεί ως το μερίδιο της δικής του ευθύνης στην κοινωνία στην οποία οικεί. 

Είναι η ύψιστη ανάληψη της ευθύνης που καλείται να πάρει, αφαιρώντας από την φωνή της βούλησης του την έκ-φραση. Αυτή η φραγή του “εγώ” ενδέχεται να επιτρέψει την απο-κάλυψη ενός εσωτερικού αληθούς ίχνους που βρίσκεται στην λήθη.

Τότε αληθινά οδηγείται κάποιος στην Ελευθερία:  όταν αφ-αίρει τις επιθυμίες, τις επιλογές και τα θέλω του σταδιακά, ώστε όταν η ζωή τον δοκιμάσει να είναι στοιχειωδώς έτοιμος.

Κάθε αποκάλυψη της αλήθειας, προκαλεί ένα μούδιασμα, ως αποτέλεσμα μιας εσωτερικής απολέπισης, που προκύπτει από μια καθίζηση του “εγώ”, με μια αντίστοιχη πλήρωση. Η αλήθεια αναφωνεί μέσα μας, τον διαχρονικό λόγο του «Υπάρχειν» εν γένει.

Καλούμαστε να αποδεχτούμε, λοιπόν, όταν δεν επιλέγουμε οι ίδιοι, τις όποιες επιλογές των ποσοτικών πλειοψηφικών αριθμών του συνόλου. Με αυτόν τον τρόπο, θα επωμιστεί ο καθένας μάς, το βάρος της ευθύνης των επιλογών του συνόλου στο οποίο ανήκει. Ίσως, μάλιστα, πολλές φορές, να μας είναι δυσανάλογο το βάρος. Εκεί όμως στο μεταίχμιο των ορίων μας, λίγο πριν μας γονατίσει το βάρος της ευθύνης που μας αναλογεί, αν κλείσουμε τα μάτια από τα αισθητά και εξωτερικά, εξουθενωμένοι, ενδέχεται να διακρίνουμε εντός μας, τον σπόρο που η άνοιξη θα φέρει ως βλαστό.

Τέλος, έρχεται ο Πλάτων να μας υπενθυμίσει:

ΣΤΙΣ ΣΚΙΕΣ ΤΟΥ ΕΡΩΤΑ... ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΑΙΡΕΤΙΚΟΥΣ ΤΗΣ ΑΓΑΠΗΣ
Συγγραφέας: Πέτρος Θεοδώρου, ψυχοθεραπευτής Gestalt | Εκδόσεις: PSYCHOLOGY.GR
Μια υπαρξιακή προσέγγιση για τη σχέση του έρωτα με τον σεξουαλικό πόθο, την αγάπη, αλλά και τις απροσπέλαστες Σκιές μέσα μας.

“Έχουμε πράγματι την απόδειξη ότι, αν είναι να γνωρίζουμε ποτέ κάτι ξεκάθαρα, πρέπει να απαλλαγούμε [να απο-δεσμευτούμε] από αυτό και ότι μόνο με την ψυχή πρέπει να ατενίζουμε αυτά τούτα τα πράγματα. Τότε μόνο, καθώς φαίνεται, θα γίνει δικό μας αυτό που επιθυμούμε και λέμε ότι είμαστε εραστές του”[1],(Πλάτων, Φαίδων, 66e). 

Ίσως εν τέλει να χρειάζεται το σκοτάδι για να φωτιστεί κάτι από μέσα. Το σκοτάδι μιας αδιέξοδης εξωτερικής επιλογής, ώστε να φανερωθεί, η εσωτερική α-ληθή επιλογή της Ψυχής, που θα μας αποκαλύψει, ως εν-θύμηση, την διέξοδο. –

Υ.Γ: Στόχος της παρούσας διατύπωσης είναι, η όσο το δυνατόν μεγαλύτερη αποχή από την ιδιοτελή και νοητική ματιά, έτσι ώστε η καρδιά να προβεί στο αληθώς μη-επιλέγειν, που είναι ο μόνος αυτονόητος λόγος της ύπαρξής της. Η καρδιά, λοιπόν, δεν επιλέγει, αλλά πάλλεται απλώς εντός του σώματος στο οποίο οικεί, ενώ με αυτήν της την παλιδρομή άγει το Ζειν Αληθώς.

Ας ρωτήσουμε τον εαυτό μας, λοιπόν, πού θέλει να πάμε στη ζωή μας, και ας εμπιστευθούμε το “τώρα”... μπορεί να είμαστε ήδη ΕΚΕΙ, Εντός του Ζειν.

[1] Πλάτων, “Φαίδων”, Εκδ. Κάκτος, σ.91.

[ Η παρούσα αρθρογραφία εμπεριέχει απόσπασμα από το βιβλίο: «Είναι & Τρόπος» του Κωνσταντίνου Βαλιώζης (τυποθήτω) ].