Βιώματα απώλειας: αναζητώντας το θετικό πρόσημο σε μια απώλεια - ως Είναι

Ακρόαση άρθρου......

Ο άνθρωπος στην πορεία της ζωής του, θα συναντήσει πολλά πράγματα που θα κερδίσει, υπάρχουν όμως και άλλα που θα απωλέσει και ενδεχομένως θα ξεχάσει.

Έτσι η ζωή, μας ωθεί σε μια αέναη κίνηση. Άλλοτε να συναντιόμαστε με νέα ευρήματα και άλλοτε, να απομακρυνόμαστε από κάποια από αυτά.

Μια απώλεια όμως βασικά, πάντοτε σηματοδοτεί μια απουσία από τον κόσμο των φαινομένων. Κάτι σαν μια απόκρυψη. Τότε ο άνθρωπος αναζητά ως αντιστάθμισμα, να ανασύρει από το παρελθόν την ανάμνηση του βιώματος, όπου ίδιος ήταν συνδεδεμένος με εκείνο που απώλεσε.

Το βίωμα έχει ένα ιδιώνυμο αποτύπωμα, το οποίο εκφράζει την μοναδικότητα της σχέσης που έχει χαθεί, από το αισθητό φάσμα.

Ενθυμούμαστε ως ανάμνηση, την σχέση μας με εκείνο που απωλέσαμε. Αναπολούμε τα όσα ζήσαμε μαζί του, ενώσω όμως το προβάλλουμε στο παρόν. Όχι όμως ως Παρ-εύρεση μιας παρ-ουσίας, άλλα ως το αποτύπωμα της ουσιαστικής σχέσης, η οποία είναι ανεξάρτητη από τον φαινόμενο κόσμο.

Κατά τον Σωκράτη «Η μάθηση είναι ανάμνηση».

Αν αυτό θεωρηθεί αληθές, τότε: αυτό που ζούμε κάθε στιγμή στο παρόν, έρχεται πάντοτε από το παρελθόν. Όπως συμβαίνει με τα άστρα που βλέπουμε στον ουρανό, τα οποία την στιγμή που τα βλέπουμε στον παρόντα χρόνο, μερικά από αυτά μπορεί να μην υπάρχουν. Όταν μάλιστα έχει διανύσει το φως τους δισεκατομμύρια έτη, για να συναντηθεί με τους οφθαλμούς μας.

Η επαναφορά στην μνήμη, πάντα σηματοδοτεί την αναβίωση μιας σχέσης που έχει ως σκοπό, την θέαση μια νέας ματιάς. Είναι η βοήθεια που μας δίνεται ως ευκαιρία, ώστε να βοηθηθούμε: να απαλλαγούμε από τους φόβους εξάρτησης, που έχουν δημιουργηθεί ως προκαταλήψεις του παρελθόντος.

Όταν μια σχέση, ενώ έχει διακοπεί, εξακολουθεί να παραμένει καθηλωμένη με δεσμά εξάρτησης, τότε ως μια λύση έρχεται η απώθηση στην λήθη. Ένα νέο συμβάν όμως -ως συντελεσθέν γεγονός- πάντοτε μας προσκαλεί να το διερευνήσουμε από την αρχή: Να εξάγουμε δηλαδή νέα συμπεράσματα.

Διαπιστώνουμε τότε ότι, αν και ο φόβος της απώλειας που έχει επισυμβεί και μας έχει κυριεύσει, προκαλώντας έναν διαχωρισμό από το ελλείπον, εν τούτοις συνεχίσει να υπάρχει στις βιβλιοθήκες του νου. Τότε καλούμαστε να προβούμε σε μια θεώρηση σύνδεσης και ένωσης με αυτό, κάτω από τα νέα δεδομένα. Μια ανα-θεώρηση, αποκαλύπτει την ευκαιρία διεύρυνσης, όταν τα παλιά, συναντιόνται με τα νέα δεδομένα. Κάθε φορά που το παρελθόν συναντάται με το παρόν, χαρτογραφούνται νέες πορείες Ζωής. Τότε διαπιστώνουμε πως: αν και μας έχει στερηθεί κάτι, στην ουσία δεν απουσιάζει παντελώς. Υπάρχει στο νου και μέσα μας, ως ζώσα ανά-μνηση.

Εκεί παραμένει αναλλοίωτο στο χρόνο και το χώρο, ενώ μπορούμε να εντοπίσουμε το αποτύπωμα του στο νου μας. Μια νέα ματιά στα απόντα, προσθέτει νέα δεδομένα -ως νέες ευκαιρίες- επαλήθευσης ή διάψευσης μιας απουσίας.

Ο λόγος μιας ουσιαστικής σχέσης, παραμένει πάντοτε αναλλοίωτος στον χρόνο. 

Στο παρόν, όλα συνδιαλέγονται εκ νέου μεταξύ τους συντελειακά. Εκεί συν-τελείται η αναζήτηση της αλήθεια της ύπαρξης, ως προς την ουσία της δημιουργία της: το κοινό τους Είναι.

Εντός του Είναι, διατηρείται η συνοχή των αρρήκτων δεσμών, ως αέναη παρουσία. Ένεκα της Αγάπης Του, τα πάντα θεώνται ως συμπληρωματικά και όχι ως αντιθετικά. Αν επιδιώκουμε να συναντάμε την ουσία αυτού που απουσιάζει από την ζωή μας, θα πρέπει να αδρανοποιηθούν, τα οποία αρνητικά συναισθήματα που έχουν οξειδώσει την σχέση μας κατά το παρελθόν.  

Μόνο το θετικό της Αγάπης περίβλημα, μπορεί να προστατεύσει και καταστήσει και πάλι μια σχέση ζώσα μέσα μας. Έτσι αναδεικνύεται η ουσία της όποιας ύπαρξης και αποκαθίσταται η σύνδεση της μαζί μας. Στην αγκαλιά της Αγάπη, αυτό που υπάρχει και διατηρεί αναλλοίωτο και ενιαίο τον ιστό του Είναι των πάντων, είναι η συγχώρεση. Μέσα από την συγχώρεση τα αντίθετα συστήνονται και συνυπάρχουν ως συμπωματικά.

Η ανάκληση από την μνήμη, αυτού που έχει ξεχαστεί ή απουσιά-ζει στο παρόν, στην ουσία μας επισκέπτεται, αιτώντας μία νέα επαναπροσέγγιση. Την στιγμή που θα έρθει στο προσκήνιο, αν ανοίξουμε την αγάλια μας και τον αφήσουμε να εισχωρήσει μέσα μας, τότε θα διαπιστώσουμε την μη συναισθηματική απουσία του. Εκείνο που συναντάμε έξω και γύρω μας, είναι το προβαλλόμενο που υπάρχει ήδη μέσα μας και αντιστρόφως. Αυτό που συναντάμε μέσα μας, είναι η ενδοβαλλόμενη ετερότητα από το περιβάλλον, που έχει βρει το συμπλήρωμα της ως ταίρι της.

Μόνο εντός του Είναι διατηρείται κάτι ενιαίο και συνεχές. Εκεί υπάρχει ο διαθέσιμος τόπος, ένωσης μαζί Του.

Στο καμίνι της Αγάπης, δεν υπάρχει το “εσύ” και το “εγώ”, αλλά μόνο αγκαλιές εν-σωμάτωσης, όπου το Είναι μας παρέχει ως βίωμα να ζήσουμε.

Αν όμως παρ’ ελπίδα, δεν προλάβουμε να προβούμε σε εναγκαλισμούς, προς αυτό που απουσία-ζει, δεν πειράζει. Ας ενθυμούμαστε, πως εντός του άχρονου Είναι -της κοινής ουσίας των πάντων- ποτέ δεν συμβαίνει κάτι αργά ή νωρίς. Όλα στο εκάστοτε Τώρα, αθροίζουν το παρελθόν και την προοπτική του μέλλοντος, ως το αιώνιο Είναι στο Παρόν Του.

Έτσι μας παρέχεται η δυνατότητα -ανά πάσα στιγμή- να διατηρούμε ανοιχτή την νοητική αγκαλιά προς ότι απουσιάζει: εντός του Είναι. Τότε είναι που το οποίο αρνητικό, ενδίδει και εν ονόματι της Αγάπης, αποδεχόμενο και πάλι την φίλια σχέση ένωσης. Όλα εν τέλει υποκύπτουν στον πειρασμό της θερμής αγκαλιάς της Αγάπης του Είναι: χωρίς την διατήρηση της ετερότητας τους. Χωρίς προδιαγραφές και περιορισμούς, με αυθεντικό τρόπο: η πραγματική Αγάπη του Είναι, καταργεί κάθε διαχωρισμό, ενσυναισθητικά.

Ας μην ξεχνάμε, για όσους μας λείπει η παρουσία τους, ή που χάσαμε και δεν προλάβαμε να τους δώσουμε τις θέρμες γεμάτες ευγνωμοσύνη αγκαλιές που τους στερήσαμε στο παρελθόν, να τους τις παράσχουμε στο παρόν.

Η αγκαλιά της Αγάπης του Είναι, μας παρέχει τις υπερφυσικές της δυνατότητες, καταλύοντας τις χωροχρονικές αποστάσεις και περιοριστικές συνθήκες. Όταν επισκεπτόμαστε κάποιον νοητικά, με μόνη πρόθεση τις διευρυμένες νοητικές αγκαλιές την συν-χώρεσης, τότε αυτός θα τις εισπράξει αποκρινόμενος: ως τα καλέσματα του Είναι.

Αυτό είναι ανεξάρτητο, από το αν απουσιάζει από την φυσική ζωή μας ή όχι. Τότε θα διαπιστώσουμε πως: εν τη απουσία του ζει ουσιούμενος εντός μας. Έτσι, εκείνο που απουσιάζει  από τον περίγυρο των αισθήσεων μας, ζει πλέον εντός μας αληθινά, ανεξάρτητα από την παροδικότητα των φαινομένων. Τα  φαινόμενα συνήθως παραπλανούν. Αυτό διότι διαχωρίζουν τις παρ-ουσίες από τις απ-ουσίες, παραβλέποντας την κοινή τους ουσία: ως το συνδέον περιεχόμενο του Είναι. Στον βυθό του Είναι μας, -εν-υπάρχει εσωτερικά το βίωμα- ως το κοντινότερο αισθανόμενο ενιαίο αποτύπωμα της Αληθούς ύπαρξης το περι-εχόμενο.

Τότε είναι που η απ-ουσία, ή απώλεια, ή ο θάνατος, μεταλλάσσονται σε παρ-ουσία αναλλοίωτη, στον ακέραιο του αέναου Χρόνου: ως Είναι.

Όσοι έχουμε βιώσει την έλλειψη αγαπημένων πρόσωπα, θα πρέπει -με πειστικό για εμάς τρόπο- να διαπιστώσουμε, ότι συνεχίζουν αυτοί πάραυτα να υπάρχουν μέσα μας.

Γι’ αυτό, ας επιδιώξουμε να ασκηθούμε σε ένα νοητικό διάλογο Αγάπης μαζί τους. Τότε υπάρχει βάσιμο ενδεχόμενο να διαπιστώσουμε το βίωμα μιας το δικής μας εσωτερικής γαλήνης. Ενδέχεται να είναι η ανταπόκριση μιας υπερβατικής επικοινωνίας  που το Είναι προκρίνει.  

Μια νοητική αγκαλιά γεμάτη ευγνωμοσύνη, συνεχώς θα μας επιβεβαιώνει του λόγου το αληθές: ο πραγματικός κόσμος, είναι αυτός που επιτρέπει την ροή της Αγάπης να τον διαπερνά και να αγκαλιάζει όσα επώδυνα έχει βιώσει. Στην Αγάπη, η αγκαλιά της συχώρεσης δεν έχει αποκλεισμούς,  ούτε και περιορισμούς. Το βίωμα της γαλήνης και τη ειρήνης, πραγματώνεται εκ του Είναι, ώστε να ευτυχήσουμε. Εκεί ο Χρόνος γίνεται ενιαίος, γεφυρώνοντας μεγάλες χωροχρονικές αποστάσεις, στο παρόν σημείο, διότι πλέον έχει εκπληρώσει την αποστολή του στο ακέραιο. Όταν το παρελθόν συναντήσει το παρόν του, αφομοιώνεται από αυτό και τότε δεν υπάρχει ως διαίρεση.

Ούτε όμως και η θλίψη υπάρχει, διότι πλέον δεν έχει κάποια αιτία. Στην Αγάπη, μόνο η άπλετη αγκαλιά της συχώρεσης υπάρχει. Εκεί προστατεύονται όλα ως παρόντας, και εντός του Είναι γαληνεύουν, γιατί δεν εξαιρείται ουδέν. Τουναντίον, όλα τιμώνται ισότιμα ως αλληλοσυμπληρούμενα. Ο σκοπός της ύπαρξης τους,  έχει επιτελέσει το έργο του Είναι, το οποίο τους έχει ανατεθεί να υπηρετήσουν επάξια: την ένωση και ενσωμάτωση εκ της Αγάπης Του.

Ο έσχατος φόβος του ανθρώπου και η πηγή κάθε προβλήματος, είναι η αίσθηση που έχει ο καθένας για την ιδέα του θανάτου και τα επακόλουθα της απουσίας και του αποκλεισμού από την Αληθινή Ζωή. Είναι κάτι όμως, που ποτέ δεν πρόκειται αληθινά να ξεπεραστεί. Ίσως γιατί δεν πρόκειται  -εν ονόματα της Αγάπης του Είναι- ποτέ ο ίδιος να το ζήσει προσωπικά. Εντός του Είναι, ο θάνατος και εν τη απουσία-ζει.

Εν τέλει, αυτό που καλούμε παρελθόν ή μέλλον, παρουσία ή απουσία, για να μπορέσει να νοηματοδοτηθεί και να αναγνωριστεί ως κάτι οικείο, θα επισυμβεί μόνο όταν ειδωθεί, ως μια προέκταση συνέχειας του Είναι, εντός του παρόντος.

Τα φαινόμενα συνήθως επικαλύπτουν την Αλήθεια των δεσμών τους με το Είναι, ώστε να τα ανακαλύψουμε. Αυτή είναι η ευκαιρία που μας παρέχει η Ζωή : το κάλεσμα της Αγάπης του Είναι να συναντήσουμε εντός μας.

Κατά τον Ηράκλειτο : “Το διαφορετικό συνομιλεί με το εαυτό του ”(απ.51)- ως Είναι, μέσα από εμάς.

Έτσι αποκαθίσταται η ισορροπία μια ανομολόγητης διαίρεσης, που καλούμαστε βιωματικά να ανακαλύψουμε την διάψευση: μιας όποιας απουσίας, εντός του κοινού μας Είναι.

Μια διαίρεση αν την βιώσουμε πως ουδέποτε έγινε, θα πρέπει να  υπήρχε ανέκαθεν: ως Σχέση ανεξάρτητα από την απουσία ή την παρουσία. Αυτό που θεωρούμε ότι απουσία-ζει, είναι το παρευρισκόμενο εντός μας, ώστε να ανακαλύψουμε την άρρηκτη σχέση μας μαζί του. Τότε το απόμακρο, είναι αυτό που απομακρύνει και εκμηδενίζει μια απόσταση: άρα νοηματοδοτεί μια προσέγγιση. Σε μια προσέγγιση, η εύρεση είναι διασφαλισμένη, όταν φανερώνει την διάθεση της ανεύρεσης: ως το εν-Είναι στο εδώ Του. Είναι αυτό τούτο το Είναι, που μας προσδίδει αυτούσια την δική Του γαλήνη, μετά από κάθε δική μας εσώτερη ανεύρεση.

Εν κατακλείδι, μέσα από την κατανόηση του Είναι, κάτι γίνεται προσιτό και ταυτοτικό, με το αντίθετο που πιστεύει και το οποίο τον καλεί (ως το δικό του Είναι) να το γνωρίσει.

ΥΓ: Η συνδρομή ειδικού συμβούλου μπορεί να φανεί απόλυτα χρήσιμη, ώστε να παρέχει ασφάλεια και να διευκολύνει την όποια μεμονωμένη προσπάθεια αυτοβοήθειας.