Αν προσπαθήσετε να μη νιώσετε θυμωμένοι, θα καταπιέσετε τον θυμό. Εάν προσπαθήσετε να υπερβείτε τον θυμό, δεν θα τον καταπιέσετε: αντιθέτως, θα πρέπει να κατανοήσετε το συναίσθημα, να το παρατηρήσετε. Η υπέρβαση βρίσκεται στην παρατήρηση.

Αν κάνουμε μια αναδρομή για την ιστορία του χρώματος και τι λέγεται από κάθε πολιτισμό για αυτό, θα παρατηρήσουμε ότι οι αναφορές είναι πολυπληθείς. Σημαντικό είναι να σταθούμε πως στην αρχαία Ινδία υποστήριζαν πως τα χρώματα είναι τόσο αναγκαία για την ψυχή όσο είναι και ο αέρας για το σώμα ενός ανθρώπου. Τα χρώματα επιδρούν άμεσα στην ζωή ενός ατόμου στις ψυχολογικές του αντιδράσεις, στα συναισθήματα του αλλά και στην υγεία του.

Όνειρο είναι μία αλληλουχία εικόνων, ήχων ή άλλων αισθήσεων, ιδεών, συναισθημάτων και μορφών που δημιουργούν μία «ιστορία» κατά τη διάρκεια του ύπνου, κατά τη φάση REM. Το περιεχόμενο των ονείρων δεν έχει τη λογική αλληλουχία της φυσικής πραγματικότητας και είναι πέρα από τον συνειδητό έλεγχο αυτού που το βιώνει (Wikipedia).

Τα παιδιά αρκετές φορές όταν νιώθουν άγχος, αγωνία ή πίεση τρώνε τα νύχια τους, πιπιλίζουν τον αντίχειρά τους, τσιμπάνε το δέρμα τους ή τραβάνε τα μαλλιά τους κ.α. Αυτές οι συμπεριφορές είναι ωε ένα βαθμό λειτουργικές διότι μειώνουν την εσωτερική ένταση που νιώθει το παιδί. Το φαινόμενο όμως αυτό μπορεί να παρατηρηθεί κι όταν το παιδί είναι χαλαρό και δεν διαπιστώνεται κάποια αιτία, γι’ αυτό θεωρείται πρόβλημα ψυχικής έντασης και οι γονείς πολλές φορές το χαρακτηρίζουν ως «κακή συνήθεια».

Όταν τιμούμε τα συναισθήματα του εσωτερικού μας παιδιού, απελευθερώνουμε τις συναισθηματικές πληγές που εξακολουθούμε να κουβαλάμε υποσυνείδητα - Πατρίσια Χόουπ 

Από μικροί διδασκόμαστε πως πρέπει να είμαστε καλοί μαθητές, να πετυχαίνουμε στις εξετάσεις, στον αθλητισμό, στην εργασία. Πάντοτε αυτός που πετυχαίνει επιβραβεύεται και εξυμνείται, ενώ οι άνθρωποι που αποτυγχάνουν συνήθως μένουν στο σκοτάδι. Ασυναίσθητα και ασυνείδητα, λοιπόν, εμφυτεύεται μέσα μας η πίστη πως μόνο η επιτυχία έχει σημασία και πως μόνο αυτή συνδέεται με την ευτυχία στη ζωή.

Ο όρος αισιοδοξία ή οπτιμισμός προέρχεται από τη λατινική λέξη optimum, που σημαίνει «καλύτερο». Ένα άτομο χαρακτηρίζεται ως αισιόδοξο, καθόσον παρουσιάζει προσδοκίες για θετικά αποτελέσματα σε ποικίλες καταστάσεις (Bruininks & Malle, 2005), ενώ ένα απαισιόδοξο άτομο προβάλλει ως επί το πλείστον αρνητικές προσδοκίες.

Ιστορικά η έννοια του τραύματος αναδεικνύεται αρχικά στη ψυχαναλυτική θεωρία, όταν ο Freud τοποθετούσε το τραύμα στη βάση των νευρώσεων. Αυτό που διακρίνει το τραύμα είναι η ύπαρξη μιας καθηλωτικής εμπειρίας, η επίδραση της οποίας εντοπίζεται κυρίως εκ των υστέρων.

Η έννοια των ονείρων έχει απασχολήσει τη φιλοσοφική σκέψη από την εποχή του Πλάτωνα, ο οποίος βασιζόμενος στην ονειρική διεργασία στήριζε τα επιχειρήματα του κατά της αξιοπιστίας της πραγματικότητας. Την άποψη αυτή συμμερίζεται και ο Schopenhauer, ο οποίος έχει εκφράσει τον προβληματισμό του για την ίδια την ικανότητα της διάκρισης μεταξύ ονείρου και πραγματικότητας.

Η αξιοπιστία μιας μαρτυρίας εξαρτάται από πολλούς παράγοντες, η διερεύνηση των οποίων είναι μια εξαιρετικά δύσκολη υπόθεση.

Όλες οι μελέτες του ανθρώπου από την ιστορία μέχρι τη γλωσσολογία και την ψυχολογία αντιμετωπίζουν το εξής ερώτημα; Αν, σε τελική ανάλυση, είμαστε προϊόντα κάθε είδους εξωτερικών παραγόντων ή αν, σε πείσμα των διαφορών μας, έχουμε κάτι που μπορούμε να το ονομάσουμε κοινή ανθρώπινη φύση, δια της οποίας μπορούμε να αναγνωριστούμε ως ανθρώπινα όντα.

Φίλος, συνάδελφος, σύντροφος, παιδί, γονέας, επαγγελματίας. Αυτοί είναι κάποιοι από τους ρόλους που λίγο πολύ όλοι στην καθημερινότητα μας καλούμαστε να αναλάβουμε. Ρόλοι οι οποίοι εναλλάσσονται ανάλογα με το περιβάλλον στο οποίο κινούμαστε και με τους ανθρώπους με τους οποίους συναναστρεφόμαστε στην κάθε δεδομένη περίπτωση.

Ο Χάρης είναι ευαίσθητος, έξυπνος, φιλότιμος και ονειροπόλος. Από μικρός φαντάζεται τον εαυτό του να πετυχαίνει κάτι σημαντικό για το οποίο όλοι θα τον επευφημούν και εκείνος θα νιώθει υπερήφανος, μα όσο το ονειρεύεται τόσο αυτό απομακρύνεται. Μεγάλωσε με τη χάρη να νιώθει σημαντικός και ηττημένος παράλληλα.

Γιατί δεν είμαι καλά; Τι είναι αυτό που έχω; Μήπως σπάει το φράγμα του φυσιολογικού; Πώς μου προέκυψε; Γιατί να το παθαίνω; Θα μπορέσω να το διαχειριστώ; Η αλήθεια είναι ότι ο πόνος στη ζωή είναι ένα μέρος της ψυχής από τον οποίο γινόμαστε σοφότεροι.

Με ρωτούν συχνά, μα πως συνδιάζετε η Λακανική ψυχανάλυση με την Γνωσιακή Συμπεριφοριστική θεραπεία, είναι τόσο άσχετα αντικείμενα.

Από την εποχή του Καρτέσιου, ελάχιστα ζητήματα έχουν απασχολήσει τους φιλοσόφους τόσο έντονα όσο ο γρίφος της συνείδησης. Το «σκέφτομαι άρα υπάρχω» που ο Καρτέσιος χρησιμοποίησε ως θεμέλιο της φιλοσοφίας του, αποτελούσε άμεση αναγνώριση του κεντρικού ρόλου της συνείδησης που αφορά τόσο την οντολογία (αυτό που υπάρχει) όσο και την επιστημολογία (τι γνωρίζουμε και πώς το γνωρίζουμε).

Εδώ και αιώνες, να μην πούμε χιλιετίες, ο εγκέφαλος, αποτελεί ένα ανεξάντλητο πεδίο έρευνας, καθώς η φύση και η ύπαρξή του, αποτελούν μυστήριο για τον άνθρωπο και την επιστήμη.

Επικοινωνήσαμε διαδικτυακά με την Αναστασία Γαβρίλη, ψυχολόγο, εξειδικευμένη στην ψυχαναλυτική ψυχοθεραπεία ενηλίκων, εφήβων, ζευγαριών και οικογένειας, με άδεια ασκήσεως επαγγέλματος από το κρατικό πανεπιστήμιο του Στρασβούργου.

Η σωματική ψυχοθεραπεία είναι μια αναλυτική ψυχοθεραπεία που εισάγει ένα επιπλέον εργαλείο  στη διάγνωση και τη θεραπεία του ψυχισμού : το σώμα.

Ανέκαθεν τα όνειρα απασχολούσαν τον άνθρωπο, εδώ και χιλιάδες χρόνια προσπαθεί να αποκωδικοποιήσει τα μηνύματά τους και να τα ερμηνεύσει.
Στη Μεσοποταμία ερμήνευαν τα όνειρα ως προφητικά και τα χρησιμοποιούσαν για θεραπεία πριν 3.000 χρόνια.