Συν - τροφικότητα

Ακρόαση άρθρου......

Ο άνθρωπος είναι συναισθηματικά δεμένος με την τροφή. Από τη γέννησή μας, η ψυχική και σωματική επιβίωσή μας συνεχίζει να εξαρτάται απόλυτα από την μητέρα μας (ή από οποιονδήποτε άλλο και άλλη «τροφό»), καθώς, σύμφωνα με την ιατρική, το πρώτο τρίμηνο της ζωής μας, θεωρείται το τέταρτο τρίμηνο κύησης.

Αυτό έχει ως αποτέλεσμα, η πρώτη εμπειρία, που καταγράφεται στον ψυχικό μας κόσμο, να είναι ο συμβιωτικός τρόπος με τον οποίο ζούμε εκτός του σώματος της μητέρας μας:

• Το πώς ακουμπάμε επάνω της, μυρίζουμε το δέρμα της, ακούμε τους παλμούς της και τρεφόμαστε από το στήθος της.
• To πώς η τροφή έχει τη δύναμη να ηρεμεί το τεράστιο άγχος που έχουμε, από όσα δεν καταλαβαίνουμε γύρω μας, από θολά πρόσωπα, έντονα φώτα, θόρυβο.
• Ακόμα και από το γεγονός ότι ήρθαμε στη ζωή, η οποία έχει πιθανή εγκατάλειψη, ακόμα και αφανισμό.

Έτσι, η τροφή καταγράφεται στις λευκές σελίδες της συνείδησης ως το δώρο της ζωής, ως αγάπη, θαλπωρή, ασφάλεια και οικειότητα.

Στην ενήλικη ζωή αυτές οι εμπειρίες μας ακολουθούν. Είναι χαρακτηριστικό πως ένα βασικό σύμπτωμα της κατάθλιψης είναι η αύξηση ή μείωση του βάρους. Επηρεάζεται δηλαδή η ποσότητα ή η επιθυμία πρόσληψης τροφής από την ψυχολογική μας κατάσταση.

Όλα αυτά έχουν άμεση σχέση με την συντροφικότητα. Διότι, τι άλλο είναι η συντροφικότητα πέρα από την συν – τροφικότητα, δηλαδή το να τρώω μαζί με κάποιον άλλον ή να τρέφομαι από κάποιον άλλον.

Οι 2 βασικές κατηγορίες Συντροφικότητας

Η πρώτη κατηγορία είναι συνδεδεμένη με τον/την ερωτικό σύντροφο, τον συνοδοιπόρο της ζωής. Πλέον, καθώς ο θεσμός του γάμου τείνει να αποδυναμώνεται, είναι όλο και πιο συχνό το να ακούμε τα ζευγάρια να αποκαλούν το «έτερον ήμισυ» ως ο/η σύντροφός μου. Επί της ουσίας, το γνώρισμα του/της συντρόφου είναι ότι συν – τρέφεται με τον άλλον!

Ρίχνοντας μια ματιά ενσυναίσθησης, ο ορισμός περικλείει όλα εκείνα τα χαρακτηριστικά που έχει ο/η σύζυγος, ενδεχομένως και ακόμα περισσότερα.

Εάν πάρουμε για παράδειγμα ένα ζευγάρι που μόλις έχει γνωριστεί, θα παρατηρήσουμε ότι η οικειότητα έρχεται από τη στιγμή που θα γευματίσουν μαζί. Η αμηχανία θα εξαϋλωθεί στο κοινό τους δείπνο.

Αν παρατηρήσουμε περισσότερο, θα διαπιστώσουμε ότι ακόμα και κατά τη διάρκεια της σχέσης, η συν-τροφικότητα έχει ρόλο πρωταγωνιστή: οι εραστές συνηθίζουν να ταΐζουν ο ένας τον άλλον, ενώ μάλιστα υπάρχει η άποψη πως ένα ερωτευμένο ζευγάρι αυξάνει το βάρος έως και 5 κιλά έκαστος/η.

Από την άλλη μεριά, από το κλινικό υλικό γνωρίζουμε ότι ένα σύμπτωμα κρίσης σε μια ερωτική σχέση είναι ότι τα μέλη του ζευγαριού γευματίζουν χωριστά ή ότι το ένα μέλος δεν περιμένει το άλλο ώστε να γευματίσουν μαζί.

Η δεύτερη κατηγορία περικλείει τον όρο συντροφιά σε ευρεία έννοια.

Συντροφιά μπορεί να είναι ένας πολύ καλός φίλος, ένας συγγενής (αδερφός ή αδερφή) που περνάω τα χρόνια της ζωής μου. Μπορεί να είναι ένα κατοικίδιο και σε κάποιες κοινωνίες μπορεί να είναι ο γείτονας, σε κάποιες άλλες ακόμα και η τηλεόραση.

Σε κάθε περίπτωση όμως, ο δεσμός αυτός που δημιουργείται, έχει το χαρακτηριστικό της κατανάλωσης του φαγητού μαζί με κάποιον ή με κάτι. Ακόμα και στο παράδειγμα της τηλεόρασης, η οποία κρατάει συντροφιά, ενδεχομένως στους πιο μοναχικούς ανθρώπους, οι τελευταίοι γευματίζουν μπροστά στην τηλεόραση.

Αυτή η διαπίστωση μπορεί να επαληθευτεί με ποικίλους τρόπους, όπως είναι τα γεύματα εργασίας. Κυρίως στο εξωτερικό, είναι συχνό το δείπνο προκειμένου να εξασφαλιστεί η συνεργασία δύο μερών και αυτό διότι τα άτομα έρχονται πιο κοντά κατά τη διάρκεια του κοινού τους γεύματος.

Από την θρησκευτική παράδοση βλέπουμε επίσης τον Μυστικό Δείπνο, κατά τη διάρκεια του οποίου πραγματοποιήθηκαν όλες οι βεβαιώσεις πίστης αλλά και προδοσίας.

Επίσης, η ιστορία μας διδάσκει πως κατά τη διάρκεια των συμποσίων λάμβαναν χώρα φιλοσοφικές συζητήσεις, όπως στα πλατωνικά συμπόσια αλλά και δολοφονίες, όπως στην ρωμαϊκή και στην μετέπειτα ευρωπαϊκή ιστορία.

Οι συμμετέχοντες στο κοινό τραπέζι, οι συνδαιτημόνες, βιώνουν συναισθηματική εγγύτητα και οικειότητα, που τους επιτρέπει να κάμψουν τις αντιστάσεις τους, να μιλήσουν ειλικρινά ή να εκμεταλλευτούν την χαλαρότητα προκειμένου να επιτύχουν το σκοπό τους.

Τέλος, δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι το φαινόμενο αυτό αντανακλάται στην ελληνική κοινωνία με το λεγόμενο «φαγητό της Κυριακής». Όλη η οικογένεια μαζεύεται συνήθως στο πατρικό σπίτι μια φορά τη βδομάδα, συνήθως την Κυριακή, για να γευματίσουν.

Αυτό το έθιμο ήταν κομβικής σημασίας, ειδικά κατά τα παλαιότερα χρόνια της αστικοποίησης, κατά τα οποία τα μέλη της οικογένειας διασπώνται σε διάφορες πόλεις της Ελλάδας ή της πρωτεύουσας και αποτελούσε μια ευκαιρία ενδυνάμωσης των δεσμών μέσω του κοινού γεύματος.

Η επιθυμία μας για συντροφικότητα διαδραματίζει τεράστιο ρόλο στη διαδρομή της ζωής μας. Όπως αναφέρει χαρακτηριστικά στο βιβλίο του «Συντροφικότητα – Αποχωρισμός» ο Ψυχαναλυτικός θεραπευτής Τρύφωνας Ζαχαριάδης: «…Οι άνθρωποι από φόβο ή ευχαρίστηση δοκιμάζουμε να στριμώξουμε όσο πιο πολλή συντροφικότητα χωράει στη ζωή μας.»