Οι σχέσεις βιώνονται στο τώρα (video Leo Buscaglia)

Ακρόαση άρθρου......

Ο Λέο Μπουσκάλια, δεν ήταν απλά ένας διάσημος και πολυαγαπημένος συγγραφέας αυτοβοήθειας και αυτοβελτίωσης! Από πολλούς χαρακτηρίστηκε γκουρού της αγάπης και της ζωής, αλλά οι τίτλοι δεν μπορούν να περικλύουν αυτό που πραγματικά είμαστε, καθώς είμαστε πολλά παραπάνω από αυτούς, όπως θα έλεγε ίσως κι ο ίδιος. 

Το φαινόμενο Λέο Μπουσκάλια

Αυτό που ήθελε να κινητοποιήσει στο κοινό του με το πάθος του και την ασταμάτητη ορμή του ήταν να ζουν τη ζωή ολοκληρωτικά, αυθόρμητα, με χαρά και αξιοποιώντας την κάθε μέρα κάνοντας την αγάπη πράξη, εφαρμόζοντάς την στην καθημερινότητα, όχι κρατώντας την σαν θεωρία ή σαν κάποιο ιδανικό που δεν έχει πρακτική εφαρμογή.

Για τον ίδιο η αγάπη είναι κάτι που βιώνεται στο τώρα και δεν χωρά αναβολή!

Μπορούμε να πούμε πως το έργο της ζωής του απέδωσε καρπούς καθώς έφερε ανατρεπτικές αλλαγές με το Πανεπιστημιακό σεμινάριό του «Love 1A» στο οποίο αρχικά συμμετείχαν 50 φοιτητές και σε μικρό χρονικό διάστημα 600, αφήνοντας τους υπόλοιπους πανεπιστημιακούς με το στόμα ανοιχτό, καθώς αρχικά δεν πίστευαν σε ένα τέτοιο εγχείρημα και σε ένα τέτοιο μάθημα.

Η αυτοκτονία μιας αγαπημένης φοιτήτριάς του ώθησε τον Μπουσκάλια να δημιουργήσει το σεμινάριο «Love 1A».

Δεν άργησε να έρθει και τηλεοπτική εκπομπή για τον Dr. Love, όπως τον αποκαλούσαν, και φυσικά τα βιβλία που έγραψε τα οποία ξεπέρασαν τα 10 εκατομμύρια αντίτυπα και μεταφράστηκαν σε πάρα πολλές γλώσσες.

Στο πιο διάσημο βιβλίο του, το Να ζεις, ν' αγαπάς και να μαθαίνεις, μας εξηγεί τη σημασία του να ζούμε στο τώρα, να μοιραζόμαστε στο τώρα και να αγαπάμε στο τώρα. Το τώρα είναι το μοναδικό πράγμα που έχουμε στα αλήθεια. Δεν υπάρχει κατάλληλη στιγμή. Τι πιο κατάλληλο από το τώρα;

Ας δούμε πως αναφέρει στο βιβλίο του ο Μπουσκάλια όλα αυτά μέσα από το ακόλουθο απόσπασμα.

Ζωή και θάνατος

Οι σχέσεις και οι δεσμοί πρέπει να βιώνονται μέσα στο παρόν. Πρέπει να ζεις το τώρα, να χαίρεσαι το τώρα, να ενδιαφέρεσαι για τους άλλους τώρα. Μία από τις πιο λυπητερές ειδήσεις που έλαβα τον περασμένο χρόνο, ήταν ο θάνατος της γυναίκας ενός συναδέλφου μου, που ήταν πολύ νέα. Επειδή ο θάνατος είναι ένα εκπληκτικό δημοκρατικό φαινόμενο, ποτέ δε μας λέει πότε θα συμβεί. 

Απλώς ξέρουμε όλοι ότι κάποια μέρα θα έρθει και για μας. Ζώντας την κάθε στιγμή είσαι έτοιμος για το θάνατο.

Οι μόνοι άνθρωποι που κλαίνε και οδύρονται τη στιγμή του θανάτου, είναι αυτοί που δεν έχουν ζήσει ποτέ. Αν ζεις τώρα, όταν έρθει ο θάνατος θα μπορείς  να του πεις: «Έλα, ποιος σε φοβάται;»

Ο συνάδελφός μου όμως μου είπε ότι η γυναίκα του ήθελε από πάντα να έχει ένα κόκκινο σατέν φόρεμα. «Εγώ», μου είπε, «πίστευα ότι ήταν πολύ κουτή επιθυμία και κακόγουστη». Και μετά πρόσθεσε με δάκρυα στα μάτια: «Νομίζεις ότι θα ήταν σωστό να την θάψω μ' ένα κόκκινο σατέν φόρεμα;»

Μου ήρθε να του φωνάξω «Stupido!» (Βλάκα!)

Αν η γυναίκα σου θέλει ένα κόκκινο σατέν φόρεμα, αγόρασέ της το τώρα! Μην περιμένεις να στολίσεις το φέρετρό της με τριαντάφυλλα. Έλα μια μέρα εκεί που κάθεται ωραία και ζωντανή και πνίξε την στα τριαντάφυλλα. Πλημμύρισέ την στα τριαντάφυλλα. Πάντα αναβάλλουμε για αύριο, ιδιαίτερα με τους ανθρώπους που αγαπάμε.

Ποιος νοιάζεται για το «τι θα πει ο κόσμος;» Στην πραγματικότητα ο κόσμος δε δίνει δεκάρα.

Τώρα είναι η στιγμή!

«Είναι ανόητο να της πω ότι την αγαπώ. Αφού το ξέρει!» Είσαι σίγουρος; Ακόμα κι έτσι, εσύ έχεις κουραστεί ποτέ να ακούς ότι σε αγαπάνε; Έχεις κουραστεί ποτέ να σηκώνεις το φλιτζάνι σου και να βρίσκεις από κάτω ένα χαρτάκι που να λέει, «Είσαι καταπληκτικός;» Έχεις κουραστεί ποτέ να λαμβάνεις στα γενέθλιά σου ή στη γιορτή του Αγίου Βαλεντίνου μια κάρτα που να γράφει: «Η ζωή μου είναι πιο πλούσια επειδή υπάρχεις εσύ;»

Τώρα είναι η στιγμή ν' αγοράσεις το φόρεμα. Τώρα είναι η στιγμή να προσφέρεις τα λουλούδια. Τώρα είναι η στιγμή να κάνεις το τηλεφώνημα. Τώρα είναι η στιγμή να γράψεις το σημείωμα. Τώρα είναι η στιγμή ν' απλώσεις το χέρι σου και να αγγίξεις τον άλλο. Τώρα είναι η στιγμή να πεις χωρίς να ζητάς ανταπόδοση: «Είσαι σημαντικός για μένα. Καμιά φορά φαίνεται να το ξεχνάω, αλλά δεν είναι αλήθεια. Η ζωή μου θα ήταν άδεια χωρίς εσένα».

Κι εδώ μπορούμε να παρακολουθήσουμε τον καθηγητή Λέο Μπουσκάλια να μιλά για την αξία του εδώ και τώρα παρουσιάζοντας μια αληθινή ιστορία που τον επηρέασε βαθιά:

Μόνο όταν χάνεις ένα αγαπημένο πρόσωπο καταλαβαίνεις ότι η αγάπη βιώνεται στο τώρα. Είναι ο πιο σκληρός τρόπος για να μάθεις να αγοράζεις το φόρεμα τώρα, να γράφεις το σημείωμα τώρα. Εμείς έχουμε άλλη μια ευκαιρία. Ο σύζυγος της ιστορίας δεν την έχει.

Η αλλαγή είναι ανάπτυξη και το μόνο βέβαιο πράγμα στη ζωή!

Αγαπήστε πολλά πράγματα βαθιά, γιατί η ικανότητά σας για αγάπη μετριέται από το πόσο πολύ και βαθιά αγαπάτε. Μην ξεχνάτε πως όλα τα πράγματα αλλάζουν, ιδιαίτερα οι ανθρώπινες σχέσεις κι αν θέλουμε να τις διατηρήσουμε, πρέπει ν' αλλάζουμε μαζί τους. Ας είναι η αλλαγή αυτή ανάπτυξη! Βεβαιωθείτε ότι αναπτύσσεστε μαζί κι όχι χωριστά.

Ψάξτε να βρείτε ανθρώπους υγιείς, που ξέρουν ακόμα πώς να γελάνε, πώς να αγαπάνε και πώς να κλαίνε. Θυμηθείτε ότι η δυστυχία δεν καλοδέχεται απλώς τη συντροφιά, την απαιτεί. Φροντίστε να την αποφεύγετε.

Ζούμε ο ένας πάνω στον άλλο κι όμως πεθαίνουμε από μοναξιά

Και για το τέλος, κάτι που άκουσα από τον Δαλάι Λάμα του Θιβέτ. Είπε μερικά πράγματα πολύ συγκινητικά. Να ένα απ΄αυτά: «Ζούμε πολύ κοντά ο ένας στον άλλο. Γι' αυτό ο κυριότερος στόχος μας στη ζωή είναι να βοηθήσουμε τον άλλο».

Μετά χαμογέλασε λίγο και πρόσθεσε: «Κι αν δεν μπορούμε να τον βοηθήσουμε τουλάχιστον ας μην τον πληγώνουμε».

Αν ο καθένας μας υποσχόταν στον εαυτό του πως στο όνομα των ανθρωπίνων σχέσεων και της ανθρώπινης αλληλεγγύης μας θα αφιέρωνε τη ζωή του να βοηθήσει τους άλλους να αναπτυχθούν κι αν, μην μπορώντας να το κάνει αυτό, φρόντιζε τουλάχιστον να μην τους πληγώσει, θα βλέπαμε να γίνεται κάτι μαγικό.

Ένας Ιταλός ποιητής, ο Κουασίμοντο, που κέρδισε το Νόμπελ της ποίησης, έγραψε ένα μικρό ποίημα που λέει: «Ο καθένας μας στέκεται μόνος του στον απέραντο κόσμο, λουσμένος για μια στιμή σε μια αχτίνα του ήλιου. Και ξαφνικά πέφτει η νύχτα». 

Και ξαφνικά πέφτει η νύχτα. Αν σταθείτε πλάι μου, μπορούμε να μοιραστούμε το φως του ήλιου και τότε, πιστέψτε με, η νύχτα δε θα μας φανεί τόσο τρομακτική!

Βιβλιογραφία:

Να ζεις, ν' αγαπάς και να μαθαίνεις, Λέο Μπουσκάλια, εκδόσεις Γλάρος