Το ηλιοβασίλεμα των χρωμάτων και της Ελπίδας: εντός του Είναι

Ακρόαση άρθρου......

Πολλές φορές στην πορεία της ζωής, υπάρχουν στιγμές ευχάριστες, είναι όμως και αρκετές, που τις θεωρούμε δυσάρεστες και τις οποίες αποκαλούμε ά-σχημες.  Είναι αυτές που δεν έχουν ακόμη σχηματοποιηθεί μέσα μας,  ώστε να τις προσδώσουμε νόημα ύπαρξης.

Στον ανθόκηπο του σύμπαντος κόσμου που όλοι ζούμε, καλούμαστε να περιδιαβαίνουμε κάθε στιγμή και εποχή, ως μια νέα ευκαιρία, ώστε να διαπιστώνουμε την ευμορφία του. Μέσα από τις εναλλαγές της, η Φύση μας δείχνει τον τρόπο, πως να ευτυχούμε. Πως να  ντύνουμε τη ζωή μας, κάθε φορά με νέα φορεσιά, όπως κάνε και η ίδια. Στους χειμώνες, λίγο πριν, ακόμα και τα δέντρα, ενώ ήταν γυμνά -σχεδόν νεκρά- προετοιμάζονται ήδη για την ανοιξιάτικη φορεσιά τους. Τώρα η φύση τα ντύνει με μία καταπράσινη ενδυμασία. Με νέα βλαστάρια, φύλλα, ανθούς και καρπούς, στολίζει τα μαραμένα κλωνάρια, προσφέροντας τους νέα ευκαιρία ζωής. Όλα πλέον αναζωογονούνται. Λες και η άνοιξη τους χάρισε νέα πνοή. 

Ομοίως, όταν η μέρα αρχίζει να ενώνεται με τη νύχτα, με τον ερχομό του σούρουπου, η φύση δεν παραλείπει να μας δώσει και πάλι, το αλληγορικό της μήνυμα. Ο πλούτος και η ομορφιά της, κρύβεται στην πολυμορφία των χρωμάτων που συνεχώς δημιουργεί. Προκύπτει μέσα από την αλληλοδιάδοχη και του τρόπο που αυτή ενώνει και υφαίνει τα αντίθετα. Είναι  φαντασμαγορική η στιγμή της μεταμόρφωση, όταν δύο ετερόκλητες τάσεις συγχωνεύονται και  αναγεννούνται ως ένα. Μας θυμίζει την ένωση του ερωτευμένου, με το αντικείμενο του πόθου του. Όπως ακριβώς κάνει και η ψυχή, η οποία εξ έρωτος, δανείζεται τον παλμό της, από το σύμπαν στο οποίο ζει.

Και όπως η ένωση της ημέρας με τη νύχτα, γίνεται σιγά-σιγά και βαθμιαία ένα, ενώ δίνει τη σκυτάλη ή μια στην άλλη αλληλοδιάδοχα, στην ροή του αιώνιου Χρόνου και μετά συμπλέκονται, έτσι και ο άνθρωπος, σιγά-σιγά και βαθμιαία, απορροφά τις πνευματικές ιδιότητες που το σύμπαν ως Είναι, του παρέχει να κάνει χρήση.

Μέσα από το ακτινοβόλο βλέμμα (το Είναι), διαποτίζει κάθε πόρο της ανθρώπινης ύπαρξης, μεταμορφώνοντας την σε εικόνα Αγάπης. Τη στιγμή που ο άνθρωπος χάσει τον εαυτό του μέσα στην Αγάπη του Είναι, έχει μεταμορφωθεί και ο ίδιος σε Αγάπη.

Όταν βιώνει η ύπαρξη, την ένωση της με την ουσία της, (ως συν-ουσίωση), τότε γίνεται επιτρεπτή η μετάγγιση. Με μυστηριώδη και θαυμαστό τρόπο, παραδίδονται αφανώς μέσα στην σιωπή, οι δυνατότητες του να Είναι εγγενές το βίωμα επαλήθευσης: ως μια συνάντηση συν-ύπαρξης και αλληλοεκπροσώπησης. 

Ο Αληθής Λόγος, μέσα από την σιωπή του, μεταφέρει την ζωτική του ουσία 

Αν βρεθούμε στο σούρουπο έξω στη φύση, θα αντικρίσουμε την απογευματινή ομορφιά των χρωμάτων. Αυτήν τη συνάντηση της μέρας και της νύχτας, ως μία ολοκληρωτική παράδοση και μετουσίωση του ενός, στην απορρόφηση της αγκαλιάς του άλλου, είναι που μας προκαλεί τον απέραντο θαυμασμό. Τότε ξεχνάμε να εστιάσουμε στο ένα ή στο άλλο και ζούμε προσηλωμένοι το παρόν, ενός θαύματος που συντελείται εγγενώς: εντός του Είναι. Λες και η μνήμη, ενδοστρέφεται εντός της ουσίας της ύπαρξης  και αναζητά τις αγκαλιές που έχει στερηθεί. Εμμένει προσηλωμένη στο θαύμα της ένταξης που είχε κάποτε ζήσει και πλέον στο παρόν, θέλει να επιστρέψει και πάλι. Αναζητά το αποτύπωμα ενός  τελικού αγκαλιάσματος την ανάμνηση. Μέσα από τα σκοτεινά σοκάκια της μνήμης, κατερχόμαστε εντός μας, στον χώρο της Αλήθειας του Είναι την εκ-κάλυψη(δηλ. την αποκάλυψη). Εκεί όλα ξεσκεπάζονται και φανερώνονται. Έλκονται από το Φως, όπως κάνει η χρυσαλίδα, που εφορμά να καεί και να εξαγνιστεί από την λάμψη της Αγάπης του Είναι, χωρίς ίχνος αντίστασης.

Σε μια σχέση αληθινής Αγάπης, δυσδιάκριτο και αδιαχώριστο το πάθος της προσφοράς και της θυσίας. Τι και αν ως τελικό αποτέλεσμα, η μέρα μέσα από την  συγχώνευση της με τη νύχτα, χάνει τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά της, όπως και εμείς μετουσιώνουμε τα χαρακτηριστικά της μετουσίωσης μας. Η οικειοθελής παραχώρηση και παράδοση της ύπαρξης στο Είναι της, είναι που διανοίγει ορίζοντες. Είναι τότε που και πάλι ισχυροποιούνται τα δεσμά, ως η Σχέση των σχέσεων και προσδίδουν εσωτερική ευφορία, γαληνή και ευτυχία. Όταν απορροφήσουμε τις ιδιότητες του Είναι και συγχωνευτούμε μαζί του, Αυτού και θα εκφράζουμε την ομορφιά. Όλα εν τέλει, αποτελούν φάσεις της ίδιας πραγματικότητας,  όπου το Είναι επιλέγει να εκφράζεται. 

“Μόνον όταν ο άνθρωπος ανοίγεται στην δυνατότητα που του παρέχεται από το Είναι, μπορεί να ακούει” Το ακούειν προϋποθέτει και εάν σιωπάν. Με αυτήν του την ανοικτότατα, μετα-ποιεί την αναγκαιότητα της αποδοχής, ώστε η μετα-μόρφωση εντός του, να λάβει χώρα, ως εσωτερική διαδικασία του Είναι.

Σε κάθε περίπτωση, ο ύψιστος λόγος μιας αληθούς σχέσης, εκφράζεται όχι από το προ-λεγόμενο αλλά από το μετα-λεγόμενο: την σιωπή του. Αυτός που έχει κάτι αληθινό να πει, σιωπαίνει. Έτσι ανοίγει διάπλατη την θύρα της εγγύτητας στο Είναι.

Ο «χώρος» του μυστηρίου, είναι άρρηκτα συνυφασμένος και συνδέεται με την σιωπή του Είναι. Μας υπενθυμίζει ο Heidegger: Πως θα μπορούσαμε άλλωστε να μην σιωπήσουμε, για κάτι που δεν μπορεί να ειπωθεί; “Πρέπει να ειπωθεί με τέτοιο τρόπο, ώστε να ονομάζεται, όταν δεν λέγεται., Ο ύψιστος λόγος δεν είναι εκείνος που αποσιωπά αλλά που ονοματίζει το μη λεγόμενο.”

Μέσα στο σούρουπο ή στο λυκαυγές, το γλυκό τιτίβισμα των πουλιών, μία μοναδική κάθε φορά μυστική συνομιλία ήχων και χρωμάτων συντελείται. Σαν ουράνια μουσική, διαφορετική από κάθε άλλα ακούσματα που έχουμε, είναι η συνομιλία των πουλιών με τη φύση. Ακούσματα ευγνωμοσύνης, που παρακινεί το ένα το άλλο, με χαρά  να εκφράσουν. Δεν τρομάζουν από τις εναλλαγές, αλλά μας βεβαιώνουν με υμνωδίες χρωμάτων και ήχων, ότι θα έρθουν και άλλες ακόμα καλύτερες στιγμές να ζήσουμε μαζί.

Ρυθμιστής της κάθε μορφοποίησης προς Έν-ωση, είναι το ίδιο το Είναι. Το ατομικό που παραδίδεται και σβήνει στην αγκαλιά Του, δεν  χάνεται, αναγεννάται και γίνεται οικουμενικό  όλον. Παραδίδεται ολότελα στο άσβεστο Φως των ακτινών Του(Είναι) ως το ανέσπερο θαύμα. Φωτίζει εσωτερικά κάθε υπάρχον, ώστε και αυτό να ακτινοβολεί το Υπάρχειν στην οικουμένη, ως  το Φως του ίδιου Είναι.

Η Αληθινή Ζωή, είναι μυητικό ταξίδι Αθανασίας. Μόνο όποιος πιστέψει ότι βρίσκεται την αγκαλιά της ουσίας του -προσωπικά δικού του Είναι- μπορεί να νοιώσει βαθιά εσωτερικά ως δική του, την Αλήθεια του Είναι: ως κάτι ενιαίο. Εκείνης θα περιδιαβαίνουμε τα μονοπάτια, μέχρι να πειστούμε για την συμμετοχή μας, στο ίδιο αιώνιο θαύμα. Το δώρο αυτό, μόνο ζώντας ενεργά(εν το έργο) μπορούμε να το βιώσουμε και όχι να το νοήσουμε. Το σούρουπο είναι η επαναλαμβανόμενη προσομοίωση, μιας ερωτικά εσωτερικής συνάντησης. Όπως  η νύχτα υποδέχεται στους κόλπους της την ημέρα, αλληλοδιάδοχα, ομοίως γίνεται και η συνεύρεση της κάθε ύπαρξης με το Είναι της,  ως μια αμφίδρομη ροή προσφοράς. Τότε το Κάλλος αναδύεται εκ του κοινού Είναι. Όπως κάνει και ο Ήλιος στην Ανατολή: μας ομολογεί την έλευση μιας νέας αρχής, η οποία αναδεικνύει την ολοκληρωτική προσφορά Αγάπη ως δωρεά. Εντός της Αγάπης του Είναι, τίποτα δεν σηματοδοτεί την απώλεια του εαυτού.  Αντιθέτως, ενισχύει  τον προορισμό και την προέλευση : της ενιαίας ουσία του Είναι του.

Αυτό το γλυκό μεταίχμιο της Δύσης ή της Ανατολής, θα υπενθυμίζει αενάως στον άνθρωπο πως, όλα τα εμπόδια πάνω στη γη, μπορεί να υπερκεραστούν. Αφού το καταφέρνει η ημέρα και η νύχτα, μέσα από την διαφορετικότητά τους, βαθμιαία να ενώνονται και να διαιρούνται,  τότε θα πρέπει εκφράζουν με διαφορετικό τρόπο και οι δυο, την ίδια δομή ύπαρξης του Είναι -ως συν-ύπαρξη. Γίνονται ένα, εν ονόματι της Αγάπης προς Έν-ωση. Καμία συνθήκη δεν μπορεί να διαταράξει και να εμποδίσει την ανυπέρβλητη δύναμη του Κάλλους του Είναι, ώστε να φαίνει. Πάντοτε θα διακοσμεί και θα φωτίζει τα σύμπαντα. Από την ερωτική έλξη των  αντιθέτων -είτε μέσα μας, ή έξω από εμάς- αενάως θα αληθεύει, ομολογώντας μας την συνύπαρξη όλων των τάσεων: εντός του αδιαίρετου Είναι. Αυτή είναι η ομολογία πίστεως, ως υπόσχεσης αφοσίωσης(του κοινού μας Είναι), για όλα όσα είμαστε και μας συνιστούν: ουδ-είς και ουδ-έν ανέστι-ον. Η όποια ανθρώπινη δυνατότητα, εκ του Είναι του εκπηγάζει. Η όποια δι-αίρεση(ως αυτή που αίρει τους διαχωρισμούς) ή έν-ωση(ως μια ώση), κάλεσμα του Είναι σε σχέση σηματοδοτεί.

Το ίδιο συμβαίνει και με τον άνθρωπο. Ενώ νομίζει ότι ερωτεύεται το όμοιο του, διότι του ομοιά-ζει, στην πορεία διαπιστώνει πως ερωτεύτηκε το διαφορετικό του. Όταν κατανοηθεί το διαφορετικό, ως εκείνο που έχει μια συν-πληρωματική φορά σε σχέση με εμάς, τότε γίνεται το απαραίτητο συμπλήρωμα, για να φωτιστεί το όλον της ύπαρξης μας. Ο εφήμερος έρωτας τότε μεταμορφώνεται στην φανέρωση της διαχρονικής Αγάπης του Είναι, του οποίου προσομοιάζουμε και τείνουμε την ολότητα, ως μια ανυπέρβλητη έλξη γοητείας.  Όπως τα συμβαίνει με τα καλέσματα της Φύσης της οποίας είμαστε αναπόσπαστο μέρος. Η Δύση και η Ανατολή, το Φως ή το σκοτάδι, εκεί και στα ενδιάμεσα τους σημεία, γεννιούνται και σβήνουν οι διαφορές, στην ίδια αγκαλιά του Είναι: με φωτοσκιάσεις.

Όταν μια διαίρεση προκύψει, σηματοδοτεί μια ψευδαίσθηση και αυτή με την σειρά της κινητοποιεί την ενωτική τάση επιστροφής. Όλα εντός της ανυπέρβλητης Δυναμικής Αγάπης του Είναι συν-τελούνται.

Όταν η ανθρώπινη ύπαρξη λουστεί την θερμή της Αγάπης του Είναι, παύει να έχει φραγμούς και εμπόδια. Ακόμα και μέσα από τις διαφορές ενεργεί το ίδιο. Όπως οι ακτίνες του Ήλιου στην Ανατολή ή την Δύση, των φωτοσκιάσεων και των εναλλαγών, ή των ήχων και των παύσεων. Καθιστά την όποια ύπαρξη, σύμβολο και προσωποποίηση Αγάπης, του ιδίου Είναι από το οποίο γεννήθηκε.

Ο άνθρωπος μέσα από την αυθεντικότητα της πορείας που περιδιαβαίνει, γίνεται ο ίδιος το Είναι που Ζει Αληθώς, περπατάει και μιλάει στο γήινο επίπεδο : ως το εδώ-του-είναι. Έτσι βιώνει τη ροή της Αγάπης το χάρισμα, το οποίο επιδιώκει να διαμοιράσει το φως της κάθε υπαρκτική ανάγκη γύρω του. Όταν διαποτίζεται κάθε ικμάδα του είναι μας με την Αγάπη, ανυψώνεται πάνω από την συνειδητότητα του φυσικού κόσμου, σε μία διαδικασία συγχώνευσης και βιώματος Αθανασίας, που το Είναι επιλέγει να γίνουμε φορείς Του.

Εντός του Είναι όλα βρίσκουν τον τρόπο να ξεπεράσουν τα όρια των υπερβάσεων τους. Κάθε εμπόδιο φυσικό, διανοητικό ή ψυχολογικό, εξαγνίζεται στην κολυμβήθρα μιας συνειδητότητας, η οποία φιλοξενείται στο σώμα. 

Κι όπως ημέρα συγχωνεύεται με τη νύχτα μέσα από υπερβάσεις, το ίδιο και το σώμα, συγχωνεύεται με την συνείδηση σε ένα μεταξύ τους ανώτερο πεδίο όπου όλα συνυπάρχουν ως ένα. Το μυστικό του να ζεις αυθεντικά, είναι το να κατανοήσεις σε βάθος την έννοια συνύπαρξη μέσα την οικουμενικότητα των πάντων. Τότε συναντάσαι με το Είναι, ως καθοδηγητή και συνοδοιπόρο. 

Σε κάθε εποχή μας προσφέρεται η ευκαιρία, να αγαπήσουμε τον εαυτό μας χωρίς όρους. Όπως κάνει και η Αγάπη του Είναι, προς κάθε υπάρχον. Εκπέμπει το ακτινοβόλο βλέμμα,  διαποτίζει και πλημμυρίζει τα πάντα γύρω και μέσα μας.  Τότε η καρδιά ξεχειλίζει από Αγάπη όταν της επιτρέπουμε να εισρέει μέσα από μας. Είναι αδύνατον να προβλεφθεί και να διατυπωθεί με λέξεις, το μεγαλειώδους ομορφιάς ταξίδι ζωής που το Είναι μας παρέχει να διαβούμε εντός Του. Όταν μάλιστα αυτό, από την Αγάπη προς την κάθε ύπαρξη δομείται και συγχωνεύεται με την Πηγή.

Το μονοπάτι της ζωής είναι ένα μυητικό ταξίδι Αγάπης. 

Είναι όμοιο με εκείνο του  ερωτευμένου προς το αντικείμενο του έρωτα του. Η κάθε σκέψη και ενέργεια έχει μόνη επιδίωξη, να ενωθεί και να γίνει ένα με το ερώμενο του.  Όπως κάνει η μέρα και η νύχτα στο ηλιοβασίλεμα. Το μεταίχμιο σημείο συνάντησης, κρύβει την ταυτότητα του καθενός ξεχωριστά, αναδύοντας την ομορφιά μιας νέας εμπειρίας να ζήσουμε. Η Αγάπη του Είναι, κρύβει την διαίρεση μέσα μας, για να ανακαλύψουμε το βίωμα της ένωσης με Αυτό. Κρύβεται για δεν υπάρχουν λέξεις να την εκφράσουμε και σκέψεις να την κατανοήσουν. Εντός της αυθεντικής Αγάπης, δεν υπάρχει η διάσταση στο «εγώ» ή το «εσύ». Το πραγματικό  συντελείται στο σημείο ταύτισης με το Είναι μας. Είναι ο μόνος αυθεντικός δρόμος ύπαρξης. Χωρίς όρους, εκεί που κάθε φραγμός διαχωρισμού κατεδαφίζεται, μέσα στην αγκαλιά της ενότητας.  Η ομορφιά της Αγάπης του Είναι, πάντα ήταν και πάντα θα είναι, η αρχέγονη μήτρα, όπου όλα συγχωνεύονται και επιστρέφουν. Όπως το ηλιοβασίλεμα, θα  μας προσκαλεί να βιώσουν την δωρεά που τους αρμόζει να ζήσουν, με την προσδοκία μιας νέας Ανατολής.

Ας ξεπεράσουμε λοιπόν όλους φραγμούς του «εγώ», της απληστίας και της προσκόλλησης.
Ας παραδοθούμε σε αυτά τα θαυμαστά καλέσματα, που το Είναι επιλεγεί για εμάς να ζήσουμε.

Είναι αυτά τα παραμελημένα του εαυτού περιεχόμενα, τα οποία ζητούν την δικαίωση. Η αυθεντικότητα του εαυτού, προϋποθέτει την ένταξης χωρίς ορούς και αποδοχή, όλων όσων μας συνιστούν. Αγαπάμε αληθινά τον εαυτό μας, όταν αφουγκραζόμαστε, αποδεχόμαστε και βρισκόμαστε σε έναν διαρκή και ειλικρινή διάλογο με το ενιαίο του εαυτού. Γινόμαστε χρήσιμοι, όταν επιχειρούμε με αυθεντικό τροπο, να αμβλύνουμε τα εμπόδια  που διαχωρίζουν την ατομικότητά μας, από την ουσία της ύπαρξής μας: το ίδιο το Είναι.  

Όταν ο κάθε μαθητής θα γίνεται ο ίδιος δάσκαλος του εαυτού του, τότε θα μπορεί να περιγράφει με αυθεντικό τρόπο, τις διαφορετικές φάσεις που το Είναι επιλέγει να πραγματώνεται, μέσα από τον ίδιο.

Όταν το κάθε υποκείμενο, σχετίζεται εν-συναισθητικά με την ουσία (του είναι του), ως το κοινό Είναι των πάντων, εκπληρώνει το σκοπό της ύπαρξης του.  Τότε το «εγώ», το Είναι και η μεταξύ τους Σχέση, αποτελεί την Τριαδική Σχέση, που επενεργεί ως ενιαία μονάδα Αυτό που καλείται να επιτελέσει η κάθε ανθρώπινη ύπαρξη, είναι να ομολογήσει μέσα από την μοναδικότητα της αυθεντικής του πορείας, ότι το μονοπάτι που διαβαίνει είναι το θαυμαστό εντός του Είναι μυστήριο. Με την  συμμετοχή του αυτή, καλείται στο παρόν το χρόνου να βιώσει  την αθανασία του είναι ως δική του αλήθεια να ζήσει, ένεκα της Σχέσης του. 

Ο άνθρωπος καλείται να βιώσει βαθιά μέσα του με την συμμετοχή πως: Εκεί που ολοκληρώνει το ηλιοβασίλεμα ενός κύκλου, ταυτόχρονα εκκινεί η προσδοκία για ένα νέο λυκαυγές να διαβεί. Και ω! το θαύματος, αυτό συμβαίνει ως βεβαιότητα. Τότε θα πιστέψει την αυθεντικότητα της δική του αποστολής: να βιώσει το θαύμα αν και αδυνατεί να το νοήσει.

Αυτό που βιώνουμε κάθε φορά, είναι ανάλογο με την κατάσταση στην οποία θεωρούμε ότι βρισκόμαστε μέσα μας. Πολλές φορές μάλιστα, αυτό είναι ανεξάρτητο από τα αισθητά γύρω μας. Έτσι ο τρόπος που νοούμε καθορίζει εν πολλοίς και τις πορείες που επιλέγουμε να διαβαίνουμε. Όλα εκείνον από ένα μύχιο αίτημα, προς την ουσία της ύπαρξης μας. Για  τις επιλογές μας, η απάντηση θα δίνεται με το πως κάθε φορά νοιώθουμε. Ας θυμηθούμε τις προσπάθειες ένωσης, αλλά και τους φραγμούς όσον αφορά τη σχέση μας με το εαυτό μας και τους άλλους και ας επιλέξουμε ανάλογα.

Ο Carl Rogers με τον διαχρονικό του λόγο ως μελετητής της ανθρώπινης ψυχής, επίμονα μας θυμίζει πως: “Tο διαφορετικό δεν είναι απειλητικό, αλλά πηγή και φορέας πλούτου”. Και ότι :“Το βαθιά ατομικό είναι οικουμενικό”.

Την επόμενη φορά που θα βρεθούμε σε ένα ηλιοβασίλεμα, ας ατενίσουμε στο δειλινό τις εναλλαγές της ομορφιάς των χρωμάτων και των ήχων, παραλληλίζοντας τες, με την ομορφιά που φέρουμε μέσα μας. Αυτός θα είναι ο ύμνος της Αγάπης, ο οποίος με την συμμέτοχη μας θα εξυμνεί, αλλά παράλληλα θα διατυπώνει και ένα αίτημα. Τότε ενδέχεται βυθισμένοι στην σιωπή μας να αισθανθούμε, της επόμενης στιγμής την απόκριση. Θα είναι η υπόσχεση της επερχόμενης Ανατολής, που θα προβάλει η ομορφιά της, πρώτα μέσα μας, με αυθεντικό τρόπο, ως αληθές προάγγελμα Ελπίδας. Θα επιβεβαιώνει την αγγελία που το Είναι θα διασφαλίσει την εγκυρότητα, ώστε να βιώσουμε με την συμμέτοχη μας, το θαυμαστό μυστήριο μιας αιώνιας επανάληψης.

Την επόμενη φορά όταν αντικρίσουμε ένα ηλιοβασίλεμα των χρωμάτων και των ήχων, ας κλείσουμε για λίγο τα μάτια και ας προσπαθήσουμε να την εντοπίσουμε μέσα μας. Τότε θα διαπιστώσουμε πως, αν και είμαστε απαλλαγμένοι από τις θεάσεις, εντός μας το Φως του Είναι, εξακολουθεί να φαίνει. Το Είναι ποτέ δεν διαχωρίζει, μόνο ενώνει. Εκεί στην αγκαλιά του Είναι, ανατέλλει η ελπίδα ανεξάρτητα από εποχές και χρονικές στιγμές.

Είμαστε μέρος μιας παλίνδρομης κίνησης -σύγκλισης ή απόκλισης- αυτού που καλείται Ζωή και πορευόμαστε μαζί της. Χωρίς αυτής την συνδρομή, δεν μπορούμε να νοηματοδοτήσουμε την δική μας ύπαρξη. Υπάρχουμε και να είμαστε ευτυχισμένοι, μόνον όταν βιώνουμε αληθινά την συνύπαρξη, όχι μόνο ως άτομα, αλλά  και ως σύνολο εντός της.

ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ

Martin Heidegger, “Είναι και Χρόνος”, Μετφ. Γιάννη Τζαβάρα, Εκδ. Δωδώνη Αθήνα 1978.

Τερέζα Πεντζοπούλου-Βαλαλά, “Hedegger ο φιλόσοφος του Λόγου και της Σιωπής”, Εκδ. Βανιάς, Θες/νικη 2001, (σ.273).