Όρια: Γιατί δυσκολευόμαστε να τα θέσουμε;

Ακρόαση άρθρου......

Δεν  είναι  λίγες  οι φορές που στην καθημερινότητά μας αισθανόμαστε πιεσμένοι. Γρήγοροι ρυθμοί ζωής, διαπροσωπικές επαφές είτε στο επίπεδο της εργασίας είτε σε φιλικό-οικογενειακό πλαίσιο, είναι δυνατό να μας επηρεάσουν συναισθηματικά.

Υψηλά επίπεδα άγχους, εκνευρισμός, δυσφορία είναι χαρακτηριστικά που πρέπει να μας κάνουν να αναλογιστούμε τι μας κάνει μη λειτουργικούς.Συναισθήματα τέτοιου είδους είναι συνήθως απόρροια της ανικανότητάς μας να εκφράσουμε τι νιώθουμε και να αποφύγουμε αδιέξοδες καταστάσεις που μας πιέζουν. 

Η δυσκολία οριοθέτησης της συμπεριφοράς των άλλων 

Την εμφάνιση της, στις συγκεκριμένες περιπτώσεις, κάνει η έννοια των ορίων.

Υπάρχουν πολλές περιπτώσεις, όπου φοβόμαστε να θέσουμε στους άλλους όρια.

Δηλαδή, να εκφράσουμε με ήπιο τρόπο ποιο είναι το σημείο μέχρι το οποίο μπορούν να "φτάσουν".

Είναι αναγκαίο να έχουμε στο μυαλό μας, ως όριο, το σημείο, στο οποίο, η δική μας ηρεμία δεν πλήγεται και είμαστε ικανοί να διαχειριστούμε διάφορες καταστάσεις.

Η συγκεκριμένη διαδικασία, όμως, δεν είναι εύκολη, γεγονός που οδηγεί στην αποφυγή της.

Με την παραμέληση της διαδικασίας όλο και περισσότεροι άνθρωποι καταπνίγουν τα συναισθήματά τους και τελικώς έχουμε άτομα που λειτουργούν ως παθητικοί αποδέκτες.

Μάλιστα, είναι εκείνοι που συχνά γίνονται έρμαια των ανωτέρων τους στην εργασία είτε όσων έχουν πάνω τους κάποια επίδραση(συγγενείς, φίλοι, ερωτικές σχέσεις), με σκοπό να αποφύγουν κάποια ρήξη. 

Λόγοι μεταροπής του εαυτού σε παθητικό αποδέκτη συμπεριφορών 

Αναγκαίο, λοιπόν, είναι να σταθούμε και να αναρωτηθούμε γιατί μετατρεπόμαστε σε παθητικούς αποδέκτες και δεν αντιδρούμε, προκειμένου να προστατέψουμε τους εαυτούς μας.

O φόβος είναι ένα σημαντικό ζήτημα.

Δεν είναι λίγοι εκείνοι, που θεωρούν, πως εκφράζοντας πραγματικά αυτό που νιώθουν μπορεί να προσβάλλουν το άτομο που έχουν απέναντί τους, κι ακόμα, σε ακραίες περιπτώσεις, να το χάσουν απ τη ζωή τους. Φοβούμενοι λοιπόν, μία τέτοια αντίδραση, αποφασίζουν να παραμείνουν αμέτοχοι, παραμερίζοντας αυτό που νιώθουν.

Επιπροσθέτως, η αποφυγή εντάσεων είναι ένας ακόμα κρίσιμος παράγοντας.

Γνωστοποιώντας την ενόχληση μας, πάνω σε κάποιο ζήτημα είμαστε έτοιμοι να δεχτούμε τις συνέπειες.

Είναι πιθανό ο συνδιαλεγόμενος μας να αντιδράσει και να θελήσει να υποστηρίξει τη θέση του, ή το λόγο για τον οποίο ανέφερε κάτι.

Επομένως, κάποιος μη θέλοντας να μπει σε κάποιου τέτοιου διαδικασία, αποστασιοποιείται και για ακόμα μια φορά αδυνατεί να δηλώσει το πώς ένιωσε.

Υπάρχει, όμως, περίπτωση, μη θέλοντας να εισέλθουμε σε έναν "κύκλο" που ίσως μας βλάψει συναισθηματικά να αποφασίζουμε να ακολουθήσουμε διαφορετική τακτική.

Δεν είναι λίγες οι φορές όπου προσπαθούμε να υποβαθμίσουμε αυτό που μας ενοχλεί, θεωρώντας πως δεν είναι κάτι σημαντικό.

Προσπαθούμε να πείσουμε τον εαυτό μας πως πιθανόν είναι η ιδέα μας και το ζήτημα που έχει προκύψει δεν είναι άξιο συζήτησης. “Θάβουμε”, επομένως, τα αρνητικά συναισθήματά μας, τα οποία, ωστόσο, θα ξαναβγαίνουν στην επιφάνεια, όταν πιεστούμε ξανά συναισθηματικά. 

Χρειάζεται να νοιαζόμαστε, πρώτα από όλα, εμείς τον εαυτό μας

Συχνά, βέβαια, έχουμε την πεποίθηση πως οι άλλοι θα μεριμνήσουν για εμάς.

Πιστεύουμε πως ο άλλος είναι σε θέση να καταλάβει αν μας ενόχλησε κάτι και να μην το επαναλάβει ξανά.

Παρόλα αυτά, κάτι τέτοιο είναι απίθανο να συμβεί, καθώς είναι δύσκολο για κάποιον εξωτερικό παρατηρητή να κατανοήσει πλήρως τη θέση μας. 

Συμπερασματικά, διαπιστώνουμε πως  αν δε νοιαστούμε εμείς οι ίδιοι για τον εαυτό μας, δεν μπορούμε να έχουμε αυτή την απαίτηση από κάποιον άλλο.

Η ήρεμη συζήτηση είναι μια καλή λύση. Μπορούμε να εξηγούμε στον άλλο τι μας ενόχλησε και να είμαστε απέναντι του ειλικρινείς.

Με την ειλικρίνεια είναι δυνατό να υπάρξει συνεννόηση και να αναπτυχθεί η ενσυναίσθηση του ατόμου.

Συνεπώς, θα έχουμε κάποιο αποτέλεσμα που ενδεχομένως αποτρέψει κάποιες αντίστοιχες μελλοντικές συμπεριφορές.

Επομένως, δηλώνουμε με έμμεσο τρόπο το τη νοητή γραμμή που δεν επιτρέπεται ο/η "σύντροφός" μας να καταπατήσει.