Το παρακάτω κείμενο, αποτελεί ένα απόσπασμα από άρθρο που έγραψε ο Carl Rogers to 1958, για τα "Χαρακτηριστικά μια επιτυχημένης σχέσης βοήθειας.

Τα βασικά στοιχεία της γνωσιακής-συμπεριφοριστικής θεραπείας μπορούν να ομαδοποιηθούν σε εκείνα που συμβάλλουν στην καλλιέργεια ενός περιβάλλοντος αμοιβαίας συνεργασίας και σε αυτά που υποστηρίζουν τη δομημένη και εστιασμένη στο πρόβλημα θεραπεία.

Η ψυχοθεραπεία έχει χρησιμοποιηθεί για να οδηγεί τα άτομα προς νέες γνώσεις και μηχανισμούς αντιμετώπισης από τις αρχές του 20ου αιώνα. 

Η ψυχοθεραπεία, είναι μία διαδικασία, η οποία βοηθά τον άνθρωπο να κατανοήσει καλύτερα τον εαυτό του και τη σχέση του με τους άλλους. Είναι πολύ χρήσιμη, στο να μάθει ο άνθρωπος τεχνικές που θα τον βοηθήσουν να αντιμετωπίζει δύσκολες για αυτόν καταστάσεις (άγχος, πένθος, χρόνιες παθήσεις) με πιο λειτουργικό τρόπο.

Ο όρος τηλεψυχιατρική χρησιμοποιήθηκε για να περιγράψει τη διαδικασία ψυχιατρικής εκτίμησης και θεραπείας εξ αποστάσεως. Η ιδέα των ψυχοθεραπευτικών συνεδριών εξ αποστάσεως κάθε άλλο παρά καινούρια είναι. Ο ίδιος ο πατέρας της ψυχανάλυσης, Sigmund Freud, αλληλογραφούσε συχνά με τους ασθενείς του, θεωρώντας τη μέθοδο αυτή ως υποβοηθητική της όλης ψυχοθεραπευτικής διαδικασίας.

Σήμερα η ψυχοθεραπεία θεωρείται εν γένει ως ένας αποδεκτός και ευεργετικός τρόπος αντιμετώπισης των ψυχικών διαταραχών. Σύμφωνα με τους Lambert, Ogles (2004) και Wampold (2001, 2007), τα άτομα που κάνουν ψυχοθεραπεία επιτυγχάνουν μεγαλύτερη βελτίωση των προβλημάτων τους από τα άτομα που την αποφεύγουν.

H πλατφόρμα ασύγχρονης εξ' αποστάσεως εκπαίδευσης της Αστικής Μη Κερδοσκοπικής Εταιρείας Κέντρο Παιδιού και Εφήβου υποστηρίζει τις ανάγκες εκπαίδευσης των επαγγελματιών του χώρου της ψυχικής υγείας, ειδικής αγωγής, κοινωνικής φροντίδας και εκπαίδευσης, σε οποιαδήποτε φάση της πορείας τους και αν βρίσκονται.

Το κεντρικό θέμα που τίθεται στην ατομική ψυχοθεραπεία είναι να φτάσει  ο άνθρωπος που ζητά βοήθεια, με μικρά ψυχολογικά βήματα σε μια ψυχολογική κατάσταση επικοινωνίας με τον εαυτό του.
Αυτή η νέα συνθήκη έχει ως συνέπεια να  κινητοποιήσει όλες εκείνες τις δυνάμεις που στοχεύουν στην μέγιστη ανάπτυξη του δυναμικού του.

Το νόημα της ύπαρξης είναι ένα θέμα που συχνά αναδύεται στην θεραπευτική διαδικασία. Άλλοτε είναι αυτό καθαυτό το καίριο ερώτημα με το οποίο κάποιος προσέρχεται σε αυτήν: «Ποιο το νόημα της ζωής μου;».

Πολλοί συνάδελφοι – ψυχοθεραπευτές, απαξιώνουν τη διαδικτυακή ψυχοθεραπεία. Την θεωρούν ένα υποκατάστατο της διά ζώσης συνάντησης, που εξυπηρετεί συγκεκριμένες συνθήκες και ανάγκες (ανθρώπους με κινητικά προβλήματα, ανθρώπους που βρίσκονται σε απομακρυσμένες περιοχές κτλ.)

Οι αλλαγές είναι σημαντικό κομμάτι της ανθρώπινης κατάστασης. Όποια κατεύθυνση κι αν έχουν, προς τα μπρος ή προς τα πίσω, είναι αναπόφευκτες και καθορίζονται τόσο από εξωτερικούς όσο και από εσωτερικούς παράγοντες. Άλλοτε έρχονται απ’ έξω και με επηρεάζουν και άλλοτε οφείλονται σε δική μου σκόπιμη δράση.

Σήμερα, όλο και μεγαλύτερο μέρος της κοινωνίας μας εξοικειώνεται με όσα αφορούν "ψυχική υγεία". Δυστυχώς όμως, πολλοί συνάνθρωποί μας που υποφέρουν από ψυχολογικά προβλήματα, αναζητούν οι ίδιοι «συμπτώματα» στον εαυτό τους διαβάζοντας άρθρα στο διαδίκτυο ή σε βιβλία που απευθύνονται κυρίως σε ιατρούς.

Στην αρχή της καριέρας μου ως ψυχοθεραπευτής, κάθε φορά που συνέβαινε να νιώθω έντονα αρνητικά συναισθήματα (π.χ. οργή, εχθρότητα, απέχθεια, απαξίωση, κλπ.) για έναν θεραπευόμενο μου, έτεινα να σκεφθώ πως είμαι κακός κι ανάξιος ψυχοθεραπευτής.
Εξάλλου, σύμφωνα με τον Freud, οι ισχυρές συναισθηματικές αντιδράσεις ενός ψυχοθεραπευτή προς τους ασθενείς του συνιστούσαν ένδειξη της ατελούς του αυτογνωσίας και της ανικανότητας του να διατηρήσει μια συναισθηματικά ατάραχη, ιατρική στάση απέναντι στο άλλο άτομο.

Η φαινομενολογία της εφηβικής κακοποίησης/παραμέλησης είναι ιδιαίτερα προβεβλημένη και στις χώρες του δυτικού κόσμου, γιατί εκτός των ηθικών και ανθρωπιστικών ενστάσεων που εγείρονται, είναι κυρίως φανερό ότι η εφηβική/παιδική θυματοποίηση ενέχει ισχυρό παράγοντα ανάπτυξης ψυχολογικών προβλημάτων υγείας στην ενήλικη ζωή.

Σε αυτό το άρθρο, θα διαβάσετε: για τη σημαντικότητα της διαφάνειας του ψυχοθεραπευτή, τα είδη αυτοαποκάλυψης και την οπτική διαφορετικών ψυχοθεραπευτικών προσεγγίσεων σχετικά με την αναγκαιότητα της αυτοαποκάλυψης.

Θα διαβάσετε ακόμη, την εμπειρική άποψη για την αυτοαποκάλυψη του θεραπευτή, τριών ειδικών ψυχικής υγείας, συνεργατών του psychology.gr

Συμβαίνει συχνά στις μέρες μας να θεωρείται από πολλούς η αυτοθυσία και η διάθεση του εαυτού μας προς τον «άλλον» ως ένα γενικό προτέρημα, με την έννοια εκείνης της μόνιμης προθυμίας για βοήθεια στον απέναντι άνθρωπο.

Το αιώνιο ερώτημα που ταλανίζει κάθε θεραπευτή και μέσα από αυτό γεννιούνται πολλά υπό- ερωτήματα; Γιατί υπεισέρχομαι σε αυτή τη διαδικασία; Τι αποζητώ τελικά από αυτή την επιλογή επαγγέλματος; Είναι επάγγελμα ή λειτούργημα; Είναι ταξίδι ή προορισμός; Στο συγκεκριμένο ερώτημα και υπο- ερωτήματα, θα προσπαθήσω να απαντήσω, όσο πιο επαρκώς μπορώ. Με τη μόνη διαφορά, είναι πως θα ξεκινήσω αντίστροφα.

Ακόμη και σήμερα, 80 χρόνια μετά το θάνατο του ιδρυτή της ψυχαναλυτικής σχολής, Sigmund Freud, η ψυχοθεραπεία θεωρείται από πολλούς ταμπού.

Πολύ συχνά, άνθρωποι που προσέρχονται στο γραφείο ενός ψυχοθεραπευτή ξαφνιάζονται από τον αριθμό των ορίων που τίθενται προκειμένου να προστατεύσουν την ιδιαίτερη σχέση που αναπτύσσεται μεταξύ θεραπευτή- θεραπευόμενου.

Γιατί φοβάμαι τόσο πολύ; Γιατί ενώ γνωρίζω και αναγνωρίζω ότι αυτό που φοβάμαι (είτε ζώο, είτε αντικείμενο είτε κατάσταση) δεν είναι επικίνδυνο για την ύπαρξή μου, η επαφή μαζί του μου δημιουργεί έντονο άγχος και ο μόνος τρόπος να ηρεμήσω είναι να το αποφύγω;