Η κατάσταση ευτυχίας δεν είναι εύκολα διαχειρίσιμη

Ακρόαση άρθρου......

Οι ευχές για χαρά και ευτυχία είναι από τις πιο συνηθισμένες που δεχόμαστε ή κάνουμε σε γιορτές, επετείους ή σε στιγμές της ζωής μας που βιώνουμε αρνητικά συναισθήματα και στενόχωρες καταστάσεις. Φράσεις όπως «πόσο θα θελα να ήμουν ευτυχισμένος», «δεν αντέχω άλλο τη στενοχώρια μου», «η δυστυχία είναι ανυπόφορη» είναι φράσεις οικείες, γνωστές που είτε τις έχουμε ξεστομίσει είτε τις έχουμε ακούσει και τις αφουγκραζόμαστε καθημερινά από τον περίγυρό μας.

Η ευτυχία βιώνεται δυσκολότερα από τη δυστυχία

Είναι, όμως, η κατάσταση ευτυχίας μια κατάσταση εύκολα διαχειρίσιμη; Μήπως κάποιες φορές η στεναχώρια, η δυστυχία και το παράπονο γύρω από αυτά είναι περισσότερο οικεία για την πλειοψηφία των ανθρώπων; Μήπως είναι περισσότερο επιτρεπτό να «γκρινιάζεις» για τη δυστυχία σου, παρά να αγωνίζεσαι να χτίσεις τη χαρά σου κι έπειτα να απολαμβάνεις τους καρπούς της; πόσο μάλλον να την απολαύσεις μέχρι το μεδούλι της, χωρίς να φοβάσαι ότι μετά θα πρέπει να «πληρώσεις το τίμημα στο σύμπαν» γι αυτό.

Η ενοχοποίηση της χαράς είναι αναπόσπαστο κομμάτι του εαυτού

Η ενοχοποίηση της χαράς είναι τόσο βαθιά ριζωμένη μέσα μας, σχεδόν χαραγμένη στα κύτταρα μας που πολλές φορές χρειάζεται αγώνας, για να απελευθερωθούμε από αυτήν. Πολλοί άνθρωποι αντέχουν περισσότερο τη δυστυχία τους, παρά την ευτυχία τους. Γι αυτό και, όταν βρίσκονται σε κατάσταση χαράς, ευτυχίας κατακλύζονται από έντονο ανεξήγητο άγχος ή ακόμη και φόβο ότι μετά από το «καλό» θα ακολουθήσει κάτι πολύ «κακό» που θα κλέψει τη χαρά τους. Η ενοχή για τη χαρά που βιώνουμε δημιουργεί όλα αυτά τα έντονα συναισθήματα που δεν είναι πάντα εύκολα διαχειρίσιμα, με αποτέλεσμα είτε να σαμποτάρουμε τη χαρά μας και να προκαλούμε αυτό που φοβόμαστε (αυτοεκπληρούμενη προφητεία) είτε να την «ψαλιδίζουμε», για να τη φέρουμε στα μέτρα μας.

Όταν δεν αντέχω τη χαρά μου, γιατί πιστεύω ότι δεν την αξίζω ή γιατί με βάζει σε καταστάσεις που δεν είναι οικείες σε μένα και συνεπώς δεν έχω μάθει να λειτουργώ μέσα σε αυτές, τότε δεν μπορώ και να τη βιώσω χωρίς τύψεις, φόβο ή πιθανόν και γενικευμένο άγχος.

Όπως λέει και ένας στίχος του Νίκου Βελιώτη και του Γιάννη Αγγελάκα: "προσευχήθηκα ν'αντέχουμε τις πιο βαθιές χαρές μας"

Η βίωση της χαράς απαιτεί αντοχές

Ο δρόμος προς την ευτυχία, έτσι όπως την ορίζει ο καθένας/ καθεμιά μας, δεν είναι στρωμένος με ροδοπέταλα και δεν μπορούμε να τον διαβούμε με ευκολία. Και αυτό, όχι γιατί η ευτυχία είναι δυσεύρετη, αλλά γιατί, ακόμη και όταν καταφέρουμε να τη χτίσουμε και να τη δημιουργήσουμε, έχει ένα ειδικό βάρος. Ένα βάρος που συνδέεται με την αυταξία μας, με το αν αξίζουμε να βιώσουμε τέτοια συναισθήματα, καθώς και με διαδικασίες αποχαιρετισμού προσώπων, σχέσεων, αλληλεπιδράσεων, συναισθημάτων και καταστάσεων που, αν και οικεία, δεν ανήκουν πια σε αυτό που ονομάζεται «προσωπική μας ευτυχία».

Η βαθιά χαρά θέλει γερό στομάχι για να την αντέξουμε, χρόνο για να τη γνωρίσουμε και να νιώσουμε οικειότητα με τα συναισθήματα που μας προκαλεί και αντίσταση στις ενοχές που τη συνοδεύουν. Τότε, ίσως μπορέσουμε, όχι μόνο να την αντέξουμε, αλλά κυρίως να τη ζήσουμε και να την απολαύσουμε χωρίς φόβο, αλλά με πάθος!