Στο παρελθόν, το στίγμα ταυτοποιούνταν ως ένα ορατό σημάδι που έφεραν μερικά άτομα, το οποίο σηματοδοτούσε όχι μόνο την κατώτερη κοινωνική τους θέση (π.χ. πόρνη, δούλος), αλλά υποδείκνυε και στον υπόλοιπο κόσμο ότι έπρεπε να τους αποφεύγει λόγω ηθικών ελαττωμάτων, ασθενειών ή γενικότερα επειδή, με τον έναν ή τον άλλον τρόπο, εγκυμονούσαν κινδύνους.

Η λέξη στρες προέρχεται από το λατινικό stringere, που σημαίνει συμπιέζω-σφίγγω. Πρόκειται για μια λέξη που στοιχειώνει πολλούς ανθρώπους εκεί έξω, όντας η μεγαλύτερη μάστιγα διαταραχών ψυχικής υγείας, μαζί με το άγχος και την κατάθλιψη. Μια από τις συνηθέστερες παρερμηνείες σχετικά με το στρες είναι η τάση των ανθρώπων να το συγχέουν με το άγχος.

Ένα πολύ συχνό παράπονο των γονέων είναι πως τα παιδιά τους δεν είναι συγκεντρωμένα τόσο στο σχολείο όσο και κατά την διάρκεια μελέτης στο σπίτι. Τι μπορούν να κάνουν όμως οι γονείς για να βοηθήσουν ένα παιδί που δεν συγκεντρώνεται εύκολα πριν απευθυνθούν σε κάποιον ειδικό;

Το τελευταίο διάστημα, όπως όλοι γνωρίζουμε, η ανησυχία των πολιτών παγκοσμίως έχει φτάσει σε υψηλά επίπεδα. Οι ταχύτατες εξελίξεις και τα κοινωνικά περιθώρια που καθημερινά στενεύουν, λόγω του γνωστού κορωνοϊού, είναι δύσκολο να αφήσουν κάποιον αδιάφορο. Είναι, λογικό επόμενο τόσο το άγχος όσο και η αγωνία, λοιπόν, να «κυριαρχούν» στις ζωές όλων αυτή την περίοδο, αν και σχετικά με αυτό, όπως θα δούμε στη συνέχεια, φέρουμε κυρίως εμείς οι ίδιο την ευθύνη.

Ο κοροναϊός (Covid-19) είναι μια πανδημία. Το ευτυχές είναι ότι πολύ λίγα παιδιά έχουν αρρωστήσει και από αυτά η πλειοψηφία αποτελούν ελαφρές περιπτώσεις. Εκείνο όμως που επηρεάζει πολύ τα παιδιά είναι η καραντίνα και το άγχος των γονέων και γενικότερα των ενηλίκων που τα περιβάλλoυν. Οι ενήλικες έχουν την τάση να πιστεύουν ότι τα παιδιά δεν αντιλαμβάνονται τις αλλαγές και το διάχυτο άγχος που επικρατεί, και τείνουν να παραγνωρίζουν την μεγάλη παρατηρητικότητά τους και ευαισθησία τους προς ότι συμβαίνει γύρω τους.

Σας προσκαλούμε να συμμετέχετε στην έρευνα με θέμα: H επίδραση του άγχους και της ηλικίας στην εξουθένωση μεταξύ νέων και μεγαλύτερων ενηλικών.

Πολύ συχνά δεν τρώμε μόνο για να ικανοποιήσουμε την βιολογική μας πείνα. Στρεφόμαστε στο φαγητό για παρηγοριά, ανακούφιση, επιβράβευση, παρέα. Δυστυχώς, το συναισθηματικό φαγητό δεν λύνει τα όποια συναισθηματικά μας προβλήματα. Αντιθέτως, μας κάνει να νιώθουμε χειρότερα. Δεν είναι μόνο ότι παραμένει το όποιο συναισθηματικό πρόβλημα έχουμε, αλλά νιώθουμε και ενοχές που φάγαμε πιο πολύ.

Δεν τρώμε πάντοτε για να ικανοποιήσουμε τη βιολογική μας ανάγκη. Πολλοί καταφεύγουν στο φαγητό γιατί έτσι θεωρούν ότι θα διαχειριστούν το άγχος τους ή ότι θα αντιμετωπίσουν τυχόν αρνητικά τους συναισθήματα όπως θλίψη, μοναξιά ή πλήξη. Όμως, μετά το φαγητό δε νιώθουν καλύτερα γιατί και η άσχημη ψυχολογική τους κατάσταση παραμένει, αλλά συγχρόνως νιώθουν και ενοχές για τα υπερφαγικά επεισόδια.

Μία αναγκαία συνθήκη από τη στιγμή της γέννησης ενός ανθρώπου είναι η πρόσληψη τροφής. Η συνθήκη, αυτή, αφενός εξασφαλίζει την επιβίωση, αφετέρου δημιουργεί ένα «παιχνίδι διαντίδρασης» ανάμεσα στη μητέρα και το βρέφος, βοηθώντας το δεύτερο να διαμορφώσει ψυχικές αναπαραστάσεις και να καλύψει συναισθηματικές ανάγκες.

Ένα νεογέννητο από τους πρώτους κιόλας τρεις μήνες ζωής του αρχίζει να τοποθετεί μη βρώσιμα αντικείμενα στο στόμα του. Αυτό αποτελεί σημαντικό αναπτυξιακό ορόσημο στην ζωή ενός παιδιού καθώς, αν μη τι άλλο δηλώνει την πρόθεση του να ανακαλύψει τον κόσμο γύρω του.

Με τον όρο επαγγελματική εξουθένωση εννοούμε την κατάσταση κατά την οποία αισθανόμαστε εξαντλημένοι συναισθηματικά αλλά και σωματικά όσον αφορά την εργασία μας. Αυτή η εξάντληση αυξάνεται σταδιακά και μπορεί να επιφέρει μακροχρόνιες επιπτώσεις όπως το αίσθημα απελπισίας και ανεπάρκειας σχετικά με τις επιδόσεις στον εργασιακό μας χώρο. Κάποιες φορές οι επιπτώσεις μπορεί να επεκταθούν και σε άλλους τομείς της ζωής μας.

Η επιστημονική και ακαδημαϊκή κοινότητα πρέπει να δώσει περισσότερη προσοχή σε ένα αφανή αλλά υπαρκτό «σαμποτέρ», στο «σύνδρομο του απατεώνα» (imposter syndrome), που μπορεί να υποσκάψει την ψυχική υγεία και την επαγγελματική σταδιοδρομία αρκετών ανθρώπων.

Διαβάστε τη μοναδική συνέντευξη που έδωσε στο PSYCHOLOGY.GR η Στέλλα Κουτρή, Total Mindfulness Program Director & Senior Trainer, και γνωρίστε τη μέθοδο της Ενσυνειδητότητας και τα οφέλη που μπορεί να σας προσφέρει!

Εγώ: Γιατί δε με αφήνεις ήσυχο επιτέλους; Δεν αντέχω άλλο!

Άγχος: Δεν αντέχεις άλλο; Μα τι λες;

Μπορούν οι βιβλιοθήκες να λειτουργήσουν θεραπευτικά στην επούλωση ψυχικών τραυμάτων;

Η διαπίστωση της συστημικής υπόστασης του ανθρώπου και της ανθρώπινης κοινωνίας, όσο και της μορφής του σύμπαντος, όπως αποδεικνύεται από τις σύγχρονες επιστημονικές ανακαλύψεις ωθούν την επιστήμη να αναπτύσσεται με όλο και περισσότερα στοιχεία που προκύπτουν από τις έρευνες και τα νέα δεδομένα προς την αποδοχή της συστημικής δομής και υπόστασης του κόσμου που γνωρίζουμε αλλά και όσων δεν γνωρίζουμε.

Ως απευαισθητοποίηση οι ψυχολόγοι ορίζουν τη μειωμένη συναισθηματική αντίδραση απέναντι σε ένα αρνητικό ερέθισμα η οποία επέρχεται μετά από έκθεση σε αυτό. Για παράδειγμα, ένα παιδί θα βιώσει ανησυχία την πρώτη φορά που θα επιβιβαστεί σε ένα αεροπλάνο, ωστόσο, μετά την επανάληψη της εμπειρίας αυτής, το παιδί θα μπορέσει να αισθανθεί χαλάρωση κατά την πτήση.

Οι άνθρωποι με κατάθλιψη ή άγχος που εμφανίζουν Αλτσχάιμερ εκδηλώνουν συχνά τα πρώτα συμπτώματα αυτής της συχνότερης μορφής άνοιας σε πιο μικρή ηλικία, σε σχέση με όσους, επίσης, παθαίνουν τη νευροεκφυλιστική νόσο αλλά δεν έχουν άγχος ή κατάθλιψη. Αυτό είναι το συμπέρασμα μίας νέας αμερικανικής επιστημονικής μελέτης, της πρώτης που κάνει αυτήν τη συσχέτιση.

Μάρτης βγάλτης και...καλός αναγνώστης. Τον μήνα που έφυγε σας είδαμε με το μαρτάκι σαν βραχιόλι, και ένα βιβλίο ανα χείρας, απο το εξειδικευμένο βιβλιοπωλείο μας. Ποια ήταν τα βιβλία που διαλέξατε αυτόν τον μήνα;

Μιλώντας για το συναίσθημα, χρειάζεται να κατανοήσουμε πως πρόκειται για μια συνειδητή ψυχική εμπειρία που περιλαμβάνει τη φυσιολογική διέγερση και την ερμηνεία αυτής. Συνεπώς, αποτελείται από δύο παράγοντες. Τον βαθμό διέγερσης και την απόπειρα κατηγοριοποίησής του από το άτομο που το βιώνει.