Σκέψου τον πόνο σου σαν προστασία

Ακρόαση άρθρου......

Ο πόνος είναι δύσκολος και η αντιμετώπιση του πόνου ακόμα πιο δύσκολη, κυρίως γιατί ερχόμαστε αντιμέτωποι με την ψυχική μας κόπωση, παρά με τον ίδιο τον πόνο.

Συχνά νιώθουμε ότι έχουμε βαρεθεί να πονάμε.
Συχνά νιώθουμε θυμό με το ίδιο μας το σώμα.
Συχνά νιώθουμε ότι δεν αντέχουμε άλλο, ίσως γιατί θέλουμε να νιώσουμε ανεμελιά, ίσως γιατί συγκρίνουμε τον εαυτό μας με τους άλλους.

Και εδώ έρχεται η λέξη, που κανένας μας δεν θέλει, όλοι γνωρίζουμε όμως ότι θα ακολουθήσει:

Αλλά...

Αλλά, αν συγκρίνεις με τους άλλους, έχεις σκεφτεί ότι δεν σέβεσαι το ίδιο σου το σώμα;

Αν συγκρίνεις με τους άλλους, έχεις σκεφτεί ότι δεν βρίσκεις λύση; Γιατί αντικειμενικά όλοι επιλέγουμε κάποια λύση, η οποία όμως τελικά καταλήγει να είναι μοναδική για τον καθένα μας  και ας έχουμε στο μυαλό μας ότι δεν μπορούμε όλοι να κάνουμε την ίδια επιλογή λύσης, γιατί δεν μπορούμε όλοι να αγκαλιάσουμε και να υποστηρίξουμε τις συνέπειές της.

Πόνος λοιπόν...

Τον πόνο μας συχνά τον τρέμουμε.
Μας αγχώνει, οριακά μας παραλύει και μας κάνει δυσλειτουργικούς.

Και κάθε φορά που κάποιος εκλογικεύει το συναίσθημά μας, τον πόνο, το φόβο του πόνου, το άγχος του πόνου, το άγχος του πόνου που πέρασε αλλά φοβόμαστε ότι μπορεί να εμφανιστεί ξανά και μας αντιμετωπίζει με λογικά επιχειρήματα, εμείς επειδή φοβόμαστε, μπαίνουμε στη διαδικασία να σκεφτούμε όλα τα σενάρια που μπορεί να πυροδοτήσουν αρνητικά συναισθήματα και νιώθουμε τρόμο και πανικό.

Σκέψου διαφορετικά...

Σκέψου ότι ο εγκέφαλός σου θέλει να σε προστατεύσει, γι’ αυτό δημιουργεί όλα αυτά τα σενάρια.

Σκέψου ότι έχεις νιώσει πόνο, σκέψου ότι έχεις τραυματιστεί και κάθε φορά που ο εγκέφαλός σου κρίνει ότι κάτι που μοιάζει με όλα όσα σε έχουν τραυματίσει είναι πιθανό να ξανασυμβεί, προσπαθεί να σε προστατεύσει.

Όμως η θεραπεία δεν είναι αγώνας ταχύτητας, δεν είναι Formula 1, είναι αγώνας αντοχής, που συχνά σε φέρνει στα όρια των αντοχών σου.

Αν λοιπόν έχεις στο μυαλό σου ότι το σώμα σου θέλει χρόνο για να επανακάμψει, σκέψου πως το μυαλό σου, ο ψυχισμός σου χρειάζεται ακόμα περισσότερο... είναι μία χρόνια διαδικασία.

Συχνά ο εγκέφαλός σου μπορεί να θέλει να σε προστατεύσει από απειλές που δεν υπάρχουν.
Συχνά μπορεί να δημιουργεί σενάρια γιατί πάλι θέλει να σε προστατεύσει... Και όσο εμείς δεν το αποδεχόμαστε, θα δίνουμε στην πραγματικότητα περιττές μάχες.

Μπορεί να μην καταλάβουμε ποτέ για ποιο λόγο νιώθουμε πανικό ή τρόμο ή υπερβολικό άγχος όταν σκεφτόμαστε κάτι.

Πάντα όμως για τον εγκέφαλό μας υπάρχει μία εξήγηση και συνήθως η εξήγηση αυτή είναι το τραύμα μας. Είναι αυτό που μας πόνεσε, είναι αυτό που μας τρομοκράτησε και δεν θέλουμε ποτέ να συμβεί  ξανά και μέχρι εκείνη τη στιγμή που θα το συνειδητοποιήσουμε, ο εγκέφαλός μας θα συνεχίσει να μας δίνει σήματα κινδύνου, γιατί δεν εστιάζουμε εκεί που θα έπρεπε, γιατί μάλλον δεν νιώθουμε ασφάλεια μέσα στο ίδιο μας το σώμα, δεν νιώθουμε εμπιστοσύνη.

Συμφιλιώσου, όχι μοιρολατρικά, όχι με πένθος, όχι με πόνο ψυχής,  όχι με αυτό-λύπηση.

Συμφιλιώσου ρεαλιστικά.
Συμφιλιώσου ουσιαστικά, γιατί ο πόνος θέλει να προσελκύσει την προσοχή σου... σε εσένα... στο σώμα σου... και μάλλον σε όσα έχεις αγνοήσει και σε όλα όσα είχες κάνει προτεραιότητα, χωρίς να πρέπει, ακόμα και αν ένιωθες ασφάλεια μέσα σε όλα αυτά, απλά γιατί είχες τον έλεγχο.

Έτσι λειτουργεί όμως το σώμα μας ακόμα και αν δεν μας αρέσει και ίσως αυτή να είναι και η μαγεία του μυαλού και του σώματός μας.

Ίσως αυτό να είναι και το μεγάλο μας στοίχημα... να δούμε πέρα από την υποτιθέμενη ασφάλεια που νιώθουμε, να δούμε πέρα από τους καταναγκασμούς μας, να δούμε πέρα από τη σωματοποίηση και το άγχος μας, να δούμε πέρα από τον πόνο.

Ας δούμε λοιπόν το χρόνο σαν σύμμαχό μας ακόμα και αν μας ενοχλεί η λέξη χρόνος.
Ας δούμε τον πόνο σαν ασπίδα προστασίας.
Και ας δούμε πέρα από το τραύμα.

Ας μην εστιάσουμε σε όλα αυτά που δεν θέλουμε να γίνουμε, αλλά ας σκεφτούμε αυτά που μας ενθουσιάζουν, που μας δίνουν χαρά, γιατί αν το σκεφτούμε όσο εμείς εστιάζουμε στον πόνο, όσο εμείς εστιάζουμε στο τραύμα, όσο εμείς εστιάζουμε στο φόβο, ο εγκέφαλός μας θα εστιάζει ακόμα περισσότερο στον πόνο, στο τραύμα, στο άγχος και στο φόβο, γιατί θα θέλει να μας προστατεύσει.

Μήπως λοιπόν τελικά πρέπει να αλλάξουμε πυξίδα και προορισμό;
Μήπως τελικά πρέπει να αλλάξουμε την μετάφραση του πόνου και του τραύματος μέσα μας;

Συγγραφή - Επιμέλεια Άρθρου

Σολταρίδου Ελένη - Ψυχολόγος

Σολταρίδου Ελένη: έχει επιβεβαιωθεί από το Psychology

Οι πληροφορίες που αναφέρονται στον επαγγελματικό κατάλογο ειδικών παρέχονται από τους ίδιους τους ειδικούς, κατά την εγγραφή τους στο σύστημα. Όταν βλέπετε την ένδειξη «έχει επιβεβαιωθεί από το Psychology”, σημαίνει ότι το Psychology έχει ελέγξει, με email, τηλεφωνικά ή/και με λήψη των σχετικών εγγράφων, τα ακόλουθα στοιχεία:

• Ότι ο ειδικός είναι υπαρκτό πρόσωπο.
• Ότι τα πτυχία οι τίτλοι και οι εξειδικεύσεις που αναφέρει είναι αληθινά.
• Ότι οι πληροφορίες που αναφέρει ισχύουν.

Ψυχολόγος, Msc, με γραφείο σε Θεσσαλονίκη και Αθήνα.  Υποψήφια διδάκτωρ Ιατρικής του Πανεπιστημίου Θεσσαλίας. Εξειδίκευση στη Διαχείριση Αγχωδών Διαταραχών και στη Γνωσιακή Ψυχοθεραπεία.

2310.450091

Δείτε όλα τα άρθρα Σελίδα ειδικού