Σήμερα είναι μια υπέροχη μέρα! Το μυστικό της ζωής, ένα σύγχρονο παραμύθι

Ακρόαση άρθρου......

Στην εποχή μας, με τον υλικό πλούτο που μας προσφέρει ο πολιτισμός και η εξελιγμένη εποχή μας, ο άνθρωπος έχει ξεχάσει να σκέφτεται όμορφα, να ζει το τώρα με χαρά, αυτό που πραγματώνεται γύρω του και μέσα του, με τα αισθήματα που θα έπρεπε να έχει για ό,τι του προσφέρει η ζωή.

Έχει ξεχάσει να χαίρεται την ώρα και τη στιγμή, να απολαμβάνει το ό,τι ζει με τα νοήματα του. Αντίθετα, ο σημερινός άνθρωπος, εμφανίζεται ανικανοποίητος, αχάριστος, μοιάζει να μην ευχαριστιέται με ό,τι έχει και αποζητά περισσότερα, χωρίς να βιώνει την ευτυχία που του προσφέρει ο ατομικός μικρόκοσμος του, το περιβάλλον και οι άνθρωποι γύρω του..

Κάπου εκεί, χάθηκε η μαγεία, η παραμυθία του απίθανου, το όμορφου που μπορεί να μας συμβεί...Αγχωμένοι, ζητάμε περισσότερα, χωρίς όμως να εκτιμάμε ό,τι ήδη έχουμε...

Κι όμως, ζούνε ανάμεσα μας κάποιοι άνθρωποι,που ακόμη ξέρουν να χαίρονται τα μικρά και τα μεγάλα, σε ένα βαθύ πεδίο, όπως τους αξίζει, που εκτιμάνε το θαύμα της ζωής και μπορουν και το μεταδίδουν!!!Άνθρωποι που ζούνε τη μέρα τους μοναδική, όπως είναι και βιώνουν την κάθε στιγμή με την ανάλογη προσοχή, πραγματικά και αισθαντικά, δίνοντας εκείνο τον παλιό μυστηριακό χαρακτήρα του απρόσμενου με την θετική ιδιότητα, στην ίδια τη ζωή!

Υπάρχουν κι αυτοί, που η κάθε τους σχεδόν κίνηση έχει κάποιο νόημα, συνδέεται με κάτι μεγαλύτερο, αφορά περισσότερους, απο την ατομική και απλή τους καθημερινότητα, ενωμένοι με κάτι μεγαλύτερο και θαυμαστό, τον κόσμο ολόκληρο...

Ένας τέτοιος άνθρωπος, έχει τραβήξει την προσοχή μου, εδώ και καιρό, ένας άνθρωπος, που το χαμόγελο του, μόνιμα θρονιασμένο στο πρόσωπο του, εγγυάται ότι υπάρχει κάτι πολύ όμορφο στη ζωή αυτή που ζούμε και αυτός ξέρει να χαίρεται την κάθε έκφανση της καθημερινότητας του!

Κι αυτό, γιατί πάντα όταν τον βλέπω, είναι χαρούμενος, ζωηρός στις κινήσεις του και ευτυχισμένος με τον “πλούτο” που ξέρει ότι έχει και δεν εννοώ τα υλικά αγαθά που διαθέτει..

Εννοώ τη μοναδικότητα της ύπαρξης, τον χρόνο για να κάνει ό,τι μπορεί για το καλύτερο το δικό του και των ανθρώπων που έρχεται σε επαφή και κοινωνεί μαζί τους..Αλήθεια λέω, αυτός ο άνθρωπος ζει στον δικό του παράδεισο φτιαγμένο απο την ικανοποίηση του, για ό,τι του προσφέρει το τώρα,το κάθε λεπτό της ζωής του!

Ο άνθρωπος που λέω,ας τον πούμε Χάρη, μιας απροσδιόριστης ηλικίας,περίπου 40 χρονών,κάθε πρωί που ξυπνά, έχει ένα τεράστιο χαμόγελο στα χείλη του,σηκώνεται με όρεξη, για να ζήσει ότι του υπόσχεται η νέα μέρα, πιστεύοντας σ αυτή τη νέα αυγή, στη μοναδικότητα του τώρα, χωρίς να μιζεριάζει με τα προβλήματα του χθές ή του αύριο, όπως κάνουμε οι περισσότεροι από μας.

Έχει το δικό του τρόπο και βλέπει τόσο μεγάλα τα απλά πράγματα που του συμβαίνουν, ώστε τιμά με όλη τη σημασία της λέξης, την ανάσα που παίρνει, τα θαύματα που φέρνει η κάθε μέρα, το δώρο της ζωής που έχει, ώστε νομίζει κανείς ότι είναι ένας μεγάλος άρχοντας, ένας πολύ πλούσιος άνθρωπος.

Τον βλέπω στον δρόμο όταν προχωρά, μέ ένα χαρούμενο βλέμμα, με το χαμόγελο στο στόμα του, να χαιρετά σαν να βλέπει πρώτη φορά άνθρωπο, τον κάθε περαστικό, με όμορφες λέξεις, φτιάχνοντας τη μέρα όλων όσων τους απευθύνει την καλημέρα του, κάνοντας τους να καταλάβουν κι αυτοί, ότι η επόμενη στιγμή, ο χρόνος που έρχεται έχει θαυμάσια πράγματα για όλους μας, φτάνει να θέλουμε να τα δούμε..

Απο περιέργεια, λοιπόν, σκέφτηκα να τον ακολουθήσω μια μέρα για να δω τι είναι αυτό που τον κάνει τόσο χαρούμενο,αυτό που τον κάνει να ζει όμορφα την κάθε του μέρα, να ψάξω να βρω το μεγάλο του μυστικό...Παραμόνευσα λοιπον, ένα πρωινό,έξω απο το σπίτι του, για να παρακολουθήσω προσεχτικά, τι κάνει...Σε λίγη ώρα, άνοιξε η πόρτα του και τον είδα να βγαίνει με το τεράστιο χαμόγελο του:

“Σήμερα είναι μια υπέροχη μέρα!!!” τον άκουσα να λέει και χωρίς να δίνω,αρχικά,σημασία στην κουβέντα του, τον ακολούθησα, προσέχοντας να μη με δει.

Τον είδα να παίρνει βαθειές ανάσες, να χαίρεται τον αέρα που ανέπνεε και στη συνέχεια, σήκωσε το βλέμμα στον ουρανό με αισιοδοξία και ελπίδα..Αρχικά, όπως ξεκίνησε τον δρόμο του, χάιδεψε ένα σκυλάκι αλήτη που ήταν λίγα μέτρα πιο κάτω και του κουνούσε την ουρά του. Χαιρέτησε εγκάρδια τον γείτονα του, οπως κι έναν περαστικό που έμοιαζε σκεφτικός, αλλά και τα παιδιά στο δρόμο που πηγαίνανε σχολείο.

Πιο κάτω, μπήκε στο μικρομάγαζο της γειτονιάς του, είπε μια ζεστή καλημέρα και μετά, συνέχισε για να πάει στη δουλειά του.

Δούλευε όπως διαπίστωσα, ως κηπουρός, σε ένα πάρκο της πόλης, υπάλληλος του δήμου, φροντίζοντας τα παρτέρια με τα λουλούδια, το πράσινο στο πάρκο και τα δένδρα που ομόρφαιναν την περιοχή που είχε υπ ευθύνη του.

Εντυπωσιάστηκα απο τον τρόπο που εργαζότανε, το πόσο πρόσεχε μην κάνει ζημιά στα λουλούδια, που ήταν ευαίσθητα από την πρωινή δροσιά, ενώ παρατηρούσε με ικανοποίηση το πράσινο που έδειχνε τοσο ζωντανό.

Πήρε το κλαδευτήρι του και καλλώπισε τα δένδρα που ήταν στην περιοχή του, αλλά και όσα περικλείανε το πάρκο..Μάζεψε τα σκουπίδια που κάποιοι αμελείς είχανε πετάξει στα δρομάκια και άδειασε τους κάδους που είχανε γεμίσει,ώστε να είναι όλα καθαρά.

Σε κάποια στιγμή,απορροφήθηκε, από το κελάιδισμα των πουλιών, που ζούσανε στο πάρκο και έδειχνε να απολαμβάνει την ομορφιά που έβλεπε γύρω του. Και τα πουλιά, έδειχναν να τραγουδάνε μελωδικότερα, για να τον ευχαριστήσουν, ή έτσι μου φάνηκε εμένα.Φωτεινός σε όλη την διάρκεια της δουλειάς του, εξέπεμπε μια ήρεμη δύναμη με μια διάθεση προσφοράς, που έδειχνε ανεξάντλητη μέσα του.

Σαν τέλειωσε τη δουλειά του κάποια στιγμή, προς το μεσημέρι,ξαναπήρε τον δρόμο του γυρισμού για το σπιτι του,αλλά, πρόσεξα ότι ακολούθησε μια άλλη διαδρομή,από αυτή που είχε κάνει όταν έφευγε...
Τώρα πήρε μια πιο μακρινή διαδρομή,ψώνισε κάποια πράγματα που ήθελε από πλανώδιους πωλητές, μίλησε με κάποιους ηλικιωμένους που ήταν στην πλατεία και σταμάτησε σε κάποιο σπίτι για λίγο..Όταν έφυγε, είδα μια νεαρή κοπέλα, να τον αποχαιρετά απο την πόρτα..

Την άλλη μέρα, περίεργος όπως ήμουνα, ήθελα να δώ αν θα έκανε πάλι τα ίδια, αν θα ήταν ακόμη τόσο χαρούμενος όπως χτες,ή αν θα έπεφτε λίγο η καλή του διάθεση...Κι όμως, πάλι τον άκουσα, μόλις άνοιξες την πόρτα του σπιτιού του να λέει: “σήμερα είναι μια υπέροχη μέρα” και ξεκίνησε το πρόγραμμα της διαδρομής του.

Πρόσεξα τότε, ότι ο γείτονας του ήταν χαρούμενος κι εκείνος και του μίλησε ακόμη πιο ζεστά απο ό,τι ο Χάρης.. Πολύ αργότερα στην ίδια μέρα έμαθα ότι την προηγούμενη μέρα, είχε ένα πρόβλημα που τον στενοχωρούσε πολύ κι η καλημέρα του Χάρη, τον έκανε να το δει με άλλα μάτια, να ψάξει και να βρει λύση σ αυτό το πρόβλημα. Εκείνος ο χτεσινός περαστικός, που έμαθα ότι ήταν άνεργος, με τη ζεστή καλημέρα του Χάρη, πήρε κουράγιο και τόλμησε να πάει στον πατέρα του που είχε χρόνια να του μιλήσει και εκείνος του πρόσφερε δουλειά στην οικογενειακή τους επιχείρηση.Και τα παιδιά,όμως, της προηγουμενης μέρας, που χτές ήτανε αμίλητα, τώρα, γελούσανε και πηγαίνανε με όρεξη στο σχολείο τους.

Άρχισα να αναγνωρίζω και να δίνω μεγάλη σημασία,τότε, στην μεγάλη αυτή δύναμη του φίλου μας.

Περίμενα,λοιπόν, να δω πόσο τυχαία, ήταν όσα έμαθα για τα αποτελέσματα της πρωινής του διαδρομής κι έτσι περίμενα και πάλι να τον δώ ,στην επιστροφή απο την δουλειά του όπου και πάλι έδειξε, με μεγάλη αγάπη,την ίδια επιμέλεια σε ό,τι έκανε εκεί.

Οι πλανώδιοι πωλητές ήταν εκεί και πάλι, με αφθονότερη την πραγμάτεια τους, χαμογελαστοί και τον χαιρέτησαν με θέρμη, μεγαλύτερη απο την χτεσινή. Οι ηλικιωμένοι στην πλατεία, μιλούσανε ζωηρά μεταξύ τους και τον καλωσόρισαν στην παρέα τους, κάνοντας τον να γελάσει με κάτι που του είπανε,αλλά, εγώ, λόγω απόστασης δεν μπόρεσα να ακούσω.

Ξαναπέρασε απο το σπίτι εκείνης της κοπέλας κι όταν έφυγε, είχε ένα δέμα στα χέρια του. Τον είδα να το πηγαίνει σε ένα εμπορικό κατάστημα πιο κάτω και όταν βγήκε,ήταν πολύ ικανοποιημένος..
Η περιέργεια μου ανέβηκε περισσότερο! Ήθελα να δω, πόσο τυχαία ήταν η πρωινή του διαδρομή και πόσο η μεσημεριανή του! Γι αυτό, δεν δίστασα, να πάω θαρετά στους πλανώδιους πωλητές και να τους πιάσω κουβέντα.Τους ρώτησα, πως πηγαίνανε οι δουλειές τους και μου απαντήσανε και οι τρεις, θαυμάσια, ότι κάθε μέρα και καλύτερα!

Οτι κι αυτοί είχανε ξεχάσει πόσο ωραία ήταν η δουλειά τους, προμηθεύοντας με βασικά αγαθά, ζαρζαβατικά,φρούτα, οπωρικά τον κόσμο και ευτυχώς τους το θύμισε ένας καλός άνθρωπος που είχε περάσει απο κει το προηγούμενο μεσημέρι..Κατάλαβα ότι μιλούσανε για τον Χάρη..

Στην πλατεία οι ηλικιωμένοι που είχε μιλήσει πριν ο φίλος μας, δεν χρειάστηκε να τους ρωτήσω, τους άκουγα, όσο πλησίαζα, να διηγούνται παλιές ιστορίες, απο τη ζωή τους και κατάλαβα, ότι αυτό που τους είχε πει τους ξανάνοιωσε, το χαμόγελο ήταν πιο γλυκό στα χείλη τους...Κι αυτό έργο του φίλου μας,σκέφτηκα.

Έμενε η κοπέλα, που είχε περάσει τελευταία να δω πως είχε επιδράσει στη δική της καθημερινότητα. Καθώς πήγαινα για κει,το αυτί μου έπιασε την κουβέντα απο δυο γειτόνισσες της, λίγα μέτρα, πριν το σπίτι της.

”Ευτυχώς, που μπόρεσε να πουλήσει τα εργόχειρα της, ήταν σε απελπιστική κατάσταση,φοβόμουνα μην κάνει κακό στον εαυτό της”, έλεγε η μία στην άλλη.

Συγκλονίστικα, απο το τρομερό του πράγματος, που απέτρεψε ο Χάρης, που ήμουνα βέβαιος, πια, ότι αυτός πήγε τα εργόχειρα στο κατάστημα που τον είχα δει να μπαίνει και να παραδίδει το δέμα που είχε πάρει απο την κοπέλα...Δεν ξέρω πως το καταλάβαινε, δεν ξέρω ποια δύναμη τον έσπρωχνε, αλλά, ήμουνα σίγουρη ότι η θετικότητα που τον διαπερνούσε, τον βοηθούσε να αντιλαμβάνεται ό,τι συμβαίνει γύρω του και σαν άγγελος, να επενεργεί για το καλό των συνανθρώπων του.

Την άλλη μέρα το πρωί, ξαναπήγα έξω απο το σπίτι του φίλου μας. Πάλι, βγήκε με ένα χαμόγελο στα χείλη του και είπε όλος χαρά: ”σήμερα είναι μια υπέροχη μέρα”,αλλά,αυτή τη φορά, επέλεξε μια άλλη διαδρομή. Περίεργη τον ακολούθησα και πάλι..Μπήκε στο μικρομάγαζο ενός τσαγκάρη και λίγο αργότερα, βγήκε κρατώντας ένα κουτί. Σε ένα ανθοπωλείο, παραπέρα, αγόρασε δυο γλάστρες με όμορφα φυτά και ξεκίνησε πάλι..Κατευθύνθηκε προς ένα ζητιάνο σε μια γωνία και του άφησε το κουτί που πήρε από τον τσαγκάρη, διακριτικά, αφού πρώτα τον καλημέρισε..Ο ζητιάνος, άνοιξε απο περιέργεια το κουτί και βρήκε μέσα ένα όμορφο και ζεστό ζευγάρι παπούτσια...

Το χαμόγελο του ήταν λυτρωτικό..Πιο κάτω, σε ένα μικρό σπίτι,όπου έμενε ένα ζευγάρι ηλικιωμένων, άφησε στο παραθύρι τους, τα λουλούδια σε γλάστρες και τους καλημέρισε επίσης ζεστά...Μετά, πήρε πάλι τον δρόμο για το πάρκο όπου εργαζότανε.

Και τώρα, ήξερα, ότι δεν ήτανε τυχαία η αλλαγή της διαδρομής του. Κάθε μέρα του ήταν το ίδιο ζωντανή με αυτόν και τό ίδιο πλούσια, όπως ένοιωθε μές στην καρδιά του. Διάλεγε να πάει από όπου τον πρόσταζε και άκουγε την καρδιά του, να μεταδώσει κι εκεί την χαρά, να βοηθήσει με όποιο τρόπο μπορούσε.

Έτσι, κάποιοι άλλοι άνθρωποι θα ένοιωθαν την ευεργετική του δράση, πάλι, στην όποια ανάγκη είχανε. Περπάτησα, γρήγορα, με μια απόφαση αυθόρμητη, της στιγμής, στάθηκα μπροστά του και του είπα:

”Είμαι βέβαιη, πως και σήμερα θα είναι μια υπέροχη μέρα,φίλε και άνθρωπε καλέ! Κι έφυγα γρήγορα, πριν δακρύσω μπροστά στο μεγαλείο του που ήξερε, ότι μπορεί να είναι δώρο για κάθε άνθρωπο που συναντούσε...