Οι γιατροί συχνά συμβουλεύουν τους ασθενείς τους να μην ψάχνουν στο διαδίκτυο για να κάνουν διάγνωση των συμπτωμάτων τους, επειδή μπορεί να μπερδευτούν ή να τρομοκρατηθούν χωρίς λόγο.

Μετράμε πλέον αρκετές ημέρες κοινωνικής απομάκρυνσης - κι ας έχουμε την ψευδαίσθηση πως τα κοινωνικά δίκτυα και η τεχνολογία μας κρατούν κοντά. Και όλο αυτόν τον καιρό βομβαρδιζόμαστε από ειδήσεις και πληροφορίες που μας προτρέπουν να απομονωθούμε χάριν των ηλικιωμένων και των ατόμων που ανήκουν σε ευπαθείς ομάδες. Τι σημαίνει, όμως, αυτό για τους ανθρώπους που απομακρύνουμε από κοντά μας; Τι σημαίνει για τα άτομα της τρίτης ηλικίας;

Όταν οι επαναλαμβανόμενες κινήσεις μας γίνονται για εμάς καθημερινό μαρτύριο…

"Να ελέγξω τα μάτια της κουζίνας εάν είναι κλειστά, όμως αυτό χρειάζεται να το κάνω 8 φορές αλλιώς δε νοιώθω καλά"
"Να πλύνω τα χέρια μου 5 φορές, επαναλαμβάνοντας με λεπτομέρεια την κάθε διαδικασία"
"Να σφουγγαρίσω το πάτωμα 3 φορές"
"Να ελέγξω αρκετές φορές εάν κλείδωσα την εξώπορτα του σπιτιού μου"

Εάν το είχαμε μπροστά μας πιθανόν θα μας έλεγε: "Ξέρετε πόσο δύσκολο για μένα είναι να είμαι σε μια κοινωνική εκδήλωση; Καταρχάς, αισθάνομαι ότι είμαι το επίκεντρο της προσοχής και ότι οι γύρω με παρατηρούν συνέχεια. Είμαι σε ετοιμότητα στο εάν σχολιάσουν αρνητικά κάθε μου κίνηση, κάθε τι που θα πω". 

Ο COVID –19 φονικός ιός ή μια ευκαιρία για πιο ουσιαστική ζωή; Με αφορμή ένα νυχτερινό τηλεφώνημα αποφάσισα να γράψω αυτό το άρθρο. Ένα τηλεφώνημα που με κεραυνοβολούσε με ερωτήσεις ξαφνιάζοντας με. Eρωτήσεις όπως: O ιός θα μας σκοτώσει όλους; Και εγώ τι θα μπορούσα να απαντήσω; Μήπως κρατάω τις αποφάσεις στα χέρια μου; Σίγουρα ο ιός έχει πανικοβάλλει κάθε νηφάλια σκέψη και έχει επηρεάσει κάθε οξυδερκή νου… αλλά ας μην φτάνουμε στα άκρα.

Είχα ένα τεράστιο, ανεξήγητο άγχος. Προσπαθούσα για χρόνια να γίνω μητέρα, και τώρα, μετά από πολλές προσπάθειες επιτέλους τα κατάφερα να μείνω έγκυος! Αλλά αντί να χαρώ, πλημμύρισε ξαφνικά η ζωή μου από άγχος! Η ζωή μου και ο ύπνος μου έγινε ένα μαρτύριο… Υπέφερα γιατί ανησυχούσα συνεχώς μήπως πάει κάτι στραβά με την εγκυμοσύνη μου.

Το άγχος μπορεί γενικά να οριστεί ως ένα δυσάρεστο αίσθημα αορίστου κινδύνου που επίκειται και εκφράζεται γενικά και απροσδιόριστα. Όπως γνωρίζουμε, το άγχος εκδηλώνεται με ένα ευρύ φάσμα έντασης και σοβαρότητας. Εχει βρεθεί ότι μέτρια επίπεδα άγχους αυξάνουν την απόδοση.

Αγαπημένε μαθητή,

Είσαι ένας ήρωας της σύγχρονης πραγματικότητας κι οφείλω να σου πω πολλά συγχαρητήρια που βρίσκεσαι σε αυτό το σκαλοπάτι της πορείας σου. Η εμπειρία του Λυκείου ήταν μοναδική για σένα και σίγουρα σημάδεψε τα εφηβικά σου χρόνια.

Ο Ιούνιος είναι ο μήνας των εξετάσεων, είτε αναφερόμαστε στις ενδοσχολικές, είτε στις ακαδημαϊκές, είτε κυρίως τις πιο κρίσιμες, που δεν είναι άλλες, από τις Πανελλαδικές εξετάσεις. Οι μαθητές καλούνται να αποχαιρετήσουν τη σχολική ζωή και να δοκιμάσουν τις δυνάμεις τους για την είσοδό τους στον ενήλικο βίο τους.

Κάθε μαθητής που έχει επενδύσει πολύ χρόνο και κόπο για να επιτύχει στις εξετάσεις του, δύσκολα θα πιστέψει πως αυτή η περίοδος στη ζωή του, τελικά, δεν είναι τόσο κομβική όσο φαντάζεται. Είναι σχεδόν φυσικοποιημένη μια συγκεκριμένη ροή στη ζωή μας – σχολείο, εργασία, οικογένεια – χωρίς να μας δίνεται περιθώριο για καθυστερήσεις, αποτυχίες, εναλλακτικές διαδρομές. 

Κάθε χρόνο, την εποχή των Πανελληνίων, ασυναίσθητα, έχω ένα κόμπο στο στομάχι. Το μυαλό μου άτσαλα δραπετεύει και επιστρέφει πέντε χρόνια πριν , όταν εγώ καθόμουν σε ένα από τα σχολικά θρανία με τις παλάμες μου ιδρωμένες, με την καρδιά μου να χτυπάει τόσο δυνατά που να νομίζω ότι θα σκίσει το στήθος μου και θα βγει έξω , με ένα μυαλό μπερδεμένο, τρέμοντας από το άγχος μην ξεχάσει ονόματα , ημερομηνίες, την πρόταση εκείνης της σελίδας του βιβλίου της Ιστορίας.

Τι είναι κανονικό στις μέρες που ζούμε; Τι είναι φυσιολογικό; Τι είναι αναμενόμενο; Να μας πανικοβάλλει ένα φτέρνισμα; Να μας αγχώνει η απομάκρυνση από την εργασία; Να μην αντέχουμε και να βγαίνουμε έξω παρά τις σαφείς οδηγίες περί ατομικής ευθύνης; Έχουμε μάθει άραγε και έχουμε εκπαιδευτεί στην ατομική ευθύνη;

Συναντηθήκαμε διαδικτυακά με τον Άγγελο Λεβέντη, Ψυχοθεραπευτή - Ψυχοδραματιστή, με πολυετή εμπειρία και ειδίκευση στο Ψυχικό Τραύμα, M.Ed, LGBTQI+, NARM® Trauma Certified Practitioner.

"Φοβάμαι μην παχύνω κι άλλο". "Το φαγητό". “Τους κουραμπιέδες!!! Με κυνηγάνε όλη μέρα ως αργά το βράδυ και αντί να με πιάσουν αυτοί, τους τσακώνω εγώ και τους εκδικούμαι"! "Ότι θα τελειώσουν τα μελομακάρονα"! "Τους κουραμπιέδες και τα μελομακάρονα!

Έρευνα σε άτομα που είχαν διαγνωστεί με Covid-19 αλλά δεν είχαν νοσηλευτεί ποτέ σε νοσοκομείο διαπίστωσε ότι το 76% εμφάνισε αϋπνία, με όσους ήταν αγχώδεις ή καταθλιπτικοί να είναι πιο ευάλωτοι.

O φόβος είναι ένα από τα βασικά συναισθήματα του ανθρώπου που προκαλείται από την συνειδητοποίηση ενός πραγματικού ή πλασματικού κινδύνου, μιας απειλής. Είναι μία φυσιολογική αμυντική αντίδραση του οργανισμού η οποία προκαλείται είτε αυθόρμητα είτε ως αποτέλεσμα σκέψεων.

Σε «δύσκολες» περιόδους κατά τις οποίες το άτομο δέχεται την παρατεταμένη επίδραση στρεσογόνων παραγόντων, παρατηρείται διαταραχή της ομοιόστασης του οργανισμού στην προσπάθειά του να αντιμετωπίσει τα στρεσογόνα ερεθίσματα που συνίσταται σε αλλαγή στην ψυχοφυσιολογία του οργανισμού.

Η λέξη μοναξιά και οι προεκτάσεις της έννοιάς της, τόσο στην εποχή της κοινωνικής αποστασιοποίησης που ζούμε, όσο και τα προηγούμενα χρόνια, μάς προκαλεί συναισθήματα φόβου και για πολλούς από εμάς ισοδυναμεί με μια επώδυνη κατάσταση θλίψης.

Στη σημερινή εποχή υπάρχουν πολλοί παράγοντες που «φυλακίζουν» το πνεύμα μας, το άγχος της καθημερινότητας, η επικαιρότητα, οι γρήγοροι ρυθμοί ζωής, η τόσο έντονη σύγκριση με τους άλλους…

Βρισκόμαστε στην καρδιά του καλοκαιριού και για πολλούς από μας οι διακοπές έχουν ήδη ξεκινήσει. Για κάποιους άλλους όμως οι διακοπές θεωρούνται περιττή πολυτέλεια είτε λόγω έλλειψης χρόνου, είτε λόγω οικονομικών προβλημάτων, είτε απλά νοοτροπίας. Είναι όμως πολυτέλεια ή αναγκαιότητα;