Το βάρος των μεγάλων προσδοκιών...

Ακρόαση άρθρου......

Όταν είσαι μικρός βιάζεσαι να μεγαλώσεις και όταν αυτό γίνει πια πραγματικότητα συνήθως δε σου αρέσει. Εκφράσεις, όπως «Αχ να γινόμουν και πάλι παιδί!» ή «Μα τι ωραία αυτά τα παιδικά χρόνια» πλημυρίζουν συχνά το μυαλό. Τι είναι αυτό που σε αγχώνει, όμως, τόσο και μόνο στην ιδέα ότι φορτώνεσαι άλλον έναν χρόνο στην «πλάτη» σου;

Πολλοί και σπουδαίοι θεωρητικοί στο χώρο της ψυχολογίας και της ψυχανάλυσης, όπως ο Freud αλλά και από την αρχαιότητα ακόμη, όπως ο Επίκουρος ο Στωικός επικαλέστηκαν το άγχος θανάτου, το φόβο του ανθρώπου ότι πλησιάζει σε κάτι που δεν επιθυμεί, στο να μη ζει.

Μα πόσο αυτός ο φόβος σε αφήνει πραγματικά να ζήσεις και να χαρείς τις στιγμές σου; Δεν είναι στο χέρι του καθενός το πόσο θα ζήσει αλλά είναι το πώς! Γι’ αυτό το λόγο οι αρνητικές σκέψεις είναι μάταιες καθώς φέρνουν μόνο άγχος και φόβο. Φόβο στο να χαρείς την καθημερινότητα σου, να ζήσεις, να δεθείς και να επενδύσεις σε κάτι.

Ίσως κάποιες φορές να συμβάλλουν σε αυτό οι προσδοκίες που έχει ο καθένας για τον εαυτό του ή και ακόμη πιο συχνά οι προσδοκίες των άλλων για τον ίδιο για το τι τελικά θα έχει καταφέρει μέχρι κάποια ηλικία. Προσδοκίες που όταν απέχουν αρκετά από την εκπλήρωση τους φέρνουν στο άτομο απογοήτευση και άγχος. Στιγμές όπως τα γενέθλια ή αλλαγή του χρόνου φέρνουν τέτοιες σκέψεις και συναισθήματα, ως απόρροια ενός απολογισμού ζωής.

Η λεγόμενη «κρίση των 30» να είναι άραγε μια κατάσταση τυχαία ή επηρεασμένη από τις προσδοκίες και τα στερεότυπα της κοινωνίας; Η ηλικία των 30 θεωρείται ένα ορόσημο, όπου θα έχεις δουλειά, σύντροφο και ίσως και να έχεις δημιουργήσει και τη δική σου οικογένεια. Πόσο δεσμευτικό και αγχωτικό όμως μπορεί να βάζεις τη ζωή σου σε κουτάκια; Ωστόσο, από τη στιγμή που οι άνθρωποι δεν είναι όλοι ίδιοι, ούτε έχουν τις ίδιες ανάγκες και τα ίδια όνειρα πως είναι δυνατόν να ζουν και να συμπεριφέρονται με τον ίδιο τρόπο;

Στην πραγματικότητα δε γερνάς από τα χρόνια αλλά από τις αρνητικές σκέψεις, αυτές που σε κάνουν να στεναχωριέσαι πιστεύοντας πως περνούν τα χρόνια και εσύ μένεις στάσιμος να τα παρατηρείς ως θεατής χωρίς να έχεις καταφέρει όλα όσα θες να επιτύχεις. Τα χρόνια περνούν αλλά μένουν οι αναμνήσεις και οι εμπειρίες, αυτές που σε ωριμάζουν και σε κάνουν να βλέπεις τα πράγματα από μια καινούργια οπτική γωνία.

Κάθε ηλικία έχει τη δική της χάρη, το μόνο που χρειάζεται είναι να το συνειδητοποιήσεις και τελικά να τη ζήσεις χωρίς να βιάζεσαι και να περιμένεις συγκεκριμένα αποτελέσματα. Οι όμορφες στιγμές είναι στα απλά πράγματα, στα καθημερινά και στους ανθρώπους που αγαπάς, όμως χρειάζεται να έχεις τα μάτια σου ανοιχτά, να τις δεις και να χαλαρώσεις για να καταφέρεις εντέλει να τις χαρείς. Χρειάζεται, επίσης, να βάζεις στόχους όχι μεγάλους, γενικούς και αόριστους αλλά μικρούς που γίνεται να επιτευχθούν για να παίρνεις ικανοποίηση ότι τα καταφέρνεις! Βήμα-βήμα έρχεται η αλλαγή και αυτό που αναζητάς!

Η ευτυχία δεν κρύβεται στα μεγάλα εντυπωσιακά πράγματα, ούτε είναι προνόμιο των μικρών ηλικιών. Στο χέρι σου είναι να ζεις, να χαίρεσαι και να κυνηγάς τα όνειρα σου. Αυτά που έκανες εσύ για τον εαυτό σου και όχι οι άλλοι για εσένα. Τα όνειρα δεν έχουν ηλικία. Τα όνειρα, όμως, σε ξανανιώνουν, δίνουν νόημα στη ζωή σου και μπορούν να σε κάνουν πιο δυνατό να αντιμετωπίσεις το φόβο που κυριεύει την κάθε ανθρώπινη ψυχή, τον φόβο του να πάψεις να ζεις!