Σκέψεις για τη πληρωμή στη θεραπεία

Ακρόαση άρθρου......

Η πληρωμή από μια οπτική γωνιά θέτει μια ματαίωση στον αναλυόμενο. Τον βάζει πιθανώς σε μια διαδικασία πόνου ,αγώνα, σε μια ανάγκη ίσως ανοχής αυτού του πόνου και συνεχούς προσπάθειας για να κερδίσει κάτι.

Η πληρωμή στη θεραπεία εκπληρώνει πραγματικούς σκοπούς όσον αφορά το πραγματικό -Λακανικά- αλλά και συμβολικούς και φαντασιακούς σκοπούς στον θεραπευτή και θεραπευμένο ανάλογα. Σε αυτό το άρθρο θα εστιάσουμε περισσότερο στον αναλυόμενο .

Σε ένα πραγματικό  επίπεδο ο αναλυόμενος καλείται να δώσει  ένα ποσό δηλαδή να στερηθεί κάτι.
Να στερηθεί τι;
Στερείται πραγματικά οικονομικά ένα υλικό που έχει μοχθήσει για να αποκτήσει και που πιθανώς να χρειάζεται και για άλλους σκοπούς.

Σε συμβολικό όμως επίπεδο αυτή η στέρηση μπορεί να είναι μια θυσία.
Μια θυσία που αποβλέπει που;
Μια θυσία για να σωθεί. Επόμενος  η καταβολή χρήματων στη θεραπεία αποσκοπεί ίσως εν μέρει και στη διαδικασία του συμβολικού ταξιδιού της προσπάθειας και του πόνου για την απόκτηση του αγαθού. Δηλαδή μια αναπαράσταση της ζωής και η διαδικασία πληρωμής εντάσσεται στο πλαίσιο της έκφρασης αυτού του ταξιδιού αλλά καθίσταται και μια διαρκής υπενθύμιση του αρά και ένα κίνητρο προς την επίτευξη του.

Οι εναλλαγές των ποσών μπορούν να έχουν διαφορετικές επιρροές στο κάθε άτομο. Μια χαμηλή τιμή στη θεραπεία δύναται να βάλει τον θεραπευμένο σε ένα σκεπτικό ότι «η διαδικασία αυτή είναι κάτι το αδιάφορο, πολύ χαμηλής ποιότητας, που δεν αξίζει και πολύ προσοχής και κόπου». Έτσι είναι πιθανό να αντιμετωπίζει γενικότερα στη ζωή του αυτή τη διαδικασία και εμείς με αυτό το τρόπο να το ενισχύσουμε.

Αυτό δε θα τον απομακρύνει από τη βοήθεια και από την ενασχόληση του με αυτό, σε ένα βαθμό ή σε έναν ακόμη μεγαλύτερο βαθμό από ότι ήδη υπάρχει; Κατά ποσό λοιπόν θεραπεύουμε σε αυτή τη περίπτωση;

Σε άλλες περιπτώσεις μπορεί να δημιουργήσει μια σχέση άνιση στη οποίο ο επωφελούμενος λαμβάνει μεγάλη βοήθεια ή πολλά πράγματά αλλά δίνει λίγα. Αναρωτιέμαι πώς αυτό μπορεί να δημιουργήσει ένα πρότυπο σχέσεων που θα ακολουθήσει αργότερα και έξω και κατά ποσό αυτό θα τον βοηθήσει ή θα τον οδηγήσει σε τέλμα. Σε μια προσωπικότητα με τάση προς εξαρτητικότητα άραγε να κάνει πιο έντονή τη κλίση να εξαρτηθεί από ένα υποκείμενο όταν το τελευταίο προσφέρει πολλά και σε χαμηλή τιμή , ενώ μια λίγο υψηλότερή τιμή θα έθετε ακόμη και ένα όριο και θα έμπαινε εμπόδιο στην εξαρτητικότητα του αναλυόμενου υποκείμενου;

Μια υψηλή τιμή από την άλλη μπορεί να οδηγήσει σε μια θεοποίηση του αγαθού, σε μια τοποθέτηση του σε ένα υπερυψωμένο τόπο τον οποίο δε μπορεί να πλησιάσει, δε μπορεί ποτέ να φτάσει και δεν έχει καμία ποια επιλογή να ασχοληθεί με αυτό, ακόμα και μια θεοποίηση του θεραπευτή και τη διαδικασίας που «δεν είναι για  μένα», «είναι για λίγους αυτά», μια περιθωριοποίηση από τη πρωσική αυλή του παράδεισου, ένα left out, να ενεργοποιήσει συμπλέγματα κατωτερότητας,   και απελπισίας ότι «δεν υπάρχει βοήθεια και σωτήρια για εμένα». Αν αυτό του προκαλέσει και πάλι θλίψη και απαισιοδοξία δεν δύναται να φέρει την απομάκρυνση και έτσι να κλείσει άλλη μια επιλογή – η θεραπεία- που θα βοηθούσε να οδηγηθεί εκεί που πραγματικά θέλει;

Η καταβολή χρήματων είναι κατά μια άποψη μια ματαίωση. Το άτομο μοχθεί για να βγάλει τα λεφτά και τα επενδύει στη ψυχή.

Σε ένα πρόβλημα αιώνων που ποτέ κανείς δεν ήθελε να ασχοληθεί με αυτό. Για την ακρίβεια στις μέρες μας η ψυχή προσπαθεί με αρκετούς τρόπους να χάσει τον ορισμό της, σαν να προσπαθεί να φύγει από το λεξιλόγιο, σαν μην υπήρξε η έννοια αυτή ποτέ, σαν να είναι ένα δαίμονάς που δε μπορεί ποτέ να συζητιέται. Είναι άλλωστε γνωστό το ταμπού σχετικά με τις ψυχικές «διαταραχές».

Έτσι λοιπόν πώς αισθάνεται ένα άτομο που επενδύει στο αιώνιο πρόβλημα του ανθρώπου; Σε αυτό που αποτελεί ένα πανάρχαιο θέμα που οι περισσότεροι άνθρωποι θα ήθελαν να μην υπάρχει καν σαν λέξη. Πώς αισθάνεται κάποιος όταν επενδύει σε κάτι τόσο τρομακτικό και ποσό κίνητρο έχει να κάνει κάτι τέτοιο;

Πιθανότατα να νιώθει μια θλίψη και ένα πένθος σχετικά με το πού δίνει τα χρήματα του και για ποιό σκοπό τα δίνει. Δίνω τα χρήματα για να ασχοληθώ με κάτι τρομακτικό με κάτι που θα έκανα τα πάντα να αποφύγω.
Πού δίνω τα χρήματα μου;

Πολύ συχνά τέλος γίνεται λόγος για την δωρεάν θεραπεία και ακούγεται η άποψη πως «αυτό θα έπρεπε να είναι εάν κοινωνικό λειτούργημα». 

Η ανάγκη θεοποίησης του θεραπευτή μπορεί να προκαλεί την επιθυμία κάποιος να μη πληρώνει; Η ανάγκη να δούμε το θεραπευτή σαν θεό παντογνώστη που αγαπά και συγχωράει κατά ποσό επηρεάζει  την δυσανασχέτηση  και ακόμα την εγκατάλειψη της θεραπείας επειδή «δε θέλω να πληρώνω».

Πώς γεννιέται αυτή η άποψη ότι ο θεραπευτής πρέπει να κάνει λειτούργημα; Να είναι δηλαδή το καλό άγνωστο; Που προσφέρει, που οφείλει να δίνει. Το κουτί της Πανδώρας αλλά γεμάτο δώρα. Να είναι ο πατέρας και η μητέρα που δίνει τα πάντα. Να είναι εν τελεί η ανάγκη που ο κάθε θεραπευμένος χρειάζεται για να θεραπευτεί.

Αν πληρώνω δεν είσαι γονιός μου. Γιατί ποιος γονιός παίρνει λεφτά; Καταστρέφεις την εικόνα μου. Αν σε πληρώνω πώς είσαι θεός; Ο θεός δε πληρώνεται.

Φυσικά σε αυτό το άρθρο παραθέτουμε μόνο κάποιες απόψεις καθώς κάθε πράξη μπορεί να προκαλεί τόσες αντιδράσεις όσοι είναι και οι άνθρωποι και σε καμία περίπτωση δε μπορούμε να βγάλουμε ένα απολυτό συμπέρασμα για το τί θα ίσχυε γενικά και καθολικά.