Επιγενετική: η Νέα επιστήμη της Βιολογίας της Ύπαρξης, συναντά τον στοχασμό του Παρμενίδη.

Ακρόαση άρθρου......

Όλα προέρχονται από μια νοητική σύλληψη, μια ιδέα που εκφράστηκε ως επιθυμία. Η επιδίωξη της είναι να υλοποιηθεί. Ύστερα όμως ήρθε η αμφιβολία. Θα τα καταφέρω; Έτσι συνειδητοποιήθηκε το έλλειμα. 

Αυτή η αίσθηση του ελλείματος, συχνά βιώνεται ως ανεπάρκεια, όταν δεν μπορούμε να υπερβούμε τα όρια που μας θέτει, όπως μια α-σθένεια.

Έτσι, κάθε έλλειμμα, ακολουθείται συνήθως από ένα τραύμα.

Είναι σαν ένας αποχωρισμός από τις άπειρες δυνατότητες που μας διατίθενται. Τότε δημιουργείται στο άνθρωπο η ανάγκη, να στρέψει την προσοχή σε ιδέες υπερβατικές -σχεδόν μεταφυσικές- στις οποίες προστρέχει, αναζητώντας λύσεις.

Εκεί βρίσκει καταφύγιο η σκέψη, όταν οι δυσκολίες της ζωής απειλητικά μας πολιορκούν, αναγκάζοντας μας απεγνωσμένα να βρούμε διεξόδους.

Πολλοί από τους περιορισμούς που βιώνει ένα άτομο, ενδέχεται να οφείλονται σε γενετικούς παράγοντες που κληρονομεί. Τους κληροδότησε μέσα από τα γονίδια του, όπου το προσχέδιο του DNA έχει καταγεγραμμένα.  Με αυτόν τον τρόπο κατά μία έννοια, είμαστε όλοι δέσμιοι των γονιδίων μας, σε έναν προδιαγεγραμμένο δρόμο, ο οποίος καθορίζει το πεπρωμένο μας. Είναι όμως αυτό αληθές; Tα γονίδια καθορίζουν το πεπρωμένο μας, άρα και την βιολογική μας πορεία;

Επιγενετική

Η Επιγενετική είναι μια νέα επιστήμη της Βιολογίας, η οποία πραγματεύεται το έλεγχο «επί της γενετικής» πορείας του ανθρώπου. Είναι η προσπάθεια η οποία έχει ως στόχο, να γίνει κατανοητή -με επιστημονικό τρόπο- η επίδρασης του περιβάλλοντος ενός οργανισμού στο γονιδίωμα του. 

Την μελέτη των εξωτερικών παραγόντων και πως αυτοί επιδρούν στα γονίδια μας. Τα γονίδια με την σειρά τους, τροποποιούν την συμπεριφορά μας, χωρίς όμως να αλλάξουν το βασικό προσχεδιασμένο χάρτη του DNA.

Μέσω της Επιγενετικής, μελετάται η δυνατότητα που δίνεται στον άνθρωπο, να διαμορφώνει την ποιότητα της ζωής που ο ίδιος επιθυμεί, χωρίς όμως να είναι έρμαιο των γονιδιακών του προδιαγραφών.

Του δίνεται έτσι η ευκαιρία να αναλάβει στα χέρια του, υπεύθυνα την ζωή που του ανήκει. Ως περιβαλλοντικές επιδράσεις μπορούν θεωρηθούν: η διατροφή, τα τοξικά ή μη φορτία στα οποία ευρίσκεται κάποιος, η διάθεση του, η συναισθηματική του κατάσταση, κυρίως όμως, ο τρόπος που σκέφτεται. 

Διαμορφώνεται λοιπόν μια αμφίδρομη δυναμική αναλογία, μεταξύ γενετικών και επιγενετικών μηχανισμών. Αν και δεν είναι δυνατόν να παρέμβουμε και να αλλάξουμε τα γονίδια μας, εν τούτοις μπορούμε να το κάνουμε αυτό έμμεσα, τροποποιώντας τους επιγενετικούς μηχανισμούς. Αλλάζοντας του εξωτερικούς (επιγενετικούς) παράγοντες, μπορούμε να  ενεργοποιήσουμε την σύνθεση πληθώρας πρωτεϊνών, οι οποίες ως διακόπτες, μπορούν να παραλλάξουν τα γονίδια μας. Για παράδειγμα, αν αρχίσουμε να ασκούμαστε, η ευεξία που θα νιώσουμε, θα είναι λόγω του διαφορετικού(αναστρέψιμου) τρόπου δημιουργίας των πρωτεϊνών, στα γονίδια των κυττάρων μας. 

Όταν λοιπόν προκύπτει ένα δυσάρεστο συμβάν, όπως πχ. μια ασθένεια, τροποποιώντας τους επιγενετικούς μηχανισμούς, οδηγούμαστε παρεμβατικά στο κυτταρικό πυρήνα, για μια εν τω βάθη διαδικασία αυτοίασης, με δυναμικό τρόπο.

Τα κύτταρα μας διαμορφώνονται ανάλογα με τον τρόπο που αισθανόμαστε, σκεφτόμαστε και σχετιζόμαστε εν γένει, με το περιβάλλον στο οποίο ζούμε. Αν θεωρούμε ότι ζούμε σε ένα τοξικό περιβάλλον, τα κύτταρα μας, σε κάθε περίπτωση, θα ακολουθήσουν αυτό που πιστεύουμε ως αληθινό.

Η ανταπόκριση των λειτουργιών τους θα είναι προστατευτική, ενεργοποιώντας του κυτταρικούς διακόπτες υποδοχής της αντίληψης της μεμβράνης [1] (όπως η ισταμίνη), ως μια προσπάθεια υιοθέτησης της συμπεριφοράς των πιστεύω που καλλιεργήσαμε οι ίδιοι[Lipton 1992]. Αυτές οι λειτουργίες συμβάλλουν στην δημιουργία απειλητικών -δηλ. μη υγιών- περιβαλλοντικών συνθήκων, οι οποίες επιβεβαιώνουν αυτό που πιστεύουμε.

Σε ένα τέτοιο περιβάλλον οι στρεσογόνοι παράγοντες θα κυριαρχήσουν στην λειτουργία των κυτταρικών μας δομών, με αποτέλεσμα να επιταχύνουν την εμφάνιση διάφορων ασθενειών. Στην αντίθετη περίπτωση -ενός δηλαδή υγιούς περιβάλλοντος- το κύτταρο ενεργοποιεί μια αναπτυξιακή ανταπόκριση λειτουργιών, (όπως η αδρεναλίνη) μέσω των οποίων το περιβάλλον και ο τρόπος που το προσλαμβάνουμε δεν μας φαντάζει απειλητικό.

Το τραγικό είναι ότι, όταν υποτασσόμαστε στις προκαταλήψεις, όπως πχ. του ότι δεν μπορούμε να αλλάξουμε τον τρόπο που βλέπουμε τα πράγματα, ή τον τρόπο της σκέψης και των πεποιθήσεων μας, τότε η ίαση φαντάζει δυσκολότερη.

Η συγκλονιστική ανακάλυψη του Dr. Lipton μπορεί να μας οδηγήσει στον παράδοξο γεγονός ότι:

Αυτό που συμβαίνει σε επίπεδο του μεμονωμένου κυττάρου, το ίδιο ακριβώς συμβαίνει(ως προς τις λειτουργίες) και σε πολυκυτταρικούς οργανισμούς. Ακόμα δε και στους απέραντους Συμπαντικούς ορίζοντες, οι ενεργειακές λειτουργίες συμπεριφέρονται με αόρατο, μυστήριο και θαυμαστό τρόπο, σαν να επρόκειτο για έναν ενιαίο κυτταρικό ζωντανό οργανισμό.

Η ζωή μας υποχρεώνει να διαμορφώσουμε το περιβάλλον στο οποίο επιθυμούμε να ζούμε, κατά τέτοιον τρόπο, ώστε να ευτυχούμε σε αυτό. Το πρόβλημα έγκειται στην κατανόηση του τρόπου με τον οποίον  θέλουμε να το κάνουμε.

Όταν ζούμε σε έναν αδιέξοδο περιβάλλον, αν οραματιστούμε τις διεξόδους που θέλουμε να ανοίξουμε, τα κύτταρα μας θα ακολουθήσουν σε αυτήν μας την υλοποίηση. Αρχής γενομένης από την ευτυχία, τα γονίδια θα είναι τα πρώτα που θα μας κινητοποιήσουν, ώστε να υλοποιήσουμε με την συνδρομή τους αυτήν μας την επιθυμία. Εκεί θα πρέπει λοιπόν να βρίσκει καταφύγιο η σκέψη μας, στην διαφυγή από τα δεσμά των ορίων που τα γονίδια μας επιβάλλουν.

Η επίδραση της σκέψης στην ύλη

Είναι αλήθεια ότι τις περισσότερες φορές, σε μια δεδομένη φάση της ζωής, είναι αδύνατον για κάποιον να αλλάξει το οικογενειακό, ή το εργασιακό περιβάλλον στο οποίο βρίσκεται. Έτσι δυσκολεύεται να προσδώσει ποιοτικά χαρακτηριστικά στην καθημερινότητα του, ώστε να βελτιωθεί και να οδηγηθεί σε μια θεραπευτική διαδικασία ίασης. Σε αυτήν την περίπτωση, από που θα μπορούσε να ξεκινήσει;

Αν και ζούμε σε μια εποχή που η Ύλη κυριαρχεί, ο Αϊνστάιν έχει ήδη διατυπώσει την σχέση της ύλης με την άυλη ενέργεια (Ε=mc2). Υπάρχει μεταξύ τους ένας αόρατος δεσμός δυναμικής αλληλεπίδρασης, ακόμα και με την μικρότερη μονάδας της ύλης, το κύτταρο. Βάση αυτού του δεσμού, διαμορφώνονται κάποιοι κανόνες επιβίωσης, που δομούν τον τρόπο λειτουργίας τους. Αυτός ο τρόπος λειτουργίας είναι ανάλογος με το περιβάλλον στο οποίο βρίσκεται κάποιος. Είναι η νέα οπτική ενατένισης των πραγμάτων, η οποία επιχειρεί να μας αναδείξει με επιστημονικό τρόπο, η  Νέα Βιολογία που καλούμε Επιγενετική.

Το κύτταρο όπως και ο άνθρωπος, έχουν έναν κοινό στόχο, την επιβίωση τους. Είναι και τα δυο νοήμονα όντα και υποστηρίζουν το ένα το άλλο, μέσα από μια άριστη συνεργασία. Τα χιλιάδες ερεθίσματα που προσλαμβάνουμε από το περιβάλλον, έχουν μεγάλη επίδραση επάνω μας, καθότι ο στόχος είναι κοινός. Επιδιώκουν όλα να συμπεριφέρονται σαν ένα ενιαίο σύστημα, στο οποίο το ένα μέρος συνδράμει προ στο άλλο. Τα κύτταρα διαθέτουν μνήμη, η οποία τα διαπερνά διά μέσω των γενεών. Είναι δε έτοιμα να ανταποκριθούν στα ερεθίσματα που ο άνθρωπος τους θέτει, ώστε να εκπληρωθούν οι στόχοι του: ως κοινός σκοπός.

Όταν δεν συντρέχουν οι προϋποθέσεις για να αλλάξει το περιβάλλον στο οποίο βρίσκεται ο άνθρωπος, αλλάζοντας τον τρόπο που σκέφτεται, κινητοποιεί τους υποδοχείς των κύτταρων, ώστε οι τελεστές γονιδιακά πλέον να λάβουν την ανάλογη προσαρμοστική δράση. Τα ίδια θα προβούν στις απαραίτητες εκείνες προσαρμοστικές βιολογικές αλλαγές, όπου ολιστικά θα συνδράμουν στην υλοποίηση νέων στόχων. 

Όταν κάποιος πιστεύει ότι είναι ασθενής, έστω και αν είναι καλά, αργά η γρήγορα θα νοσήσει.  Ενώ με την αντίθετη σκέψη, έστω και αν είναι ασθενής, αν την προσεγγίσει με θετικό και αισιόδοξο τρόπο, θα επισπεύσει την ανάρρωση του κατά πολύ.

Επιπλέον, θα έχει οχυρώσει με καθολικό για τον ίδιο τρόπο, νέους προσαρμοστικούς δρόμους ανάπτυξης, με την συνδρομή των κυττάρων του.

Η ζωή μας παρέχει όλα τα εφόδια, ώστε να είμαστε ευτυχισμένοι. Αρκεί να είμαστε εν-έργω συμμέτοχοι προς αυτήν την κατεύθυνση. Έστω λοιπόν και αν βρισκόμαστε, σε περιβάλλον ανοίκειο προς τις προσδοκίες μας, ο θετικός τρόπος των σκέψεων μας, μπορεί να παρακάμψει ακόμα και αυτά που το σώμα δυσκολεύεται να υποφέρει. Μέσα από τις προσταγές του κεντριού νευρικού συστήματος, το οποίο έχει σαν στόχο την επιβίωση του ανθρώπου, τα κύτταρα δημιουργούν νέες προσαρμοστικές λειτουργίες. Με την πανίσχυρη διαχρονική διαγενεακή μνήμη που διαθέτουν τα γονίδια, αφού λάβουν από του υποδοχείς το σήμα, θα παράξουν νέες πρωτεϊνικές δομές. Στο εργαστήρι τους -ως δια μαγείας- με τον υψηλό νοήμονα τρόπο που διαθέτουν, θα μας παρέχουν την δυνατότητα, μιας δυναμικής επικοινωνίας με όλα τα κύτταρα του Σύμπαντος: αοράτως, ενεργειακά(=εν-εργών ενιαία- ακαριαία). Έτσι εμείς, στο εκάστοτε «τώρα», καθιστάμεθα το κέντρο ελέγχου. Γινόμαστε δηλαδή οι ίδιοι, μέσω των κυττάρων μας, οι αποστολείς των σημάτων, αλλά και οι αποδέκτες των αποκρίσεων που το Σύμπαν μας αποστέλλει.

Oι προϋποθέσεις ριζικών αλλαγών στην ζωή μας γεννούνται: Όταν αντιλαμβανόμαστε  την δυναμική πληροφόρηση των αλλαγών που τα κύτταρα μας αποστέλλουν ότι συν-τελούνται, ενώ παράλληλα μας υποδεικνύουν νέους τρόπους προστασίας και διαφυγής από τοξικές επιδράσεις.

Αυτό που συμβαίνει σε ατομικό επίπεδο, το ίδιο συμβαίνει -ανεπαίσθητα για εμάς- και σε συμπαντικό επίπεδο. Έτσι, ανταλλάσσονται πληροφορίες από τις αποθήκες της συμπαντικής μνήμης, μέσω των γονιδίων προς και από εμάς. Με κάποιον μυστήριο και μαγικό τρόπο, όπως τα πάνω από 50 δισεκατομμύρια κύτταρα του σώματος επικοινωνούν δυναμικά μεταξύ τους, ώστε το σώμα να διατηρηθεί στην ζωή, με τον ίδιο ακριβώς τρόπο, όλα όσα απαρτίζουν το ενιαίο Σύμπαν, αλληεπιδρούν και επικοινωνούν μεταξύ τους, επίσης αδιαλείπτως.

Έτσι, “Tο βαθιά ατομικό γίνεται οικουμενικό”,  όπως διατυπώνει ο Rogers.

Οι αρχαίοι Έλληνες φιλόσοφοι, ήταν γνώστες επίσης, της ενιαίας δομής όλων των πραγμάτων και των νόμων που διέπουν την συνοχή μεταξύ τους. Επίσης οι θρησκείες μας αποκαλύπτουν αυτή την ενιαία διάνοια, η οποία υπερβαίνει την ανθρώπινη σύλληψη και την αποκαλούν Θεό.  

Κατά τους προ-πλατωνικούς φιλοσόφους, η έννοια της θεότητας η οποία περικλείει τα πάντα, ονομαζόταν Ον ή Είναι. Εντός του Όντος(Είναι) τα πάντα συνέχονται ως περιεχόμενα Του. Τίποτα νοητό, αισθαντικό, αισθητό ή μη, δεν εξαιρείται από την σχέση μας με το Είναι. Υλικό ή Πνευματικό, ευρίσκοντο σε άρρηκτη σχέση μεταξύ τους και αλληλοεπιδρούν, ως προς την ουσία τους που τα συνέχει(το Είναι τους). Εντός του Είναι εμπεριέχονται τα πάντα, ως να είναι ένα ενιαίο Σώμα: Ένα Ον, μια θεότητα, μια Ενέργεια, μια Συνείδηση, ένα Σύμπαν. Το ίδιο ακριβώς όπως τα κύτταρα σε ένα ενιαίο σώμα. Όλοι ανήκουμε ως μονοκύτταροι οργανισμοί στην κοινότητα του ενιαίου Σύμπαντος. Η ελεύθερη αμφίδρομη ροή της ενέργειας μεταξύ των μέλλων ενός ενιαίου συστήματος, είναι ο σημαντικότερος παράγοντας για την υγεία των μελών.

Πως όμως αυτοί οι φιλόσοφοι, συνέλαβαν πριν από και χιλιάδες χρόνια εκείνο που αδυνατούμε να συλλάβουμε σήμερα; Ίσως αν ενσύψουμε με προσοχή στα διασωθέντα έργα τους, να μας ομολογήσουν το μυστικό τους. Μήπως η φασματική διάσπαση τους φωτός, μέσα από το πρίσμα των διάφορων προσεγγίσεων, μας αφαιρεί την δυνατότητα αποκάλυψης του ενιαίου λευκού Φωτός -πριν την διάθλαση του: στον φαινόμενο κόσμο που ζούμε.

Παρμενίδης

Ο προ-πλατωνικός μέγιστος φιλόσοφος Παρμενίδης, επιδόθηκε στην αναζήτηση της Πρώτης Αρχής, η οποία διέπει όλα τα όντα, την οποία ονόμασε Είναι. Εντός του Είναι, όλα συνέχονται σε κάτι ενιαίο  συμπαγές και αδιάσπαστο. Αναζητούσε δηλαδή την κοινή συνεκτική ουσία των πάντων: ως το κοινό τους Είναι. Γι’ αυτό θεωρείται ο πατέρας της Οντολογίας. Κατάφερε μέσα στο Ένα(καθότι Εν-Είναι), να χωρέσει και να συμπεριλάβει τα Πάντα, με την διατύπωση του: ”Εν το Παν”. Ο Παρμενίδης μας φανερωνει την κεντρική ιδέα των στοχασμών του, μέσα από τα διασωθέντα αποσπάσματα του ποιητικού του έργου: ”περί Φύσεως”.

Με όσο πιο λιτό, ξεκάθαρο και αλληγορικό τρόπο, μιλά για λογαριασμό όλων μας, καταφέρνοντας να διατύπωση μια τόσο μεγάλη σύλληψη. Αν και φαντάζει ασύλληπτο στον ανθρώπινο νου η έννοια του ενιαίου -καθότι αυτός είναι εξοικειωμένος σε διαφοροποιήσεις και διαιρέσεις- εν τούτοις είναι παράλληλα τόσο απλό:

«Εν το Παν». Όλα δηλαδή είναι συνδεδεμένα μεταξύ τους, με αδιάσπαστους, άρρηκτους και αόρατους δεσμούς.

Αν αυτό θεωρηθεί -μέσα από την απλότητα της- ως μια ενδεχόμενη απόλυτη Αλήθεια, τότε: για ότι φαντάζει διαφορετικό προς εμάς, θα πρέπει να αναζητούμε τα κοινά σημεία σύνδεσης με εκείνο, αντί να εστιάζουμε στις διαφορές. Με αυτόν τον τρόπο, μας αποκαλύπτεται η θεμελίωση της δικής μας ύπαρξης. Αυτή η νοητική υπέρβαση, δίνει την δυνατότητα, να μπορούμε να ξεπερνάμε τα στενά ατομικά μας όρια. Καθίσταται ευκολότερα νοητός ο ορίζοντας μας -και άρα υλοποιήσιμα ορατός- αν θεωρήσουμε κατά κάποιον τρόπο, τον εαυτό μας ως προέκταση και μέρος του Ενός Εν-Είναι. Εντός Του, όλα κοινωνούντα ομού σε άρρηκτη συνεργασία, ενώ επινοούνται τρόποι να εκφράζεται μέσα από εμάς (το ίδιο το Είναι)-στο βαθμό που το ερμηνεύουμε αυθεντικά.  

Σε ένα περιβάλλον όπου ακμάζει η πληθώρα των απόψεων και των θεωριών, εκείνη που έχει πιθανότητες να προσεγγίζει την Αλήθεια είναι η πιο απλή. Συμπαγής και χωρίς προϋποθέσεις, η  θεωρία του Παρμενίδη δεν εξαιρεί ουδέν. Έτσι δείχνει καταφανώς τον έναν και μόνο δρόμο -μέσα από τον  διαφορετικό τρόπο έκφρασης του καθενός- που οδηγεί στην δυναμική συνύπαρξη όλων: ως Εν-Είναι. Η συνθετική δυνατότητα της ανθρώπινης σκέψης, όταν οράται μόνον ιδιοτελώς και όχι συλλογικά, συχνά οδηγεί σε αδιέξοδους λαβύρινθους, διαιρέσεων και αυτό-αποκλεισμών.

Κατά τον Παρμενίδη: «το νοείν έστιν και Είναι»,(απ.3.1).

Αυτό δηλαδή που ο νους ατενίζει, ο ίδιος είναι που μας παρέχει τις δυνατότητες να το υλοποιήσουμε, διότι είναι ήδη σε σχέση με το υποκείμενο και το αντικείμενο της νοητικής ενατένισης μας. Έτσι, οι αισιόδοξες σκέψεις διαμορφώνουν τις αντίστοιχες  προϋποθέσεις υλοποίησης.

Ο Παρμενίδης μας αποκαλύπτει ότι: «Οι δοξασίες των ανθρώπων, οδηγούν σε πλάνη».  

«Από εδώ και πέρα για τις (δογματικές) γνώμες των θνητών ανθρώπων, (52) μάθε (ερευνώντας και εξετάζοντας ο ίδιος) αυτά που είναι (κοινώς αποδεκτά από τον κόσμο), λόγια ατεκμηρίωτα που εξαπατούν. Επειδή βάσισαν την γνώμη τους στο φαίνεσθαι (δηλ. την μορφή και το εξωτερικό σχήμα) (επιχείρησαν) να χωρίσουν(την γνώμη), δίνονται της δυο ονόματα(στο φαίνεσθαι και μη). (54) Με αυτόν το τρόπο (σκέψης), (πίστεψαν) ότι δεν θα έπρεπε να είναι ένα,  και εδώ (ακριβώς) είναι που έχουν παραπλανηθεί (εξαπατώντας το εαυτό τους)».(απ.8.51-54)

Η Επιγενετική πρόσφατα, όπως και η Κβαντική Φυσική το προηγούμενο αιώνα, είναι οι επιστήμες που επιχείρησαν να προσεγγίσουν επιστημονικά, το ανθρωπίνως υπερβατικό και αδιανόητο: την Σχέση τους με το Είναι. Στον βαθμό που δίνεται η δυνατότητα στον άνθρωπο να προσεγγίσει νοητικά, την ουσία της ύπαρξης του ως Είναι, του δίνεται επίσης και η ευκαιρία να το βιώσει αισθαντικά ως Σχέση. Είναι αυτό το δυνητικό πεδίο -όπως η ενέργεια- που δεν μπορείς να το προσεγγίσεις στην ολότητα του, πάρα μόνο να το ερευνήσεις βιωματικά εκ του αποτελέσματος. Η Εν-έγεια είναι το έργο του Εν-Είναι, το οποίο διαπερνά τον Χρόνο και τον Χώρο των πραμάτων. Ο Παρμενίδης θεωρείται ο πατέρας της Οντολογίας. Της επιστήμης δηλ. που αναζητά την Πρώτη Αρχή των Πάντων, εντός της οποίας όλα διακυβεύονται και συνέχονται ασταμάτητα. Όπως για παράδειγμα τα δίπολα: ζωή-θάνατος, χαρά-λίπη, ευτυχία-δυστυχία αιωνιότητα-παροντικότητα, ως κάτι συμπληρωματικό, αλληλοδιάδοχο και ενιαίο.  

Εν τέλει ο τρόπος που σκεφτόμαστε, καθορίζει και το τρόπο που βλέπουμε τον κόσμο γύρω μας. Ο έλεγχος της σκέψης, καθορίζει την ζωή μέσω της βιολογίας των κυττάρων.

Πολλές φορές στην πορεία της ζωής, συναντάμε νέα δεδομένα, τα οποία μας προσκαλούν να αναθεωρήσουμε την πορεία μας στο χρόνο. Μήπως όμως αυτά είναι επαναδιατυπώσεις της μιας και μόνης Αλήθειας, η οποία έρχεται από τα βάθη του ενιαίου Χρόνου με ένα νέο ένδυμα, για να υπενθυμίσει και πάλι την θεμελιώδη Αλήθεια του Παρμενίδη πως : Όλα Είναι Ένα. Αυτή την ευκαιρία μας την παρέχει και η νέα επιστήμη της Επιγενετικής. Ως μια καινούργια Βιολογία, επιχειρεί να συνδέσει τον μικρόκοσμο με τον μακρόκοσμο του Σύμπαντος κόσμου.    

Η αλληλεπίδραση του κυττάρου με το σώμα στο οποίο το ίδιο ανήκει, όταν εκφράζει το σύνολο, καθίσταται το ίδιο υγιές. Έτσι και ο άνθρωπος –ως κύτταρο του Σύμπαντος- μπορεί να προκαλέσει υπερβάσεις, ώστε να πετύχει αυτά που θεωρεί ότι του λείπουν. Όταν πάλι δεν μπορεί να τα καταφέρει, ας μην δικαιολογεί την αδράνεια του, αλλά να επιδιώκει με ενέργειες σκέψης, να ισορροπήσει το πεδίο των σχέσεων μέσα του και γύρω του. Το σήμα του, θα απελευθερωθεί και θα δαιχυθεί μυστηριωδώς στο περιβάλλον και θα επιστρέψει ως απόκριση στον ίδιο. Και ω! του θαύματος, θα ανταποκριθούν με την συνδρομή τους και  άλλες σκέψεις, που είχαν τον ίδιο συντονισμό. Και τότε θα αποφανθούν να γίνουν μια ομάδα, ως μια ενιαία κοινότητα εκπροσώπησης της Αλήθειας του κοινού του Είναι. Κάθε κύτταρο έτσι και αλλιώς, είναι μέλος στην ομάδα την συμπαντική. Και οι σκέψεις τότε, θα γίνονται πράξεις βιωμάτων Αληθείας, εξ ίσου συμπαντικές.

Ζούμε σε έναν Κόσμο όπου όλα αλλάζουν γύρω μας ταχύτατα, ενώ απαιτείται και η δική μας αλλαγή για να συμπορευτούμε με αυθεντικότητα μαζί τους. Αρκεί να πειστούμε ότι δεν απειλείται η ζωή μας έτσι και αλλιώς, παρά μόνο μέσα από την δική μας αδράνεια:  να πράξουμε το πραγματικό ως πραγμάτωση της αυθεντικότητας του Είναι μας.

Η κατανόηση του ότι ανήκουμε σε ένα ενιαίο Σύμπαν, μέσα από την ατομικότητα μας, διευρύνει την  συνείδηση, ενώ καθιστά την αυθεντικότητα της ύπαρξης μας οικουμενική. Προετοιμάζοντας έτσι το έδαφος, ώστε να ζούμε το θαύμα των υπερβάσεων στο εκάστοτε παρόν: όπου το Είναι μας καλεί να συμμετέχουμε εν έργω.

O Bruce Lipton, ο διακεκριμένος κυτταρικός Βιολόγος, αναφέρει στο βιβλίο του, “Η Βιολογία της Πεποίθησης”:

«Εγώ διδάχτηκα από τα κύτταρα ότι αποτελούμε μέρος ενός συνόλου και ότι όταν το ξεχνάμε αυτό, θέτουμε τον εαυτό μας σε κίνδυνο. Αναγνωρίζω όμως και ότι καθένας μας έχει μια μοναδική βιολογική ταυτότητα. Γιατί; Τι είναι αυτό που κάνει την κυτταρική κοινότητα του κάθε ατόμου μοναδική; Στην επιφάνεια των κυττάρων μας, υπάρχει μια οικογένεια από υποδοχείς ταυτότητας, που ξεχωρίσουν το ένα άτομο από το άλλο» (σ.190) .

ΥΓ: Η συνδρομή ειδικού συμβούλου μπορεί να φανεί απόλυτα χρήσιμη, ώστε να παρέχει ασφάλεια και να διευκολύνει της όποια μεμονωμένη προσπάθεια αυτοβοήθειας.

Βιβλιογραφία

-Bruce Lipton, “Η Βιολογία της Πεποίθησης, απελευθερώνοντας τη δύναμη της συνείδησης, της Ύλης και των Θαυμάτων ”, Μτφρ. Γιώργος Σεφερλής, Εκδ. Αξίωμα, Αθήνα 2008.

-Βαλιώζης Κωνσταντίνος, “Η φύσις του Παρμενίδειου Ζειν και οι οντολογικές του προεκτάσεις”, Αθήνα 2015. (τυπωθήτω).

[1] Η μεμβράνη του κυττάρου κατά μια έννοια είναι ο δεύτερος εγκέφαλός του. Ανοίγει ή κλείνει τους διακόπτες υποδοχείς, προσαρμόζοντας μια ακολουθία εντολών των πιστεύω μας. Όταν θεωρούμε κάτι ως εχθρικό, αυτοπροστατεύεται και κλείνει τις διόδους ανάπτυξης και μαραζώνει. Όταν δε πάλι αντιλαμβανόμαστε κάτι ως φιλικό, τότε διανοίγεται προς αυτό και αναπτύσσεται, αυξάνοντας την δυναμική του. Οι περιβαλλοντικοί παράγοντες -κατά το δυνατόν- όταν βελτιωθούν, ωθούμενοι από τον θετικό τρόπο που σκεφτόμαστε, αυξάνουν σημαντικά τα ενδεχόμενα ίασης.