Για την αυτοκτονία...

Ακρόαση άρθρου......

Η αυτοκτονία στέκεται με αύξηση και δύναμη, απέναντι σε μία κοινωνία, σε μία πολιτική εξουσία που έκανε τα πάντα για να μειώσει την ικανοποίηση από το βιοτικό επίπεδο της ζωής των περισσότερων ανθρώπων. Είναι εκείνη η απελπισία, το αίσθημα της ανημπόριας που ωθεί έναν άνθρωπο να παρατήσει κάθε ελπίδα και διάθεση για ζωή.

Και στέκεται, δυστυχώς, ακλόνητη, απέναντι σε μία κοινωνία που τη θεωρεί ακόμα ‘’ταμπού’’ και αποφεύγει να μιλήσει και να δει τον πόνο των ανθρώπων όσο βρίσκονται ακόμα στη ζωή.

Η αυτοκτονία είναι ένα σοβαρό πρόβλημα το οποίο μας αφορά όλους. Δεν είναι τυχαία, μία πράξη χωρίς νόημα και ουσία. Ο άνθρωπος που αυτοκτονεί βιώνει πριν την πράξη του αυτή, αφόρητο συναισθηματικό ή ψυχικό πόνο. Ο θάνατος φαντάζει πια ως εκείνη η λύτρωση που θα γιατρέψει την πονεμένη του ψυχή , αφού η αποστέρηση της ελπίδας θολώνει το μυαλό και το καθιστά αδύνατο να σκεφτεί εναλλακτικές λύσεις, οι οποίες και μπορεί να υπάρχουν – πάντα, υπάρχουν.

Η προκατάληψη γύρω από τις ψυχικές ασθένειες , η κατάθλιψη που πολλές φορές συνοδεύει την αυτοκτονία ή ακόμα και απόπειρες, πολλές φορές εμποδίζει τους ανθρώπους να αναζητήσουν βοήθεια, να μιλήσουν ανοιχτά για το πρόβλημά τους , χωρίς κομπλεξισμούς, υστερίες και φωνές. Για εμένα, η στάση αυτή δυσχεραίνει τη διάγνωση και εν τέλει την αντιμετώπιση του προβλήματος, ώστε το άτομο να το ξεπεράσει και να μπορέσει να συνεχίσει τη ζωή του.

Δε θα σταθώ σε απόψεις θρησκευτικού περιεχομένου ή σε διάφορες και διάσπαρτες ηθικολογίες. Δε θα απαντήσω με φράσεις κλισέ τύπου ’έχεις όλη τη ζωή μπροστά’ ή ’δεν πρέπει να νοιώθεις έτσι’. Το θέμα δεν είναι το πρόβλημα αυτό καθεαυτό, αλλά ο πόνος που ένας άνθρωπος νοιώθει εξαιτίας αυτού. Αλλά ναι, η αυτοκτονία είναι καταστροφή, όχι λύτρωση. Ακόμα και ο πόνος, η οδύνη, η θλίψη , τα όποια προβλήματα συναισθηματικής ή οικονομικής φύσεως ταλανίζουν έναν άνθρωπο, η αποστέρηση της ζωής στερεί από τον άνθρωπο τη βελτίωση της ίδιας της κατάστασής του. Κανένα εμπόδιο, καμία θλίψη, κανένας πόνος δεν υπάρχει που να διαρκεί για πάντα. Και, δυστυχώς ( ή ευτυχώς ) η εξέλιξή μας σε αυτή τη ζωή περνά τις περισσότερες φορές μέσα από δύσκολα μονοπάτια και καταστάσεις.

Πραγματικά, προσπαθώ να θυμηθώ τα αδιέξοδα στα οποία βρέθηκα και εγώ και αναζητούσα λίγο φως. Εκείνες τις φορές που δεν ήθελα ούτε εγώ να συνεχίσω, μόνο να εγκαταλείψω. Και πάντα υπήρχε, κρυμμένο ή απλώς ξεμύτιζε δειλά από μία χαραμάδα. Εύχομαι όλοι να μπορούμε να διαβάζουμε την απόγνωση σε παιδικά και εφηβικά πρόσωπα πριν αυτά κλείσουν για πάντα. Και εύχομαι επίσης να αγκαλιάζουμε περισσότερο τους ανθρώπους που πονούν, που στα μάτια τους καθρεφτίζεται ο πόνος και η βαθιά θλίψη. Να μην κρίνουμε, να μην ενοχοποιούμε, αλλά να καταλαβαίνουμε και να συμπονάμε περισσότερο. Και να θυμόμαστε ότι ο πόνος θα περάσει και αυτός. Η ζωή είναι όμορφη και πάντα θα είναι.