Eπιστροφή στην κανονικότητα: Γιατί οι περισσότεροι άνθρωποι αισθάνονται μοναξιά;

Ακρόαση άρθρου......

H συναισθηματική βλάβη που προκάλεσε o εγκλεισμός λόγω της πανδημίας, δημιούργησε χάος στις ανθρώπινες σχέσεις, κυρίως στις κοινωνικές μας συναναστροφές. Σύμφωνα με μια νέα έρευνα που διενεργήθηκε από ερευνητές των πανεπιστημίων Northeastern, Harvard, Northwestern και Rutgers, μπορεί να χρειαστεί λίγος χρόνος για τους ενήλικες των ΗΠΑ να επαναπροσδιορίσουν τις σχέσεις με φίλους και μέλη της οικογένειας τους.

Σύμφωνα με την έρευνα, ο αριθμός των προσωπικών σχέσεων που επλήγησαν είναι υψηλότερος από ό,τι ήταν κατά την έναρξη της πανδημίας, ακόμη και με τα μειωμένα ποσοστά μόλυνσης από τον κορωνοϊό, τη βελτίωση των προοπτικών εργασίας και το εκ νέου άνοιγμα της οικονομίας. Επιπλέον, οι άντρες φαίνεται να «χτυπήθηκαν» περισσότερο στην περίοδο αυτή της ανάκαμψης απ’ ότι κατά την περίοδο της απομόνωσης.

«Επειδή μπορούμε να γευματίσουμε ξανά με συγκεκριμένους ανθρώπους, δεν σημαίνει ταυτόχρονα ότι οι σχέσεις μεταξύ μας θα επιστρέψουν στο σημείο που τις αφήσαμε», λέει ο David Lazer, διακεκριμένος καθηγητής πολιτικών επιστημών και πληροφορικής στο Northeastern και ένας από τους ερευνητές που διεξήγαγαν τη μελέτη.

«Υπάρχει το ερώτημα: Τι επιπτώσεις έχει αυτή η αποσύνθεση των προσωπικών μας σχέσεων στις ζωές μας και κατά πόσο μπορούμε να επανέλθουμε φυσιολογικά σε αυτές;».

Τα δεδομένα αποδεικνύουν ότι η ανάκαμψη εξακολουθεί να βρίσκεται σε εξέλιξη.

Επίπεδα κοινωνικής απομόνωσης λόγω κορωνοϊού

Οι ερευνητές πραγματοποίησαν μια έρευνα σε περισσότερους από 185.000 κατοίκους στις Η.Π.Α, κατά το διάστημα Απρίλιος 2020 – Ιούνιος 2021, με στόχο να καταγράψουν πόσοι από τους ερωτηθέντες είχαν φίλους και συγγενείς στους οποίους θα μπορούσαν να στηριχθούν, σε περίπτωση ξαφνικής ασθένειας, εάν χρειάζονταν βοήθεια στη φροντίδα των παιδιών τους ή αν απλά είχαν ανάγκη να τους μιλήσουν για οποιοδήποτε συναισθηματικό τους ζήτημα.

Η παραπάνω έρευνα δεν εξέτασε την ποιότητα των σχέσεων πριν το ξέσπασμα του κορωνοϊού ώστε να έχει μια συγκριτική βάση, αλλά «εάν κοιτάξετε συνολικά τα επίπεδα κοινωνικής απομόνωσης, είμαστε ουσιαστικά υψηλότεροι τώρα από ότι ήμασταν στην αρχή της πανδημίας, ειδικά όσον αφορά τις συναισθηματικές μας ανάγκες», υποστηρίζει ο Lazer, έκπληκτος με τα ευρήματα.

Περίπου το 32% των ερωτηθέντων τον Ιούνιο του 2021 ανέφεραν ότι έχουν μόνο ένα άτομο ή κανένα άτομο στη ζωή τους, με το οποίο θα μπορούσαν να μοιραστούν τα συναισθήματά τους. Αυτό αυξήθηκε από το αρχικό 24% τον Απρίλιο του 2020, αντανακλώντας μια έντονη μείωση στην ύπαρξη διαπροσωπικών σχέσεων.

«Η κατάσταση φάνηκε να επιδεινώνεται μέχρι το καλοκαίρι του 2020, ενώ παρέμεινε το ίδιο άσχημη, μέχρι να κορυφωθεί τον Ιούνιο του 2021. Ποτέ δεν περίμενα τέτοια εξέλιξη, στο πλαίσιο της κοινωνικής απομόνωσης» λέει ο Lazer.

Το ξεθώριασμα των σχέσεων λόγω απομόνωσης

Περισσότεροι άνδρες (35%), απ’ ότι γυναίκες (30%), δήλωσαν ότι δεν είχαν δίπλα τους ένα άτομο εμπιστοσύνης. Επιπλέον, σε σύγκριση με τις γυναίκες (37% το ποσοστό των ανδρών, ενώ 35% το ποσοστό των γυναικών), ήταν πιο πιθανό για τους άνδρες να μην έχουν κάποιον να τους φροντίσει σε περίπτωση ασθένειας. «Πέρα από τα στερεότυπα, τα αρσενικά είναι λιγότερο πιθανό να έχουν συναισθηματικά υποστηρικτικούς δεσμούς», λέει ο Lazer.

Aπό την άλλη, τόσο οι άνδρες, όσο και οι γυναίκες, δεν ένιωθαν υποχρεωμένοι να βοηθήσουν κάποιο φίλο τους, σε περίπτωση που αυτός είχε ανάγκη από χρήματα. Ίσως να χρειαστούν ένα με δύο χρόνια, ώστε να μπορέσουν να ανακάμψουν, αυτές οι σχέσεις, ενώ κάποιες άλλες μπορεί να μην ανακάμψουν ποτέ, σύμφωνα με τους ερευνητές.

«Μερικές από αυτές τις σχέσεις πιθανότατα έχουν ξεθωριάσει και θα χρειαστεί χρόνος για να αναζωογονηθούν ή να δημιουργηθούν νέες», λέει ο Lazer. «Κάποια από αυτά τα παραδείγματα, ίσως μας βοηθήσουν να επανεκτιμήσουμε με ποιον θέλουμε πραγματικά να είμαστε φίλοι. Χρειάζεται πολύς χρόνος για να χτίσουμε μια πραγματική φιλία.»

Εκτός από το φύλο, η μελέτη διαπίστωσε επίσης σημαντικές διαφορές μεταξύ φυλετικών και εθνοτικών ομάδων. Συγκεκριμένα, οι λευκοί ερωτηθέντες είχαν μεγαλύτερο δίκτυο υποστήριξης, το οποίο θα μπορούσαν να αξιοποιήσουν σε σύγκριση με τους Μαύρους, τους Ισπανόφωνους ή τους Ασιάτες Αμερικανούς.

Το χάσμα είναι σταθερό όσον αφορά τη συναισθηματική υποστήριξη, όπου οι λευκοί ερωτηθέντες ανέφεραν ότι αισθάνονται πιο κοντά σε άτομα που θα μπορούσαν να τους προσφέρουν συναισθηματική κάλυψη και φροντίδα, σε σχέση με τους ερωτηθέντες από τις υπόλοιπες φυλετικές και εθνοτικές ομάδες.

Βρέθηκαν ακόμη μεγάλα κενά μεταξύ των επιπέδων εκπαίδευσης και εισοδήματος. Οι περισσότερο μορφωμένοι και εύποροι άνθρωποι ήταν πολύ πιο πιθανό να υποστηρίξουν ότι είχαν κάποιον να τους φροντίζει. Από την άλλη πλευρά, υπήρξε μια σημαντική επιδείνωση στην απουσία διαπροσωπικών σχέσεων, μεταξύ των λιγότερο εύπορων και μορφωμένων.

«Θα χρειαστεί ένα χρονικό διάστημα για να επουλωθεί ολόκληρο το έθνος, αλλά η θεραπεία αυτή φαίνεται να συμβαίνει αρκετά άνισα, αφού σχετίζεται επιπρόσθετα με το εισόδημα και την εκπαίδευση», λέει ο Lazer.

Πηγή: Medical Express, Peter Ramjug από το Πανεπιστήμιο Νοrtheastern