Οι υποδοχείς της υπόστασης του ανθρώπου

Ακρόαση άρθρου......

Η σύγχρονη επιστήμη όσο και η συστημική ψυχολογία έχουν αποδεχτεί πια, ότι το κάθε σύστημα και κάθε υπαγόμενο σε αυτά υποσύνολο δέχεται και αποστέλλει, μέσα από ένα πεδίο ανταλλαγής, πληροφορίες σε μια αέναη κίνηση ζωής.

Η ανταλλαγή πληροφοριών είναι το κύριο αίτιο σύνδεσης, εξέλιξης, ανάπτυξης, ολοκλήρωσης, συνειδητότητας της ένταξης όλων, σε μια συστημική μορφή ύπαρξης που διέπει το σύμπαν ολόκληρο με τις ανάλογες διαβαθμίσεις όπως ισχύει με τα μετρικά μεγέθη.

Η συστημική είναι η ακέραια μορφή ύπαρξης στο όλον που μπορεί να υπάρχει, ενώ αντίθετή της είναι η μερική ατομικότητα, η ελεύθερη ρίζα που η δράση της μέσα από την διαφοροποίησή της οξειδώνει και ασθενεί ή εκφυλίζει το σώμα ή το σύστημα στο οποίο ανήκει.

Η ανταλλαγή πληροφοριών λειτουργεί μέσα από συγκεκριμένα τμήματα που υποδέχονται και αποστέλουν την πληροφορία. Η λειτουργία αυτών των υποδοχέων είναι πολύ σημαντική καθώς από αυτούς εξαρτάται η ενημέρωση και η αναπροσαρμογή στα νέα δεδομένα που έρχονται προς επεξεργασία και συντέλεση της ανάπτυξης, εξέλιξης και συνεχούς δημιουργίας σε όλα τα επίπεδα συστημάτων.

Γενικά, η λέξη “υποδοχέας” σημαίνει ένα ειδικά τροποποιημένο μέρος υποδοχής όπου παραλαμβάνεται ή αποστέλεται ένα ή περισσότερα στοιχεία – πληροφορίες,προκειμένου να γίνει η χρήση αυτών από το άτομο ή μεγαλύτερα σύνολα και συστήματα..

Πλέον ο όρος “υποδοχέας” έχει γίνει αποδεκτός ευρέως στην τεχνολογία όσο και στην βιολογία, και χρησιμοποιείται, σε κάθε σύστημα υποδηλώνοντας την ανάγκη ενημέρωσης και εξέλιξης του παραλήπτη και του αποστολέα όσον αφορά την εύρυθμη λειτουργία των συστημάτων στο σώμα αλλά και στα μέσα σύνδεσης με τα σύνολα, συστήματα που ανήκουμε, βιολογικά, ψυχοσωματικά και τεχνολογικά, για την αποτελεσματικότερη χρήση και λειτουργία αυτών.

Ως τεχνικό όρο τον χρησιμοποιούμε για να περιγράψουμε ένα ειδικά κατασκευασμένο μέρος συσκευής υποδοχής και σύνδεσης πρόσθετων και αλληλεπιδρώντων εξαρτημάτων. Στη βιολογία (φυσιολογία, ανατομία, μοριακή και κυτταρική βιολογία) η έννοια των υποδοχέων είναι ουσιαστικά ανάλογη με την ύπάρξη και εξέλιξη των όντων αλλά και περιλαμβάνεται σε κάθε κύτταρο και με κάθε τρόπο, υποδηλώνοντας την μεγάλη σημασία τους ως λειτουργικά όργανα για την δομή των συστημάτων.

Υποδοχείς, τα σημεία επαφής ανάμεσα στον αποστολέα και τον αποδέκτη

Οι βιολογικοί υποδοχείς, λοιπόν, όπως ονομάζονται είναι οριοθετημένα όργανα που εξυπηρετούν στη λήψη και την αποστολή ερεθισμάτων, θετικών ή αρνητικών, ουσιαστικών ή και παραπλανητικών όμως, που επηρεάζουν τη μετέπειτα λειτουργία και χημεία του οργανισμού με τα ανάλογα δυναμικά τους.

Όπως είναι φυσικό, με την πληθώρα των πληροφοριών που λαμβάνουμε δημιουργείται ένα απόθεμα πληροφοριών, που λογικό είναι ότι απαιτείται τακτοποίηση, ιεράρχηση, τοποθέτηση ή ακόμα και αποβολή αυτών.

Ένα τέτοιο ρόλο έχουν οι υποδοχείς που καλούνται να δεχτούν και επεξεργαστούν την πληροφορία και να αποφασίσουν αν ενδιαφέρει και που θα ταξινομηθεί στο σύστημά τους. Όπως καταλαβαίνουμε δημιουργείται μείζων θέμα στη διασφάλιση της ουσίας και χρήσης των πληροφοριών που λαμβάνονται και συντελλούν ώστε αυτές να συμπληρώνουν, ενημερώνουν, εξυπηρετούν ή ακόμη και αποδομούν το ίδιο το σύστημα, όταν πρόκειται για κακόβουλες πληροφορίες.

Συμβατότητα

Γνωρίζουμε από τη βιολογία ότι η έννοια συμβατότητα είναι καταλυτική για την εύρυθμη λειτουργία του οργανισμού. Την χρησιμοποιούμε για την περιγραφή των στοιχείων ενός δότη παραδείγματος χάριν, που θα χρησιμεύσουν στη μεταμόσχευση υλικών (όργανο, αίμα, μυελό κτλ.) σε άλλο άτομο. Ακόμα και στα αντισώματα που δημιουργεί το σώμα μας για να μας προστατέψει από παθογόνους οργανισμούς, έχει τη δυνατότητα ο άνθρωπος να αναπτύσει ειδικά διαμορφωμένα μέσα αντιμετώπισης αυτών των οργανισμών μέσω της λειτουργίας αυτής. Επομένως, η συμβατότητα, γίνεται αντιληπτό, ότι είναι σημείο κλειδί όταν μιλάμε για την ανταλλαγή της πληροφορίας μέσω των υποδοχέων.

Η ποιότητα αυτού του πολύπλευρου συστήματος της συμβατότητας πρέπει να αναζητηθεί σε μια άλλη εκδοχή της μεταφοράς πληροφοριών στο νου και στην ψυχή, στον εαυτό μας, με την παρατήρηση των σκέψεων, της συμπεριφοράς, της ροής και των αποτελεσμάτων της στην αλληλεπίδρασή μας με το συστημικό γίγνεσθαι.

Να πούμε εδώ ότι ένας υποδοχέας με συγκεκριμένη συμβατότητα υποδεικνύει ανάλογο εσωτερικό περιεχόμενο, που ωστόσο μπορεί να αλλοιωθεί ή να διαβληθεί ως προς τη λειτουργία και ύπαρξή του.

Για παράδειγμα δεν είναι δυνατό να παρατηρήσουμε ποτέ κάποιον που δεν του αρέσει η μαγειρική να ενδιαφέρεται για δρώμενα μαγειρικής.

Αυτό συμβαίνει γιατί οι υποδοχείς του δεν ενεργοποιούνται από ένα τέτοιο ερέθισμα. Είναι ένα πολύ γενικό παράδειγμα αλλά μπορούμε να εννοήσουμε αυτό το παράδειγμα και να το δούμε σε εφαρμογή σε κάθε στιγμή της ζωής μας παρατηρώντας που στρέφονται οι υποδοχείς μας στο πεδίο των σκέψεων, των πεποιθήσεων, των ενεργειών, και γενικότερα των εσωτερικών και εξωτερικών ερεθισμάτων, και κυρίως με ποιά πρόθεση, με τι σκοπό, οφελούμαστε ή ζημιωνόμαστε απο την χρήση τους. Να βρούμε δηλαδή την ορθή λειτουργικότητά τους προκειμένου να εξυπηρετήσουν καλύτερα το άτομο, το σύνολο και το σύστημα που ανήκει με μια ευρύτερη έννοια συντονισμού..

Ένας υποδοχέας είναι βασικά, πομπός και δέκτης. Μια σημαντική γνώση καθώς με την εκπομπή και αποδοχή ελκύονται και οι παρεμφερείς με αυτό πληροφορίες, μέσα από τη συμβατότητά τους όπως συντονίζονται και δημιουργούν επαλληλία με τέτοιου είδους συχνότητα ηλεκτρομαγνητικών κυμάτων σε αλληλεπίδραση με το σύστημά του και το περιβάλλον αυτού.

Όλα τα συστήματα λειτουργούν κυρίως με ενυπάρχουσες φυσικές και ενδογενείς ιδιότητες όσο και με αποθηκευμένες μνήμες συναισθηματικών ενδογενών αλλά και τραυματικών εμπειριών. Όσο αυτές ασκούνται και γίνονται συνήθεια τείνουν να εγκαθίστανται ως πεποιθήσεις υποσυνείδητων κρίσεων και αποφάσεων για την οριοθέτηση και προσδιορισμό του εαυτού αλλά και για τη γνώμη που σχηματίζουμε για τους άλλους, ενώ προσαρμόζονται ανάλογα και οι πληροφορίες, που μας ενδιαφέρουν.

Τί έχουμε μάθει να προσέχουμε ή τι μας τραβάει την προσοχή; Που εστιάζουμε συνειδητά και ασυνείδητα, ποιά πράγματα μας ελκύουν,ποιά μας αφήνουν αδιάφορους, τι μας φοβίζει; Και όλα αυτά κάτω από ποιά πρόθεση, ποιά πεποίθηση, ποιά πίστη; Πόσο συνειδητοί είμαστε για την ποιότητα και το είδος των ερεθισμάτων που “εκπαιδεύουμε” τον εαυτό μας ώστε να δημιουργεί και να εκπέμπει, να λαμβάνει αλλά και να συντονίζεται για να δημιουργούμε ανάλογη συμβατότητα με το εξωτερικό περιβάλλον;

Η συμβατότητα μεταξύ αποστολέα και παραλήπτη πληροφοριών δημιουργεί αμφότερα υποδοχείς ικανούς να εξάγουν και να εισαγάγουν την πληροφορία. Κατά αυτόν τον τρόπο ορίζονται και αυτοί ως εξωτερικοί και εσωτερικοί, θετικοί και αρνητικοί.

Εξωτερικοί υποδοχείς καλούνται αυτοί που δέχονται όλα τα εξωτερικά ερεθίσματα στα οποία στρέφουμε την προσοχή μας. Εσωτερικοί είναι αυτοί οι οποίοι εκπέμπουν δικές μας πληροφορίες μέσα απο την αντίληψη και συνειδητότητα μας. Ανάλογα, θετικοί είναι αυτοί όπου λαμβάνουν τα κατάλληλα μηνύματα από τους εξωτερικούς υποδοχείς αλλά και τη θετική και υγιή έκφραση των εσωτερικών υποδοχέων.

Αντίστοιχα, αρνητικοί καλούνται οι υποδοχείς που παίρνουν λάθος μηνύματα από τους εξωτερικούς υποδοχείς και εκπέμπουν αρνητικά μηνύματα από τους εσωτερικούς υποδοχείς.

Η έκφραση και η αλληλεπίδραση σε μια θετική βάση οικοδομούν μια συνειδητότητα με την εσωτερική σκέψη, πεποίθεση, κρίση, αντίληψη, διάκριση, ηθική, νοηματοδότηση κτλ., ούτως ώστε να μπορεί ο άνθρωπος να παρακολουθεί στο τώρα ολόκληρο το ψυχοσωματικό σύστημά του, εκφράζοντας τη δική του θέση και συνέπεια με τις πράξεις του

Θετικοί - αρνητικοί υποδοχείς

Η ύπαρξη των συστημάτων στηρίζεται στην ανταλλαγή των πληροφοριών, όπως έχουμε ήδη αναφέρει. Καταλαβαίνουμε, λοιπόν, πόσο σημαντική είναι η δημιουργία, ύπαρξη και λειτουργία των υποδοχέων ανταλλαγής. Ενυπάρχουν και δημιουργούνται στον άνθρωπο, στο μυαλό, στην ψυχική και σωματική του υπόσταση, εφόσον αυτός ζει και συνλειτουργεί σε πολλαπλά συστημικά του γίγνεσθαι όπου συμμετέχει και αλληλεπιδρά.

Τυγχάνει όμως, πολλές φορές η ανολοκληρότητα της σύνδεσης του ατόμου με το σύστημα να δημιουργεί μια εκφυλισμένη εικόνα του ιδίου και του συστήματος προξενώντας μια ψευδαίσθηση επικοινωνίας.

Στην ουσία πρόκειται για μια ελεύθερη ρίζα που αυτονομείται και συναλλάσσεται ξενιστικά και όχι συντονισμένα με το χώρο, το χρόνο και το πλαίσιο που βρίσκεται, επιφέροντας μια “τοξική” μόλυνση στο όλο σύστημα.

Αυτοί οι αρνητικοί υποδοχείς δημιουργούνται και λειτουργούν προς πάσα κατεύθυνση, μετατρεπόμενοι σε μαύρες τρύπες που απορροφούν ατελώς μόνο και δεν συναλλάσσονται ουσιαστικά με το σύνολο, σε μια εσφαλμένη μορφή αυτοτέλειας. Οι μη αρμονικές και αποδιοργανωτικές αποσβεστικές συμβολές στο όλον, μέσω αυτών των υποδοχέων τους, κάνουν τον άνθρωπο να μετατρέπεται σε αρνητικό παράγοντα καθώς δε δρα σε μια συστημική μορφή αλληλεπιδρώντας, αλλά αλλοιώνει την πληροφορία, εις βάρος της κοινής χρήσης της προς το άτομο και το σύνολο.

Έτσι, μπορούμε να πούμε ότι το άτομο ή και τα συστήματα που ανήκει, με την πληθώρα των υποδοχέων που διαθέτουν, επικοινωνούν και συνδέονται συστημικά αλλά και μπορούν να αλλοιώνουν τη χρήση των υποδοχέων, με μορφή θετικού ή αρνητικού προσήμου. Επιδέχονται μια πληθώρα πληροφοριών προς επεξεργασία προκειμένου να συντονίσουν τη μονάδα και τα σύνολα ή να καρκινογεννήσουν στο άτομο ή το σύστημα, διαβάλοντας τη λειτουργικότητά του όταν οι πληροφορίες αυτές αντιστρατεύονται το άτομο ή το σύστημα στην εύρυθμη ύπαρξη και υπόστασή του ατομικά όσο και στο ευρύτερο σύνολο.

Η ψευδαίσθηση ότι ο άνθρωπος συνδημιουργεί το γίγνεσθαί του απορυθμίζει τη συστημικότητα στην εφαρμογή της, καθώς τα γεγονότα είναι και εκλαμβάνονται διαφορετικά ενώ η συνειδητοποίηση των υπαρχόντων δρωμένων θα έπρεπε να το συντονίζει με την ήδη υπάρχουσα δημιουργία του συστημικού γίγνεσθαι και να γίνεται κατανοητός ο ατομικός και συμπληρωματικός ρόλος του ανθρώπου.

Αντί αυτού, τον αποσυντονίζει και να τον αποστασιοποιεί από τη θέση που έχει εκεί που βρίσκεται σε όλες τις μορφές συστημάτων που υπάγεται μέσα από την ατομική χρήση της πληροφορίας. Στη θέση μιας φυσιολογικής ροής στο σύστημα, όπου ο καθένας μέσα από τη θέση του και με τη συνειδητή του στάση ενισχύει και επιτρέπει τη φυσική συνέχεια του “γίγνεσθαι” με την προοπτική μιας τέλειας έκβασης, παρατηρείται μια μονομερής εγωκεντρικότητα στείρας υπόστασης που αποσυνδέει και αλλοιώνει τη μορφή του μέρους, ατόμου, υποσυνόλου κτλ. στο “γίγνεσθαι”, με τις ανάλογες παρενέργειες τόσο στην ατομική όσο και στη συλλογική εξέλιξη και άνοδο των συστημάτων.

Επιχειρείται δηλαδή η μετατροπή και αλλοίωση της έκβασης σε κάτι που έχει ήδη συντελεστεί ως “είναι”, καθώς η εξέλιξη του “γίγνεσθαι” συντελλείται μέσα από το συνδυασμό του “είναι” με το “γίγνεσθαι”, σε μια αυθαίρετη στρέβλωση, παρασιτική και ατελέσφορη, μετατρέποντας σε καρκινικό στέλεχος το άτομο, υποσύνολο, σύνολο που επιχειρεί την παραμόρφωση της συγκεκριμένης και ορισμένης ενέργειας. Η φυσιολογική ροή των συστημάτων είναι να φτάσουν το μερικό “είναι” σε ένα συνολικό όλον μέσα από το υγιές και απρόσκοπτο “γίγνεσθαι”.

Για να συνειδητοποιήσουμε την ανικανότητά μας να ελέγξουμε το “είναι” και το “γίγνεσθαι” πρέπει να εννοήσουμε την ύπαρξη του όλου, του ήδη γεγενημένου και τη δική μας εναρμονισμένη υπαγωγή σε αυτό, σε αντιδιαστολή με την ατομιστική ύπαρξη που αυτοπραγματώνεται εκτός συστημικότητας, εν μέσω του άπειρου χρόνου, σε ένα ήδη συντελεσθέν όλον. Αν θυμηθούμε, επιστημονικά αποδεκτό είναι πλέον ότι τα άστρα στον ουρανό που εμείς στον παρόντα χρόνο παρατηρούμε, μπορεί να μην υπάρχουν πλέον, σύμφωνα με την αστροφυσική. Εμείς όμως τα βλέπουμε ως υπάρχοντα, σε μια αυταπάτη πέραν του χρόνου που αποδεικνύεται ότι λειτουργεί σε πολλές διαστάσεις. Είναι λοιπόν ένας διαφορετικός χρόνος αυτός που ζούμε από αυτόν της αιώνιας αεικίνητης ύπαρξης, ο οποίος είναι ακέραια ορισμένος.

Έχουμε δηλαδή μια ψευδαίσθηση στην ουσία όπου νομίζουμε ότι κινούμαστε και ενεργούμε αυτοτελώς, σε ένα όλον, που ήδη έχει μια ορισμένη και άγνωστη σε εμάς υπόσταση απο αυτή που εμείς νομίζουμε ότι γνωρίζουμε! Διαπιστώνουμε λοιπόν ένα μέγα μυστήριο της ύπαρξης που ο άνθρωπος δεν έχει συνειδητοποιήσει ακόμη καλά, λόγω της ημιμάθειας που τον κατέχει και του ατελούς χρόνου που υπόκειται.

Υπάρχει το “γίγνεσθαι” του όλου ήδη διαμορφωμένο στο “είναι” όσο και η μερική μας υπόσταση σε ένα τοπικό χρόνο, αναδιαμορφούμενη μέχρις ότου εμείς πετύχουμε να συντονιστούμε με τον ακέραιο διαρκή αιώνιο χρόνο. Και ο χρόνος αυτός λόγω της διαφορετικής υπόστασης του καθενός εκ των δυο δεν μπορεί να ταυτιστεί με τα σημερινά δεδομένα καθώς ο ένας είναι μεταβλητός και ο άλλος αμετάβλητος.

Το φαινόμενο PHI

Δικαιώνοντας την ανωτέρω θέση ο όρος φαινόμενο Phi ήρθε για να βοηθήσει την κατανόηση του διπλού χρόνου που αναφέραμε. Έτσι, ο όρος αυτός έρχεται να προσδιορίσει με τη στενή έννοια τη χρήση της φαινομενικής κίνησης που παρατηρείται όταν δύο κοντινά οπτικά ερεθίσματα παρουσιάζονται εναλλάξ με σχετικά υψηλή συχνότητα δημιουργώντας ένα φαινομενικό παράδοξο καθώς τα δυο ερεθίσματα παρουσιάζονται ως ένα.

Σε αντίθεση με την κίνηση beta που χρησιμοποιείται για την οπτική ψευδαίσθησης της φαινομενικής κίνησης στην οποία η πολύ μικρή προβολή μιας φιγούρας και μια επακόλουθη πολύ σύντομη προβολή μιας περισσότερο ή λιγότερο παρόμοιας φιγούρας σε διαφορετική θέση αντιμετωπίζονται ως μια φιγούρα που κινείται. Το φαινόμενο Phi παρατηρείται σε χαμηλότερες συχνότητες, όπου τα ίδια τα ερεθίσματα δεν φαίνεται να κινούνται.

Ο Max Wertheimer περιέγραψε για πρώτη φορά αυτή τη μορφή φαινομενικής κίνησης στη διατριβή του για την εξοικείωση που δημοσιεύθηκε το 1912 σηματοδοτώντας τη γέννηση της ψυχολογίας Γκεστάλτ.

Ο Τσέχος ψυχολόγος Max Wertheimer έκανε, λοιπόν, ένα σημαντικό πείραμα όπου οι συμμετέχοντες σε αυτό έβλεπαν δύο εικόνες που η γρήγορη εναλλαγή τους τις παρουσίαζε ως μία, παρά το ότι η μία είχε έναν μπλε κύκλο στην πάνω αριστερή γωνία και η άλλη έναν κόκκινο κύκλο στην κάτω δεξιά γωνία. Αποδείχθηκε ότι οι συμμετέχοντες αντιλαμβάνονταν τις δύο εικόνες ως μία στην οποία ο κύκλος κινούνταν διαρκώς από τη μία γωνία στην άλλη και στο μέσον άλλαζε χρώμα από μπλε σε κόκκινο.

H δεύτερη εικόνα επηρέαζε, λοιπόν, την αντίληψη των παρατηρητών για την πρώτη εικόνα, με αποτέλεσμα η αλλαγή του χρώματος να γίνεται αντιληπτή πριν ακόμη οι συμμετέχοντες αποκτήσουν συνείδηση της δεύτερης εικόνας. Το φαινόμενο αυτό, γνωστό ως «φαινόμενο phi», οφείλεται σε μια διεργασία του εγκεφάλου η οποία συμπληρώνει το χρονικό και χωρικό χάσμα μεταξύ των εικόνων και μας δίνει έτσι την αίσθηση της κίνησης.

Ερμηνεύοντας αυτό το πείραμα, ο Αμερικανός φιλόσοφος και καθηγητής γνωσιολογίας Daniel Dennett κατέληξε μερικές δεκαετίες αργότερα, στο συμπέρασμα ότι η συνείδηση δεν αντιλαμβάνεται τα γεγονότα με χρονολογική σειρά και αυθαιρετεί λογικά για να τα εννοήσει.

Αν η συνείδηση εδραζόταν σε συγκεκριμένη περιοχή του εγκεφάλου, τα νευρικά ερεθίσματα από το μάτι θα έπρεπε να φτάνουν στον εγκέφαλο με τη σειρά με την οποία προκλήθηκαν και οι εθελοντές σε δύο ανεξάρτητα πειράματα θα είχαν συνειδητοποιήσει ότι ο κύκλος ήταν πρώτα μπλε και μετά κόκκινος. Ο Αμερικανός φιλόσοφος έφτασε στο συμπέρασμα ότι η συνείδηση δεν εδράζεται σε κάποια συγκεκριμένη περιοχή του εγκεφάλου, αλλά θα πρέπει να βασίζεται στη συνεργασία πολλών εγκεφαλικών περιοχών.

Μια ανάλογη διαπίστωση έκαναν οι νευρολόγοι επιστήμονες διαπιστώνοντας ότι σε περιπτώσεις όπου ασθένειες και ατυχήματα που προκαλούν βλάβες στον εγκέφαλο ατόμων, οδηγούν σχεδόν πάντα σε αλλαγές της προσωπικότητας τους.

Και αυτό ενισχύει ακόμη περισσότερο την άποψη ότι η συνείδηση δε συνδέεται με κάποια συγκεκριμένη περιοχή του εγκεφάλου αλλά αποτελεί αυτοτελές τμήμα που έχει δική του υπόσταση στο χώρο του εγκεφάλου.

O Dennett προσπάθησε το 1991 να «θάψει» μια για πάντα το δυϊσμό του Καρτέσιου, που, κατά τη γνώμη του, είχε ασκήσει μια υπερβολική επίδραση στις υπάρχουσες θεωρίες για τη συνείδηση. Παρουσίασε τη δική του θεωρία, το λεγόμενο «μοντέλο πολλαπλών προσχεδίων» – «multiple drafts model», όπου κάθε αισθητήριο ερέθισμα είτε εξετάζεται από τον εγκέφαλο μεμονωμένα είτε συνδυάζεται με ένα άλλο ερέθισμα που είχε προσληφθεί νωρίτερα, λόγω του ότι δεν έχει γίνει ήδη αντιληπτό από τη συνείδηση, οδηγεί στη συγχώνευση των δύο ερεθισμάτων και την παραγωγή σε μια ενιαία συνειδητή εμπειρία.

Όπως υποδηλώνει η ονομασία της θεωρίας, αντιλαμβανόμαστε τον εξωτερικό κόσμο σε μικρά, μεμονωμένα «κομμάτια», που θυμίζουν βιαστικά προσχέδια. Όπως από αυτά μπορεί να προκύψει ένα μυθιστόρημα, έτσι και τα διάφορα αισθητήρια ερεθίσματα συγκεντρώνονται, ενοποιούνται και σχηματίζουν μια γενική, συνειδητή εμπειρία.

H συνείδηση δεν εμφανίζεται αμέσως μόλις αντιληφθούμε κάτι, οπότε θα πρέπει να την αντιμετωπίζουμε ως συγκεντρωμένο αποτέλεσμα μιας συνεχούς επεξεργασίας ενός αδιάκοπου ρεύματος πληροφοριών, που αλλάζει , πολλαπλασιάζεται,αναμορφώνεται με την ροή των πληροφοριών. Και, επιπλέον, όλα τα ερεθίσματα δεν καταλήγουν στη συνείδηση μας.

Με μια ευρύτερη έννοια, ισχύει επίσης για όλες τις φαινομενικές κινήσεις που λαμβάνουν χώρα εάν δύο κοντινά οπτικά ερεθίσματα παρουσιάζονται εναλλάξ. Στην πραγματικότητα, ο Wertheimer εφάρμοσε τον όρο "phi-φαινόμενο" σε όλες τις εμφανείς κινήσεις που περιγράφονται στη διατριβή του για την κίνηση χωρίς αντικείμενο που ονόμασε "καθαρό φ". Μπορούμε, έτσι, να πούμε ότι για να προκύψει συνείδηση πρέπει όλα τα ερεθίσματα του εγκεφάλου να έρθουν σε μια συμβατότητα και επικοινωνία μεταξύ των. Με αυτόν τον τρόπο έχουμε συνειδητή αντίληψη μέσα από τη συνεργασία εξωτερικών και εσωτερικών υποδοχέων που επεξεργάζονται κατάλληλα τις πληροφορίες.

Τα πράγματα είναι σταθερά σε όλο το σύμπαν, οι νόμοι υπάρχουν, πολλοί από τους οποίους δεν έχουν αποκαλυφθεί ακόμα, και η επιστήμη αρχίζει να συνειδητοποιεί ότι τίποτε δεν κινείται αν και υπάρχει κίνηση. Η κάθε κίνηση όμως είναι απλά φυσική συνέπεια των νόμων σε ένα προσχεδιασμένο πλαίσιο του “είναι”, με το “γίγνεσθαι” να καλύπτει τις πιθανότητες του “είναι”. Όλες οι φαινομενικές κινήσεις των ανθρώπων υπόκεινται σε ένα ήδη προδιαγεγραμμένο “είναι” όπου αποτελεί φαινάκη να νομίζουμε ότι κινούμαστε αυτόνομα σε έναν κόσμο που τελεί εν εξελίξει.

Η διάκριση των υποδοχέων

Προκειμένου ο άνθρωπος να συντονιστεί με το “γίγνεσθαι” αναπτύσει εσωτερικούς και εξωτερικούς υποδοχείς, όπως γνωρίζουμε, οι οποίοι σε διαρκή αλληλεπίδραση μεταξύ τους, ελέγχουν, διαφοροποιούν, εντάσσουν ή αποβάλλουν μια πληροφορία από το σύστημα. Ως εξωτερικούς υποδοχείς μπορούμε να ονομάσουμε κάθε πληροφορία, ερέθισμα, οπτικό ή ό,τι άλλο, το οποίο υπάρχει έξω από εμάς, σε μια τεράστια εγκυκλοπαίδεια πληροφοριών που τα διάφορα συστήματα εκρρέουν και μεταφέρουν στο σύμπαν.

Μιλάμε, βέβαια, για ένα τεράστιο μέγεθος αποθεματικού πληροφοριών που κυκλοφορούν προς χρήσιν και εκεί πρέπει να υπάρχει η διάκριση στην εισροή των προκειμένου να μην γίνει αποδοχή λάθος πληροφοριών που θα μπερδέψουν το δικό μας σύστημα και πεδίο πληροφοριών, αλλά και ζημιώσουν το μερικό σύνολο που υπαγόμεθα.

Τέτοιες πληροφορίες είναι ικανές να επηρεάσουν τη σκέψη, την αντίληψη, ακόμα και τη ροή μας στη συνδεσιμότητά μας με τα συστήματα που ανήκουμε αν δεν αντιπαραβάλλουμε τα φίλτρα των εσωτερικών υποδοχέων που θα αποφασίσουν τι θα κάνουν με αυτήν την πληροφορία, αν θα την καταχωρήσουν εκεί που πρέπει ή θα την αποβάλλουν.

Γενικά σήμερα με την ταχύτερη εξέλιξη που ζούμε, βιώνουμε την εποχή της ροής της πληροφορίας μέσα από τα μέσα και τις δυνατότητες της τεχνολογίας όπου ο άνθρωπος βομβαρδίζεται κυριολεκτικά καθημερινά με κάθε είδους πληροφορία οφέλιμη ή μη για το σύστημα. Επομένως παρατηρείται ένα μεγάλο κύμα εξωτερικών ερεθισμάτων που προσπαθεί να εισβάλλει μεταφέροντας θετικά ή αρνητικά μηνύματα στο εσωτερικό του ανθρώπινου συστήματος κάνοντας αναγκαία την ιακανότητα διάκρισης από τον ανθρώπινο νου.

Για το λόγο αυτό είναι ύψιστης σημασίας η δημιουργία ασφαλών για το σύστημα εσωτερικών υποδοχέων κατάλληλων για τον χωροχρονικό συγχρονισμό και συνδεσιμότητα του ατομικού, μερικού με τα μεγαλύτερα σύνολα.

Η ασφάλεια που διασφαλίζουν στο σύστημα οι εσωτερικοί υποδοχείς τους καθιστά ένα σίγουρο “τείχος” για την εισβολή αλλότριων και επιβλαβών προς το σύστημα πληροφοριών.

Είναι σαν να χτίζουμε και διατηρούμε ένα ισχυρό ψυχοσωματικό “ανοσοποιητικό” όπου κρατούμε το σύστημα υγιές χωρίς να προσβάλλεται από τοξικές πληροφορίες. Οι εσωτερικοί υποδοχείς κάνουν το άτομο ενεργητικό να ακτινοβολεί προς τα έξω σε αντίθεση με τη χρήση των εξωτερικών που λόγω της φύσης των το κάνουν παθητικό. Και οι δύο μορφές υποδοχέων (εσωτερικοί, εξωτερικοί) δύνανται να έχουν θετικό ή αρνητικό πρόσημο για την εύρυθμη λειτουργία του ατόμου, των μερικών και των μεγαλύτερων συστημικών συνόλων.

Η κυριότερη ενίσχυση των εσωτερικών υποδοχέων και επομένως του ανοσοποιητικού μας στην τοξική πληροφορία είναι η αυτογνωσία όπου οριοθετεί τη συνείδηση και συγκεκριμενοποιεί τα θέματα και τις ποιότητες των εξωτερικών υποδοχέων δηλαδή των εξωτερικών ερεθισμάτων που επιλέγουμε. Όσο πιο συγκεκριμένοι γινόμαστε τόσο πιο οξυδερκείς στην διαλογή της πληροφορίας με την επίγνωση ότι μας κάνει καλό ή κακό η είσοδος στο σύστημά μας.

Αρνητικοί υποδοχείς μιμητισμού, ανταγωνισμού

Καλά είναι να αναφερθούμε εδώ και στην παρασιτική ύπαρξη των αρνητικών υποδοχέων που δύνανται και επηρεάζουν την ατομική υπόσταση και την αλληλεπίδρασή μας με τα συστήματα που ανήκουμε. Όπως γνωρίζουμε το σώμα μας ολόκληρο αποτελείται από πολλούς και διαφορετικούς υποδοχείς προκειμένου αυτό να αντιλαμβάνεται τα εξωτερικά και εσωτερικά ερεθίσματα. Η συνειδητοποίηση της ατομικής και κοινωνικής μας υπόστασης προσδιορίζονται και συντονίζονται μέσω αυτών.

Έτσι, ως παράδειγμα για την αντιληπτικότητα αυτή, έχουμε τους αισθητικούς υποδοχείς, γευστικούς, υποδοχείς αφής και πίεσης, ιδιοδεκτικότητας, υποδοχείς θερμοκρασίας και πόνου (αλγοϋποδοχείς), αυτοϋποδοχείς, ακουστικούς υποδοχείς,φωτο-υποδοχείς κτλ που καθορίζουν την ύπαρξή μας ατομικά και συστημικά. Ο τρόπος αντίληψης των ερεθισμάτων έρχεται με δυο τρόπους, τον ηλεκτρικό-ηλεκτρομαγνητικό και τον χημικό.

Η ανθρώπινη ιστορία έχει να μας δείξει πολλά παραδείγματα ανθρώπων που έδρασαν κάτω από ισχυρούς αρνητικούς υποδοχείς και όπου με τη βία προσπάθησαν να αλλοιώσουν, παραχαράξουν και διαφοροποιήσουν την πορεία της ιστορίας. Χρησιμοποίησαν τον πόλεμο, τη θρησκευτική συνείδηση, την κοινωνική υπόσταση, κτλ, για να πετύχουν ιδιοτελείς στόχους αλλά αποδείχθησαν ατελείς και έσβησαν ως στείρα δεδομένα καθώς ήταν αρνητικοί παράγοντες που δεν οφέλησαν ουσιαστικά τον κόσμο, αλλά στιγμάτισαν την ανθρωπότητα και οι παρενέργειές τους επιδρούν σε ανθρώπους μέχρι σήμερα.

Και συνεχίζουν να επαναλαμβάνονται, έστω με άλλο μοτίβο ισχύος και εξουσίας. Τί συμβαίνει; Τι δεν έχει καταλάβει ο άνθρωπος;

Η μιμητική, ανταγωνιστική, διεκδικητική συμπεριφορά δείχνει αντιπαλότητα που δεν μπορεί να υπάρχει σε μια συστημική μορφή ύπαρξης. Η πνευματική υπόσταση του ανθρώπου του δίνει το πλεονέκτημα της διάκρισης, της διαφορετικότητας, της μοναδικότητας της ύπαρξης του καθενός. Αυτή η συνειδητότητα θα μπορέσει να δημιουργήσει ένα καλύτερο περιβάλλον για τον άνθρωπο εφόσον φύγουμε από την ατομική αντιπαράθεση που δεν θα έπρεπε να υπάρχει και δούμε τις συνολικότερες δομές που ανήκουμε. Γνωρίζουμε ότι οι εγωκεντρικοί αυτοπροσδιορισμοί αρνητικών υποδοχέων δεν έχουν εξαλειφθεί ακόμη από την ανθρώπινη συνείδηση.

Ένα θέμα που χρήζει ιδιαίτερης μελέτης σε ψυχοσωματικό επίπεδο. Αφορά στην ατομική αντίληψη όσο και συνολική, όπου πρέπει να γίνει συνειδητό ότι κανείς δεν μπορεί να αλλοιώσει το γεγονός και την υπόσταση αυτού όσο και αν ψευδοφανές φαίνεται ότι συντελείται κάτι τέτοιο. Επηρεάζουν χωροχρονικά, μερικώς και μόνο την εξέλιξη χωρίς όμως να μπορούν πραγματικά να την καθορίσουν. Οι ατελείς αυτοί αρνητικοί υποδοχείς λόγω της αλλοιωμένης και ανώριμης γνώσης συνεχίζουν να ταλαιπωρούν τον άνθρωπο κάνοντάς τον να μην βλέπει ότι υπάρχει κάτι ευρύτερης εμβέλειας που πρέπει να αναγνωρίσουμε:

Ζούμε σε ένα τέλειο σύμπαν που αυτοπραγματώνεται και δεν περιμένει τον δικό μας προσδιορισμό για να ολοκληρωθεί. Εμείς όμως πόσο συνειδητή αλληλεπίδραση διατηρούμε μαζί του ενώ ανήκουμε σε αυτό το συμπαντικό όλον;

Η Ψυχοσωματική διάσταση των υποδοχέων από τον κ.Κώστα Τοκμακίδη, Καθηγητή Α.Π.Θ

Ο καθηγητής του Α.Π.Θ. κ. Κώστας Τοκμακίδης σε ερωτήσεις σχετικά με την ύπαρξη των υποδοχέων και τη λειτουργία αυτών στο ανθρώπινο σώμα απάντησε:
Η πρώτη ερώτηση που θέτεις είναι η ακόλουθη:

Μέσα στην πληθώρα των ερεθισμάτων που λαμβάνει ο άνθρωπος καθημερινά δημιουργεί υποδοχείς. Τα ερεθίσματα αυτά αλληλεπιδρούν με το εσωτερικό γίγνεσθαι και την εξωτερική έκφραση του ανθρώπου. Πόσο επηρεάζεται ο σημερινός άνθρωπος από τα εξωτερικά ερεθίσματα, θετικά και αρνητικά, και με τι τρόπο θα έπρεπε τελικά να τον διαμορφώνουν εσωτερικά αλλά και στην εξωτερική του έκφραση και αυτοπραγμάτωση;

Και η απάντηση: “Στην πραγματικότητα, δεν δημιουργούνται οι υποδοχείς από τα ερεθίσματα αλλά από τις σκέψεις μας καθώς αντιδρούμε στα ερεθίσματα. Οι σκέψεις μας είναι που δημιουργούν τα μονοπάτια και τις οδούς μέσα μας και όχι τα ερεθίσματα. Όταν μια σκέψη είναι επίμονη και επαναλαμβάνεται, τότε δημιουργεί μία αλληλουχία συνάψεων. Αυτές οι «οδοί» που δημιουργούνται από τις σκέψεις μας ονομάζονται από την σύγχρονη ψυχολογία “neuropathways” και επηρεάζουν μετά όλη την συμπεριφορά του ατόμου.

Σε αυτή την θεωρία στηρίζεται η διαδικασία του NLP, μόνο που εάν οι «θετικές» δηλώσεις ή σκέψεις, έρχονται σε αντίθεση με τις λανθασμένες μας πεποιθήσεις, θα μας φέρουν σε δυσχερέστερη κατάσταση.

Προσωπικά πιστεύω ότι δεν επηρεάζεται κάποιος από τα εξωτερικά ερεθίσματα, εάν είναι ένα άτομο με στέρεα πνευματική βάση. Αντίθετα ένα άτομο που καταναλώνει πολύ χρόνο στην τηλεόραση και στην παραπληροφόρηση, θα είναι πιο ευάλωτο στην επιρροή από τα ερεθίσματα.

Πώς δημιουργείται όμως μια λανθασμένη πεποίθηση; Όταν συμβαίνει κάτι στον κόσμο μας, αυτό συνήθως το προσλαμβάνουμε με τις πέντε αισθήσεις μας, κυρίως με τα μάτια και τα αυτιά. Μετά ανατρέχουμε αυτόματα στην βάση δεδομένων μας, (σε όλες μας τις καταγραφές), όπου το υποσυνείδητό μας ψάχνει κάτι σχετικό με αυτό που συμβαίνει. Έτσι δημιουργούνται οι πρώτες αισθήσεις, σκέψεις και δράσεις εάν χρειάζονται, πάντα σε συμφωνία με την βάση δεδομένων μας.

Εάν οι αντίστοιχες καταγραφές στην βάση μας έχουν σχέση με αρνητικά συμβάντα, τότε είναι σχεδόν βέβαιο ότι μέσα μας θα ξυπνήσει ο φόβος. Πρόσεξε όμως ότι ακόμα και αν αυτό που συνέβη δεν ήταν κάτι προκαλούσε άμεσα φόβο, η δική μας παρερμηνεία και ροή σκέψεων τον έφερε στο προσκήνιο. Αντιλαμβάνομαι λοιπόν ότι δεν ήταν αυτό που συνέβη απαραίτητα «κακό», αλλά τα δικά μου βιώματα με οδήγησαν στο να αντιληφθώ ως «κακό».

Όταν κάποτε το 1976 συναντήθηκα για πρώτη φορά με τον π. Παίσιο, μου είπε: «Κοίτα τα αεροπλάνα που περνάνε στο ουρανό πάνω από το όρος, αν δεν κάνω εγώ εδώ ένα αεροδρόμιο δεν μπορούν να κατέβουν. Έτσι και οι σκέψεις μας θα περνάνε από τον ουρανό του μυαλού μας, αλλά μην κάνεις αεροδρόμιο μέσα σου και θα φύγουν».

Τι να κάνουμε λοιπόν με τις σκέψεις; Απλά τις παρατηρούμε και τις επιτρέπουμε να περάσουν, δεν τις αντιστεκόμαστε, ούτε τις υιοθετούμε.

Με αυτόν τον τρόπο θα καταφέρουμε να διατηρήσουμε την εσωτερική μας γαλήνη και δεν θα επιτρέψουμε ό,τι συμβαίνει να αναστατώνει την ύπαρξή μας. Διότι αυτό που συμβαίνει πάντα, το επιτρέπουν μεγαλύτερες δυνάμεις να συμβεί και εμείς είμαστε πολύ μικροί για να το κρίνουμε. Ελπίζω να κατάφερα να απαντήσω στην πρώτη σου ερώτηση.”

Η δεύτερη ερώτηση που θέτεις είναι η ακόλουθη: Ακόμα, πόσο πιστεύετε ότι είναι σημαντικό, αυτό που έρχεται από έξω σε σχέση με αυτό που ολοκληρώνεται μέσα του και υπάρχει ως εξελισσόμενη φύση στον άνθρωπο και την υπόστασή του;

Η απάντηση: “Κάθε τι που συμβαίνει στην ζωή μας, γίνεται είτε για να πάρουμε κάποιο μάθημα-βίωμα είτε για να δώσουμε κάποιο. Τίποτα δεν συμβαίνει τυχαία στο σύμπαν. Πριν από 25 χρόνια έψαξα όλη την Βίβλο και δεν βρήκα πουθενά την λέξη τύχη με όλες τις μορφές που θα μπορούσε να υπάρξει, έστω και ως σύνθετη λέξη. Δεν νομίζω να είναι τυχαίο κάτι τέτοιο. Θεωρώ ότι ο πρωταρχικός σκοπός της ζωής μας είναι να μάθουμε να αγαπάμε, με αυτή την πνευματική αγάπη που δεν διαχωρίζει σε καλό και κακό ή δίκαιο και άδικο. Δηλαδή να αντιληφθούμε και να βιώσουμε την ενότητα των πάντων. Αυτό απαιτεί μία εσωτερική εξέλιξη του ανθρώπου, την οποία οφείλει να κατακτήσει ο καθένας μας με την δική του ελεύθερη βούληση. Βέβαια σε αυτή την εξέλιξη δεν είμαστε μόνοι μας, έχουμε συνεχή αρωγή από το πεδίο των μεγαλύτερων δυνάμεων.

Αυτό που προσπαθώ να σου περιγράψω είναι ότι η εξέλιξη είναι ένα εσωτερικό ταξίδι και όσο οι άνθρωποι την αναζητούν εξωτερικά, ακόμα και στα πιο τέλεια σεμινάρια, δεν θα καταφέρουν να την βιώσουν.

Συνεπώς τα εξωτερικά ερεθίσματα μπορούν μόνο να μας προσανατολίσουν σε αυτό, ή και να μας αποπροσανατολίσουν από αυτό. Εξαρτάται από το πώς προσλαμβάνουμε τα εξωτερικά ερεθίσματα, εάν τα βλέπουμε ως μαθήματα για την εξέλιξή μας, τότε προοδεύουμε, εάν όμως τα βλέπουμε ως τιμωρία, τότε οπισθοχωρούμε. Άρα δεν παίζουν ρόλο τα ερεθίσματα, αλλά η δική μας στάση απέναντί σε αυτά.”

Η τρίτη ερώτηση που θέτεις είναι η ακόλουθη: Ό,τι συμβαίνει με τους υποδοχείς αυτούς πιστεύετε ότι αλλοιώνει την αυτοπραγμάτωση και εξέλιξή του;
“Νομίζω ότι από τα παραπάνω φαίνεται η απάντηση σε αυτό. Δεν αλλοιώνει την αυτοπραγμάτωση, εκτός και αν γεννηθεί μέσα μας μια λανθασμένη πεποίθηση από αυτό που συνέβη. Αυτά τα μονοπάτια που περιγράφω στην πρώτη απάντηση, μπορούν να αντικατασταθούν από υγιείς σκέψεις μετά την δημιουργία τους. Λίγο κλασική μουσική, προσευχή, διαλογισμός και πνευματικές ασκήσεις βοηθούν σε αυτή την κατεύθυνση.”

Η τέταρτη ερώτηση που θέτεις είναι η ακόλουθη: Πιστεύω ότι ο άνθρωπος έχει προοριστεί ως φύση και ύπαρξη και είναι αυταπάτη να νομίζει ότι ο ίδιος καθορίζει την εξέλιξή του αρνητικά, ότι υπάρχει ένα ανώτερο σχέδιο που λέγεται εξέλιξη και δεν μπορεί ουσιαστικά να παρεμποδιστεί από τα λάθη του ανθρώπου.  Μπορεί να φαίνεται αισιόδοξο ή ρομαντικό αλλά η μέχρι τώρα πορεία του ανθρώπου δείχνει ότι ο άνθρωπος οδεύει προς μια ολοκληρωμένη αυτοπραγμάτωση που υπάρχει μέσα του στο ασυνείδητο, αυτό που λέει η επιστήμη ως junk dna το οποίο όμως καθορίζει την πορεία του. Μπορεί ο άνθρωπος να συνειδητοποιήσει αυτήν την πορεία του και να συμβάλλει θετικά σε αυτήν;

Απαντηση: “Σωστή είναι η πίστη που έχεις, αλλά χρειάζεται και η βούληση του ανθρώπου για να καταφέρει να φτάσει στην ενότητα των πάντων και στην ευδαιμονία. Επίσης κάποιες φορές τα λάθη του ανθρώπου μπορούν να ανακόψουν και να ματαιώσουν την πορεία του, διότι έχει την τάση να λησμονεί την αγάπη που έχει μέσα του και τότε μπορεί να χάσει την υιοθεσία από τις μεγαλύτερες δυνάμεις. Αυτό που λέει η επιστήμη, είναι απλά μια υπόθεση εργασίας, διότι απέτυχε να δημιουργήσει στα εργαστήριά της DNA και δεν θα μπορέσει ποτέ να το καταφέρει αυτό, διότι η συνεκτική δύναμη του DNA είναι η αγάπη και αυτήν δεν μπορεί να την δημιουργήσει κανένα εργαστήριο του κόσμου τούτου. Βέβαια έχεις απόλυτο δίκιο ότι αυτό καθορίζει την πορεία μας και μπορούμε να συμβάλουμε σε αυτήν με το να θυμηθούμε ποιοι είμαστε πραγματικά. Διότι είμαστε αγάπη, απλά τις περισσότερες φορές το ξεχνάμε, σαν να φάγαμε τον λωτό στην χώρα των λωτοφάγω

Οι υποδοχείς στο ανθρώπινο σώμα. Βιολογικοί υποδοχείς

Όπως γνωρίζουμε το σώμα μας ολόκληρο αποτελείται από πολλούς και διαφορετικούς υποδοχείς προκειμένου αυτό να αντιλαμβάνεται τα εξωτερικά και εσωτερικά ερεθίσματα. Από τα μάτια και τα αυτιά, το στόμα και τη μύτη, μέχρι το εσωτερικό του είναι ο άνθρωπος λαμβάνει πληροφορίες που τον βοηθούν να συντονίζεται με το περιβάλλον και τον κόσμο γύρω του.

Όλα αυτά τα όργανα υποδηλώνουν εργασία υποδοχέα αποδεικνύοντας ότι το σώμα ανταποκρίνεται στους εξωτερικούς υποδοχείς, από όπου έρχονται οι πληροφορίες. Φυσικά η εκφραστικότητα των εσωτερικών υποδοχέων, οι συναισθηματικές δράσεις και αντιδράσεις της ψυχοσωματικής υπόστασης του ανθρώπου λειτουργεί ώς σώμα εκπομπής πληροφοριών προς πάσα κατεύθυνση. Κατανοούμε συνεπώς τη σπουδαιότητα των υποδοχέων εσωτερικών και εξωτερικών για την ανθρώπινη ύπαρξη.

Η συνειδητοποίηση της ατομικής και κοινωνικής μας υπόστασης προσδιορίζονται από αυτά. Έτσι για την αντιληπτικότητα αυτή έχουμε αισθητικούς υποδοχείς, γευστικούς, υποδοχείς αφής και πίεσης, ιδιοδεκτικότητας, υποδοχείς θερμοκρασίας και πόνου(αλγοϋποδοχείς), αυτοϋποδοχείς, ακουστικούς υποδοχείς,φωτο-υποδοχείς κτλ.

Ο τρόπος αντίληψης των ερεθισμάτων έρχεται με δυο τρόπους, τον ηλεκτρικό-ηλεκτρομαγνητικό και τον χημικό.

Οι υποδοχείς στο νευρικό σύστημα

Η λέξη και η έννοια υποδοχέας καλύπτεται άρτια από τις νευροεπιστήμες αφού με τη σημερινή τεχνολογία και την ανάπτυξη στις βιοιατρικές επιστήμες μπορούμε να δούμε πολύπλευρα πως λειτουργεί ο εγκέφαλος με τους νευρώνες του σε επίπεδο μοριακό, ανατομικό, λειτουργικό, βιοφυσικό. Οι νευροδιαβιβαστικοί υποδοχείς είναι διαμεμβρανικές πρωτεΐνες που συντίθενται στο σώμα των νευρώνων. Έχουν δηλαδή, καθορισμένη διάρκεια ζωής στην μετασυναπτική μεμβράνη (εγκολπώνονται, αποδομούνται και ανακυκλώνονται).

Η παραγωγή και αποδόμησή τους προέρχεται από μια ισχυρή κυτταρική ρύθμιση για τη διατήρηση της νευροδιαβιβαστικής ισορροπίας. Έτσι πρέπει να γίνει κατανοητό ότι απαιτείται διάκριση στις λήψεις των υποδοχέων καθώς δεν αφορούν μια μόνιμη στατική υποδομή, αλλά αποτελούν εισερχόμενα και συμπερασματικά στοιχεία προς επεξεργασία, από τον ανώτερο νου στον εγκέφαλο ο οποίος θα κρίνει τη χρησιμότητα ή την αποβολή αυτών.

Όλοι οι νευρώνες, είτε είναι αισθητικοί είτε κινητικοί, είτε μεγάλοι είτε μικροί, έχουν ως κοινό γνώρισμα ότι η δραστηριότητά τους είναι ηλεκτρική και χημική. Οι νευρώνες συνεργάζονται αλλά και ανταγωνίζονται ο ένας τον άλλο, προκειμένου να ρυθμίσουν τη γενικότερη κατάσταση του νευρικού συστήματος. Τα χημικά σήματα, που δέχονται οι δενδρίτες από τους άξονες που τους προσεγγίζουν, μετατρέπονται σε ηλεκτρικά σήματα, τα οποία προστίθενται ή αφαιρούνται από άλλα ηλεκτρικά σήματα που λαμβάνονται από όλες τις άλλες συνάψεις, συμβάλλοντας έτσι στην απόφαση αν το σήμα θα μεταδοθεί περαιτέρω. Τα ηλεκτρικά δυναμικά στη συνέχεια οδεύουν από τους άξονες προς τις συνάψεις και τους δενδρίτες του επόμενου νευρώνα και η διαδικασία επαναλαμβάνεται.

Η μεγάλη σημασία των υποδοχέων στο ανθρώπινο σύστημα φαίνεται ξεκάθαρα από την μοναδική σχέση που έχουν με τους νευροδιαβιβαστές σε μια καταλυτική αλληλεπίδραση όπου δημιουργείται ένα ιοντικό κανάλι και οι υποδοχείς αυτοί ονομάζονται ιονοτροπικοί.

Υπάρχουν όμως και οι υποδοχείς που δεν ανοίγουν ιοντικά κανάλια αλλά επηρεάζουν τους νευρωνικούς μηχανισμούς όταν αλληλεπιδρούν με πρωτεϊνες και ρυθμίζουν ή τροποποιούν τον μεγάλο αριθμό χημικών διεργασιών που συντελούνται μέσα στους νευρώνες και ονομάζονται μεταβοτροπικοί υποδοχείς. Η μετατροπή νευροδιαβιβαστών σε καταλύτες που κάνουν συνδετικές ρυθμιστικές πρωτείνες, γνωστές ως G πρωτείνες, αλλά και άλλα ένζυμα που περιέχονται στο νευρώνα να ενεργοποιούνται συνολικά και να δημιουργούν μια σειρά αγγελιοφόρων που μεταφέρουν ένα τεράστιο αριθμό βιοχημικών δρωμένων. Αυτό οδηγεί στην ενεργοποίηση του μεταβολικού μηχανισμού του νευρώνα και νευροτροποποιητικά μεταβάλλουν τα ιοντικά κανάλια, τους υποδοχείς, εως και την σύνθεση των γονιδίων.

Κβαντική

Το 1945 προσδιορίζονται οι όροι φερμιόνια και μποζόνια μέσα από μια πρόταση του Πολ Ντιράκ αν και τα φερμιόνια πήραν το όνομά τους από τον Ερίκο Φερμί. Τα φερμιόνια είναι στοιχειώδη κατά βάση σωματίδια με χαρακτηριστικά του ημιακέραιου σπιν όσο και της μοναδικότητας της χωρικής υπόστασής τους.

Το πρωτόνιο και το νετρόνιο παράδειγμα είναι φερμιόνια. Ο Pauli υποστήριξε ότι η διαφορετικότητα των χημικών στοιχείων οφείλεται στο ότι τα ηλεκτρόνιά τους καταλαμβάνουν διαφορετικές κβαντικές στοιβάδες. Αντιθέτως, τα μποζόνια έχουν τη δυνατότητα να καταλάβουν όλα μαζί την ίδια κβαντική κατάσταση, σύνηθες φαινόμενο για αυτά.

Ένα από τα μποζόνια είναι και το φωτόνιο, όπως το ηλεκτρόνιο είναι φερμιόνιο. Ο ορισμός μποζόνιο αφορά σε δύο χαρακτηριστικά: Το σπιν τους είναι ακέραιο πολλαπλάσιο της σταθεράς του Πλανκ και δεν υπακούουν στην απαγορευτική αρχή του Pauli. Χαρακτηριστικό παράδειγμα μποζονίου είναι το σωματίδιο Χίγκς.

Στην κβαντική η ιδιότητα σπιν αφορά τη μεγάλη πλειονότητα σωματιδίων και επικράτησε ως χαρακτηριστικό της ύπαρξης όλων των σωματιδίων διαρκώς στροβιλιζόμενα και περιστρεφόμενα. Εξάλλου, το μποζόνιο έχοντας ακέραιο σπιν, δεν υπόκειται στην απαγορευτική αρχή του Pauli, (σύμφωνα με την οποία είναι αδύνατο να υπάρξουν στο ίδιο άτομο ή σύμπλεγμα ατόμων δύο ηλεκτρόνια στην ίδια ενεργειακή στάθμη ή ακόμα κι αν υπάρχουν δυο στην ίδια ενεργειακή στάθμη αυτά έχουν υποχρεωτικά αντίθετο σπιν) και σωματίδια του μπορούν να βρίσκονται στην ίδια κατάσταση στον ίδιο χώρο.

Αυτό σημαίνει ότι η κυματοσυνάρτησή δύο ή περισσότερων σωματιδίων είναι συμμετρική σε εναλλαγές των σωματιδίων σε αντιδιαστολή με αυτήν των φερμιονίων που είναι αντισυμμετρική. Όταν αυτά τα δίπολα των μποζονίων και φερμιονίων συμπληρώνονται ορθά τότε θα έχουμε και το φαινόμενο της υπερσυμμετρίας η οποία παράγεται από την γεωμετρική συμμετρία ανταλλαγής μποζονίων-φερμιονίων. Τότε θα είμαστε σίγουροι ότι δίπολα όπως πνεύμα-ύλη, νους-σώμα, άτομο-σύνολο, συναίσθημα-λογική και τόσες άλλες έννοιες συνεργάζονται άρτια και δίνουν υπερσυμμετρικά όμορφα σχήματα και κυματοσυναρτήσεις. Εδώ έχουμε μια εφαρμογή των εννοιών θετικών - αρνητικών, εσωτερικών – εξωτερικών υποδοχέων.

Αστροκύτταρα, το τρίτο μέρος ως κατάλυση του διπόλου

Τα αστροκύτταρα είναι μια ιδιαίτερη κατηγορία γλοιοκυττάρων με κύρια βάση τον προμετωπιαίο λοβό, τα οποία έχουν μεγαλύτερο μέγεθος από τα υπόλοιπα γλοιοκύτταρα ενώ επικοινωνούν και μιλούν στον εαυτό τους εκτός από το να μεταφέρουν πληροφορίες ως υποδοχείς στους νευρώνες.

Επιταχύνουν ή επιβραδύνουν εως και αναστέλλουν τη ροή των πληροφοριών μεταξύ των νευρώνων κατά τη διαδικασία επιδιόρθωσης τυχόν βλαβών. Θεωρούνται τα πιο ώριμα βλαστοκύτταρα του εγκεφάλου ενώ είναι υπεύθυνα για τη ρύθμιση της ροής του αίματος στην εγκεφαλική λειτουργία. Από αυτό το ρόλο τους στην ανώτερη σκέψη έγινε αποδεκτό από την επιστήμη ότι τα αστροκύτταρα λειτουργούν ως ένας σημαντικός παράγοντας για την διαδικασία της σκέψης.

Με τη δημιουργία συνάψεων τα αστροκύτταρα ενισχύουν τη συναπτική διαβίβαση μέσω χημικών σημάτων στους νευρώνες εφόσον από αυτά εξαρτάται η αμφίδρομη επικοινωνία μεταξύ των νευρογλοιακών κυττάρων όσο και η επικοινωνία αυτών με τους νευρώνες. Διαπιστώνεται λοιπόν το τρισυπόστατο στη λειτουργική δομή των συνάψεων αποτελούμενες από τον προσυναπτικό νευρώνα, τον μετασυναπτικό νευρώνα και τα νευρογλοιακά κύτταρα. Βλέπουμε λοιπόν τα αστροκύτταρα να μετατρέπονται σε ανώτερα στοιχεία που συνδιαμορφώνουν τη δομή και τη μορφή των νευρώνων.

Σύγχρονες μελέτες αποδεικνύουν ότι η προσοχή και η συμπεριφορική αποτελεσματικότητα είναι μια δραστηριότητα που λαμβάνει χώρα σε διαφορετικές περιοχές του εγκεφάλου όπου βασική προυπόθεση είναι η ύπαρξη και λειτουργία αστροκυττάρων που πιστοποιούνται στην αισθητηριακή αντίληψη.

Οι μελέτες αυτές δείχνουν ότι τα αστροκύτταρα αποτελούν βασικό παράγοντα στην εξέλιξη του εγκεφάλου των πρωτευόντων και ειδικά στον έλεγχο της συναπτικής ανάπτυξης, λειτουργίας και πλαστικότητας, μετατρέποντάς τα σε μοναδικά χαρακτηριστικά που συμβάλλουν σημαντικά στην υψηλού επιπέδου νευρωνική επεξεργασία του ανθρωπίνου εγκεφάλου.

Επηρεάζουν δε, τα αστροκύτταρα ακόμα και την αντίληψη του τοπικού περιβάλλοντος καθώς η πλειονότητα των λειτουργικών συνάψεων δεν σχηματίζεται μέχρι να εμφανιστούν τα αστροκύτταρα. Η πολυπλοκότητα του πληθυσμού των γλοίων (ειδικά των αστροκυττάρων) και η μοναδικότητά τους έχουν δημιουργήσει την υπόθεση ότι τα αστροκύτταρα θα μπορούσαν να είναι ένα πιθανό κυτταρικό υπόστρωμα για την ανθρώπινη γνώση και συνείδηση σε υψηλό επίπεδο.

Εκτός από την αλληλεπίδραση με τους νευρώνες, τα αστροκύτταρα μπορούν επίσης να επικοινωνούν με γειτονικά δίκτυα νευρογλοιακών κυττάρων και μπορούν να σχηματίσουν ένα παγκλιοειδές συγκόλλιο σε μεγάλες περιοχές του νευρικού συστήματος . Άλλη μια κατηγορία υποδοχέων στο ανθρώπινο σώμα με αρκετά μεγάλη σημασία μπορούμε να πούμε.
Καταλήγουμε έτσι, ότι τα αστροκύτταρα αποτελούν έναν από τους σημαντικότερους εσωτερικούς υποδοχείς αφού καθορίζουν τη σκέψη, τη συνείδηση και τη μνήμη ανοίγοντας ένα καινούργιο πεδίο δυνατοτήτων που τώρα η επιστήμη ερευνά.

Το ψευδές δίπολο υπαίτιο για την αλλοίωση των υποδοχέων

Τους τελευταίους δυο αιώνες η διπολικότητα ήρθε να λάβει στην ανθρώπινη κοινωνία το ρόλο της ελεύθερης ρίζας με τη μορφή δυο αντιθέτων εννοιών σε δύο ρίζες που αντιπαλεύονται η μία την άλλη αντικαθιστώντας, ουσιαστικά, τη φυσική υπόσταση της εξέλιξης του ανθρώπου. Στάθηκε αφορμή να διχαστεί η υπόσταση του ανθρώπου και να οριοθετήσει μια οριζόντια ατέρμονη εξέλιξη αντί της ανοδικής καθέτου που ουσιαστικά είναι η φυσική εξέλιξη της ανθρώπινης κοινωνίας.

Πολλά πρότυπα ήρθαν να προστεθούν στις επιλογές του ανθρώπου με πρόσκαιρα και οπισθοδρομικά αποτελέσματα που βιώνουμε και σήμερα. Η χαοτική κατάσταση στον πλανήτη μέσα από το ενδεχόμενο πολέμων, φυσικών φαινομένων και κάθε λογής καταστροφών δείχνει ανασταλτικός παράγοντας για την εξέλιξη του είδους, επίσης.

Μοιάζει σαν να κολλήσαμε κάπου, έτσι δεν είναι; Επαναλαμβάνουμε εποχές με μερικές αλλαγές σε αυτές χωρίς να δίνουμε σημασία στη συνειδητοποίηση του τώρα όπως αυτό διαμορφώνεται από τα νέα δεδομένα που ζούμε. Παράλληλοι κόσμοι συγκρούονται με οπαδικές συμπεριφορές των ανθρώπων κουβαλώντας πρωτόγονες αντιδράσεις, μη προσφέροντας τίποτα εκτός από την στείρα αντιπαράθεση των δύο πόλων με τα αντίστοιχα καταστροφικά αποτελέσματα. Έτσι αποδεικνύεται ότι το ψευδές δίπολο εμποδίζει την ουσιαστική πρόοδο του ανθρώπου στη μελλοντική του διάσταση, αφού η αντιπαράθεση των δύο πλευρών κυριάρχησε της ουσιαστικής ανοδικής πορείας κρατώντας τον σε μια περίοδο που ο χρόνος έχει παρέλθει.

Η έννοια δίπολο, αφορά στο δυικό πεδίο, άσπρο-μαύρο, καλό-κακό, μέρα-νύχτα, κλπ που πόλωσε την συνεργασία των δυο, σε αντιπαράθεση και αντιπαλότητα..Κι όμως, “αγαθόν και κακόν,ταυτόν εστί”, όπως είπε ο Ηράκλειτος...

Οι εξωτερικοί και οι εσωτερικοί υποδοχείς αποτελούν ένα διπολικό σύστημα ενημέρωσης του ανθρώπου όπου οι πληροφορίες που έρχονται από το περιβάλλον λαμβάνονται από τους εξωτερικούς υποδοχείς ενώ οι σκέψεις του ανθρώπου συνήθως αποτελούν έκφραση των εσωτερικών υποδοχέων.

Με μια γενική τοποθέτηση μπορούμε να δούμε τις πληροφορίες που έρχονται από τους εξωτερικούς υποδοχείς ως στοιχεία που μας ενημερώνουν για την πορεία του “γίγνεσθαι”, όπως αυτό συντελείται στο εξωτερικό μας περιβάλλον, ενώ η συνειδητοποίηση του “είναι” γίνεται από το πεδίο των εσωτερικών υποδοχέων που εκφράζουν την αντίληψη και τη διαπίστωση της φύσης των πραγμάτων. Παρατηρούμε λοιπόν, το δίπολο του “γίγνεσθαι” με το “είναι”, σε μια συνεχή αναγέννηση και αναδιάρθρωση για το πρώτο όταν η εσωτερική συνείδηση προσπαθεί να οριοθετήσει την υπόσταση του “είναι” ως αδιαπραγμάτευτη αξία.

Οι πληροφορίες που λαμβάνουμε από τους εξωτερικούς υποδοχείς γνωρίζουμε ότι αλλάζουν, αναπροσαρμόζονται με τα νέα δεδομένα καθιστώντας τες συνεχώς υπό επεξεργασία και αναίρεση. Από την άλλη, στόχος της εσωτερικής έκφρασης είναι η διαπίστωση μιας αιώνιας υπόστασης των πραγμάτων σε μια αμετάβλητη μορφή.

Η αλληλεπίδραση εξωτερικών και εσωτερικών υποδοχέων μέσα από τη νέα γνώση και την δογματική υπόσταση της προσωπικότητας στον άνθρωπο τον οδηγούν σε μια συνεχή σύγκρουση του “είναι” με το “γίγνεσθαι.” Το “γίγνεσθαι” έχει ρόλο ανάλυσης του “είναι” για τον ανθρώπινο εγκέφαλο όσο και ενημερωτικό για την δημιουργία βάσης του τελικού μοντέλου υπόστασης του ανθρώπου. Από την άλλη το “είναι” διατυπώνει την εσαεί καθορισμένη ύπαρξη του ατόμου, των πραγμάτων και του χώρου που λειτουργούν όλα.

Ο θετικός ρόλος των εσωτερικών υποδοχέων

Ολόκληρη η συστημική υπόσταση του ανθρώπου (άτομο, οικογένεια, επαγγελματικές, κοινωνικές σχέσεις, κτλ) βασίζεται στην χρήση αυτών των εξωτερικών και εσωτερικών υποδοχέων που τον ενημερώνουν και συντονίζουν με τον εαυτό του και τα συστήματα στα οποία ανήκει. Είναι η επικοινωνία του με το ίδιο του το “είναι” όσο και με τον κόσμο που τον περιβάλλει. Σημαντικοί λοιπόν, παράγοντες αποδεικνύονται αυτοί οι μεταφορείς της εξωτερικής και εσωτερικής πληροφορίας και πρέπει να γίνουν διακριτοί για το ρόλο που επιτελούν και μπορούν να επιτελέσουν σε έναν καλύτερο άνθρωπο, σε ένα καλύτερο αύριο.

Η υπόσταση των εξωτερικών υποδοχέων, όμως, λόγω της πληθώρας των πληροφοριών που λαμβάνουν τείνουν να υποκαταστήσουν και αχρηστεύσουν τους εσωτερικούς υποδοχείς. Στη σημερινή κοινωνία η junk ενημέρωση με την πληθώρα των ΜΜΕ, των σόσιαλ μίντια και τις άλλες μορφές αλληλεπίδρασης μετατρέπει τον άνθρωπο σε έναν αποδοχέα εκατομμυρίων πληροφοριών που ο όγκος τους δυσχεραίνει την ατομική του συνείδηση και συμπεριφορά, καθοδηγώντας τον μέσα από τα πρότυπα που του μεταφέρονται κατά καιρούς.

Η ενίσχυση του ρόλου των εσωτερικών υποδοχέων μέσα από την ενεργή συμμετοχή τους στο τώρα μπορούν να φέρουν μια ισορροπία στον καταιγισμό της ρεόμενης πληροφορίας. Μπορούν να κάνουν την επιλογή των πληροφοριών που ενδιαφέρουν πραγματικά την μοναδικότητα του ατόμου. Η συνειδητοποίηση των πραγματικών επιθυμιών που απορρέουν από τα υγιή θέλω του ανθρώπου μπορεί να τον βοηθήσει να κατευθύνει τον εαυτό του προς την υλοποίησή τους.

Έτσι, χαράζει ο ίδιος δρόμο ανάμεσα στο χάος των πληροφοριών επιλέγοντας αυτές που αντανακλούν στις αναζητήσεις των εσωτερικών υποδοχέων και τον εξελίσσουν στο ανώτερο ον που είναι να γίνει μέσα από τη φυσική εξέλιξη.

Τα φερμιόνια και τα μποζόνια είναι δυο τύποι σωματιδίων που υπάρχουν στη φύση. Τα φερμιόνια δομούν την ύλη όπως π.χ το ηλεκτρόνιο, το πρωτόνιο και το νετρόνιο, ως θεμελιώδη σωματίδια αυτής ενώ το μποζόνιο ως φορέας αλληλεπίδρασης και δύναμης δεν υπακούει στην απαγορευτική αρχή του Pauli και πολλά μποζόνια μπορούν να καταλάβουν την ίδια κβαντική κατάσταση, λειτουργώντας συμπληρωματικά το ένα με το άλλο στη συνολική δομή της υπόστασης της ύλης με τη διακριτή ιδιότητα του καθενός να το προσδιορίζει.

Μπορούμε να αντιπαραβάλουμε τη λειτουργία των φερμιονίων με αυτή των εσωτερικών υποδοχέων που προέρχονται από την μοναδικότητα του ατόμου, όπως και αυτή των μποζονίων με αυτή των εξωτερικών υποδοχέων όπου υπάρχει σωρεία πληροφοριών που συνυπάρχουν στον ίδιο χώρο.

Ο συνδυασμός της μοναδικότητας της προσωπικότητας του καθενός, που καταλαμβάνει ίδια χωρικότητα, με την επεξεργασία των σωστών πληροφοριών που λαμβάνονται από το ανώτερο σύστημα στο οποίο υπάγεται, οδηγεί στον καλύτερο συντονισμό της ατομικότητας του ενός με το συστημικό “γίγνεσθαι” γύρω του και την τοποθέτησή του επ'αυτού.

Πρωταγωνιστικό ρόλο στους εσωτερικούς υποδοχείς κατέχουν οι γνωστές G πρωτεϊνες οι οποίες χρησιμοποιούνται ως μοριακοί διακόπτες για τη μεταγωγή του σήματος των εξωτερικών ερεθισμάτων στο εσωτερικό του κυττάρου. Οι GPCR υποδοχείς ελέγχουν κυριολεκτικά όλο το ανθρώπινο σώμα από την όραση και την οσμή ως το ρυθμό της καρδιάς και την επικοινωνία των νευρώνων. Η σπουδαιότητα της ιδιότητας των υποδοχέων αυτών να δρούνε καταλυτικά για τις αισθήσεις μας αποτελεί πλέον αντικείμενο πολλών φαρμακευτικών ερευνών σε όλον τον κόσμο. Αυτοί οι πρωτεϊνικοί υποδοχείς βρίσκονται σε όλους τους ζωντανούς οργανισμούς κατέχοντας πρώτη θέση στα φυτά και δεύτερη στα ζώα και σίγουρα θα αποτελέσει στόχο της αυριανής επιστήμης. Είναι κοντά η ώρα της συνειδητοποίησης ότι η έκφραση της προσωπικότητας και της μοναδικότητας του καθενός αφορά στην έκφραση των εσωτερικών υποδοχέων του και της ποιότητας αυτών, παράλληλα με τη συναρμόνισή του με το χωροχρονικό συστημικό του “γίγνεσθαι”.

Κατανοούμε λοιπόν ότι η λειτουργία των εσωτερικών υποδοχέων, έχει μεγαλύτερη σημασία, απο τους εξωτερικούς αν συνυπολογίσουμε τη μερικότητα των πληροφοριών που λαμβάνουμε σε συνάρτηση με την ίδια την ύπαρξη που εκφράζεται μέσα από τον άνθρωπο. Κατά κάποιο τρόπο οι πληροφορίες που λαμβάνουμε έχουν ρόλο καθαρά εκπαιδευτικό και ενημερωτικό για τη φύση των πραγμάτων από το μικρότερο άτομο εως το ανώτερο σύστημα που συντονίζει το σύμπάν.Έτσι, στην ουσία, εκπαιδεύουμε τον εαυτό μας, μέσα απο την ζωή, εξασκούμε, δηλαδή, τις ικανότητες που έχουμε, προκειμένου να φτάσουμε στην αυτοπραγμάτωση μας.

Η σύγκρουση και ο ανταγωνισμός για την επικράτηση δεν εκφράζουν σε καμία περίπτωση την κανονική λειτουργικότητα μεταξύ εσωτερικών και εξωτερικών υποδοχέων. Όταν όμως οι εξωτερικές πληροφορίες υπερκαλύπτουν σε μεγάλο βαθμό την εσωτερική έκφραση τότε αυτό είναι τοξικό, και χρήζει αντιμετώπισης. Η σημερινή κοινωνία βρίθει τέτοιων ανισοτήτων που έχει να κάνει με την υπερπαραγωγή “πλαστικών” προτάσεων που εμποδίζουν την φυσιολογική έκφραση της ατομικής προσωπικότητας.

Οι εσωτερικοί υποδοχείς είναι το πεδίο που αναπόφευκτα η επιστήμη θα αναζητήσει κάποια στιγμή καθώς είναι μοναδικοί γνώστες της φύσης και της έκφρασης της ανθρώπινης υπόστασης.

Η μόνη ανακάλυψη που έχει να κανει ο άνθρωπος,είναι αυτή της μοναδικότητας της εσωτερικής του υπόστασης, η έκφραση του ατομικού του είναι μέσω των εσωτερικών του υποδοχέων, ενημερωμένων από το πληροφοριακό πεδίο γύρω του. Αυτό το πεδίο επιλογής των ποιοτικών εσωτερικών υποδοχέων “δες το καλό μέσα σου”, όπως αναφέρει και η Θετική Ψυχολογία, ήδη παρουσιάζει σπαργανικές αναφορές από διάφορες επιστήμες όπως η επιγενετική, οι νευροεπιστήμες, η κβαντική, η μοριακή βιολογία, η ψυχολογία γενικότερα,κτλ. και αναμένεται να απασχολήσει σύντομα την επιστημονική έρευνα!

* Ευχαριστώ πολύ το σύζυγό μου Ευάγγελο Τόλια για τη βοήθειά του στην επιμέλεια των κειμένων!

ΠΗΓΕΣ:

1. Ηλεκτρονική Πύλη του Ασκληπιακού Πάρκου (uoa.gr)
2. Πώς λειτουργούν οι υποδοχείς συζευγμένων με πρωτεΐνες G - Διαφορά Μεταξύ - 2021 (strephonsays.com)
3. φαινόμενο Φι – Termwiki, millions of terms defined by people like you
4. Το αίνιγμα της συνείδησης – Φυσική για όλους (physics4u.gr)
5. φερμιόνια και μποζόνια (sch.gr)
6. Frontiers | Emulation of Astrocyte Induced Neural Phase Synchrony in Spin-Orbit Torque Oscillator Neurons | Neuroscience (frontiersin.org)
7. Human astrocytes are distinct contributors to the complexity of synaptic function (nih.gov)
8. Solid State Physics: Introduction; Department of Materials Science, University of Crete (uoc.gr)
9. Υποδοχείς που συνδέονται με G-πρωτεΐνες Δομή και τελεστές - PDF Free Download (docplayer.gr)
10. Αρχειοθετημένη Πλατφόρμα Τηλεκπαίδευσης Πανεπιστημίου Θεσσαλίας | Διακυτταρική Επικοινωνία - Μεταγ... | G Πρωτεΐνες και Μεταγωγή σήματος (uth.gr)
11. G protein database, GproteinDb | Nucleic Acids Research | Oxford Academic (academic-oup-com.translate.goog)