Όταν βρίσκεις την ειρήνη μέσα σου, γίνεσαι το είδος του ανθρώπου που μπορεί να ζήσει ειρηνικά με τους άλλους (Peace Pilgrim – πνευματικός δάσκαλος).

Σήμερα ήθελα να συζητήσουμε ένα περίεργο δίλημμα σχετικά με την ευτυχία. Αυτές τις εποχές, τις πολύ δύσκολες, που η επιδημία εξαπλώνεται, κάποιοι είναι κλεισμένοι σπίτια τους, άλλοι είναι έξω και διασκεδάζουν.

Η μάχη για κοινωνική δικαιοσύνη δεν σταματά ποτέ, το οικονομικό και πολιτικό τοπίο συνεχώς αλλάζει.

Ερχόμαστε στην ζωή για να μαθητεύσουμε σε αυτήν. Να μάθουμε να αναγνωρίζουμε τον αυθεντικό εαυτό μας. Έτσι ώστε, μέσα από τις δυνατότητες αλλά και τους περιορισμούς που η ζωή μας προσφέρει,  επάξια να εκπληρώσουμε την αποστολή μας.

Η ανάληψη προσωπικής ευθύνης είναι μία από τις βασικότερες αρχές αυτο-ανάπτυξης. Εάν έχετε διαβάσει μερικά βιβλία αυτοβοήθειας θα το έχετε ήδη ανακαλύψει. Τι σημαίνει όμως ανάληψη προσωπικής ευθύνης;

Το Ho'oponopono είναι μια πανάρχαιη τεχνική της Χαβάης για την αντιμετώπιση μιας σύγκρουσης με βάση την ευθύνη, την αγάπη, την ευγνωμοσύνη και τη συγχώρηση.

Αν προσπαθήσετε να μη νιώσετε θυμωμένοι, θα καταπιέσετε τον θυμό. Εάν προσπαθήσετε να υπερβείτε τον θυμό, δεν θα τον καταπιέσετε: αντιθέτως, θα πρέπει να κατανοήσετε το συναίσθημα, να το παρατηρήσετε. Η υπέρβαση βρίσκεται στην παρατήρηση.

Ο όρος resilience (ελληνικά: ανθεκτικότητα) προέρχεται από τη λατινική λέξη resilio που σημαίνει αναπηδώ ή ανακάμπτω. Με τον όρο ψυχική ανθεκτικότητα εννοούμε την ικανότητα ενός ατόμου να ανακάμπτει μετά από μια τραυματική εμπειρία ή/και δυσάρεστη πρόκληση που έχει βιώσει στη ζωή του.

Οι άνθρωποι στο πέρασμα τους από την ζωή διαγράφουν πορείες. Σε αυτές συναντώνται μεταξύ τους, ενώ μοιράζονται τον δικό τους εσωτερικό κόσμο, με αυτόν που βλέπουν γύρω τους. Με προσλαμβάνουσες τις αισθήσεις, τον νου αλλά και την συμπεριφορά τους, χαράσσουν διαδρομές.

«Έχουμε πολύ καλή μνήμη για να θυμόμαστε όποιον μας πρόσβαλε και πολύ κακή για να θυμόμαστε κάποιον που μας έκανε μια χάρη» - Martin Luther King.

Οι μεγάλοι δάσκαλοι της ανατολικής φιλοσοφίας μας διδάσκουν ότι το κλειδί της ευτυχίας είναι η ευγνωμοσύνη.

Είναι απόγευμα και μόλις έχω φτάσει στο σπίτι. Eίμαι μέσα στο αυτοκίνητο κι όση ώρα περιμένω να ανοίξει η πόρτα του γκαράζ, ένας ήχος επαναλαμβανόμενος, οικείος, ταυτόχρονα όμως και μη αναγνωρίσιμος, ίσως και λίγο “σκληρός”, φτάνει στα αυτιά μου.

Είναι φορές που οι συμπεριφορές των άλλων σε φέρνουν σε δύσκολη συναισθηματική κατάσταση. Mπορεί να νιώθεις πως οι άλλοι με έναν τρόπο σε καταπιέζουν, σε αδικούν, σε ταλαιπωρούν, σε κακοποιούν ηθελημένα ή άθελά τους, με αποτέλεσμα να βγάζουν από μέσα σου όλες εκείνες τις όψεις και ποιότητες του εαυτού σου για τις οποίες δεν είσαι και τόσο περήφανη/ος.

Η επικαιρότητα (πόλεμος, πανδημία, διχασμός, βιασμοί, γυναικοκτονίες, κτλ.), με τελευταία την υπόθεση της Πάτρας, υπήρξε μάρτυρας σταθερά επαναλαμβανόμενων καταστάσεων που απεικονίζουν την έξαρση ενός συναισθηματικού παραλογισμού, ο οποίος από το πρωτογενές κοινωνικό σώμα της οικογένειας εκτείνεται στην ευρύτερη κοινωνία και στην κοινωνική ζωή γενικότερα.

Μη βιάζεσαι να βγάζεις συμπεράσματα για τους άλλους. Οι άλλοι δεν είναι ξένοι. Οι άλλοι είσαι εσύ, καθώς προβάλλεσαι στον κόσμο των συμβάντων.

Έχεις αναρωτηθεί ποτέ γιατί νιώθουμε καλά όταν κάνουμε καλές πράξεις; Σκέψου… πότε ήταν η τελευταία φορά που έκανες ένα δώρο σε έναν δικό σου άνθρωπο;

Οι άνθρωποι δεν είμαστε και δεν μπορούμε να είμαστε μόνοι μας. Σύμφωνα, άλλωστε και με τον Φιλόσοφο Αριστοτέλη, ο άνθρωπος είναι κοινωνικό ον. Αναλογιστήκαμε, εξάλλου, ποτέ, από πού αντλούμε αγάπη, χαρά και ευτυχία; Από τις σχέσεις μας!

Παρατηρώντας την εξέλιξη της ελληνικής -και όχι μόνο- κοινωνίας παρατηρούμε ότι πλέον οι πλούσιοι άνθρωποι γίνονται πλουσιότεροι και οι φτωχοί, φτωχότεροι με πολύ γρήγορους ρυθμούς. Η κατακόρυφη άνοδος της φτώχιας και της απουσίας σε πολλές περιπτώσεις ακόμα και των βασικών αγαθών διαβίωσης έχει οδηγήσει πολλούς ανθρώπους στο περιθώριο.

Η καρδιά πάλλεται, χτυπά συνεχώς όχι μονάχα για να μας κρατά στη ζωή μα κυρίως για να μας θυμίζει πως κάθε χτύπος της είναι μια υπενθύμιση να ερωτευτούμε, να αγαπήσουμε, να ζήσουμε αληθινά. Ο αληθινός έρωτας γεννιέται πρώτα στην καρδιά, χτυπάει στο κέντρο της ύπαρξής μας.

Τότε η Αλμίτρα του είπε: Μίλησέ μας για την Αγάπη. Κι εκείνος σήκωσε το κεφάλι του και κοίταξε τον λαό μπροστά του και μια ησυχία ασάλευτη είχε απλωθεί ανάμεσά τους. Και με φωνή μεγάλη είπε:

Ο έρωτας είναι το συναίσθημα της ολικής αναγέννησης. Μπορούμε να ερωτευτούμε με ένα βλέμμα και η αγάπη μας να ανθίζει για πάντα.
Κάθε μέρος έχει τα δικά του ήθη, έθιμα, νοοτροπίες αλλά και ιδεολογίες.

Όταν η αγάπη σε καλεί, ακολούθησέ την, κι ας είναι ο δρόμος της σκληρός κι απότομος. Κι όταν σ' αγκαλιάσουν οι φτερούγες της, παραδώσου, κι ας σε πληγώσει το σπαθί που είναι κρυμμένο ανάμεσα στο φτέρωμά της.