Ο απόλυτος ρυθμιστής των σχέσεων: Η Ευγνωμοσύνη

Ακρόαση άρθρου......

Οι άνθρωποι δεν είμαστε και δεν μπορούμε να είμαστε μόνοι μας. Σύμφωνα, άλλωστε και με τον Φιλόσοφο Αριστοτέλη, ο άνθρωπος είναι κοινωνικό ον. Αναλογιστήκαμε, εξάλλου, ποτέ, από πού αντλούμε αγάπη, χαρά και ευτυχία; Από τις σχέσεις μας!

Η επαφή μας με τους άλλους ανθρώπους και οι εμπειρίες που μοιραζόμαστε μαζί τους, είναι εκείνες που «χρωματίζουν» τη ζωή μας, που της δίνουν νόημα και σκοπό. Με άλλα λόγια, οι σχέσεις μας επηρεάζουν, περισσότερο από οτιδήποτε άλλο, την ποιότητα της ζωής μας. Πώς, όμως, μπορούμε να κάνουμε τις σχέσεις μας να ευδοκιμήσουν; Η απάντηση βρίσκεται σε μία λέξη: την ευγνωμοσύνη.

Αυξάνοντας την ευγνωμοσύνη μας για τις σχέσεις που διατηρούμε, λαμβάνουμε αφθονία ευτυχίας από αυτές. Ακόμη και οι δυσαρέσκειες ή τα παράπονα που έχουμε για τους ανθρώπους, με τους οποίους συναναστρεφόμαστε, θα απελευθερωθούν. Άλλωστε, όταν είμαστε, πραγματικά, ευγνώμονες για την παρουσία των άλλων στη ζωή μας, δεν υπάρχει κάτι που να θέλουμε, να αλλάξουμε σε αυτούς. Τους αποδεχόμαστε, όπως ακριβώς, είναι. Αυτό δε σημαίνει ότι μας αρέσουν όλα τα χαρακτηριστικά τους. Εμείς, όμως, μπορούμε να λαμβάνουμε, μόνο καλό, από αυτούς.

Με ποιον τρόπο; Εστιάζοντας στα θετικά χαρακτηριστικά τους. Γιατί όλοι, φυσικά, οι άνθρωποι διαθέτουν θετικά χαρακτηριστικά.

Έτσι, λοιπόν, δεν τους επικρίνουμε, ούτε τους κατηγορούμε, αφού όλη μας η προσοχή είναι εστιασμένη στα καλά πράγματα που αυτοί οι άνθρωποι φέρνουν στη ζωή μας. Με κάθε «λιθαράκι» που βάζουμε στην ευγνωμοσύνη, που νιώθουμε για τους άλλους ανθρώπους, με τους οποίους συναναστρεφόμαστε, οι σχέσεις μας με αυτούς ενδυναμώνονται, γίνονται πιο ουσιαστικές και πιο ικανοποιητικές.

Για να διαπιστώσουμε, μάλιστα, πόσο μπορεί να βελτιωθεί μία σχέση μας (είτε αυτή είναι οικογενειακή, είτε φιλική, είτε εργασιακή, είτε ερωτική), μέσω της ευγνωμοσύνης, μπορούμε να πραγματοποιήσουμε την ακόλουθη τεχνική. Επιλέγουμε μία από τις στενότερες σχέσεις που έχουμε και για την οποία νιώθουμε μεγάλη ευγνωμοσύνη. Αφού την επιλέξουμε, σκεφτόμαστε τους λόγους, για τους οποίους είμαστε, περισσότερο, ευγνώμονες στο συγκεκριμένο άτομο.

Τι αγαπάμε, περισσότερο, πάνω του; Ποια είναι τα μεγαλύτερα προτερήματά του; Μπορεί να είμαστε ευγνώμονες για την καλοσύνη του, για την υπομονή του, για τη σοφία του, για την αίσθηση του χιούμορ που διαθέτει, για το λαμπερό χαμόγελό του, που ακτινοβολεί αισιοδοξία. Ίσως, πάλι, να είμαστε ευγνώμονες για τις δραστηριότητες που απολαμβάνουμε μαζί του ή για όλες εκείνες τις στιγμές που αυτός ο άνθρωπος μάς στέκεται, μας φροντίζει και μας στηρίζει.

Αφού, λοιπόν, προσδιορίσουμε για ποιους λόγους είμαστε ευγνώμονες σε αυτόν τον άνθρωπο, επιλέγουμε – μεταξύ αυτών των λόγων – τον έναν εκείνον, για τον οποίο νιώθουμε τη μεγαλύτερη ευγνωμοσύνη. Αμέσως μετά, ας απευθυνθούμε, νοερά, στο συγκεκριμένο άτομο, σκεπτόμενοι ότι, αν το είχαμε, δίπλα μας, θα του λέγαμε το εξής, «Σε ευχαριστώ, γιατί με στήριξες και συνεχίζεις να με στηρίζεις στη ζωή μου».

Και στη συνέχεια, ας προσαρμόσουμε αυτή την έκφραση ευγνωμοσύνης σε μία δήλωση, όπως «Είμαι ευγνώμων στον/στην καλό/–ή μου φίλο/–η (τάδε, αναφέροντας το όνομά του/της), γιατί με στήριξε και συνεχίζει να με στηρίζει στη ζωή και τις επιλογές μου. Είμαι ευγνώμων, ευγνώμων, ευγνώμων στον/στην καλό/–ή μου φίλο/–η (τάδε, αναφέροντας το όνομά του/της)».

Μπορούμε, μάλιστα, να τοποθετήσουμε μία φωτογραφία με αυτό το πρόσωπο σε ένα σημείο, όπου θα τη βλέπουμε, συχνά, κατά τη διάρκεια της ημέρας. Κάθε φορά που θα την κοιτάζουμε, μπορούμε να λέμε «ευχαριστώ», συμπληρώνοντας το όνομα του συγκεκριμένου προσώπου. Σύντομα, θα διαπιστώσουμε, πόσο πολύ, θα ανθίσει η σχέση μας με αυτό το άτομο.

Εφαρμόζοντας, τώρα, την παραπάνω απλή τεχνική, αντιλαμβανόμαστε ότι όσο περισσότερο ευγνώμονες νιώθουμε για τα καλά στοιχεία των σχέσεών μας και εκπέμπουμε σε αυτή τη δόνηση της ευγνωμοσύνης, τόσο ταχύτερα, θα δούμε τις σχέσεις μας να βελτιώνονται, θεαματικά.

Αυτό, πρακτικά, σημαίνει ότι όλες οι περιοριστικές καταστάσεις στις σχέσεις μας προκύπτουν από μακροχρόνια έλλειψη ευγνωμοσύνης.

Να θυμόμαστε, πάντα, ότι, όταν κάτι δεν πάει, καλά, στη ζωή μας (π.χ., οι σχέσεις με την οικογένειά μας, οι σχέσεις με τους φίλους μας, οι εργασιακές σχέσεις μας, η σχέση με τα οικονομικά μας κ.ά.), τότε, αυτό, πάντα, σημαίνει ότι δεν υπήρξαμε, αρκετά, ευγνώμονες γι’ αυτό το «κάτι».

Πολλές φορές, βέβαια, θεωρούμε, ως δεδομένο, οι άλλοι άνθρωποι να μας αγαπούν, να μας προσέχουν, να μας φροντίζουν, να μας εξυπηρετούν και να προσαρμόζονται, πάντα, στις δικές μας ανάγκες και απαιτήσεις. Όταν, όμως, διαπιστώσουμε ότι στην πραγματικότητα δεν είναι, έτσι, αυτό μας οδηγεί στην γκρίνια, στα παράπονα και στις δυσάρεστες σκέψεις.

Και τι συμβαίνει, τότε; Όταν γκρινιάζουμε, σύμφωνα με τον Νόμο της Έλξης – ο οποίος ορίζει ότι τα ομώνυμα έλκονται, δηλαδή, οτιδήποτε σκεφτόμαστε, έντονα, είναι αυτό που επιτρέπουμε να έρθει στην πραγματικότητά μας – προσελκύουμε στη ζωή μας, ακόμη περισσότερα πράγματα, για να γκρινιάξουμε.

Κάθε παράπονο, ωστόσο, που προστίθεται στα προηγούμενα παράπονα, μάς απομακρύνει, ακόμη περισσότερο, από τη ζωή που θέλουμε να ζήσουμε. Κι αυτό συμβαίνει, επειδή η γκρίνια και τα παράπονα σταματούν τη ροή των αγαθών στη ζωή μας. Σε αυτήν την περίπτωση, παρόλα αυτά, δε χρειάζεται να νιώθουμε, άσχημα, γιατί έχουμε τη δυνατότητα, να απελευθερώσουμε όλη αυτή τη γκρίνια και τα παράπονα, μέσα από την τεχνική ευγνωμοσύνης, που προαναφέρθηκε.

Καταληκτικά, όσο περισσότερο ευγνώμονες νιώθουμε για την ύπαρξη των ανθρώπων που έχουμε στη ζωή μας, τόσο περισσότερο, οι σχέσεις μας με αυτούς τους ανθρώπους θα βελτιωθούν και θα βρίσκονται σε αρμονία. Είναι σημαντικό να συνειδητοποιήσουμε ότι πράγματι, τελικά, ο απόλυτος ρυθμιστής των σχέσεων είναι η ευγνωμοσύνη.