Ακούω συχνά ανθρώπους γύρω μου να λένε: “Εγώ θέλω να έχω ειλικρινείς σχέσεις”, και συνεχίζουνε λέγοντας: “Δεν μπορώ με τίποτα το ψέμα”. Από την άλλη έχω συναντήσει ανθρώπους που επιλέγουνε να ζούνε σε μία εικονική πραγματικότητα, προσπαθώντας να αποφύγουν να έρθουν αντιμέτωποι με την ίδια την αλήθεια τους, σαν να ζούνε στα υπόγεια σε μία συνεχή προσπάθεια να κρυφτούνε από το φως της αλήθειας.

Η ζήλεια συχνά παρομοιάζεται με ένα τέρας. Ένα τέρας που κατοικεί στη σκοτεινή πλευρά του νου και περιμένει την κατάλληλη αφορμή για να έρθει στο φως και να μας κατακλύσει. Αν και δεν εντάσσεται στην κατηγορία των βασικών συναισθημάτων, αποτελεί ένα ποικιλόμορφο κράμα φόβου, ανησυχίας, οργής και θλίψης.

Στις σύγχρονες κοινωνίες, οι αντιλήψεις σχετικά με τον τρόπο που οι άνδρες βιώνουν και εκφράζουν τα συναισθήματά τους έχουν διαμορφωθεί από πολυάριθμους παράγοντες, όπως οι πολιτισμικές προσδοκίες, οι οικογενειακές δομές και η επίδραση των ΜΜΕ.

Όλοι έχουμε ακούσει τη φράση ο γάμος σκοτώνει τον έρωτα, όπου στη θέση του γάμου θα μπορούσε να είναι και μια πολύχρονη συμβίωση.

Η αλήθεια νομίζω είναι ότι δεν είναι ο γάμος ή η πολύχρονη σχέση και συμβίωση που σκοτώνουν τον έρωτα, το ενδιαφέρον του ενός για τον άλλο, αλλά η ρουτίνα της καθημερινότητας που έχει κυριαρχήσει και ο εφησυχασμός.

Η επώδυνη και σκληρή οικονομική κρίση που βιώνει η χώρα μας, έχει επιφέρει αλλαγές τόσο στις διαπροσωπικές σχέσεις, αλλά και σε ότι αφορά την παραγωγικότητα και την απασχόληση των ανθρώπων. Το σημαντικό ζήτημα της ανεργίας που έχει εξελιχθεί, δυστυχώς, σε τεράστιο πρόβλημα για τους νέους αλλά και τους μεγαλύτερους ηλικιακά ανθρώπους, είναι η αιτία για την ύπαρξη τρομερής ανασφάλειας, άγχους σε μεγάλο αριθμό ανθρώπων και συντελεί στην αύξηση των εντάσεων σε όλες τις διαπροσωπικές σχέσεις του ατόμου.

Ο κάθε άνθρωπος από την παιδική του ηλικία αλλά και κατά τη διάρκεια της ζωής του έρχεται αντιμέτωπος με πολλά διαφορετικά είδη φόβων. Αυτοί οι φόβοι, μπορεί να αφορούν στη σωματική ή στην ψυχική του υγεία, σε  ανασφάλειες διατήρησης των διαπροσωπικών σχέσεών του ή σε επαγγελματικούς, οικογενειακούς τομείς.

Η παιδική γκρίνια είναι μία κατάσταση που οδηγεί σε εκνευρισμό των γονέων και σε έντονες ενδοοικογενειακές φασαρίες. Η μαμά καταλήγει να γίνεται υστερική και ο μπαμπάς στην προσπάθειά του να λύσει μία κατάσταση τελικά την αποφεύγει φεύγοντας από αυτήν. 

Όσο κι αν φαίνεται οξύμωρο, η απομάκρυνση των τοξικών ανθρώπων από τη ζωή μας, είναι ξεκάθαρα μία πράξη φροντίδας και αγάπης προς τον εαυτό μας, και σε καμία περίπτωση μία πράξη σκληρότητας ή τιμωρίας του άλλου.

Έχω διαβάσει πολλά άρθρα και βιβλία που εξυμνούν την προσωπική οριοθέτηση. Πολλά tips για το πώς να μάθει κάποιος να βάζει όρια στους άλλους. Πολλά σχόλια και συμπεράσματα που καταλήγουν ότι η προσωπική οριοθέτηση οδηγεί στην αυτοεκτίμηση. Πράγματι, είναι μεγάλη αλήθεια αυτό.

Κάθε άνθρωπος καθώς μεγαλώνει, αρχίζει να αντιλαμβάνεται ότι έχει μια αίσθηση εκκρεμών λογαριασμών. Αυτοί οι λογαριασμοί μπορεί να προκύπτουν από πιθανές ανισορροπίες σε αυτά που πήρε και αυτά που έδωσε στην οικογένειά του, αλλά μπορεί και να προέρχονται από προηγούμενες γενιές και να μην υπάρχει σχετική συνειδητή γνώση – δεν παύουν όμως να επηρεάζουν τη συμπεριφορά του στο παρόν.

Οι περισσότερες σχέσεις ξεκινούν με ενθουσιασμό, έρωτα, ελπίδες για κοινή ευτυχισμένη πορεία.  Τι γίνεται άραγε και αυτό τελικά δεν συμβαίνει; Γιατί από τον έρωτα περνάμε στην απογοήτευση, το θυμό, την αποξένωση; 

Αρκεί μόνο ο έρωτας ή η αγάπη;

Πολλά τραγούδια έχουν γραφτεί για τον έρωτα και ένα από αυτά των Beatles έχει τίτλο “All you need is love”. Είναι έτσι όμως; Ή μήπως το να είσαι ερωτευμένος και να αγαπάς κάποιον, δεν αρκεί;

Το άγχος και ο θυμός μπορούν να προκαλέσουν συχνά έντονες αρνητικές σκέψεις, μετατρέποντας το σώμα και το μυαλό μας σε μια ωρολογιακή βόμβα. Οι αρνητικές σκέψεις έχουν αποτελέσει πρόβλημα για όλους τους ανθρώπους κάποιες φορές στη διάρκεια της ζωής τους. Όσο εύκολα μπορεί να καταβάλουν έναν άνθρωπο, άλλο τόσο μπορεί ο άνθρωπος να αντιδράσει με αλλόκοτο τρόπο.

Ο όρος αυτοαναβάθμιση και αυτοβελτίωση περιγράφει το κίνητρο του ατόμου να προστατεύει, να διατηρεί και να προάγει μια μορφή συναισθηματικών καταστάσεων που ονομάζονται αισθήματα αυτοαξίας.

Είναι κοινά αποδεκτό, «κλισέ» θα έλεγα, ότι οι σχέσεις είναι δύσκολες στην εποχή μας και ότι είναι τυχερός ή τυχερή αυτός που θα «πέσει» σε καλό σύντροφο. Το αν θα έχουμε, όμως, μία καλή ή κακή σχέση δεν είναι θέμα τύχης! Είναι αποτέλεσμα προσπάθειας και από τις δύο πλευρές για τη σχέση, αλλά πρωτίστως παίζει ρόλο η σχέση που έχουμε με τον εαυτό μας και κατά πόσο τον γνωρίζουμε και τον αποδεχόμαστε.

Είναι πολύ σημαντικό να αναγνωρίσετε μια σύγκρουση ανάμεσα σε αυτό που χρειάζεται ο Άνθρωπος (μετωπιαίος εγκέφαλος) και αυτό που χρειάζεται ο Χιμπατζής (η συναισθηματική μηχανή του εγκεφάλου σας -μεταιχμιακός εγκέφαλος), ειδικά σε συναισθηματικό, σωματικό και πνευματικό επίπεδο. Πολλές φορές οι ανάγκες και οι παρορμήσεις του Χιμπατζή και του Ανθρώπου δεν ταιριάζουν.

Όλες οι σχέσεις και ειδικά οι στενές βασίζονται σε λεπτές και εύθραστες ισορροπίες. Αυτές μπορούν να ανατραπούν δραματικά όταν εμφανιστούν αντιξοότητες είτε κοινωνικές, οικονομικές ή ακόμα και προσωπικά γεγονότα ζωής όπως θέματα υγείας και σχέσεις με τρίτους. Αυτές οι αντιξοότητες γίνονται κρίσεις γιατί μέσα απο την δοκιμασία κρίνεται πώς και για πόσο θα πορευτεί η σχέση στο χρόνο.

Όλοι οι άνθρωποι αναζητούμε τον έρωτα, την αγάπη ή τις δυνατές συναισθηματικές συγκινήσεις. Χαιρόμαστε να αισθανθούμε το δυνατό συναίσθημα ότι πραγματικά έχουμε αγαπηθεί αληθινά και ότι κάποιος είναι εκεί για εμάς να μας υποστηρίξει, να μας ακούσει, να μας αγκαλιάσει, να μας περιβάλλει με όλη του την ζεστασιά και την τρυφερότητα.

Ζούμε στην εποχή της εξέλιξης, της αποθέωσης του ΑΙ, και γιατί όχι, της δυνατότητας να γίνουμε εύκολα και αβίαστα «Φαντάσματα».

Η κοινωνία μας, έχει μάθει ως ένα βαθμό να ανέχεται και να διαιωνίζει κάποια στερεότυπα που προωθούν την επιθετικότητα και τη λεκτική ή ψυχολογική βία. Στη δουλειά, είναι αναμενόμενο, να «μου κάνουν καψόνια» αφού είμαι «ο νέος». Το αφεντικό μου είναι υβριστικό και προσβλητικό αλλά «έτσι φέρεται σε όλους».