Καθημερινά ερχόμαστε αντιμέτωποι με έναν καταιγισμό αρνητικών ειδήσεων, ο όγκος των οποίων είναι τεράστιος, όπως αντίστοιχα και η ροή αυτών. Βομβαρδιζόμαστε με ειδήσεις αδιανόητης βίας και πόνου, ενώ παρατηρώντας τη ροή των ειδήσεων θα διαπιστώσουμε ότι σπάνια προβάλλονται θετικές, χαρούμενες ή αισιόδοξες ειδήσεις.

Όλοι μας βρισκόμαστε αντιμέτωποι με επικοινωνιακές καταστάσεις που μας φέρνουνε σε δύσκολη θέση και δεν είμαστε βέβαιοι για το πώς πρέπει να αντιδράσουμε ή να τις χειριστούμε. Παραδείγματα τέτοιων καταστάσεων μπορεί να είναι το να μας πάρει τη σειρά κάποιος στο ταμείο του σούπερ μάρκετ, να μας επιπλήξει με άσχημο τρόπο το αφεντικό μας για κάτι που δεν φταίμε, να μας ζητάει ένας φίλος επίμονα μια χάρη που δεν θα θέλαμε να του κάνουμε ή να βάζει υπερβολικά δυνατά τη μουσική ο γείτονάς μας τις ώρες κοινής ησυχίας.

Η διεκδικητικότητα αποτελεί ένα σημαντικό χαρακτηριστικό κάθε προσωπικότητας, αφού παίζει σημαντικό ρόλο στην κινητοποίηση των ατόμων, στην έκφραση συναισθημάτων, σκέψεων, αναγκών, όπως επίσης και στην υγιή εξέλιξη μίας σχέσης.

Οι άνθρωποι τις περισσότερες φορές μπλοκάρονται από τις περιοριστικές πεποιθήσεις τους και αδυνατούν να σκεφτούν με πιο σύνθετο τρόπο. Από ένα μεμονωμένο γεγονός οδηγούνται πολλές φορές σε λάθος συμπεράσματα και αυτό έχει αρνητικές συνέπειες στις διαπροσωπικές τους σχέσεις. 

Ορισμένοι άνθρωποι προτιμούν να εξοικειωθούν με τη δυστυχία στη σχέση παρά να μείνουν μόνοι τους. Γιατί συμβαίνει αυτό;
Αρκετοί είναι αυτοί που αποφασίζουν να παραμείνουν σε μια σχέση, ακόμα κι αν αυτή δεν τους ικανοποιεί πια, είτε γιατί είναι πολλά χρόνια παντρεμένοι είτε γιατί συζούν πολύ καιρό.

Στις ημέρες μας, επικρατεί σύγχυση σε πολλά και διαφορετικά πράγματα και σε πολλές και σοβαρές έννοιες και λέξεις. Μία τρομερή σύγχυση επικρατεί ανάμεσα στις λέξεις εγωισμός και αξιοπρέπεια, δύο λέξεις που χρησιμοποιούνται τις περισσότερες φορές λανθασμένα και οι περισσότεροι δεν έχουν εντρυφήσει καν στο πραγματικό νόημά τους.

Οι άνθρωποι μαθαίνουμε από μικρή ηλικία να ζούμε με αξίες, με σεβασμό, με ηθική, με εντιμότητα. Θεωρώ πως από τις πιο σημαντικές είναι αυτή της ειλικρίνειας, καθώς όταν είμαστε ειλικρινείς, είμαστε αληθινοί, αυθεντικοί και πραγματικά ο εαυτός μας, δεν προσποιούμαστε κάτι άλλο. Φυσικά, σε έναν κόσμο όπου όλοι πλασάρουμε κάτι διαφορετικό από ότι είμαστε και προσποιούμαστε συνεχώς, είναι πολύ σπάνιο πια αυτό.

Ο ψευδής εαυτός, ή αλλιώς η πλασματική αίσθηση του εαυτού είναι μια παραπλανητική αίσθηση του εαυτού και μια συγκάλυψη του. Αυτή η πλασματική αίσθηση του εαυτού είναι αυτό στο οποίο ο Αλβέρτος Αϊνστάιν αναφερόταν ως «μια οπτική ψευδαίσθηση συνειδητότητας».

Είναι η ευελιξία το χρυσό κλειδί που θα ξεδιπλώσει τις ανθρώπινες σχέσεις σε μια ομαλή και αρμονική συνύπαρξη των ανθρώπων; Η λειτουργικότητα της βασίζεται σε εκείνες τις ισορροπίες που θα αναπτυχθούν και θα επιτρέψουν μια χρυσή τομή σε κάθε είδους προβλήματα που εμφανίζονται στο ατομικό και κοινωνικό μας γίγνεσθαι.

Οι ανάγκες των ανθρώπων που αποτελούν μια ερωτική σχέση,συχνά εμπλέκονται με τέτοιο τρόπο που είναι δύσκολο να αποφασίσει κανείς ποιος έχει δίκιο και ποιος άδικο,όταν οι ανάγκες αυτές έρχονται σε σύγκρουση.Τα όρια γίνονται δυσδιάκριτα και η διαμάχη δε βγάζει πουθενά μιας και δεν έχει εντοπιστεί η λεπτή εκείνη γραμμή που έχει να κάνει με τα δικαιώματα του καθενός.

Οι απαντήσεις μας στους άλλους κατά τη διάρκεια της μεταξύ μας επικοινωνίας, δημιουργούν μερικές φορές εμπόδια ή φραγμούς στην επικοινωνία, αντί να τη διευκολύνουν.Έτσι ο συνομιλητής αισθάνεται μπλοκαρισμένος σαν να συναντά ένα εμπόδιο στο δρόμο του και να μην υπάρχει άλλη διέξοδος.

Έφερες στον κόσμο έναν ή και περισσότερους ανθρώπους. Είσαι μητέρα και είναι ένας ρόλος, ένα λειτούργημα, μια κατάσταση απίστευτα σημαντική. Από εσένα εξαρτώνται πολλά. Και για τα καλά και για τα άσχημα έχεις τον πρώτο λόγο.

Τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης δίνουν μια ενδιαφέρουσα οπτική για τη σύζευξη του ιδανικού εαυτού και της προσωπικής εικόνας των ανθρώπων.

Μπορείς να φανταστείς έναν κόσμο που όλοι λέμε αυτό που θέλουμε και εκφράζουμε αυτό που νιώθουμε; Έναν κόσμο που δεν υπάρχει ανείπωτο, που όλα λέγονται στο εδώ και τώρα, έναν κόσμο με συναισθήματα;
Ο τρόπος που ζούμε έχει δημιουργήσει δύο διαστάσεις, μία μέσα μας και μία έξω μας...

«Τι γίνεται αν δεν είμαστε εμείς οι ίδιοι άρρωστοι, αλλά ένα σύστημα που βρίσκεται σε αντίθεση με το ποιοι είμαστε ως κοινωνικά όντα;» ρωτάει – ρητορικά ενδεχομένως- ο συγγραφέας και εκδότης βιβλίων για την ψυχική υγεία Rod Tweedy (Rod Tweedy, 2016).

Κι είμαστε όλοι μαζί και ο χρόνος έχει σταματήσει. Έχει μια γλυκιά βραδιά με έναν ξάστερο ουρανό που ηρεμεί κάθε ταραγμένη σου σκέψη. Είμαστε όλοι μαζί και μόνο φωνές και γέλια ακούς, σε μια στιγμή αυθόρμητης επικοινωνίας, ανθρώπινης επαφής και ζεστασιάς από εκείνες που είναι το φυλαχτό σου στις δύσκολες, φρενήρεις και συνάμα μοναχικές στιγμές της καθημερινότητάς σου. Ραγδαίες εξελίξεις σε αποσυντονίζουν.

Στο πεδίο της φιλίας, όλοι είμαστε ερασιτέχνες ψυχολόγοι. Με την έννοια ότι λίγο ή πολύ, δεν υπάρχει κανείς απο εμάς που κάποια στιγμή στη ζωή του να μην κλήθηκε να υποστηρίξει ψυχολογικά κάποιον φίλο του, που περνάει μια δύσκολη περίοδο στη ζωή του.

Στο σημείωμα αυτό θα ήθελα, δια μέσου της προσωπικής εμεπιρίας -αφού δεν έχω ειδικές γνώσεις ψυχολογίας παρά μόνο εμπειρικές- να σας μεταφέρω το πως ένας φίλος μπορεί να υποστηρίξει αποτελεσματικότερα το φίλο του τη στιγμή της κρίσης.

Θεωρείται πως καθώς ένας άνθρωπος ωριμάζει και προοδεύει στη ζωή του έχει "μάθει" να διαχειρίζεται εφηβικά θέματα και αποφεύγει παιδικές συμπεριφορές. Όμως, στην πραγματικότητα, δε συμβαίνει πάντοτε αυτό. Οι γνωστοί "Θύτες" μεγαλώνουν και γίνονται ενήλικες όπως και τα "Θύματα".

Η ψυχική ανθεκτικότητα αναφέρεται στην ικανότητα μας να αντιμετωπίζουμε τις πιέσεις, το άγχος, την ανασφάλεια και τις αντίξοες συνθήκες με αποφασιστικότητα και ευελιξία.

Όλοι γνωρίζουμε πόσο δύσκολο είναι ορισμένες φορές να πούμε αυτό που πραγματικά νιώθουμε… Πόσες φορές έχουμε αναρωτηθεί αν ο σύντροφός μας μάς καταλαβαίνει… Πόσο φορές έχουμε αναρωτηθεί αν ο σύντροφός μας κατανοεί και συναισθάνεται αυτό που νιώθουμε εμείς… Πόσες φορές έχουμε εκνευριστεί με τον εαυτό μας μη μπορώντας να εκφράσουμε με λέξεις αυτό που πραγματικά νιώθουμε κι όχι αυτό που σκεφτόμαστε…