Αρκετές νέες μητέρες αναφέρουν συγκεκριμένες αντιδράσεις που εμφανίζουν κατ’ εξακολούθηση τα παιδιά τους κάθε φορά που αυτές απομακρύνονται από κοντά τους.

Αν έχετε ποτέ κοιτάξει ένα παιδικό σχέδιο, αναρωτηθήκατε ποιες σκέψεις και ποια συναισθήματα του παιδιού αντανακλά; Οι ζωγραφιές των παιδιών αντανακλούν τον εσωτερικό τους κόσµο και απεικονίζουν στοιχεία που αφορούν την ψυχολογική τους κατάσταση και το διαπροσωπικό τους ύφος.Παρατηρώντας λοιπόν τι ζωγραφίζει το παιδί σας, μπορείτε να το γνωρίσετε καλύτερα. 

Για πρώτη φορά γίνεται επιστημονικός λόγος για την ανορεξία στην βρεφική ηλικία το 1983, όταν οι Chatoor και Egan περιγράφουν μια ομάδα περιπτώσεων παιδιών που μόλις έχουν ξεκινήσει να περπατούν, και τα οποία εμφανίζουν άρνηση στην τροφή.

Όχι, εδώ δεν με απατά η μνήμη μου. Δεν ξέρω αν είχα προαίσθημα για αυτό που ζω, όμως το αναβιώνω ανεπιτυχώς. Νιώθω ότι το παρελθόν μπερδεύεται πάλι με το παρόν. Γιατί, εμπλέκομαι στα ίδια λάθη; Γιατί περικυκλώνομαι γύρω από λάθος ανθρώπους; Γιατί, ενώ δεν το θέλω είναι λες και προκαλώ εγώ τη τύχη μου;

Ζώντας χωρίς εσένα… Από αυτό το στερητικό «χωρίς» μπορεί να απορρέουν διαφορετικά αμφιθυμικά κύματα. Το χωρίς εσένα στη ζωή μου, πότε προσφέρει λύτρωση από μακρά ταλαιπωρία, πότε μας πείθει ότι δόθηκε η οριστική λύση στις ατελείωτες συγκρούσεις, πότε μας προστατεύει από μια ψυχική κακοποίηση.

Γνωστό και ως «ο φόβος του κοντά», πολλές φορές μπορεί να σαμποτάρουμε μια σχέση άθελά μας γιατί αρχίζουμε να δενόμαστε συναισθηματικά με τον/την σύντροφό μας. Εκεί που όλα πάνε καλά, ο ένας από τους δύο σταματά να τηλεφωνεί, προσπαθεί να απομονωθεί, μαλώνει για ασήμαντα θέματα, γίνεται λεκτικά ή σωματικά επιθετικός/η, βρίσκει ελαττώματα στον/στην σύντροφό του για τα οποία θεωρεί πως πρέπει να λήξει τη σχέση.

Ένα ερώτημα, το οποίο απασχολεί πολλά ζευγάρια που αντιμετωπίζουν προβλήματα είναι το αν πρέπει να μείνουν μαζί για τα παιδιά ή όχι. Έρευνες υποστηρίζουν πως τα παιδιά που μεγαλώνουν σε μονογονεϊκές οικογένειες εμφανίζουν περισσότερα συμπεριφορικά προβλήματα, που σχετίζονται κυρίως με ζητήματα ελλιπούς αυτοπεποίθησης ή αυξημένης επιθετικότητας, σε σχέση με παιδιά που μεγαλώνουν παρουσία και των δύο γονέων (Dr. Usakli et al., 2013).

Η θεωρία και η έννοια της προσκόλλησης σχετίζεται με τη συναισθηματική σχέση που αναπτύσσεται ανάμεσα στο βρέφος και το κύριο πρόσωπο φροντίδας, που συνήθως είναι αυτό της μητέρας. 

Έχετε παρατηρήσει περιπτώσεις όπου τα μικρά παιδιά προσκολλώνται στη μητέρα τους όταν εκείνη φεύγει για τη δουλειά ή κλαίνε όταν τα αφήνουν σε μπέιμπι σίτερ; Αυτές οι καταστάσεις δυσκολεύουν τόσο τα παιδιά όσο και τους γονείς. Το άγχος αποχωρισμού θα υποχωρήσει καθώς τα παιδιά μεγαλώνουν και αποκτούν σιγουριά για τις δυνάμεις τους.

Η υποχρεωτική εκπαίδευση νηπίων (προσχολική εκπαίδευση) είναι διετής και ξεκινά από τα τέσσερα έτη σύμφωνα με το Νόμο 3518/2006. Παράλληλα, η φοίτηση σε παιδικούς σταθμούς ξεκινά από την ηλικία των 2- 2 1/2 ετών.

Ο Πλάτωνας έχει κατηγοριοποιηθεί στην ιστορία, σαν ένας «ιδεαλιστής» φιλόσοφος, με τους μελετητές να επικεντρώνονται περισσότερο σε συγκεκριμένες πτυχές του έργου του, παραβλέποντας μέρη που άπτονται της ψυχολογίας και της εμπειρικής παρατήρησης.

Το βρέφος ήδη από τον 7^ο μήνα της ζωής του αναπτύσσει ένα ισχυρό συναισθηματικό δεσμό με την μητέρα του δηλαδή μία έντονη προσκόλληση η οποία είναι σημαντική και φυσιολογική. Αποτέλεσμα αυτής της έντονης προσκόλλησης είναι το άγχος του αποχωρισμού όταν η μητέρα του φεύγει π.χ. για τη δουλειά της και το παιδί φοβάται ότι θα το εγκαταλείψει. Το άγχος του αποχωρισμού κορυφώνεται μεταξύ του 13^ου και 18^ου μήνα και μετά υποχωρεί σταδιακά.

Τα παραμύθια αναφέρονται σε γεγονότα φανταστικά, σε τόπο άτοπο και χρόνο άχρονο, ακριβώς γιατί αποτελούν έναν τρόπο των ανθρώπων να κατανοήσουν τον κόσμο τους (Gersie A. και King N.,1990: 21). Η δομή τους φαίνεται να συμπυκνώνει τις διαδικασίες των πρωτόγονων τελετών μετάβασης, ενώ συχνά η θεματική τους συντονίζεται με τα αναπτυξιακά στάδια του ανθρώπου - στοματικό στάδιο, αιμομικτικοί φόβοι και οιδιπόδειο σύμπλεγμα, άγχος αποχωρισμού κ.τ.λ.

«Μαμά ακούω φωνές! Όσο νομίζω ότι δραπετεύω τόσο τρέχω πίσω σε εσένα. Νιώθω να αιωρούμαι ανάμεσα στο υπάρχω και δεν υπάρχω για εσένα.» Ψύχωση ή σύμπτωμα; Το φαινόμενο του ακουστικών ψευδαισθήσεων σε παιδιά δεν είναι κάτι που προκαλεί έκπληξη ή που δεν συμβαίνει.

Ο φόβος είναι ένα συναίσθημα συνυφασμένο με την ανθρώπινη ύπαρξη και προκύπτει έπειτα από συνειδητοποίηση της έκθεσης του ατόμου σε κάποιο κίνδυνο (σωματικό ή ψυχολογικό, βραχυπρόθεσμο ή μακροπρόθεσμο).

Έχει παρατηρηθεί ότι πολλοί άνθρωποι αντιδρούν με μεγάλη συναισθηματική ένταση στο ενδεχόμενο μιας πραγματικής ή φανταστικής εγκατάλειψης. Δεν είναι λίγοι εκείνοι που στη σκέψη πως κάποιος σημαντικός άλλος θα τους εγκαταλείψει καταλαμβάνονται από έντονο άγχος, απόγνωση ή αντίθετα αποστασιοποιούνται με στόχο να παραμείνουν ασφαλείς.

Οι επίμονες δυσκολίες ύπνου που εμφανίζουν τα παιδιά κατά τους πρώτους 12 μήνες της ζωής τους σχετίζονται με αυξημένη πιθανότητα να εκδηλώσουν άγχη και συναισθηματικές διαταραχές μετά από μερικά χρόνια, σύμφωνα με μία νέα αυστραλιανή επιστημονική έρευνα.

-Πώς φθάνουμε σε αυτή την κατάσταση; -Περνώντας από διάφορα στάδια.
To να παύεις να είσαι ερωτευμένος στο πλαίσιο ενός γάμου, πραγματώνεται μέσα από διακριτά στάδια, τα οποία προκύπτουν πριν τη λήψη απόφασης διαζυγίου.

Ένας από τους πιο βασικούς παράγοντες που επηρεάζει κάθε συντροφική σχέση είναι το άγχος του τέλους αυτής. Η ίδια η ποιότητα της συντροφικότητας εξαρτάται από το άγχος αποχωρισμού, με τη μορφή της απουσίας ή της απώλειας. 

Έφτασε η ώρα που το παιδί σας τον Σεπτέμβριο θα πάει για πρώτη φορά στον παιδικό σταθμό. Μια σημαντική στιγμή για την οικογένεια που είναι πιθανόν να προκύψουν φόβοι, άγχος, προβλήματα προσαρμογής και διαχείρισης. Θα ήταν καλό να έχετε προετοιμαστεί κατάλληλα για όσα υπάρχει πιθανότητα να αντιμετωπίσετε, αλλά και να προετοιμάσετε το παιδί σας πριν από την πρώτη μέρα εισαγωγής του στον παιδικό σταθμό.