Ως ενήλικοι και μάλιστα πιεσμένοι από το σύγχρονο τρόπο ζωής, αναπολούμε την παιδική μας ηλικία σαν μια περίοδο ανεμελιάς και ελεύθερης έκφρασης. Συχνά λοιπόν πιστεύουμε ότι τα παιδιά δεν μπορεί να υποφέρουν από στρες, άγχος, κατάθλιψη και τα θεωρούμε ευτυχισμένα και ξένοιαστα. Στο κάτω-κάτω, δεν έχουν εργασιακά προβλήματα, δάνεια και λογαριασμούς που τρέχουν, τη φροντίδα της οικογένειας ή δύσκολες συζυγικές σχέσεις. 

Ο κοροναϊός (Covid-19) είναι μια πανδημία. Το ευτυχές είναι ότι πολύ λίγα παιδιά έχουν αρρωστήσει και από αυτά η πλειοψηφία αποτελούν ελαφρές περιπτώσεις. Εκείνο όμως που επηρεάζει πολύ τα παιδιά είναι η καραντίνα και το άγχος των γονέων και γενικότερα των ενηλίκων που τα περιβάλλoυν. Οι ενήλικες έχουν την τάση να πιστεύουν ότι τα παιδιά δεν αντιλαμβάνονται τις αλλαγές και το διάχυτο άγχος που επικρατεί, και τείνουν να παραγνωρίζουν την μεγάλη παρατηρητικότητά τους και ευαισθησία τους προς ότι συμβαίνει γύρω τους.

Στη συζήτηση αναφορικά με την συνεπιμέλεια, στο πλαίσιο της αναμόρφωσης του Οικογενειακού Δικαίου, υπάρχει ο αυθαίρετος αντίλογος από μη ειδικούς, ότι η εναλλασσόμενη κατοικία θα επηρεάσει τη σταθερότητα στην ζωή του παιδιού, καθιστώντας το «περιφερόμενο μπαλάκι» μεταξύ των γονέων.

Τα σχολεία ξεκίνησαν… τα παιδιά χαίρονται καθώς συνάντησαν πάλι φίλους και συμμαθητές αλλά και δυσανασχετούν λόγω του διαβάσματος. Όταν όμως το παιδί εκδηλώνει έντονη απροθυμία και άρνηση να πάει στο σχολείο τότε θα πρέπει να σκεφτούμε μήπως υπάρχει κάποια βαθύτερη αιτία.

Ο δεσμός που αναπτύσσεται ήδη από τη βρεφική ηλικία μεταξύ παιδιού και φροντιστή έχει αποτελέσει αντικείμενο μελέτης σε πλήθος ερευνών. Αφετηρία των ερευνητών αποτέλεσε η μελέτη της σχέσης νεογνού-μητέρας στο ζωικό βασίλειο, ανοίγοντας το δρόμο για τη διερεύνηση της σχέσης βρέφους-φροντιστή.