Η πηγή της απογοήτευσης...

Ακρόαση άρθρου......

Γιατί απογοητευόμαστε; Η πηγή κάθε απογοήτευσης είναι οι προσδοκίες από τους άλλους ανθρώπους. Προσδοκούμε την αναγνώριση ενός καλού που κάναμε, μίας προσφοράς, προσδοκούμε την αγάπη, την προσοχή. Για αυτό απογοητευόμαστε. Ένας άνθρωπος  που δεν προσδοκά τίποτα δεν απογοητεύεται ποτέ.

Δεν μπορούμε, δυστυχώς, να βασίζουμε την ευτυχία μας επάνω σε άλλους ανθρώπους, διότι αυτό πάντα θα μας πληγώνει. Δεν μπορούμε, δυστυχώς, να είμαστε ποτέ σίγουροι για τους άλλους ανθρώπους, διότι όταν τα γεγονότα αποδείξουν το αντίθετο, τότε θα πληγωθούμε βαθιά. Η απογοήτευση είναι φυσικό επόμενο όταν έχουμε σίγουρη την αναγνώριση από τους άλλους. Μόνο εμείς μπορούμε και οφείλουμε να προσέξουμε τον εαυτό μας, κανένας άλλος δεν θα αντικαταστήσει την αγάπη που εμείς δεν του δίνουμε.

Οφείλουμε να κατανοήσουμε και να αποδεχτούμε το γεγονός ότι ο κάθε άνθρωπος δεν ενεργεί όπως θα θέλαμε εμείς να ενεργεί και, δυστυχώς, δε διαπνέεται πάντα από τις ίδιες συναισθηματικές, ηθικές, τυπικές αξίες που μπορεί κάποιος άλλος να έχει. Είναι γεγονός λυπηρό αλλά , δυστυχώς, έτσι είναι. Με το να στηρίζουμε διαρκώς την ευτυχία και την αυτοεκτίμησή μας στην αναγνώριση των άλλων, έχουμε καταδικάσει τον εαυτό μας σε μία μιζέρια και σε μία συνεχή απογοήτευση. Δεν ευθύνεται η αχαριστία και η άσχημη συμπεριφορά των ανθρώπων, αλλά η αγνόηση της αχαριστίας και της άσχημης συμπεριφοράς των ανθρώπων.

Ένας διευθυντής μίας μεγάλης τράπεζας μία μέρα ήταν εξαιρετικά πικραμένος. Όταν τον ρώτησαν τι έχει, εκείνος αποκρίθηκε: Έδωσα ένα μεγάλο ποσό επιπλέον σε κάθε υπάλληλό μου ως ένα δώρο Χριστουγέννων και κανείς τους δεν ήρθε να με ευχαριστήσει! Ο διευθυντής προσδοκούσε την αναγνώριση των υπαλλήλων οι οποίοι μπορεί τη συγκεκριμένη πράξη του να μην την αντιμετώπισαν ως ευεργεσία, αλλά ως μία δίκαιη ανταμοιβή για τη δουλειά που παρείχαν,  με αποτέλεσμα να απογοητευθεί. Άρα η πικρία του δεν οφειλόταν στο ότι πρόσφερε, αλλά στο ότι περίμενε την αναγνώριση για αυτό που πρόσφερε.

Θα πείτε βεβαίως: Καλό να τα γράφεις όλα αυτά, αλλά όταν ζεις τη σκληρότητα και σου φέρονται άσχημα, μπορεί να μην πληγωθείς; Και, φυσικά πληγώνεσαι, όπως έχω πληγωθεί και εγώ άλλωστε. Οφείλουμε όμως να αγαπήσουμε και να αγκαλιάσουμε τον εαυτό μας και να τον προστατέψουμε από την όποια άσχημη και χειριστική συμπεριφορά, διότι μετά η ευθύνη βαραίνει εμάς διότι ανεχόμαστε αυτό που μας πληγώνει. Ας σταματήσουμε να προσδοκούμε. Ας κατανοήσουμε ότι έτσι είναι η ζωή, δυστυχώς,  και να μην έχουμε τόσο υψηλές προσδοκίες, τόσο εμείς από τους άλλους, όσο και οι άλλοι από εμάς.

Οι άνθρωποι που πρέπει θα μας αναγνωρίσουν χωρίς να χρειαστεί να καταβάλλουμε κάποια υπεράνθρωπη προσπάθεια. Οι υψηλές προσδοκίες δεν ωφελούν , δυστυχώς, μόνο πληγώνουν. Μόνο εμείς οφείλουμε στον εαυτό μας, κανείς άλλος.