Άνθρωποι που σπάνε τα ταμπού...

Ακρόαση άρθρου......

Αγαπητέ μου,
Ήρθε η στιγμή να σου μιλήσω για τους ανθρώπους που σπάνε τα ταμπού, για τους ανθρώπους που “βγαίνουν” μπροστά και τολμούν όλα όσα εμείς δειλιάζουμε ή αν θέλεις φοβόμαστε να πούμε και να κάνουμε. Όσα εμείς κρυφά ονειρευόμαστε ή φαντασιωνόμαστε για τον εαυτό μας.

Άνθρωποι επώνυμοι αλλά και της διπλανής πόρτας, άνθρωποι μικροί και μεγάλοι, άνθρωποι με πίστη, πείσμα, βαθιά αγάπη και σεβασμό για τη ζωή, άνθρωποι που “τολμούν” να κλάψουν χωρίς να κρυφτούν, να μιλήσουν ανοιχτά για όσα βιώνουν και τους πονούν, για μια πάθηση που εισβάλει όχι μόνο στο σώμα μας αλλά και στη ζωή μας, τον καρκίνο. Άνθρωποι που με τις μαρτυρίες τους δεν σπάνε απλώς τα ταμπού αλλά γίνονται πυλώνες στήριξης, αποδοχής, ελπίδας και αγάπης.

Και μόνο στο άκουσμά της η λέξη δημιουργεί ένα πέπλο μυστηρίου, ένα φόβο. Φόβο για το άγνωστο, φόβο για τον νέο δρόμο που αναγκάζεσαι να ακολουθήσεις στη ζωή σου, φόβο για τις ανατροπές που αυτόματα γίνονται, φόβο για το πρόσκαιρο και το εφήμερο της ύπαρξής μας, φόβο μήπως και δεν προλάβεις...

Η διάγνωση συνήθως έρχεται αιφνίδια, ακούγεται απότομα, ολοκληρωτικά. Δεν υπάρχουν περιθώρια για χαϊδολογήματα και γλυκόλογα.

Μέσα στο γραφείο του γιατρού νιώθεις τη γη να γυρίζει τόσο, μα τόσο γρήγορα που σχεδόν χάνεις τη ισορροπία σου. Ο κόσμος σου γκρεμίζεται μέσα σε μια στιγμή.. εκείνη τη στιγμή!!!
Ξαφνικά αρχίζεις να νιώθεις ανίσχυρος, αποδυναμωμένος, γυμνός και εκτεθειμένος σε έναν απρόσκλητο επισκέπτη που δεν τον περίμενες, δεν τον γνώριζες, αλλά το πιο τραγικό είναι ότι πρέπει να μάθεις να ζεις μαζί του, να τον συνηθίσεις..

Να τον βάλεις μέσα στην καθημερινότητα της ζωής σου, στις σκέψεις σου, στις αποφάσεις σου, στην οικογένειά σου ακόμη και στις σχέσεις σου... Στα όνειρα, στις επιθυμίες σου άραγε χωράει; Όχι μόνο κανονική εισβολή αλλά κυριολεκτικά κατάληψη της ζωής σου, της ίδιας σου της ύπαρξης από έναν άγνωστο, απρόσκλητο και συχνά επιθετικό επισκέπτη..

Σκέψεις.. άπειρες σκέψεις τριγυρίζουν μέσα στο μυαλό σου.. Γιατί έρχονται; Τι θέλουν από εμένα; Άνθρωποι, οικογένεια, σχέσεις, φίλοι, έρωτες και αγάπες, όλα ένα κουβάρι μέσα στο μυαλό σου.

Θυμάσαι τα λόγια της Κική Δημουλά “Μακρύ κουραστικό ταξίδι το πεπρωμένο, μα το χειρότερο πας ή έρχεσαι δεν ξέρεις”, και πάλι από την αρχή...

Προσπαθείς να παραμείνεις ψύχραιμος και να σκεφτεις... Δεν ξέρεις όμως από που να αρχίσεις... Προσπαθείς να αποφύγεις τα μοιρολατρικά κολπάκια και να δεις την κατάσταση κατάματα, όπως είναι...

“Τι θέλει τελικά από εμένα αυτός ο επισκέπτης; Τι ζητάει από τη ζωή μου; Γιατί ήρθε τώρα, σε αυτή τη φάση της ζωής μου; Τι θέλει να μου πει;” ....
Προσπαθείς να καταλάβεις, να νιώσεις... “Τι πρέπει να κάνω, Πώς να τον αντιμετωπίσω, Τι να σκεφτώ, Πώς να νιώσω, Τι τελικά να αισθανθώ...”
Χιλιάδες ερωτήματα και τα περισσότερα χωρίς καμία απάντηση... Ίσως και να είναι η πιο δύσκολη πρόκληση της ζωής σου, το πιο πολύπλοκο διαγώνισμα που χρειάστηκε να δώσεις ποτέ...

Χάνεις την εσωτερική ισορροπία σου, ακροβατείς στο κενό, νιώθεις να βυθίζεσαι χωρίς ελπίδα, χωρίς χαραμάδα σωτηρίας... Ο φόβος ριζώνει όλο και πιο βαθιά. Χρειάζεσαι όλες τις δυνάμεις σου για να σταθείς απέναντί του και να προσπαθήσεις να τον γνωρίσεις, να τον αφουγκραστείς, να τον νιώσεις και να τον κατανοήσεις..
Ξεκινάς να μετράς τις πληγές που σου έχουν δημιουργηθεί πριν καν ξεκινήσει η λεγόμενη “μάχη”.. “Μάχη”... Πρόκειται για μια προσωπική πλέον “μάχη”, χωρίς να έχεις όμως καμία αίσθηση της έκβασής της.

Άλλωστε, ποιον πρέπει να πολεμήσεις; Ποιον να ορίσεις ως εχθρό σου; Τον ίδιο σου τον εαυτό ίσως;

Μήπως στο σημείο αυτό βρίσκεται η παγίδα; Νιώθεις άβολα, περίεργα. Θυμώνεις στη σκέψη της οποιαδήποτε “μάχης”, γιατί το αποτέλεσμα δεν είναι στο χέρι σου. Δεν πρόκειται για διαγώνισμα, κάποιο τεστ, που αν διαβάσεις θα το περάσεις ενώ εάν δεν προσπαθήσεις θα αποτύχεις.. Πρέπει να προφυλαχθείς από όλες αυτές τις παραινέσεις και προτροπές και να αντιμετωπίσεις το απρόσμενο με το σεβασμό και την αξιοπρέπεια που σου αξίζει αλλά και που του αρμόζει..

Πρέπει να προσπαθήσεις, να επιστρατεύσεις τα αποθέματα δυνάμεων που έχεις, να ορίσεις τη ζωή σου από την αρχή, να μηδενίσεις το κοντέρ και να μπεις στη νέα προσωπική πλέον πρόκληση.
Μπαίνεις στη διαδικασία “να πενθήσεις” τις αλλαγές, να βρεις ένα νόημα σε όλο αυτό που σου συμβαίνει ακόμη και να “στήσεις” εσύ ο ίδιος τις εξηγήσεις, όχι μόνο για τον εαυτό σου αλλά και για τους συγγενείς και τους φίλους.

“Απαλύνει ο πόνος όταν τον μοιράζεσαι με όσους αγαπάς”, αλλά πώς γίνεται αυτό;

Πώς να το μοιραστείς χωρίς να πληγώσεις αυτούς που αγαπάς, χωρίς να προκαλέσεις τον οίκτο, τη μιζέρια, τη λύπηση;

Ούτε η περηφάνια και η αξιοπρέπεια μπορούν να σε παρηγορήσουν. Δεν μπορείς ούτε να σηκωθείς.. Νιώθεις απογυμνωμένος μέχρι τα βάθη της ψυχής σου από κάθε γνώση και αίσθηση προσπάθειας. Προσπαθείς να παραμείνεις αισιόδοξος, με θετική σκέψη. Ξέρεις όμως ότι η ζωή είναι φως και σκοτάδι, χαρά και πόνος και αυτή τη στιγμή δεν μπορείς καν να ονειρευτείς έξω από την αίσθηση του πόνου. Ξέρεις ότι η ζωή με όλους τους πόνους και τις θλίψεις της πρέπει να είναι χαρούμενη, σαν ένα ταξίδι γεμάτο περιπέτειες.

Δεν μπορείς όμως ούτε ως ευλογία να δεις τον πόνο σου αυτή τη στιγμή. Νιώθεις σαν ένα “πράγμα” που πετάχτηκε σε μια γωνιά, σαν ένα κουρέλι που έπεσε στο δρόμο, νιώθεις την πρόστυχή σου ύπαρξη να υποκρίνεται μπρος τη ζωή...

Επιστρατεύεις όλες τις δυνάμεις σου, ανασυντάσσεις τις σκέψεις και βάζεις φρένο στα συναισθήματα... Ονόμασέ το όπως θέλεις... μάχη, αγώνα, προσπάθεια...δεν έχει σημασία.. Αυτό που μετράει είναι να είσαι ΠΑΡΟΝ. Παρόν στη δική σου ζωή, στη δική σου στιγμή. Και αυτό είναι που θέλεις τώρα!
Θέλεις να τα σβήσεις όλα από το μαυροπίνακα της ζωής σου! Θέλεις κάθε μέρα να είναι ένα καινούριο ξεκίνημα, να είσαι και να νιώθεις το καινούριο σαν ένα νέο ξημέρωμα, να χαίρεσαι και να γεύεσαι τις συγκινήσεις της κάθε στιγμής, να βρεις τέλος πάντων τον τρόπο ώστε να αξίζει τον κόπο αυτή η τόσο ατελής μας ύπαρξη. Δε θέλεις να βολεύεσαι στην αδράνεια, στο μηδέν της ύπαρξής σου! Θέλεις ο αγώνας σου να είναι δύσκολος, σύνθετος, αέναος, γιατί μόνο αυτό μας κινητοποιεί, μας δίνει νόημα...

Μια πρόκληση είναι η ζωή και το μόνο που χρειάζεται είναι να την αντιμετωπίζουμε γνωρίζοντας ότι μέσα μας είναι όλα, και οι ρωτήσεις και οι απαντήσεις, και η χαρά αλλά και ο πόνος... Αρκεί να μάθουμε τον τρόπο...

Ζηλεύω τους ανθρώπους που μέσα από τον βαθύ πόνο τους καταφέρνουν να γίνουν φάροι αισιοδοξίας για όλους μας. Καταφέρνουν να έχουν μια τόσο φωτεινή και δυνατή ματιά, ένα τόσο καθαρό και γεμάτο αγάπη βλέμμα, που μοιάζει με την λαμπρότητα ενός ωραίου ηλιοβασιλέματος.
Και αυτό είναι ευτυχία, να μπορείς να αντικρίζεις αυτόν τον ήλιο, να μπορείς να κοιτάς με αθόλωτο βλέμμα το σκοτάδι.

Το κείμενο είναι εμπνευσμένο από τη συνάντηση με έναν μοναδικό άνθρωπο, με έναν υπέροχο νέο άνδρα που μέσα από το σκοτεινό τούνελ βγήκε στο φως, τον Αντίνοο Αλμπάνη. Ο Αντίνοος μιλώντας δυνατά για την εμπειρία του αγκαλιάζει τους ανθρώπους γύρω του και μοιράζει ελπίδα και αισιοδοξία σε όσους μαθαίνουν ότι νοσούν.

Συγγραφή - Επιμέλεια Άρθρου

Παπαδανιήλ Ελπίδα - Σύμβουλος Ψ.Υγείας

Παπαδανιήλ Ελπίδα: έχει επιβεβαιωθεί από το Psychology

Οι πληροφορίες που αναφέρονται στον επαγγελματικό κατάλογο ειδικών παρέχονται από τους ίδιους τους ειδικούς, κατά την εγγραφή τους στο σύστημα. Όταν βλέπετε την ένδειξη «έχει επιβεβαιωθεί από το Psychology”, σημαίνει ότι το Psychology έχει ελέγξει, με email, τηλεφωνικά ή/και με λήψη των σχετικών εγγράφων, τα ακόλουθα στοιχεία:

• Ότι ο ειδικός είναι υπαρκτό πρόσωπο.
• Ότι τα πτυχία οι τίτλοι και οι εξειδικεύσεις που αναφέρει είναι αληθινά.
• Ότι οι πληροφορίες που αναφέρει ισχύουν.

Λογοθεραπεύτρια, Ειδική Παιδαγωγός, MSc in Education:Special Educational Needs and Disabilities, Mediterranean College Thessaloniki & University of Derby,UK,MA in Speech Language Pathologist and Therapist with second Speciality Oligophreno-Pedagogy, Συγγραφέας παιδικών βιβλίων, Εκπαιδεύτρια Ενηλίκων, Ραδιοφωνικός παραγωγός.

6980137062

Δείτε όλα τα άρθρα Σελίδα ειδικού